Epizod X - Rozdział 84: Wybór (Julia Mayer)

Tak... Nie myślałem, że dożyjemy tego momentu, ale to oficjalny ostatni rozdział Peccatorum! ALE - na dniach pojawi się jeszcze epilog (BARDZO, BARDZO WAŻNY), a także za jakiś czas post, w którym odpowiemy na wiele nieścisłości, odpowiemy na Wasze pytania i powiemy co dalej :) Dlatego prosimy o przemyślanie jakichś pytań dotyczących fabuły lub pisania projektu - na wszystkie postaramy się odpisać! To była długa droga, z której jesteśmy niezmiernie dumni jako Twórcy. Oprócz podszkolenia się w samym pisaniu (bo różnicę po prostu widać), udało się Nam również sporo nauczyć o samym prowadzeniu takiego bloga. Peccatorum było tworzone przez ponad dwa lata i chociaż kosztowało mnóstwo czasu i wyrzeczeń to cieszę się, że zdecydowaliśmy się na ten projekt. To nie jest koniec Peccatorum. Nawet po dwóch postach, które czekają Was w najbliższym czasie, przewidujemy więcej. Czy będziemy rozwijać historie tych 22 postaci? Na pewno chcielibyśmy, ale to dodatkowy czas, którego być może nie znajdziemy. Tego na pewno nie jesteśmy w stanie obiecać (chociaż potencjał w dodatkowych historiach leży OGROMNY). Możemy za to zapewnić, że w przyszłości chcielibyśmy przeprowadzić kolejny otwarty casting (znacznie bardziej rozbudowany niż ten dotychczas) i zacząć kolejną zabójczą grę. Pozostało sporo pytań. Chociaż powieść mogłaby się skończyć w tym momencie to jest miejsce na "ale" i bardzo bym chciał je wykorzystać. Teraz jednak udajemy się na odpoczynek od "literek" i zapraszamy Was do ostatniego rozdziału, przypominając, że jeszcze w tym tygodniu pojawi się epilog, a w maju post z Q&A! Miłej lektury!

Rozdział 84: Wybór (Julia Mayer)

                Stałam niczym wryta, dalej patrząc na dryfujące ciała. Raphael oraz Dismas…

- Nasz wybór… - powtórzył tępo Olivier.

Ciała Rewolwerowa, Audrey oraz Jacoba…

- Nie ma teraz na to czasu – stwierdził Aaron – Mogliśmy się spodziewać, że tak będzie.

- Aaron, tutaj jest ciało…

Unoszące się bezwładnie sylwetki Lily oraz Sandry…

- Nie… - wyszeptał Aaron.

- Jest tutaj i dlatego musimy być gotowi na jutro! – Olivier wezbrał w sobie pokłady siły, które rzadko kiedy się u niego pojawiały. Spojrzałam dalej, patrząc na zbiorniki, w których znajdowały się kolejne osoby. Samfu oraz Yamaraja…

- Aaron, wiemy, że to przeżywasz, ale odsuń teraz swoje mroczne emocje na bok i zachowuj się jak człowiek. Mycroft nie żyje – wtrąciła ostro Elizabeth.

Kawałek dalej stały trzy kolejne. Maks, Ethan oraz Cecily…

- Nie ma już żadnego zagrożenia, wszystko mamy wyłożone. Jedyne czego brakuje to żebyśmy teraz dalej się kłócili i walczyli między sobą – kontynuowała.

Wendy oraz Agatha…

- Zachowajmy się jak ludzie. Przeżyjmy żałobę, odpocznijmy ile tylko będzie się dało i zobaczmy, co przyniesie jutro.

Alice, Carmen oraz Mycroft…

- Nie ma tutaj ciała Alana – powiedziałam nagle. Musiałam powtórzyć, bo pierwsza próba skończyła się na wydaniu chrapliwego szeptu, którego nie mieli prawa usłyszeć.

- Jak to? – Elizabeth obróciła się, szybko przeglądając pojemniki. Upewniłam się. W tym pomieszczeniu go nie było.

- Myślicie, że… - zaczął Olivier.

- To może być kolejna sztuczka – wtrącił Aaron, ale wszyscy go zignorowali.

- Nie wiem, co myśleć, ale zdążyłam już się przyzwyczaić do tego, że w tym miejscu nic nie jest pewne. Wolę nie robić sobie nadziei.

- Tylko gdzie on mógłby być? Może sprowadzi tutaj pomoc? – zapytał Olivier.

- Nie mamy tego luksusu, żeby zaryzykować. Chodźmy stąd – zaproponowałam.

                Wyszliśmy z tajnego pokoju,  a następnie z laboratorium. W ciszy wsiedliśmy do windy, żeby spędzić ostatnie godziny w hotelu. Przynajmniej taką miałam nadzieję. Nie zrobiłam tego wszystkiego tylko po to, żeby teraz zostać tu na zawsze. Oczywiście była to lepsza wizja niż śmierć, ale nie pasowało mi spędzenie reszty życia w tym miejscu. Te dwa miesiące, które tutaj spędziliśmy były wystarczającą udręką. Po wszystkim, co się wydarzyło, to stawało się dla mnie jasne.

- Chcecie spędzić ten czas razem? – zaproponował nieśmiało Olivier, kiedy wysiedliśmy przy recepcji.

- Myślę, że każdy powinien spędzić ten czas w sposób w jaki chce – rzuciłam.

- A ja myślę, że powinniśmy razem się spotkać w pubie. Wypić po jednym głębszym, dla relaksu, a potem odpocząć. Jutro musimy być w jak najlepszej formie. Przecież to nam nie zaszkodzi, nawet ja się z wami napiję.

Chociaż mi się nie chciało, to słowa Elizabeth ostatecznie mnie przekonały. Rozeszliśmy się i po 20 minutach usiedliśmy wspólnie przy jednym ze stolików. Dużo się działo w tym pomieszczeniu. To w nim prawie zostałam morderczynią. Dawno tutaj nie byłam. Olivier wydawał się kompletnie niewzruszony. Być może myślałam o tym za dużo.

- Jak się z tym czujecie? – o dziwo rozmowę rozpoczął Aaron – Mieliście rację. Troszkę przesadziłem. Postaram się uspokoić.

