Epizod IX - Rozdział 80: Ona (Aaron Masayoshi)

Witamy w kolejnym rozdziale Peccatorum! Przyznaję, że dziwnie się piszę tą wstawkę nad rozdziałem, który dopiero co się zakończyło pisać, ale niestety - końcówka Peccatorum będzie nieco chaotyczna pod względem logistycznym. Mimo to prezentujemy Wam kolejny proces, być może ostatni w tej części i z pewnością nie mniej dziwny niż poprzedni. Zapraszamy do lektury i po przeczytaniu prosimy o rozesłanie bloga znajomym!

Rozdział 80: Ona (Aaron Masayoshi)

                Ona nie żyła. Ta wiadomość druzgotała mniej od środka, za każdym razem, jak napływała do mojej głowy, a przelatywała przez nią, co chwilę. Winda dojechała na miejsce, otwierając przede mną, dobrze znane pomieszczenie na dowody. W środku znajdował się ogromny stół, na którym było zebrane wszystko, co udało mi się znaleźć, plik morderstwa oraz dołączony do niego raport. Poczułem delikatny zawód, gdy zauważyłem, że dalej jestem sam. Jak to było możliwe? To nie było sprawiedliwe. Tylko skoro Porywacze pokazali swoje zamiary to za tą niesprawiedliwością musiał stać ktoś inny. Nie wierzyłem, żeby ktokolwiek poza Mycroftem miał taką moc. Jego zdolności hackerskie musiały zmienić zasady i sprawić, żebym na tą walkę szedł sam. To, że padło na mnie oraz fakt, że Carmen była ofiarą utwierdzały mnie w tym, że on za tym stał. Od początku on stał za tym wszystkim…

                Przeszedłem obok stołu i stanąłem przed drzwiami do głównej sali. Lokaj spojrzał na mnie badawczo.

- Jest pan gotowy, Panie Masayoshi?

- Otwórz drzwi, Sora.

Kiwnął głową. Przeszedłem przez próg i poczułem przypływ adrenaliny. Wnętrze wyglądało zupełnie inaczej niż zazwyczaj. Zniknęła widownia, jedynym elementem, który się nie zmienił były schodki prowadzące w dół. Schodząc po nich, zapalały się przy mnie misy wypełnione jakąś łatwopalną substancją, które rozjaśniały mi drogę. Dotarłem do centrum, gdzie zamiast kilkunastu platform, znajdowała się jedna. Nie widziałem ani podwyższenia, ani niczego innego. Poczułem się jakbym aktywował kolejne skrypty, prawie wiedziałem, co się stanie, gdy stanę na swoim miejscu.

                Świata rozbłysły. Zobaczyłem Lokaja i Bobra na podwyższeniu. Jednak to, co zainteresowało mnie bardziej to cztery sarkofagi, które znajdowały się przede mną – dwa po lewej oraz tyle samo po prawej. Wyglądem przypominały nieco te, które znaleźć można wewnątrz egipskich piramid, ale były znacznie bardziej nowoczesne oraz widocznie większe. Na każdym z nich był krwistoczerwony napis „Winna”.

- Co to za gierka? Pozwalacie na to żeby ten dupek ustalał zasady w waszej grze?

- Aaron, uwierz mi, że nie spodziewaliśmy się tego, co on zrobił. Szykował ten atak od jakiegoś czasu, przyznajemy, że straciliśmy kontrolę i więcej się to nie powtórzy, ale…

- Przez was Carmen nie żyje!

- Mycroft i tak by zabił. Jedyne, co się zmieniło to to, że wyłączył z gry wszystkich poza tobą. Nadpisał zasady. Czekał na ten moment.

- Nie potrzebuję żadnego procesu. On ją zabił, jestem tego pewien. Mogę to potwierdzić już teraz.

- To nie jest takie proste… Niestety, ale mamy też swoje zasady, których musisz przestrzegać. Masz zadanie do wykonania na tym procesie. Jeżeli go nie rozwiążesz – zginiesz ty i reszta, a sprawca stąd wyjdzie cały. Jeżeli znajdziesz sprawcę to uwolnisz swoich przyjaciół i przeprowadzimy normalną egzekucję. To akurat rzecz, której nikt, nawet Mycroft, nie może zmienić.

- Dlaczego mu na to pozwalacie? Jest waszym szefem? Straciłem przez niego Carrie, a teraz Carmen. On sprawił tyle zła… Czemu nie zostanie za to ukarany?!

                Ostatnie słowa wywrzeszczałem. Byłem na skraju. Miałem ochotę podejść do sarkofagów i otworzyć je własnym rękami, nie patrząc na stalowe zasuwy. Chciałem wyciągnąć z nich Mycrofta i go zabić. Sprawić żeby cierpiał. Pociągnąć go na dno i upewnić się, że tam zostanie.

