Epizod VI - Rozdział 53: Umowa (Ethan Incredible)

Rozdział 53: Umowa (Ethan Incredible)

                Wsiedliśmy do windy w grupie pięciu osób – wraz z Cecily, Agathą, Elizabeth oraz Maksem. Liczyłem również mojego mrocznego pasażera, który coraz bardziej bezczelnie przejmował nade mną stery. Nie zatrzymywał się przed niczym i chociaż miałem dziury w pamięci, to byłem pewien, że dogadywał się z Yamą. Musiałem z nim pogadać i ustalić jakieś granice, bo to co robił zaczynało robić się niebezpieczne. Obiecałem sobie, że załatwię to jeszcze dzisiaj. Póki co skupiłem się w pełni na poszukiwaniach. Zatrzymaliśmy się i wysiedliśmy na piętrze, które było teatrem. Widziałem błysk w oczach u Cecily. Na pewno występowała w niejednej sztuce i byłem pewien, że z chęcią ucieknie myślami gdzieś dalej. Schody znajdowały się po lewej stronie, co jak zwykle dawało nam jakiś obraz tego, gdzie znajduje się to pomieszczenie. Korytarze były identyczne, jak na prawie każdym piętrze – jedynym wyjątkiem było biuro, które było jednym z normalniejszych miejsc w całym hotelu. Przeszliśmy przez blaszane drzwi i znaleźliśmy się w sporej hali o kształcie półokręgu. Na samym centrum znajdowało się podwyższenie, za którym znajdowała się scena. Była bardzo duża, zajmowała cały bok pomieszczenia. Byłem pewien, że na tyłach znajdowały się kulisy, w których aktorzy i cała ekipa filmowa przygotowywała zmiany w scenografii. Reszta składała się z rzędów wygodnie wyglądających foteli z czerwonym obszyciem. Czerwień była dominującym kolorem na tym piętrze.

- Wygląda znacznie ładniej niż inny teatr, w którym byłam – stwierdziła Agatha – Ten ma znacznie lepszy rozkład… wszystkiego.

- Przyznam, że nawet na mnie robi wrażenie – powiedziała Cecily rozglądając się dookoła – Rozejrzyjmy się, może znajdziemy coś ciekawego.

                Miałem problemy ze skupieniem, ale powoli wspiąłem się na scenę i zacząłem przeszukiwać obszary za kurtyną. Maks został na parterze, Elizabeth wraz z Agathą poszły na górę, a Cecily dołączyła do mnie. Tyły składały się ze składowiska przeróżnych rekwizytów oraz strojów. Kreacje bardzo mi się podobały i widziałem w głowie jak szaleje w nich na scenie. Po pokazie w pubie nie miałem zbytnio ochoty organizować kolejnych wydarzeń, bo zwyczajnie się tego obawiałem. Spotkania zawsze były miejscami, podczas których mordercy byli wyjątkowo aktywni, dlatego wolałem nie kusić losu. Oprócz scenografii znalazłem garderoby, w których było jeszcze więcej strojów i rekwizytów, a także ogromne lustra, przy których aktorów charakteryzowali na przedziwne postacie i stworzenia na potrzeby sztuki. Teatr był zupełnie innym przekaźnikiem kultury niż film, chociaż miał sporo cech wspólnych. Oglądanie występu na żywo było niezapomnianym wrażeniem, sam dobrze wiedziałem jak wielką moc miała scena.

                Kręciliśmy się po zapleczu, a moje myśli wracały wciąż do jednego tematu. Spojrzałem na Cecily. Była moją przyjaciółką i ufałem jej. Po śmierci Yamy czułem się wyjątkowo samotnie, więc była moją ostatnią ostoją. Może to był ten moment? Podszedłem do niej i delikatnie szturchnąłem w ramię.

- Ethan? – podskoczyła delikatnie. Wybiłem ją z myśli – Coś się stało?

- Muszę ci coś powiedzieć…

Wystarczająco długo walczyłem z Samem sam. Nadszedł czas na powiedzenie tego komuś jeszcze. Wiedziałem, że Cecily była bardzo twardo stąpającą po ziemi osobą, ale nie miałem powodu żeby jej okłamywać, więc miałem nadzieję, że potraktuje mnie poważnie. Wskazałem jej jedną z drewnianych ozdób i przysiedliśmy razem. Opowiedziałem jej wszystko – to kim byłem, co w sobie nosiłem i jaki miało to na mnie wpływ. Zdradziłem jej również, że Yama prawdopodobnie mnie kontrolował. Gdy skończyłem, patrzyła na mnie nieco zaskoczona.