- Tak będzie dużo łatwiej – stwierdziła Elizabeth, sięgając po głęboki kieliszek z kolorowym płynem. Lokaj zrobił nam po delikatnym drinku, po czym zniknął – Ja też staram się nie myśleć…

- O Alanie? – zapytałam – Myślę, że masz sporo szczęścia. Możesz żyć w nadziei, że on przeżył. Nie widzieliśmy ani jego egzekucji, ani jego śmierci. Zniknął. Być może jest gdzieś tam, szczęśliwy – machnęłam ręką.

- Po prostu szkoda mi go. Szczególnie w świetle, tego, co dowiedzieliśmy się o Alice. Dalej to do mnie nie dochodzi – Olivier mówiąc to, przejeżdżał palcem po krawędzi szklanki.

- Jutro możemy dowiedzieć się jeszcze więcej. Trochę się tego boję – Elizabeth wydawała się spokojna, dziwnie się na nią patrzyło bez maski. Wydawała się być odsłonięta.

- To są wiadomości, które całkowicie zmieniają pogląd na świat – powiedział Aaron – Przygotujmy się na najgorsze.

- Takie gdybanie jest najgorsze – zauważyłam przytomnie – Pogadajmy o czymś luźnym. Chyba, że chcecie opracować jakiś konkretny plan działania.

                Nikt mi nie odpowiedział. Tak myślałam.

- Powiedzcie, co byście chcieli zrobić, po wyjściu? Nie wiadomo czy nas wypuszczą, czy zabiorą gdzieś indziej, ale przenieśmy się na chwilę do innego świata – zaproponowałam.

- Wróciłbym do domu – powiedział głucho Olivier – Nie wiem… Przynajmniej chciałbym go zobaczyć z daleka. Jestem ciekawa, co u mamy…

- Ja w sumie nie wiem, co bym ze sobą zrobił. Po tym wszystkim, co tu przeżyłem, nie wiem co miałbym ze sobą zrobić. Chyba moje życie straciło sens.

- Przestań Aaron – skarciłam go – Jesteś fajnym gościem. Musisz po prostu odpocząć, przeżyć żałobę. Dać sobie trochę czasu na odpoczynek.

Pociągnął solidnie z kieliszka. Poszłam w jego ślady. Drink nie smakował mi jakoś specjalnie, ale nie był też zły. Nie miałam o nim żadnego zdania.

- Ja bym chciała popodróżować. Im dłużej jestem w jednym miejscu, tym bardziej dochodzę do tego wniosku. Nie wiem jakim cudem, przeszło mi przez myśl, żeby zostać w tym miejscu na stałe. Oszalałbym. Może bym się przejechała zobaczyć Rosję? Sporo zawdzięczam Rewowi i jego dziwacznemu kodeksowi moralnemu.

- Ja chyba bym wróciła do pracy w laboratorium i nauki. Jeszcze tyle tytułów i publikacji przede mną…

- Serio? – zaśmiałam się – Tęsknisz za pracą? Jedyne, co robisz w tym miejscu to siedzenie i zajmowanie się nami lub tym wirusem.

- Wiesz, chciałabym pobadać coś, co nie jest tak enigmatyczne i tajemnicze.

                Wybuchliśmy śmiechem. Nawet Aaron dał się wciągnąć. Rozluźniliśmy się, a rozmowa szła gładko. Po drodze Lokaj przyniósł nam trochę jedzenia. Było naprawdę dobre. To wszystko było strasznie skomplikowane. Czułam, że jutro podejmę decyzję, która zmieni moje życie na zawsze. Nie bałam się, ale czułam… właściwie sama nie wiedziałam, co czułam. Siedziałam z trójką osób, które przeszły ze mną więcej, niż ktokolwiek inny. Osób, których zaledwie trzy miesiące temu nie znałam. Teraz miałam poświęcać resztę życia na próbę uratowania świata razem z nimi. Bywałam sceptyczna, a czasami nawet sarkastyczna wobec takich teorii, ale w to wierzyłam. Wiedziałam, że pozostawienie tego projektu było niczym wyrok śmierci, rak. Poddając się zostawało mi parę miesięcy życia w świecie, który powoli umierał. To naprawdę dawało do myślenia.

- Julia? – z rozmyślań wyrwał mnie głos Oliviera.

- Hmm? Przepraszam, zamyśliłam się.

- Masz ochotę obejrzeć film?

- Wszyscy się zgodzili? – zapytałam.

- Tak. Właśnie wychodziliśmy.

                Nieszczęście łączyło ludzi. Sprawiało, że nawet w najgorszych momentach potrafili się zjednoczyć i uśmiechnąć. Walczyć ramię w ramię, aby zwyciężyć. To była jedna z niewielu cech ludzkości, która potrafiła zainspirować. Pozwalała poczuć przynależność do tej rasy, jakikolwiek powód do dumy. Moje spojrzenie mogło być spaczone, ale zawsze trochę inaczej patrzyłam na świat. Nie byłam zgorzkniała, zła ani się nie wywyższałam, ale zawsze trzymałam się trochę boku. Nie przeszkadzało mi jednak pójście z trzema pozostałymi uczestnikami tego dziwnego projektu, w którym się znaleźliśmy, do kina i spędzenie tego wieczoru razem. Ostatnia wieczerza.

*

                Nie spałam całą noc. Próbowałem wielokrotnie, ale za każdym razem, kiedy tylko się kładłam, do łóżka, to myśli nie pozwalały mi zasnąć. Kiedy dochodziła szósta, zrezygnowałam i poszłam wziąć prysznic i przygotować się na śniadanie. Zastanawiałam się czy nie zajść w nocy do Oliviera, ale od jakiegoś czasu zwalczył bezsenność, więc wolałam mu nie przeszkadzać. W głębi zastanawiałam się nad wszystkim, co tu przeżyłam. Znajdowałam się na dziwnej granicy, której nie chciałam do końca przekraczać, ale wiedziałam, że muszę. Po tym wszystkim musiałam przetrwać. To liczyło się bardziej niż cokolwiek innego. Gotowa na wszystko opuściłam swój pokój i ruszyłam w kierunku jadalni. Gdy zamykałam drzwi usłyszałam komunikat, ale tym razem widocznie Sorze nie chciało się go nagrywać na żywo. Stresowałam się. Nie dało się uniknąć tego uczucia, w końcu czekało nas coś nieznanego i potencjalnie niebezpiecznego.