- Aaron… On jest jednym z was. Wykorzystał swój talent i zaatakował. Wszyscy wiedzieli o tym, że on wykona ruch. Może oprócz Carmen.

- Jesteście beznadziejni. Jak mamy z wami współpracować, jak jeden człowiek potrafi zaburzyć wszystko, co budujecie?

- Chcemy zmienić bieg ludzkości, która zmierza do zagłady. Mamy też swoje, ludzkie cele i będziemy do nich dążyć, czy w to wierzycie, czy nie. Oferujemy wam współpracę, oferowaliśmy ją właściwie od samego początku. Jeżeli się na to nie zdecydujecie, albo sprawca teraz wygra, to nic z tym nie zrobimy. Po prostu przejdziemy dalej, bo nadszedł czas na kolejną część planu. Jeżeli przeżyjesz ten proces i nie będziecie chcieli z nami współpracować, to zrobimy wszystko, żebyście mieli tu dobrze, ale was nie wypuścimy. Zostawimy też strażników. Szczerze? Z moją wiedzą o tym, co nadchodzi, to właśnie tak bym zrobił. Został tutaj i żył dobrze do samego końca, korzystając z atrakcji z grupą przyjaciół.

                Jego słowa były przerażająco prawdziwe. Poczułem straszną aurę, która wokół niego się rozpościerała. Oni nie byli naszymi przeciwnikami tylko dziwacznymi sojusznikami. Wrogiem był wirus i wszystko, co pomagało mu rozejść się po świecie. Byliśmy zarażeni, nie mieliśmy niczego do stracenia, a Bobru i Neri wydawali się być osobami, które mogą coś zrobić. Nie wyobrażałem sobie, żeby świat był jakkolwiek gotowy na ten koszmar.

- Dobra. Powiedz mi co mam zrobić. Doprowadzę to do końca, nawet sam.

Bobru odsunął się od krawędzi siadając, a na jego miejscu pojawił się Lokaj.

- Witam pana na dziewiątym procesie dotyczącym sprawy śmierci Carmen Alvare. Pana zadaniem jest na początku przedstawienie przebiegu wydarzeń, a następnie wskazać sarkofag, w którym zamknięty jest sprawca. Oddaję panu głos i zaznaczam, że cały czas jesteśmy do pana dyspozycji, więc proszę śmiało pytać.

                To był moment, w którym normalnie zaczynała się dyskusja. Teraz jednak było inaczej. Stałem sam i wiedziałem kogo szukam. Rozejrzałem się po czterech sarkofagach. Jak miałem rozpoznać ten, w którym był Mycroft? Może druga część procesu mi jakoś w tym pomoże? Póki co, skupiłem się na jednym. Odchrząknąłem:

- Z kim mam porównywać fakty, jeżeli jestem tutaj sam? – zapytałem – I gdzie jest Neri?

- Neri zajmuje się ciałem Carmen – odpowiedział Bobru – a jeżeli potrzebujesz kogoś do pomocy, to zaraz kogoś wykombinujemy. Nie ukrywam, że wyjątkowo mocno zależy nam na waszej wygranej w tym konkretnym procesie, chociaż nie życzyliśmy wam źle w żadnym. Karma wraca.

- Nieważne, dam sobie radę… Ofiarą w tej sprawie jest Carmen… Zginęła od trucizny i od tego chciałem zacząć. Nie miałem czasu żeby dowiedzieć się więcej o tym, jak ją dostał, ale jestem pewien, że butelka pochodziła z przychodni… Takie coś wystarczy, czy mam wejść głębiej?

- Powinien pan powiedzieć wszystko, co wie.

- Rozumiem. Sekcja trucizn nie była pilnowana, więc podejrzewam, że każdy mógł tam wejść, kiedy chciał. Odkąd w hotelu zostawało coraz mniej osób, nie mieliśmy ludzi do pilnowania kolejnych pomieszczeń i zaczęliśmy sobie „ufać” – mówiąc to słowo, wykonałem ruch dłońmi – Jak widać, ktoś w końcu musiał złamać to zaufanie.

Czułem się dziwnie, mówiąc do nikogo. Nikt nie rzucał kontrargumentów, nie odbijał ze mną piłeczki.

- Sprawca mógł działać w różnej kolejności, ale na pewno jedną z pierwszych rzeczy, które zrobił było zabranie trucizny. Mycroft przygotował też pułapkę na opuszczonym piętrze. Nie mam pojęcia, jak mu się udało otworzyć to miejsce przed ciszą nocną, ale podejrzewam, że to wszystko za sprawą jego umiejętności.