- Yama o tym wiedział? – upewniła się, patrząc na mnie uważnie.

- Jestem prawie pewien. Czy to znaczy, że mi wierzysz? – zapytałem pełen nadziei.

- Wiesz, że to nie jest do końca moja bajka – powiedziała ostrożnie – ale widzę, że cię coś męczy, więc nie będę tego całkowicie ignorować. Tylko nie mam pojęcia jak mogę ci pomóc…

- Właściwie to chciałbym żebyś po prostu wiedziała i miała na mnie oko. Pamiętasz tamte stoły w jadalni? – zapytałem i podwinąłem rękawy. Były całe posiniaczone i pozdzierane. Nie miałem wątpliwości, że to Sam przejął nade mną kontrolę i zaprezentował komuś swoją siłę – być może właśnie Yamie.

- To byłeś ty? – zapytała.

- On – stwierdziłem ze smutkiem.

- To wszystko to sporo… Ale postaram się mieć na ciebie oko Ethan. Nie sądzisz, że powinieneś to powiedzieć całej grupie?

- Nie, nie, nie! – stwierdziłem machając dłońmi – To fatalny pomysł, już teraz dziwnie na mnie patrzą. Miałem problem z powiedzeniem tego tobie, a co dopiero takim osobom jak Agatha czy Alice.

- Rozumiem. A ten… Sam? Gdzie jest teraz?

- Nie odzywał się od ostatniego procesu, ale jestem pewien, że czeka – powiedziałem. Poczułem się trochę lżej. Miałem wrażenie, że trochę ciężaru zeszło z moich pleców.

                Nie chcieliśmy wzbudzać podejrzeń, więc wróciliśmy do grupy, która akurat zebrała się przed sceną.

- Cokolwiek? – zapytał Maks.

- Nic ciekawego – odpowiedziała za nas Cecily. Pisarz westchnął i oparł się o krawędź sceny.

- To chyba znaczy, że stąd się zawijamy? – upewniłem się.

- W sumie, jeżeli wam to nie przeszkadza – zaczęła Cecily – to chciałabym czegoś spróbować.

- Czego konkretnie? – Elizabeth poprawiła przy okazji maskę.

­- Dawno nie występowałam – powiedziała cicho, ale z jakiegoś powodu włosy stanęły mi dęba – Chciałabym przedstawić wam pewien dialog z jednego ze starych dramatów. Co ciekawe, to jeden z pierwszych, które wystawiłem na scenie.

- Jasne, z chęcią posłuchamy – stwierdziła Agatha i usiadła na jednym z siedzeń w pierwszym rzędzie. Dołączyłem do niej, siadając obok Maksa oraz Elizabeth. Reflektory były skierowane na scenę, więc nie musieliśmy niczego zmieniać. Cecily stojąc na podwyższeniu wyglądała jak bogini. Biła z niej pewność siebie i niesamowita aura. Odchrząknęła i na chwilę zamknęła oczy. Wzięła wdech i zaczęła:

- Siedziałam przy krosnach. W moim pokoju, gdy wtem książę Hamlet, z odkrytą głową, rozpięty, w obwisłych, brudnych pończochach, blady jak koszula, chwiejący się na nogach, z tak okropnym wyrazem twarzy, jakby się wydostał z piekła i jego zgrozę chciał obwieścić, stanął przede mną.

                Wtem Maks wstał i płynnie kontynuował:

- Czyliżby z miłości oszalał?

- Nie wiem, ale się obawiam – odpowiedziała Aktorka, a na jej twarzy zagościł uśmiech połączony z zaskoczeniem.

- Cóż ci powiedział?

- Ujął mnie za rękę, nie mówiąc słowa i silnie ją trzymał. Cofnął się potem na długość ramienia i drugą rękę przytknąwszy do czoła, w twarz moją wlepił oczy tak badawczo, jak gdyby ją chciał narysować. Długo tak stał, nareszcie, lekko potrząsając moim ramieniem i kiwając głową, wydał tak ciężkie, żałosne westchnienie, że się zdawało, iż mu piersi pękną i życie z niego uleci. Odstąpił wtedy ode mnie i powolnym krokiem szedł z odwróconą głową poza siebie, kierując się ku drzwiom. Przeszedł w ten sposób przez cały pokój, bez pomocy oczu i wyszedł, ciągle wpatrując się we mnie.

- Musze natychmiast udać się do króla. Są to objawy gwałtowne miłości, która się trawi w sobie i prowadzi do rozpaczliwych kroków, tak jak każda inna namiętność trapiąc ród ludzki. Boleję nad tym. Możeś tymi czasy przykre mu jakie słowo powiedziała?