                Przeszłam do jadalni, a po wejściu zdałam sobie sprawę, że byłam pierwsza. Nikt na mnie nie czekał. Nalałam sobie kubek herbaty i usiadłam z paroma tostami, które nałożyłam sobie raczej, żeby coś znajdowało się na talerzu niż dlatego, że byłam głodna. Brzuch dalej mnie ściskał, chociaż sińce się już goiły. Doszły do tego poparzenia, które wynikały z ostatniego procesu, ale nie czułam, żeby zostawiły po sobie jakieś trwałe uszkodzenia. Jedyne co zauważyłam to problemy z pamięcią. Jeszcze nikomu o tym nie mówiłam, a Elizabeth była zbyt zajęta żeby mnie dokładnie zbadać po badaniach Sory. Drzwi do jadalni się otworzyły. Jak na zawołanie pojawiła się w nich ona.

- Hej Julia – przywitała mnie, poprawiając maseczkę na twarzy – Wyspana?

Nie odpowiedziałam, ale chyba grymas na mojej twarzy musiał być wystarczającą odpowiedzią, bo nałożyła sobie trochę sałatki i usiadła obok ze szklanką soku.

- Ja też jestem zmęczona. W sumie nie wiem czego się spodziewać. Czuję się trochę jak przed cholernym egzaminem – w jej głosie nie było słychać za dużo emocji – Nie budziłaś Oliviera? Zazwyczaj przychodzicie razem.

- Nie budziłam – potwierdziłam – Nie czułam dzisiaj takiej potrzeby.

- Cóż, to tyle jeżeli chodzi o plan naszego odpoczynku. Chyba pozostaje nam tylko liczyć na to, że przeprowadzimy normalną rozmowę i rozwiejemy resztę wątpliwości.

- Nie wiem czy mam na to siłę – wyszeptałam – Jestem strasznie zmęczona, Elizabeth.

                Dziewczyna spojrzała na mnie i sięgnęła do kieszeni, wyciągając ze środka nieduże opakowanie.

- Co prawda nie zdążyłam cię jeszcze przebadać po tym porażeniu prądem, ale wszystko gra? Może odczuwasz jakieś skutki poboczne? Masz maść na oparzenia? Tutaj mam takie pigułki… Powinny dać ci zastrzyk energii to mieszanka ziół i witamin, wszystko w małej kapsułce. Ciężko połknąć to cholerstwo, ale mnie potrafiło postawić na nogi.

Elizabeth coraz bardziej się rozgadywała, gdy do jadalni wszedł Aaron, a chwilę po nim Olivier. Oboje wyglądali na raczej spokojnych, ale nie zachwyconych. Dosiedli się i zaczęliśmy rozmawiać o mało ważnych tematach, zupełnie jak grupa znajomych, która zaraz miała porozchodzić się do swoich obowiązków. I rzeczywiście zaraz musieliśmy iść, ale zupełnie nie w miejsce, do którego mógł iść przeciętny, normalny człowiek. Szliśmy bowiem do piwnicznej, metamorficznej sali rozpraw znajdującej się pod hotelem, którego lokacji nie znaliśmy. To brzmiało absurdalnie i niedorzecznie.

                Po śniadaniu stanęliśmy przed recepcją, czekając na Sorę. Bez śledztwa, morderstwa i całej aury, która zazwyczaj nas tutaj zbierała. Teraz staliśmy, nieco zmęczeni, chcąc zakończyć to wszystko. Podsumować dziewięć poprzednich procesów i poznać tajemnice tego miejsca. Na to liczyliśmy.

- Mamy zadzwonić w recepcji? – zastanowił się niecierpliwie Aaron.

- Nie ma takiej potrzeby – stwierdził Sora, który pojawił się przy nas. Jak zwykle wyprostowany i elegancko ubrany, pewne rzeczy po prostu się nie zmieniały – Zapraszam do windy. Czas żeby to wszystko zakończyć.

Jego słowa brzmiały enigmatycznie. Weszliśmy za nim do kabiny i po chwili drzwi się zamknęły, a my pomknęliśmy w dół. Czułam coraz to większy stres i adrenalinę. Pompowały się przez całe moje ciało, sprawiając, że czułam sztywność mięśni. Była na tyle odczuwalna, że mi po prostu przeszkadzała.

                Dojechaliśmy na miejsce. Spodziewałam się, że zobaczę dobrze znane pomieszczenie na dowody, z lampką, która ledwo zaznaczała kontury pomieszczenia. Myliłam się jednak. Znaleźliśmy się długim korytarzu, który schodził delikatnie w dół. Obróciłam się, żeby zapytać Sorę o to, gdzie nas zabrał, ale już go z nami nie było.

- Cholera jasna – zaklął Aaron, stukając laską w ścianę – Co tu się dzieje? Gdzie my jesteśmy?

- Jeżeli to jest kolejna pułapka… - westchnęłam.

- Winda nie działa – stwierdził Olivier – Tędy nie wrócimy.

Poczułam duszącą bezsilność. Spojrzałam na drugą stronę korytarza. To była nasza jedyna droga. Musieliśmy iść naprzód. Pozostała trójka zachowywała się niepewnie, więc to ja zrobiłam pierwszy krok. Moje kroki odbijały się delikatnym echem od kamiennej posadzki. To miejsce nie wyglądało na salę rozpraw, którą znaliśmy. Przypominało raczej podziemny tunel, który mógł prowadzić do piwnicy lub jakiejś kopalni. Pozostała trójka szła powoli za mną. Korytarz często zakręcał, więc nie dało się zobaczyć za bardzo całej trasy, ale minuty spaceru dłużyły się i po jakimś czasie wydawało mi się, że tunel nie ma końca i po prostu umrzemy tutaj po paru dniach z wyczerpania, głodu czy szaleństwa.

- Skurwysyny… - wyszeptał Aaron, a jego chrapliwy głos odbijał się echem przez parę najbliższych sekund – W co oni z nami pogrywają?

                Chciałam już mu zwrócić uwagę, kiedy mój słuch wyłapał dźwięk. Coś, co przypomniało dźwięk płynącej wody.

- Może to jest jakieś wyjście? Ktoś zwrócił uwagę…

- Ćśśś – syknęłam i machnęłam ręką, żeby ucichli. Zaczęłam mocniej nasłuchiwać. Dało się wyraźnie usłyszeć płynącą wodę oraz coś, co przypominało… ogień? Palące się drewno? Przyspieszyłam, a cała grupa ruszyła za mną. Schody w końcu się skończyły i znaleźliśmy się w sporej jaskini. Była wyłożona kamiennymi płytami i oświetlona rzędami pochodni, zarówno stojących na filarach oraz tych przyczepionych do ścian. Na środku pomieszczenie znajdował się drewniany mostek, za którym stały trzy postacie. Tuż pod nim znajdowała się rzeka, którą musiałam usłyszeć wcześniej. Co to było za miejsce?