- Nie myli się pan. Mycroft rzeczywiście stoi za naruszeniem bezpieczeństwa i złamaniem tej zasady. Wciąż, nie potwierdza to jego winy – wytłumaczył spokojnie Lokaj, chociaż jego twarz wręcz wołała, że jestem na dobrym tropie.

- Ja wiem swoje – mruknąłem pod nosem – Tak czy siak, sprawca przygotował pokój-pułapkę w jednym z pomieszczeń na opuszczonym piętrze. Po otwarciu drzwi uruchamiał się mechanizm, który wysyłał przy pomocy kawałka deski ciężarki, które właściwie równie dobrze mogły być narzędziem zbrodni, ale nie w tym przypadku. Mycroft prawdopodobnie przygotował to pomieszczenie jeszcze wcześniej. Wszystko wskazuje na to, że chciał w nie złapać Alice, ale ta pokrzyżowała jego plany przychodząc z Alanem. Według Oliviera i Julii, on pojawił się wtedy tak szybko na miejscu zbrodni, że to niemożliwe, żeby nie było go tam cały czas.

                Pociągnąłem łyk ze szklanki z wodą, próbując ułożyć sobie wszystko w głowie. O czym powiedzieć teraz?

- Pułapka miała być tylko zasłoną dymną, która moim zdaniem służyła jedynie złapaniu ofiary i odwróceniu uwagi. Prawdziwe miejsce zbrodni znajdowało się w pomieszczeniu z ciemnią za pracownią fotograficzną. Na środku widać było półkę, wokół unosił się smród tej cholernej trucizny. To było miejsce zbrodni, znalazłem tam jeden z brakujących paznokci, trochę krwi. Jestem tego właściwie pewien.

Sytuacja była przygnębiająca, samo mówienie o tym napawało smutkiem, ale wyobrażenie sobie drobnej i delikatnej Carmen walczącej o życie tak zawzięcie, że traciła po drodze paznokcie, było po prostu przerażające.

- No i jest jeszcze kwestia gazu. Czy w maszynowni znajduje się coś w stylu systemu wentylacji? – pytanie skierowałem do Lokaja.

- Zgadza się. Z tamtego miejsca można kontrolować przepływ powietrza w praktycznie całym budynku.

- To oznacza, że Mycroft również tam był… Czy trucie połowy ludzi w hotelu nie łamie jakiejś cholernej zasady? Dlaczego go nie zatrzymaliście? A zresztą, nie mówcie. Wiem czym się zasłonicie.

Zasadami. Porywacze cały czas o nich wspominali, chociaż miałem wrażenie, że często naginają je dla własnych potrzeb.

- Przechodząc do kolejności zdarzeń… Wydaje mi się, że wszystko zaczęło się jeszcze przed śmiercią Alice, ale wiadomo, że Mycroft musiał dostosować swój plan do nowej sytuacji, w której się znalazł. Wpadł na pomysł z przygotowaniem obu pokojów, tak żeby były gotowe na kolejną ofiarę. W sumie nikt z nas nie trzymał się razem, było nas za mało, chodziliśmy maksymalnie parami. Wykorzystał wiedzę, gdzie kto jest i przejął kontrolę nad wentylacją. Wszyscy oprócz mnie mieli halucynacje, oczywiście zastanawiało mnie to, ale co mogłem zrobić? Mycroft nawet wypadł na chwilę z mojego kręgu podejrzeń, przekonał parę osób, że nic nie planuje, też miał halucynacje… Czułem się rozdarty. Instynkty mi mówiły, żeby uważać, ale wszystko wskazywało, że to kolejne zagranie z waszej strony. Żeby przyspieszyć koniec tego projektu.

- Dlaczego uważasz, że po tym wszystkim, co przeżyliście, nie mogliśmy poczekać jeszcze tygodnia? Czy naprawdę uważacie nas za aż takich złych? – w głosie Bobra słychać było coś w stylu rozczarowania – Aaron nie śpieszy się nam aż tak bardzo. Dalej jesteśmy w stanie poczekać pozostałe cztery dni i tyle właśnie wam damy.

- Jeżeli Mycroft to wygra to odejdziecie stąd sami. Ja walczę, żeby ochronić moich przyjaciół i ludzi. Wystarczy, że olejecie swoje zasady i go zabijecie. Nikt was nigdy z tego nie rozliczy. Nikt wam nigdy tego nie wypomni.

                Zaskoczyło mnie to, że zarówno Lokaj jak i Bobru nie odpowiedzieli. Zastanawiali się. Może nie trwało to tak długo, jak u zwyczajnego człowieka, ale było zauważalne.

- Trzymamy się zasad, Aaron. Musisz to zaakceptować. Możecie nam zarzucić prywatne pobudki, bo nie ukrywam, są takie, ale na procesach jesteśmy uczciwi.