- Nie, panie. Tylko, tak jak rozkazałeś, odesłałam mu listy i wzbroniłam dalszych odwiedzin.

- To go w szał wprawiło. Boleję nad tym, żem jego skłonności dokładniej, pilniej nie zbadał. Myślałem, że on cię durzy, przywieść chce o zgubę. Przeklinam teraz moją podejrzliwość. Zdaje się, że nam, starym, jest właściwe przebierać miarę w przezorności, tak jak nawzajem młodym mało jej posiadać. Biegnę do króla. Zatajenie tego więcej niż rozgłos zrządzić może złego. Pójdź.

                Przestali nagle, a ja czułem się jak w transie. Chociaż, nie licząc aktorów, było nas trzech, to brawa rozbrzmiały głośno i wyraźnie. Maks ukłonił się lekko, a Cecily skłoniła się w pełni, jak po udanym spektaklu w prawdziwym teatrze.

- Nie wiedziałam, że masz taką dobrą pamięć – Cecily zaskoczona zeszła ze sceny.

- Niektóre tytuły czytałem tyle razy, że znam je praktycznie na pamięć – odpowiedział i zobaczyłem na jego twarzy uśmiech, który pojawiał się tam naprawdę rzadko.

- To było wspaniałe! – ucieszyła się Agatha.

- Naprawdę robiło wrażenie – przytaknęła Elizabeth.

                Wyszliśmy z teatru w naprawdę podniosłych nastrojach. Zobaczenie tak dobrze zagranego dialogu, gdzie Maks wcale nie odstawał od poziomu Cecily, było naprawdę niezwykłym przeżyciem. Kolejnym przystankiem była maszynownia. Piętro również znajdowało się po lewej stronie hotelu. Przeszliśmy przez blaszane drzwi i znaleźliśmy się dosyć ciasnym pomieszczeniu.

- Mam klaustrofobię – powiedziała Agatha patrząc na ściśnięte maszyny. Było tutaj bardzo głośno, tłoki wybijały rytm, który nieustannie się zapętlał. Było ich tutaj dużo. Nie znałem się na takich mechanizmach, więc obserwowałem je z zaciekawieniem. Widziałem duże kołowrotki oraz zębatki, które niesamowicie płynnie przeskakiwały między sobą. Miałem wrażenie, że lada moment coś się zatnie lub popsuje, ale wszystko działało bezbłędnie. Pomieszczenie było długie i chociaż same mechanizmy wyglądały na zadbane i czyste to piętro było pogrążone w nieprzyjemnym półmroku. Kojarzył mi się z jednym.

- To dziwne piętro. Czy możemy tutaj cokolwiek znaleźć? – zapytała Cecily.

- Jak nie sprawdzimy, to się nie dowiemy – powiedział Maks i odszedł w jedną z uliczek. Pod tym względem maszynownia przypominała czytelnie, tylko znacznie mniejszą. Maszyny wyznaczały labirynt pokrętnych uliczek, a idąc pomiędzy konkretnymi mechanizmami, czułem jakbym znajdował się w ogromny zegarze. Zacząłem spacerować i rozglądać się, podchodząc do pustych skrzynek i rozrzuconych części zapasowych. Miałem wrażenie, że się zgubiłem, chociaż co jakiś widziałem innych, którzy przechodzili obok mnie.

                Straciłem trochę poczucie czasu, nie wiedząc czemu wnętrze i hałas mnie tak zmęczyły, ale w końcu ktoś klepnął mnie w ramię. Odwróciłem się i zobaczyłem Elizabeth, która pokazała mi dłonią, żebym szedł za nią. Zrobiłem to. Doprowadziła mnie do reszty grupy, która stała nad jedną ze skrzynek. Zajrzałem zaciekawiony do środka. Znajdowały się tam cztery nieduże urządzenia, które wyglądem przypominały stare telefony komórkowe z antenką oraz pokrętłem. Spojrzałem pytającym wzrokiem na Maksa, który pokiwał głową, wziął wszystkie z nich i wskazał nam wyjście. Dopiero po zamknięciu blaszanych drzwi, które wydawały się być dźwiękoszczelne, mogliśmy spokojnie porozmawiać.

- Ależ głośne miejsce… - westchnąłem – Co znaleźliśmy?

- To wygląda na tak zwane krótkofalówki – powiedział Maks.