- Witamy państwa – powiedział znajomy głos Sory – Przepraszamy za aurę tajemniczości i zmuszenie do przejścia tej całej, długiej drogi, ale woleliśmy przeprowadzić proces w tym miejscu. Ma swoje znaczenie, dla całego projektu Peccatorum.

- Zajmijcie miejsca – poprosił Bobru, a Neri wskazała nam cztery nieduże, kamienne ambony, które przypominały do złudzenia platformy z sali procesowej.

- Co to za miejsce? – zapytał Olivier w drodze na swoje miejsce. Każdy z nas ustawił się przy wyznaczonej pozycji, przecież nie było sensu się kłócić. Mogli nas zabić setki razy w tunelu.

- Obiecaliśmy sobie szczerość, w ten wyjątkowy dzień, więc od tego zaczniemy – stwierdził Bobru. Nie widziałam jego twarzy, podobnie jak Neri, nosił szaty przypominające mi strój mnicha z szerokim kapturem, zasłaniającym prawie całą głowę. Poza tym znajdowali się w mroku, po drugiej stronie rzeki. Chociaż w korytarzu było echo to tutaj dźwięk był znacznie przyjemniejszy – Znajdujemy się w miejscu, które kiedyś służyło za drogę ewakuacyjną z instytutu badawczego. Oczywiście nikt jej nie używał, bo nikt nie zdążył tędy uciec 30 lat temu, kiedy to wszystko się wydarzyło. W tej rzece były ukryte łodzie podwodne, a za naszymi plecami znajduje się wyjście, tylko należy być gotowym na strome zejście w dół. Rzeka została wykopana specjalnie na życzenie Profesora, który przygotował ją jako jedną z dróg ucieczki. Widocznie bał się, że ktoś w końcu przejrzy jego prawdziwe intencje.

- Chodzą pogłoski, że była tutaj kaplica, ale nie mamy potwierdzenia. Sami nigdy tutaj nie byliśmy, a nie sądzimy, żeby Profesor był osobą religijną… chociaż wiele na to wskazuje.

                Spojrzałam na nich zdziwiona. To była naprawdę wyczerpująca odpowiedź. Czy naprawdę czekała nas prawda? Mogliśmy dowiedzieć się czegoś więcej?

- Możecie to rozwinąć? – zapytałam.

- Motywy religijne? Są dosyć oczywiste, ale też nie do końca. Myślę, że najlepiej to wyjaśni Sora.

- Słuszna uwaga – Sora kiwnął głową – Profesor często wplatał motywy religijne w swoją pracę. Najbardziej popularnym był ten, od którego pochodzi nazwa hotelu i całego projektu. Co prawda moi aktualni pracodawcy też jej używają, ale powstała ona dużo wcześniej. Peccatorum oznacza w wolnym przekładzie „Grzechy Główne”. Jak pamiętacie, bądź nie, było ich siedem i mamy podejrzenia, że chodziło o konkretne osoby, które będą czymś w rodzaju… układanki. Warto jednak zauważyć, że Profesor często pytał mnie o inne spojrzenie na grzechy…

- Co to znaczy inne spojrzenie? Przecież było ich siedem i są od dawna ustalone. Zresztą jakie miałyby mieć połączenia z kimkolwiek z nas? – zapytała Elizabeth i nagle zauważyłam, że jest nas tutaj równo siedem. Nie sądziłam, żeby taki był cel tajemniczego Profesora, 30 lat temu, ale wciąż.

- Fontanna na deptaku przedstawiała czterech jeźdźców apokalipsy – przypomniał sobie nagle Olivier.

- Uznaliśmy kiedyś wspólnie, podczas jednej z naszych rozmów, że siedem grzechów głównych ustalało wiele, ale było dopasowane do starszych czasów. Teraz wiele się zmieniło i należy się dostosować do tej zmiany. Wymyśliliśmy wspólnie nowe grzechy. Zredefiniowaliśmy ten problem i od tamtego momentu, linia religijna stała się czymś bardzo istotnym. Uzupełniała wiele teorii Profesora i tworzyła wrażenie, że jest on człowiekiem wierzącym, co też miało swoje plusy. Nie będzie to tajemnicą, jeżeli powiem, że właściwie wiemy o wszystkich, którzy jakkolwiek składają się na stworzenie tego założenia. Ten pomysł jest zakodowany głęboko w nas. Szczegóły przedstawimy wam dopiero jak zgodzicie się dołączyć do naszej sprawy, ale to co musicie wiedzieć, to fakt, że jest to coś w rodzaju informacji, którą Profesor zapisał w niektórych osobach. Razem wyciągnięta umożliwia odtworzenie wiadomości, którą nam zostawił. Niestety na dwa fragmenty będziemy musieli poczekać, a jeden prawdopodobnie jest trupem, daleko stąd. Cztery znajdują się w tej jaskini – wytłumaczył Sora. Cztery znajdowały się w tej jaskini? Oczywistym wyborem wydawała się nasza czwórka, ale skąd mielibyśmy mieć ukryte w sobie informacje? Ktoś nam je wstrzyknął? Dlatego tutaj dotrwaliśmy? Przecież prawie zginęłam po drodze, nie mogłam mieć nic w sobie. Jedno z nas na pewno coś miało… Zakręciło mi się w głowie. Czułam jakbym zapomniała o czymś ważnym. Myśli napływały do mojej głowy niezwykle powoli.

- Dobrze, załóżmy, że wam wierzymy – zaczęła Elizabeth – Jak będzie wyglądał moment, w którym stąd wyjdziemy? Czy może zostaniemy w tym miejscu? Jaki jest plan?

- Plan wygląda tak, że po wyjściu przeniesiemy się do innej placówki. Ta dalej będzie służyła nam za miejsce do badań, ale musimy przygotować coś większego, w innym miejscu na Ziemi. Zaczęliśmy to przygotowywać już jakiś czas temu, ale dopiero teraz jesteśmy ostatecznie gotowi do rozpoczęcia pracy. Wasze ręce się przydadzą, oj przyda się ich naprawdę dużo. Właściwie już zaczęliśmy współpracę z paroma jednostkami… - powiedziała Neri.

- Ktoś oprócz waszej trójki? – dopytałam.

- Oczywiście. Nawet w tym momencie, w hotelu znajdują się inne osoby. Ukrywają się w niedużej wiosce na deptaku. Carmen jakiś czas temu przez przypadek tam trafiła. Spotkała dwie… dziewczynki.

                Pamiętałam, jak Carmen o tym opowiadała. O tym, że przeszła przez filtr percepcji i kogoś spotkała. Wychodziło na to, że nie kłamała.

- Carmen je spotkała? Czyli mówiła prawdę… - Aaron podparł się ciężej – Kim one są.

- Niestety, ale są związane z planami Profesora. Sprawdziłyśmy je dokładnie i z tego, co zobaczyliśmy, nie będą dla nas w żaden sposób groźne. Są częścią ostatniej wiadomości Profesora. Właściwie po to się urodziły.

- Chwila, małe dziewczynki? Nie dość, że porwaliście nas to hodujecie tutaj ludzi, jak zwierzęta?! – oburzył się Aaron.

- Caelum i Mika są tutaj pod naszą opieką. Pomagało nam też kilka innych osób, między innymi kobieta, dzięki której mogliście napatrzeć się na egzekucje. Nie były tylko symulacjami, a zaaranżowanymi scenami. Wszystko to jej zasługa. Poznacie ich wszystkich jeszcze aż za dobrze. Wszyscy będziemy wspólnie pracować tak żeby zatrzymać nadchodzącą zagładę – wytłumaczyła Neri.

- Zatrzymać? – nacisnęłam na słowo.

- Niestety nie mamy na ten moment pojęcia jak ją pokonać, jednak każdy kolejny rok, każda dodatkowa chwila, są na wagę złota.

Zapadła cisza. Poczułam ukłucie zwątpienia. Żyłam w przeświadczeniu, że dołączamy do nich, ponieważ oni wiedzą, jak uratować świat. Było jednak inaczej. Oni nie mieli pojęcia jak to zrobić. Pokładali nadzieję w tajemniczej wiadomości, która zostawił Profesor.

- Naszym aktualnym celem będzie odszyfrowanie wiadomości, ale na to niestety musimy jeszcze poczekać. W zależności od prędkości poszukiwań oraz wzrostu kodu genetycznego… Myślimy, że zajmie to jakieś 10 lat – obliczył na szybko Bobru.

- 10 lat? – powtórzył Olivier – Przecież my nie dożyjemy tego momentu. Ludzie nie dożyją tego momentu!

Duchy spojrzały na siebie. Nie wiedziałam czemu, ale ta scena przyprawiła mnie o ciarki. Zazwyczaj komunikowały się między sobą w jakiś niezrozumiały dla mnie sposób, a ten gest był taki… ludzki.

- Poruszyłeś dwie ciekawe kwestie, Olivier – zaczęła Neri – Zacznijmy od społeczeństwa. Pewnie umieracie z ciekawości, żeby dowiedzieć się, co dzieje się na świecie, kiedy wy spędzacie czas w tym luksusowym ośrodku. Cóż… szukają was. Najbardziej w zaparte idzie Rosyjski wywiad oraz komisariat, któremu często pomagał Jacob Robertson. Sporo problemów sprawiła nam również rodzina Raphaela De Caumonta, ale oczywiście nikt nie był nawet blisko zagrożenia nam. Zresztą ludzkość zaczęła swoją walkę. Wiedzą, że coś im zagraża, nie ma jeszcze ofiar śmiertelnych, ale opieka zdrowotna powoli się zapycha. Ludzie z przeróżnymi objawami, trafiają do lekarzy na całym świecie. Dostają normalne diagnozy, ale okazuje się, że leki na nich nie działają, bo wirus działa inaczej. Nie przyjmuje jednego konkretnego zestawu objawów, tylko uderza w różne strony. Można by było nawet powiedzieć, że jest w jakiś sposób myślący, oczywiście na tyle, na ile myślący może być wirus. Zaczęli działać, ale nie wiedzą, że nie ważne, ile na to poświęcą, nie zdołają tego pokonać, a co najwyżej delikatnie spowolnić. To my będziemy walczyć, żeby wirus został jak najmocniej osłabiony. Nie liczymy na podziękowania i wielką sławę oraz pieśni na nasz temat. Chcemy po prostu naprawić błąd, do którego się przyczyniliśmy, jednocześnie odzyskując formę.

- Nie ukrywamy, że wprowadziliśmy zasadę, co do nie niszczenia ciał, bo mieliśmy w tym cel, o którym zresztą już wam wspominaliśmy – powiedział Bobru – Chcemy odzyskać fizyczne ciała. Nawet nie wiecie jak wielką torturą jest istnienie jako taka energia życiowa, chociaż gdyby nie Sora, to po prostu byśmy umarli.

- Więc urządziliście te igrzyska śmierci, żeby zdobyć trochę materiału na odzyskanie ciał? Świetnie… Wyśmienicie! Chcecie na tym zbudować zdrową relację? – Aaron aż syczał ze złości.

- Chwila – Elizabeth wyglądała jakby zeszło na nią objawienie – Po co wam nasze ciała? Przecież jesteśmy zarażeni… Mogliście kupić takie ciała, nasłać Lokaja, a mimo wszystko wykorzystaliście nas. Dlaczego?

                Pomimo mroku, zobaczyłam uśmiech na ich twarzy. Bawiła ich ta sytuacja?

- Nie jesteście chorzy.

Kompletnie nie dotarł do mnie sens tych słów. Spojrzałam na Neri, jakby oczekując na więcej.

- Słucham? – zapytała Elizabeth.

- Jak to nie jesteśmy chorzy? – zdziwił się Aaron.

- Ech – westchnęła Neri – To skomplikowane, ale taka jest prawda. Szukaliśmy na świecie osób z tym konkretnym genotypem odpornym na wirusa. Są tacy ludzie, znaleźliśmy ich nawet trochę więcej, ale wy byliście najbardziej obiecujący. Jesteście posiadaczami rzadkiej mutacji genów, która sprawia, że wasz układ odpornościowy jest w stanie  „zniszczyć” wirusa. Jesteście na niego odporni. Wszystkie symptomy, jakich doświadczyliście tutaj były wywoływane przez nas. Robiliśmy to dla siebie, ale też dla dobra projektu. Dajcie mi dokończyć – poprosiła, widząc, jak niespokojnie się ruszamy, czekając na moment do wtrącenia – Trzymaliśmy was tutaj, bo możemy z martwych ciał odtworzyć swoje. Wstydzimy się tego, było to egoistyczne, ale chcemy je odzyskać. Nie kazaliśmy się wam jednak zabijać. Musieliśmy przetestować to, jak działa ten wirus, czy jesteście na niego odporni. Okazało się, że… nie do końca. Wypuszczaliśmy co jakiś czas nieduże, mikroskopijne wręcz dawki i okazało się, że przy osłabionym organizmie, jesteście w stanie go złapać. Nie jesteście nieśmiertelni. Ofiarą tego precedensu stała się Carmen. Ona miała genom, a mimo tego jej organizm nie był w stanie się wybronić. Dlatego tak podupadła na zdrowiu, zmieniał się jej charakter, a także występowały wszystkie inne objawy. Przyznajemy, że wygodnie się złożyło, bo widząc, jak ona choruje, mogliście uwierzyć, że wy też jesteście zarażeni, tylko jeszcze bezobjawowo.