- Takie jak w filmach? – zapytała Agatha – Będziemy mogli się ze sobą kontaktować? To świetna wiadomość, ułatwi nam komunikacje między dwoma grup…

- Nie podniecałbym się tak na zapas – Bobru pojawił się przy nas, stając przy ścianie – Krótkofalówki, które znaleźliście pozwolą wam, przy odrobinie pracy, zrozumieć jak zbudowany jest ten budynek. Zasięg ich działania pozwoli wam na porozumiewanie się na odległość jednego piętra. Macie okazję się wykazać i stworzyć zarys hotelu.

Uśmiechnąłem się. To oznaczało, że naprawdę mogliśmy w końcu dowiedzieć się, które piętro gdzie było.

- I daliście je nam, ponieważ…? – zapytała Cecily.

- Żebyście mogli zobaczyć jak wygląda hotel. Myślę, że czas najwyższy – uśmiechnął się Duch. Nim zdążyliśmy zadać kolejne pytanie rozpłynął się, pozostawiając nas z nowym nabytkiem. Minęła chwila ciszy, którą przerwał Maks.

- Cóż, czeka nas sporo pracy, to bardzo dobrze – widziałem jak jego dłoń zaciskała się na głowni laski. Wyglądał jakby chciał ją zmiażdżyć – Zakres działania krótkofalówki z jednej strony sprawi, że będziemy musieli zwiedzać piętra po kolei, próbować różnych połączeń i szukać odpowiednich par, ale z drugiej bardzo ułatwi nam pracę i pozwoli stworzyć aktualną mapę.

- Jak to? – zapytałem, nie do końca rozumiejąc, co ma na myśli.

- Jeżeli krótkofalówka miałaby dłuższy promień działania to ciężko byłoby ustalić, które piętro, gdzie dokładnie się znajduje. Musielibyśmy nakreślać i potem wykluczać poszczególne opcje, co byłoby znacznie bardziej czasochłonne. Także cieszę się, że jest jak jest – wytłumaczył mi.

- A czy jak mamy cztery krótkofalówki to nie ułatwi nam bardzo zadania? – zapytałem, wsiadając do windy.

- Są połączone parami – stwierdziła Agatha, biorą je do rąk – jedna reaguje z drugą, a trzecia z czwartą. Może mogłabym je przeprogramować, ale szczerze to wole nie ryzykować.

- Lepiej nie kombinujmy – potwierdził Maks – Pytanie brzmi, kto ich przypilnuje do obiadu? Mamy jeszcze dwie godziny, nie ma sensu już iść do jadalni.

- Ja mogę – zaproponowała Agatha – Przy okazji trochę się im przyjrzę. Spokojnie, nie będę grzebała w bebechach, nie znam się na tym aż tak.

- Niech będzie – odpowiedział Maks z nutką niechęci w głosie. Czyżby miał obawy?

                Rozdzieliliśmy się. Po tym jak obiecałem sobie, że zajmę się sprawą Sama, bałem się wrócić do swojego pokoju. Wiedziałem, że tam będę musiał stawić mu czoła, a chciałem to odwlec w czasie jak najbardziej to było możliwe. Postanowiłem, że przejdę się na siłownię. Praca nad formą była świetnym sposobem na zabicie czasu i oderwanie się od rzeczywistości. Ostatnio moje ciało zaczynało przybierać formę, która nie do końca mi się podobała. Planowałem powrót do najlepszej formy swojego boskiego ciała. Dałem sobie konkretny wycisk. Prawie się przez to spóźniłem na obiad. Wpadłem do jadalni z trudem łapiąc oddech. Tuż przy wejściu stał Aaron. Chociaż zniknął przed poszukiwaniami to teraz wrócił do grupy.

- To mamy komplet – potwierdził Mycroft.

- Oprócz Carmen – zaznaczyła dosadnie Agatha.

- To czego się dowiedzieliśmy? My w sumie nie znaleźliśmy niczego ciekawego ani na jednym, ani na drugim piętrze – powiedział Haker.

- Ale całkiem nieźle się bawiliśmy – ucieszyła się Alice – Będziemy musieli częściej chodzić w takiej miejsca. Swoją drogą, dzisiaj idziemy wieczorem na łyżwy z Mycroftem i Wendy. Możecie do nas dołączyć jak będziecie chcieli.

- Nam udało znaleźć się coś ciekawego – zdałem sobie sprawę, że grupy nawet już nie wspominały, że na danym piętrze nie było wyjścia. To stało się oczywistością, której nie warto było poświęcać czasu. Agatha wyciągnęła na stół wcześniej znalezione krótkofalówki. Mycroft chwycił jedną z nich i spojrzał zaskoczony najpierw na Twórczynię Zabawek, a potem na Pisarza.

- Możemy się tym z kimś skontaktować? – zapytał.