- Zbieraliśmy również dane. Wiemy jak kontrolować systemy odpornościowe osób, które mają wirusa. Jak się okazało, ma on też swoje plusy i sprawia, że osoba staje się bardzo odporna, na wszystkie inne zagrożenia. Choroby Carmen się spowolniły. Nawet po otruciu, była w stanie przeżyć 15 minut, gdzie w normalnym przypadku zginęłaby po sekundzie – wtrącił Bobru.

- Nie ukrywamy, że naszym planem jest przerobienie tego wirusa i wyciągnięcia z niego tego, co jest dobre, a pozbycie się tego, co złe. Istnieje szansa, że rzeczywiście moglibyśmy użyć go, jako narzędzia do czynienia dobra. Teraz, kiedy Profesor od dawna nie żyje, jego wizja w końcu może zostać naprostowana i przysłużyć się do czegoś dobrego.

                Zapadła długa pauza. Myśli w głowie mi kołowały, jak szalone. Nie czułam ogromnego ciężaru z powodu wirusa, wiedziałam, że go mam i nie przeszkadzało mi to w życiu, ale teraz, poczułam ulgę. To jednak siedziało gdzieś tam, cały czas trując moje samopoczucie i zabierając radość z życia. Byłam zdrowa i przeżyłam piekło.

- Czy będę mogła sprawdzić te badania? Zobaczyć jakie wnioski wyciągnęliście? – zapytała Elizabeth.

- To będzie jeden z twoich obowiązków. Biorąc pod uwagę twoją wiedzę, możesz być kluczowa w rozwiązaniu tego, niemałego problemu – powiedział Bobru i syknął.

- Co się z wami dzieje? Zazwyczaj świecicie się w ciemnościach i latacie jak szaleni, a teraz nagle macie problem ze staniem w miejscu? – zapytał Olivier. Słusznie to zauważył, Porywacze byli bardzo statyczni i ledwo było widać ich poświaty.

- Przygotowujemy się do procesu odzyskania ciała – zapowiedziała Neri – W aktualnym stanie musimy trzymać się cienia. Energia życiowa to bardzo ciekawa jednostka. Wiecie, że da się ją w pewien sposób ładować? Kiedy przebywa w mroku, to jest w stanie wykorzystać potencjał swojej energii, a przebywając na świetle, je wytraca. Dlatego siedzimy w tym miejscu i staramy się być zasłonięci tak bardzo, jak się da.

- Na pewno macie jeszcze pytania. Proszę, zadawajcie je – poprosił Bobru.

- Co się stało z Alanem i Mycroftem? – zapytała Elizabeth.

- Mycroft został częścią naszego systemu obronnego. Teoretycznie żyje, ale jest w stanie śpiączki, w której przetrzymamy go do końca jego dni. Za to jego świadomość została przeniesiona do wersji elektronicznej i w takiej postaci, dalej się tam znajduje – wytłumaczył Sora – Alan… Nie znamy jego aktualnego stanu, ale opuścił to miejsce. Nie mamy pojęcia, gdzie jest teraz.

                Wyczuwałam, że to było kłamstwo.

- Więc przeżył, wypuściliście go i nie kontrolujecie, czy nie sprowadzi do tego miejsca pomocy? Ludzi, którzy będą chcieli was zniszczyć? – zdziwił się Olivier.

- Sami mówiliście, że polują na was znajomi Jacoba oraz Rosyjski wywiad – przypomniałam.

- Żebyście zrozumieli całą sytuację musimy opowiedzieć wam całą historię. Prawdę, o tym, co wydarzyło się 30 lat temu. Dzień, w którym Profesor nas zdradził i wykorzystał, przy okazji zabijając wszystkich w tym instytucie.

No i słuchaliśmy. O drugim oddziale, który zajmował się czymś innym niż odnową komórkową. O 22 pracownikach, Carlosie, Neri i Bobrze, którzy przyszli do laboratorium, postrzelili Profesora, a następnie zniszczyli promień. Słyszeliśmy o tym, co stało się z instytutem, jak pracownicy zamienili się w źródło nieskończonej energii oraz jak zaczęli odbudowywać to miejsce, przygotowując je do zamiany w hotel, w którym mieli przeprowadzać testy. Słuchanie tego było niczym słuchanie majaczącego pijaka, który opowiada o jednej z alkoholowych wizji, ale tez z drugiej strony miało jakiś sens.

- Wtedy znaleźliśmy Jacoba. Właściwie to on szukał nas i zauważyliśmy u niego tą specyficzną mutację. Od razu go zbadaliśmy i okazało się, że to jest to. Wiedzieliśmy czego szukać i z łowcy zamienił się w ofiarę.

- Rewolwerow był po prostu jednym z agentów. Sporo wiedział o tym miejscu, ale był jedynie pionkiem. Póki co zbiliśmy jego organizację z tropu, ale myślimy, że nie powiedzieli jeszcze ostatniego słowa – dodał Bobru – Wbrew pozorom niektórzy dalej podejrzewają, że gdzieś działamy. Ingerujemy w wydarzenia na świecie, więc nie możemy być w pełni anonimowi.

- Nie myśleliście, żeby przekazać ten problem głowom państw i rozwiązać go wspólnymi siłami? – zapytał Olivier – Jakby co to tylko pytam…

- Mamy nasz plan, który będzie obejmował przekazanie informacji reszcie świata, ale to dopiero za jakiś czas… Teraz skupiamy się na czymś innym. Przedstawimy wam pełen plan, kiedy go z wami przedyskutujemy – wytłumaczyła Neri.

- Interesuje mnie jedna rzecz związana bezpośrednio ze mną – stwierdził Olivier – Dlaczego Lokaj przypomina mnie tak bardzo?

Spojrzałam na Sorę i zobaczyłam coś, czego się nie spodziewałam. Rozbawienie.