- Niezbyt – odpowiedziała Agatha – Służą do komunikacji pomiędzy piętrami, które są o siebie oddalone o jedno piętro w górę lub w dół.

- I jak mamy je wykorzystać? – zapytała Wendy.

- Będziemy chodzić po całym hotelu i poznamy rozkład pomieszczeń. To zawsze coś – odgadł Aaron.

- Dokładnie tak – potwierdził Maks – Myślę, że powinniśmy się tym zająć wszyscy.

- Ale jak mamy to określić? Mamy chodzić parami po przeróżnych pomieszczeniach i liczyć na to, że akurat coś usłyszymy? Przecież to zajmie nam parę dni… - Alan brzmiał na nieprzekonanego.

- Nie mamy wyboru, jeżeli chcemy stąd kiedyś uciec. Jak poznamy rozkład budynku dowiemy się, które piętra mogą być potencjalną drogą wyjścia stąd – zauważył Maks – Żeby było jutro łatwiej postaramy się posiłkować starym schematem, który kiedyś znalazłem.

                Pisarz wyciągnął coś z kieszeni i po chwili rozwinął na stole ogromny schemat. Pamiętałem, że Maks znalazł go jakiś czas temu i chociaż wtedy mogliśmy zobaczyć jak hotel wyglądał za czasów instytutu to nie mieliśmy tam naniesionych pomieszczeń, które teraz się tu znajdowały. Łącząc ten schemat z pomieszczeniami mogliśmy sporo zmienić.

- Będziemy mogli zobaczyć jak to działa zaczynając od pokoju Oliviera i sprawdzając czy złapie sygnał pracowni malarskiej – zaproponowała Julia.

- Powinno złapać – pokiwał głową Artysta. Wyglądał na smutnego. Byłem ciekawy tego, co działo się w jego głowie. Przeżył najwięcej z nas wszystkich. Wrócił z drugiej strony.

- To co, każdy będzie brał jutro udział w tych całych przeszukiwaniach? Aaron? – zapytał Mycroft. Aaron odwarknął coś, co wywołało szeroki uśmiech na twarzy Hakera – Wróciłem wczoraj, a już mnie męczysz… Jesteś naprawdę niesamowity.

- Odwal się Goldenwire – warknął. Zastanawiałem się czemu tak nagle spochmurniał. Jeszcze przed zniknięciem Mycrofta ich konflikt się mocno uciszył, a teraz Aaron znowu był taki jak na początku. Zupełnie jakby wszystko zaczęło się od nowa. Mógł też przejmować się Carmen. Wiedziałem, że się o nią martwił, zawsze jej pilnował i pomagał, kiedy tylko mógł.

- Nie zaczynajcie znowu, błagam – poprosiła Cecily – Wszyscy przyjdą. Oprócz Carmen – dodała po chwili, widząc reakcję Agathy.

Drzwi się otworzyły. Do środka weszła Carmen. Wyglądała tak jak zawsze, ani trochę nie różniąc się od stanu, w którym wyszła wczoraj. Neri wparowała tuż za nią. Agatha i Aaron podbiegli, chociaż Informatyk szybko się zatrzymał i stanął o parę kroków od Florystki. Dziewczyny przytuliły się, a Neri podeszła do Elizabeth.

- Pozostawiłam ci w pokoju pełną dokumentację medyczną oraz instrukcje. Myślę, że powinnaś być w stanie je zrozumieć. Jej stan jest naprawdę nieciekawy i jak nie chcecie, żeby zniknęła na dłuższy czas to po prostu stosujcie się do tych instrukcji – wytłumaczyła.

- Co jej jest? – zapytał Aaron.

- Niestety nie mogę wam powiedzieć. To zepsułoby całą zabawę.

- Zabawę? Mało wam śmierci Oliviera? – wyskoczyła Julia.

- Będziemy kontrolować jej stan. Chcemy, żeby po prostu została z wami – wytłumaczyła Porywaczka, zachowując całkowity spokój. Cieszyłem się, że nie dała się sprowokować, chociaż jej słowa wywołały spore zamieszanie.

- Dam sobie radę – obiecała Elizabeth.

                Neri zniknęła z sali, pozostawiając nas w pełnym składzie.

- Carmen! Co się z tobą działo? Gdzie oni cię zabrali? – zapytała Agatha.

- Widziałaś zielone światła? – zapytał Mycroft.

- Niewiele widziałam… Przyczepili mnie do dziwnej kroplówki z płynem o szarym kolorze… Nie wiem, co to było, ale wyglądało dziwnie i czułam jak przepływa mi przez żyły.

- Możliwe, że oczyścili twój krwiobieg. Być może choroba zaczęła w twoim przypadku przechodzić do fazy ataku szybciej niż u nas – stwierdziła Elizabeth.

- Czuję się teraz naprawdę lepiej – odpowiedziała, chociaż widać było, że patrzy na nas nieco nieobecnym wzrokiem.

- Nam udało znaleźć się krótkofalówki. Jutro postaramy się sprawdzić jak mniej więcej wygląda hotel – wytłumaczył jej Mycroft.

- Super! – powiedziała podekscytowana – Z chęcią wam pomogę.

- Szczerze, to nie wiem czy to taki dobry pomysł – zmartwiła się Elizabeth – Zerknę na instrukcje, które dostaliśmy do Duchów i zobaczę, co tam jest napisane. Musisz się teraz naprawdę mocno oszczędzać.

- Jak trzeba będzie, to zrobię, co będziesz chciała Elizabeth – słuchanie jak Carmen mówi do kogoś po imieniu było dziwne. Nie mogłem się do tego przyzwyczaić.

- To do jutra – powiedział Maks wychodząc z jadalni. Poszedłem jego śladem i ruszyłem w stronę pokoju.

Czułem strach. Wydawało mi się, że za moment wejdę prosto do paszczy lwa. Sam był niesamowicie aktywny w ostatnich dniach, a ucichł dopiero po procesie. Teraz wiedziała o nim Cecily, czy to mogło coś zmienić? Nie wydawało mi się, ale czułem się z tym odrobinę lepiej. Wszedłem do pokoju, czując narastający strach. Była już taka godzina, że nie zamierzałem stąd wychodzić. Odwiesiłem pelerynę i kamizelkę na bok, zostając w charakterystycznych i niezwykle wygodnych spodniach. Mięśnie paliły mnie po wcześniejszym treningu. Usiadłem, będąc gotowym na wszystko, ale po chwili poczułem tak duży strach, że nie mogłem się opanować. Potrzebowałem chwili i dobrego wejścia w temat. Nie chciałem żeby Sam znowu przejął nade mną kontrolę, bo wtedy traciłem pamięć i świadomość. Wolałem przywołać go częściowo, żeby móc z nim porozmawiać. Zupełnie tak samo, jak jakiś czas temu w windzie.

- Sam? Jesteś tutaj? – zapytałem. Nic mi nie odpowiedziało. Czułem się głupio gadając z samym sobą. Zacisnąłem pięści. Nie mogłem nawet pocieszyć się sztuczką, bo byłem sam, a jaki był sens uprawiania magii bez widowni?

- Chcę porozmawiać – powiedziałem, czując się jeszcze gorzej, jakby moje słowa nie miały żadnego znaczenia. Czekałem na to uczucie, która zwiastowało jego nadejście, ale nie czułem niczego.

- Chcę żebyśmy razem współpracowali. Mam dość tego, że robisz tyle rzeczy bez mojej wiedzy. Możemy oboje przez to zginąć.

                Wtedy to poczułem. Wślizgnął się do moich myśli tak szybko i gwałtownie, że aż oczy zaszły mi łzami. Zacisnąłem dłonie o poręcze fotela. Drewno wydawało się ustąpić pod moim naciskiem.

- Głupcze, myślisz, że ja mogę zginąć? – zaśmiał się Sam. Żołądek zwinął się w kłębek. Cieszyłem się, że nie zjadłem dzisiaj zbyt dużo, bo byłem pewien, że wszystko by ze mnie wyleciało – Jestem nieśmiertelny. Mój pech, że trafiłem na kogoś takiego jak ty.

Przełknąłem ślinę. Musiałem walczyć.

- Z chęcią ci pomogę, ale nie możesz dawać kontroli nad nami osobom takim jak Yama. Co prawda on mnie nie wykorzystał, ale mogliśmy trafić w gorsze ręce – pomyślałem podprogowo o Alice. Przeszły mnie ciarki na samą myśl.

- Co proponujesz? – zapytał zaciekawiony.

- Będę trzymał się na uboczu. Nie będę się wychylał, będę unikał wszelakiego zagrożenia i postaram się przetrwać całą zabójczą grę. Postaram się ich przekonać do współpracy z Porywaczami i uratuje nas oboje. Potrzebuję tylko trochę czasu…

Przez chwilę Sam nic mi nie odpowiedział i wystraszyłem się, że sobie poszedł. W końcu mruknął i przemówił:

- Zanudzę się z tobą na śmierć człowieku. Ale przeżyliśmy razem sporo, więc jestem gotów się na to zgodzić. Tylko…

- Mam pewien warunek – przerwałem mu, nie mogąc uwierzyć w swoją odwagę. Poczułem ścisk. Był zły, ale słuchał – Nie chcę żebyś z nikim się dogadywał za moimi plecami. Być może kolejne osoby będą się o tobie dowiadywały, a nie chcę żeby nam się coś stało. Boję się o to.