- To zabawna historia panie Naess – zaczął opowieść – Mój twórca, Profesor, zaimplementował we mnie jedną ciekawą funkcję. Dzięki jej działaniu mogłem dopasować swój wygląd do dowolnej wybranej osoby. Jako, że pana sprawą zajmowałem się osobiście, to gdy tylko zacząłem pana obserwować, uznałem, że pana wygląd mi odpowiada, więc go ukradłem. Oczywiście, jeżeli można na to spojrzeć w ten sposób – powiedział, a na twarzy Oliviera pojawiło się zdziwienie. Wiedziałam, że spodziewał się szerszego wyjaśnienia. Nie miał pojęcia, jak losowe to było.

- Wiem, że wykorzystaliśmy was i wasze zaufanie, mogliśmy to zrobić na wiele sposobów, ale właśnie ten przyniósł najlepsze rezultaty. Wiemy, jak to zatrzymać i spowolnić na tyle, że nawet jak nam nie wyjdzie, to ludzkość będzie miała kolejne 50, a może nawet i więcej lat na walkę – odpowiedział Bobru.

- Prosimy was o rozgrzeszenie – na twarzy Neri znowu pojawił się uśmiech.

- No i oczywiście zachęcamy do zadawania dalszych pytań. Mam nadzieję, że wierzycie w naszą szczerość, w końcu możemy być za moment partnerami – dodał Bobru.

- Co się z nami stanie jak ustalimy, że tu zostajemy? – zapytałam – Tak naprawdę.

- Tak naprawdę, to będzie dokładnie tak, jak mówiliśmy. To miejsce jest już zasilone energią. Będziemy dalej je wykorzystywać do badań, do przechowywania różnych rzeczy. Mamy do tego miejsca ogromny sentyment. Poza tym jest idealną kryjówką, szczególnie teraz, kiedy zostało zasilone przez Mycrofta. Dostarczalibyśmy wam dalej wszystkie zapasy, właściwie nic by się nie zmieniło, poza tym, że przestalibyśmy ingerować w wasze życie tutaj. Tylko zostalibyście tutaj na zawsze. Bez możliwości wyjścia. Bez szans na ochronę innych. Nigdy nie poznacie prawdy, a bez waszej pomocy być może nigdy nie wpadniemy na rozwiązanie i w końcu tu umrzecie.

                Te słowa ponownie zostawiły nas w głębokiej ciszy na dłuższą chwilę. To było wiele informacji. Chciałabym mieć możliwość przeczytać protokół z tego procesu, przyswoić te informacje jeszcze raz, na spokojnie. Nie byłam do końca pewna, co usłyszałam. Chociaż całość trwała może lekko ponad godzinę, informacje zaczęły uciekać z mojej głowy. Bałam się o swoją pamięć.

- A co jeżeli ktoś ma jakiś problem ze sobą? Pomożecie takiej osobie? – zapytałam.

- Oczywiście. Będziecie mieli nasze pełne wsparcie medyczne, psychologiczne i fizyczne. Oczywiście godząc się na współpracę z nami, będziecie musieli w pełni wyrzec się pełnej swobody. Czeka nas praca, praca i jeszcze więcej pracy, musicie pamiętać, że to jest najważniejsze założenie tej oferty. Będziecie mogli załatwiać swoje sprawy i prowadzić swoje życia, ale liczymy na pełną dostępność. Dla dobra ludzkości – zapewniła Neri.

- Czeka was naprawdę sporo, ale zobaczycie, że to będzie najlepsze, co was spotkało – pokiwał głową Bobru.

- A co jeżeli w pewnym momencie przestaniemy się z wami zgadzać? – zapytał Aaron.

- Historia zatoczy koło i wbijecie nam nóż w plecy, tak jak my zrobiliśmy to Profesorowi. Zapewniamy jednak, że nie damy wam do tego powodu. Mamy cały plan. Jesteśmy gotowi i naszym głównym celem jest zneutralizowanie wirusa i jego ostateczne użycie w taki sposób, żeby przekazywał jedynie pozytywne rzeczy, a także kontynuowanie planu z używaniem energii życiowej jako paliwa. Nie trzeba zabijać, żeby dało się to wykorzystać w przemyśle i dać ludzkości szansę na postęp technologiczny i zachowanie planety w aktualnym kształcie – odpowiedział Bobru.

- Mówiliście o 10 latach, jesteście pewni, że tyle wystarczy? – zapytała Elizabeth.

- Myślę, że wirus może zacząć zbierać swoje żniwa, ale powinniśmy zdążyć w idealnym momencie. To tylko gdybanie, równie dobrze, możemy być gotowi do dalszych prac za 5 lat. Wszystko może się zmienić, ale jeżeli nie spróbujemy to na pewno przegramy – stwierdziła Neri.

                Jeżeli była nadzieja na przetrwanie, to chciałam po nią sięgnąć. Istniała szansa, że traciłam pamięć, a widok odległego światełka za ich plecami, oraz płynącej rzeki, wzywał moje wewnętrzne demony, które musiał uciec w końcu z tej klatki. Zmienić położenie i odżyć. Mogłam do tego zostać bohaterką. Czy nie tego zawsze wewnętrznie pragnęłam? Nie umiałam odwrócić się od tych, którzy potrzebowali pomocy, chociaż mój charakter i zachowanie, mogły wskazywać na coś skrajnie innego.

- A więc? Interesuje was coś jeszcze? – zapytał Bobru – Trochę już gadamy, a czeka nas naprawdę dużo pracy. Mamy już nawet gotowe stroje, wasz rozmiar, powinny się wam spodobać. No i laska dla ciebie, Aaron, o ile nie będziesz chciał mieć niedużego implantu w nodze. Wtedy nie będziesz jej potrzebował.

- Nie mam specjalnego wyboru, chociaż nie ukrywam, że jestem ciekawy, co z tego wyniknie. W końcu będziemy traktowani na równi – powiedział Olivier, zgadzając się jako pierwszy – Nigdy nie przeszkadzaliście mi jako osoby. Wierzyłem, że stoi za tym coś więcej. Dlatego współpracowaliśmy. Przywróciliście mnie do życia i chociaż na początku nie odzyskałem chęci, żeby dalej je ciągnąć, to teraz jestem zdeterminowany. Zresztą myślę, że tylko z wami będziemy mogli coś zmienić. Nie wiem… Po prostu tak czuję.