- Zgadzam się – powiedział mało przekonująco, ale nie miałem wyboru. Musiałem mu zaufać – Ja też mam jeden warunek. Nałóż pierścionek.

Nie miałem pojęcia na czym dokładnie polegał fenomen pierścionka, który miałem w kieszeni odkąd trafiłem na Sama. Czasami kazał mi go nakładać, ale nie czułem żeby ten przedmiot cokolwiek zmienił w moim życiu. Po prostu był, a ja go czasami zakładałem, szczególnie jak Sam mi to narzucał. Nie czułem się gorzej go nosząc, a Sam wydawał się uspokajać, gdy miałem go na palcu, więc mi to odpowiadało.

                Sięgnąłem do kieszeni i namacałem sygnet z wygrawerowaną runą. Szukałem jej znaczenia w wielu miejscach, ale nigdzie nie mogłem znaleźć. Pierścionek był srebrny, ale idealnie pasował na mój palec. Włożyłem go i uśmiechnąłem się.

- Mamy umowę?

- Mamy umowę – odpowiedział mi, po czym poczułem jak znika. Udało mi się. Odetchnąłem z ulgą. Pot spłynął mi po czole. To było strasznie stresujące doświadczenie. Postanowiłem o tym jak najszybciej zapomnieć i ruszyłem pod prysznic. Resztę wieczoru spędziłem spokojnie. Sam się nie odzywał, a ja mogłem chociaż na chwilę odetchnąć z ulgą.

*

                Obudził mnie dźwięk pukania do drzwi. Podniosłem się i podbiegłem do szafy, którą zastawiłem się na noc. Odstawiłem ją i w pośpiechu odblokowałem zamek. Zobaczyłem Mycrofta i Cecily. Poczułem ukłucie niepokoju. Czy ona mu powiedziała?

- Ethan! – przywitał mnie Mycroft – Musimy z tobą pogadać.

- Coś się stało? – zapytałem zaspanym głosem, zerkając za siebie na zegarek. Dochodziła godzina 7:45.

- Mycroft ma plan. Nie chciałam z nim iść, ale tak bardzo mnie męczył, że się poddałam – przyznała.

- Jaki to jest plan?

- Opowiem ci po drodze. Musimy ogarnąć to przed śniadaniem, bo dzisiaj mamy sporo do zrobienia. No chodź Ethan, ubieraj się.

Posłuchałem się tylko dlatego, że była z nami Cecily. Nie dałbym się przekonać samemu Hakerowi. Ubrałem się, upewniając, że pierścień dalej jest na moim palcu. Zapominanie o takich rzeczach mogło się dla mnie źle skończyć. Wyszliśmy i ruszyliśmy w stronę windy. Mycroft prowadził nasz nieduży pochód.

- Wpadłem na pomysł, żebyśmy zorganizowali…

- Mycroft, to naprawdę kiepski pomysł… - powiedziałem. Niektóre spotkania kończyły się dobrze, dalej pamiętałem filmy oglądane w kinie czy inne zabawy, ale były też takie, które kończyły się źle.

- Nie, nie, posłuchajcie! – uspokoił, wciskając przycisk – Nie będą to jakieś pokazy, tylko rozruszanie towarzystwa. Ethan poprowadzi zajęcia z walki, a ty coś w stylu kółka teatralnego.

- Co? – zapytałem, a Cecily spojrzała na niego zaskoczona – Mycroft, ja jestem duży, ale nie znam się na sztukach walki. Potrafię zaczarować – powiedziałem wyciągając z rękawa ogromny bukiet kwiatów – Ale nic poza tym.

- Przecież tu chodzi o zabawę, a nie o coś więcej. Trochę ruchu, może jakiś sparing – uspokoił mnie. Weszliśmy do windy – A Cecily mogłaby podszkolić inne osoby, może pokazać im coś więcej. Słyszałem, że twój pokaz z Maksem zrobił sporą furorę.