- Nigdy nie wierzyłem, że świat jest biały lub czarny. W tym miejscu zobaczyłem wszystkie odcienie szarości, odzyskałem wiele, a straciłem jeszcze więcej… Ale chcę pomóc. Wiem, że świat jest w niebezpieczeństwie i nie pozwolę, żeby się skończył. Nie zgadzam się z waszymi metodami i mam nadzieję, że nie będziecie musieli nikogo więcej poświęcić, żeby dopiąć swego. Wierzę, że oboje wyciągniemy coś z tej relacji.

- Tak jak mówiłam, umysł naukowca nie pozwala mi zrezygnować z tej okazji. Liczę, że wspólnie osiągniemy cel. Mam nadzieję, że nie wykorzystacie nas do czegoś innego – Elizabeth również potwierdziła chęć współpracy. Zostałam ja. Byłam pewna, że też tego chcę, ale czułam głęboki niepokój. Coś złego się ze mną działo. Nie potrafiłam uspokoić myśli. Czułam się jakbym oglądała film, z którego wycięto co trzecią klatkę.

- Mam jeszcze jedno pytanie – powiedziałam, perfekcyjnie opanowując głos – Oczywiście byłabym głupia, jeżeli bym teraz się wycofała, poza tym wiem, że zostanie z wami to najlepsza szansa na to, że przeżyję i ludzkość nie wyginie… Zastanawia mnie jednak ten kod. Ten zapisany w paru osobach. Powiedzieliście, że w tym pomieszczeniu są cztery osoby, które go mają. Trójka to wy. Kto jest czwartą?

                Porywacze spojrzeli na siebie, ponownie wysyłając dreszcze na moje ciało. To było upiorne. Uśmiechnęli się i spojrzeli przed siebie, wskazując jednego z nas. Tak myślałam, pojawiło się w mojej głowie. Kiwnęłam głową na potwierdzenie. Zgodziliśmy się na ich warunki…

*

                W ten oto sposób rozpoczął się początek naszego nowego życia. Zaczęliśmy ciężką pracę, której ani trochę nie żałowaliśmy. Wróciliśmy do ludzi, żeby nadrobić to, co straciliśmy. Poczułam wolność, wraz z narastającą niepewnością. Nie martwiła mnie jedynie moja pamięć, chociaż ta zaczęła przypominać ciasto, które coraz bardziej się rwało, zostawiając ogromne dziury, powiększające się z każdą chwilą. Martwiło mnie to, jak wyglądał świat. Przypominał karty powieści z gatunku post apokaliptycznej. Ludzie coraz bardziej panikowali, nie potrafili sobie poradzić z nadchodzącą zarazą. Choroby stały się częścią naszego życia. Po zbadaniu danych zrozumieliśmy dlaczego właśnie my zostaliśmy wybrani. Specjalny genotyp znajdował się w naszym kodzie genetycznym. Jak słusznie zauważyli nasi przełożeni – nie byliśmy nieśmiertelni i wciąż musieliśmy uważać. Trzymanie 22 uczestników dziwacznej gry miało drugie dno. Jak się okazało, pobudzanie konkretnych części mózgu potrafiło odpowiednio przygotować ciało do walki z wirusem. Ilość danych zebranych przez Bobra i Neri była ogromna.

                Udało się nam również poznać pozostałe osoby, które były zaplątane w cały projekt. Wkrótce dwa miesiące spędzone w hotelu stały się jedynie wspomnieniem. Ciężka praca zajęła nasze życie, a my stanęliśmy przed kolejnymi celami. Musieliśmy przygotować coś jeszcze większego niż hotel. Wszystko rozgrywało się na istnym końcu świata… Aaron nie zrezygnował z laski, Olivier wrócił do malowania, a Elizabeth odnalazła miejsce, o którym wspomniał jej Alan. Ale to wszystko było już zupełnie inną historią. Nasze życia się całkowicie zmieniły. Nie żałowaliśmy naszego wyboru, a 17 osób, które oddało życie po drodze, stało się czymś w rodzaju monumentu. Nie mogliśmy o nich zapominać, dzięki ich decyzjom i wyborom, my staliśmy na czele organizacji, której celem było uratowanie świata. Byliśmy gotowi na tą walkę.

                Kiedy wyszukiwałam kolejne nadające się osoby, spojrzałam na stojącego obok mnie Oliviera. Widziałam w jego oczach determinacje. Elizabeth pracowała akurat w polowym laboratorium. Osiągnęła kolejny sukces, kupując nam cenne pół roku czasu. Coraz bardziej byłam przekonana, że damy radę pokonać tego wirusa. Walczyliśmy z nim skutecznie już od pięciu lat. W międzyczasie przygotowywaliśmy się do odszyfrowania tajemniczej wiadomości Profesora. Musiała być przełomowa, bo skupialiśmy na niej bardzo dużo surowców. Największym problemem było poszukiwanie jednego z ludzi, którzy ten kod w sobie mieli. Zniknął dawno temu i nie wiedzieliśmy, czy szukamy żywej czy martwej osoby.

                Aaron podszedł do mnie, wskazując jeden z ekranów. Kiwnęłam zgodnie głową. To był naprawdę obiecujący kandydat. Musieliśmy zrobić dobrą selekcje, w końcu nie chcieliśmy powtórki z sytuacji. Projekt, który przeżyliśmy był niesamowitym doświadczeniem, ale wielu z nas nie była na niego w pełni gotowa. Oprócz 17 martwych osób należało doliczyć ponad 300, którzy zginęli podczas katastrofy. Odwiedziliśmy ich masową mogiłę tydzień po opuszczeniu hotelu. Czuć było smutek wiszący w powietrzu. Stojąc tak wtedy i patrząc na ogromny grób, gdzie symbolicznie pochowano tyle osób, bo ich istnienia zostały rozszczepione na energię życiową, zrozumiałam, że pobyt w hotelu Peccatorum ograniczał się do jednego bardzo ważnego wyboru.

                Mieliśmy wybór, wybraliśmy przetrwanie.

--------------------------------------------------

Dziękujemy Wam Wszystkim za wsparcie i podsyłanie bloga dalej. Tak naprawdę nadchodzi okres, w którym blog będzie po prostu szukał dalszych czytelników, bo poza nadchodzącymi dwoma postami nie szykujemy na ten moment nic innego. Także pamiętajcie - jak tylko będziecie mogli to polecajcie bloga znajomym, być może właśnie ich zainteresuje nasza zabójcza gra!

Dziękujemy również Naszym Patronom:

- Mikołaj G.