                Dojechaliśmy na piętro, które było przeszukiwane przez drugą grupę. Znajdowało się ono w lewym skrzydle. Mycroft wszedł jak do siebie, ale ja z Cecily obserwowaliśmy miejsce z uwagą. Prostokątny plan pomieszczenia dzielił się na dwie sekcje. Pierwsza składała się z drewnianej podłogi oraz mat i materacy do ćwiczeń. Miejsc było tyle, że zmieścilibyśmy się tutaj bez problemu. Dodatkowo znajdowały się tutaj kozły, worki bokserskie oraz skrzynie do przeskakiwania. W drugiej części pomieszczenia rzucił mi się w oczy spory ring bokserski z niebieską taśmą, dziwny manekin, z przeczepionymi tarczami, ogromny gong oraz dwie strefy, gdzie na ścianach wisiały kije oraz rękawice bokserskie. To była bardziej wyspecjalizowana część tego pomieszczenia. Mycroft podbiegł po schodkach i przeskoczył na środek kręgu walki.

- Tutaj moglibyśmy robić sparingi. Nie chciałbym żeby cała grupa tutaj przychodziła, a raczej żebyśmy wciągali pojedyncze osoby. Wiadomo, że Maks średnio nadaje się do bijatyki, ale z drugiej strony Aaron byłby mistrzem tego miejsca jak nic – wyszczerzył zęby, wykonując parę szybkich ruchów na naszych oczach. Spojrzałem na Cecily, chcąc wiedzieć, jakie ona ma zdanie.

- Możemy spróbować tak zrobić – powiedziała po chwili namysłu – Myślę, że mogłabym zarazić kilka osób miłością do występowania na scenie. To naprawdę piękne i wciągające zajęcie.

- No i super – ucieszył się Mycroft – A ty Ethan?

- Skoro Cecily dała się przekonać, to mi też to odpowiada – powiedziałem i dokładnie w tym momencie usłyszeliśmy dźwięk komunikatu:

- Witam państwa bardzo serdecznie. Wybiła godzina ósma, co oznacza, że za piętnaście minut w jadalni odbędzie się śniadanie. Zachęcamy do uczestnictwa, co pomoże państwu odbudować więzi i naprawić relacje. Przypominamy, że jesteśmy dla państwa cały czas dostępni za pośrednictwem recepcji w głównym holu. Miłego dnia – powiedział Lokaj, a jego słowa jeszcze przez chwilę brzmiały mi w głowie.

Sama wiadomość nieco się zmieniła. Ciekawiły mnie szczególnie słowa dotyczące uczestnictwa w śniadaniu i odbudowania więzi. Czy Duchy znowu coś planowały?

- Czas goni. Ethan rozejrzyj się jeszcze chwilę i pomyśl jak byś mógł to wszystko tutaj zorganizować. Jak coś to możesz liczyć na moją pomoc – Mycroft aż ociekał pozytywną energią. Podziwiałem go, bo od dawna nie czułem się tak dobrze jak on, a kiedyś było to dla mnie codziennością.

                Kiwnąłem głową i ruszyłem w głąb pomieszczenia, w okolice ringu i manekina. W sumie byłem silnym mężczyzną, więc sport walki stał przede mną otworem. Mogłem spróbować paru sztuczek, których zazwyczaj używałem na przedmiotach i mogło to mi dać jakąś przewagę. Bardziej obawiałem się tego, że coś mi się stanie. Nie chciałem być posiniaczony i zapuchnięty. Musiałem wymyślić coś innego. W zamyśleniu stanąłem przed drewnianym obiektem treningowym i spojrzałem na niego. Przypominał kształtem człowieka i to takiego dużych rozmiarów, zupełnie jak ja. Trzy tarcze z ciężarkami musiały być idealnym treningiem na szlifowanie umiejętności kopania. Miał bardzo dziwną twarz. Przejechałem palcem po ustach i zauważyłem, że luźno chodziły pod moim dotykiem.

- Ethan – z rozmyślań wybiła mnie Cecily. Obróciłem się i zobaczyłem, że ma naprawdę poważną minę. Wewnętrznie zapadłem się w sobie – Myślałam o tym, o czym mi wczoraj powiedziałeś.

- T-tak? – zapytałem, a głos mi się załamał.

- Myślę, że powinieneś powiedzieć paru osobom. O Samie – powiedziała to z pewnością w głosie. Spojrzałem na nią jeszcze bardziej przestraszony – Nie będę naciskała. To twoja tajemnica, ale im więcej racjonalnych osób o tym wie, tym bardziej możemy to skontrolować.

                Moje palce podeszły delikatnie do góry i usłyszałem dziwny dźwięk. Przestraszony zabrałem dłoń i odwróciłem się w stronę Aktorki.

- Kogo proponujesz?

--------------------------------------------------

Dziękujemy za wsparcie Naszym Patronom:

- Raika