- A Alan?

Moje pytanie ponownie trafiło celnie – nie odpowiedzieli.

- Tak myślałem. Dam wam podpowiedź. Jeżeli chcecie mieć w nas sojuszników i realnie wam na tym zależy to bądźcie z nami szczerzy. Myślę, że dla dobra ludzkości, będziemy gotowi na poświęcenia, ale nigdy nie pójdziemy z wami, jak będziemy was łapać na kłamstwie.

- Zapamiętam to – odpowiedział krótko Bobru.

- Wracając do sprawy… Myślę, że Mycroft notorycznie ich podtruwał. Jestem pewien, że chciał uderzyć we mnie, żeby zabolało mnie to jak najbardziej. Dlatego zostawił mnie przy zdrowych zmysłach, chciał żebym w pełni poczuł terror tej sytuacji. Wiedział, że będę się zastanawiał i cierpiał. Nie przeszkadzało mu to. Gdy zaatakowałem go w jadalni to postanowił, że mogę być jednak zbyt niebezpieczny. Przygotował inny pojemnik z gazem i zastawił na mnie prostą zasadzkę w czytelni. Czy może jednak to byliście wy?

- To nie byliśmy my – Bobru pokiwał głową – Chociaż nie zastanawiałeś się, czy to nikt inny z twojej grupy?

- Po co mieliby to robić?

- Może to była pułapka na Mycrofta, albo kogoś innego? Może stare zabezpieczenie Maksa?

                Nie rozumiałem, dlaczego Bobru starał się zbić mnie z tropu. Czy to było ważne, a ten pokrętny sposób był jego próbą pomocy?

- Ktokolwiek to był, powalił mnie, prawie zabił. Do teraz odczuwam tego skutki – zastukałem laską w podest – Obudziłem się w przychodni, oni dalej byli truci… To niemożliwe, żeby to wszystko nie było ze sobą powiązane. Mycroft wyłączył mnie i działał, nie miałem nad nim żadnej kontroli. Julia i Olivier przecież by tego nie zrobili… Elizabeth opiekowała się Carmen, wybór pozostaje oczywisty.

- Jest pan strasznie uprzedzony do Mycrofta, proszę wziąć na to poprawkę. Na chłodny, spokojny rozum…

Nie było czego analizować. Byłem na dobrym tropie, a Porywacze robili to, co wychodziło im najlepiej podczas procesów – mącili.

- Następnie wprowadziło się zamieszanie, bo kolejnego dnia, gdy oddzieliłem się od Carmen, bo przypomniałem, co stało się w czytelni, poszedłem do archiwum i ten moment mnie zastanawia… Olivier powiedział o tym, że Julia poszła na opuszczone piętro. Nie wiem czemu. Elizabeth również coś przede mną ukrywała…

                Fala zwątpienia zalała moje ciało. Oni coś przede mną ukrywali. Cała trójka? Czy Carmen była jedyną szczerą osobą, jaką miałem w tym hotelu? Farmaceutka wyraźnie chciała mi coś powiedzieć, ale tego nie zrobiła. Co mogła wiedzieć? Dlaczego Julia i Olivier zachowywali się tak dziwnie. Można było pomyśleć, że coś planowali, ale przecież nie mogli uknuć tego wszystkiego. Mycroft był winny. Nie musiałem dłużej szukać prawdy, wystarczyło, że w jakiś sposób dowiem się, w którym sarkofagu się znajduje.

- Zatrzymałem Julię tuż przed drzwiami. Musiałem znowu użyć siły, ale ona nie chciała słuchać. Nie wiem, co ją opętało. Odprowadziłem ją z powrotem do archiwum i tam urwał mi się film. Przynajmniej tak mi się wydaję, w końcu po chwili pojawiłem się u siebie w pokoju. Chwila. Czy mogę się dowiedzieć, jak wiele czasu minęło odkąd straciłem przytomność, aż do dotarcia do mojego pokoju?

- 30 minut – odpowiedział po chwili Lokaj – Około, ale myślę, że dokładniejszy czas nie jest panu potrzebny.

30 minut. W sumie wystarczająco, żeby przetransportować mnie do pokoju, nawet jakby miał mnie nieść chuderlawy chłopak… Czy Olivier mógł to zrobić? Nie, odpowiedział głos wewnątrz, wątpisz w swoje przeczucia, a one rzadko cię zawodzą. Przyj naprzód. Gdzieś wewnątrz czułem, że po prostu miałem rację. Inni nie mieli motywu, oni chcieli stąd wyjść, dlaczego mieliby atakować Carmen? Byłem przewrażliwiony, stąd te wszystkie rewelacje.

- W tym czasie, ja przeniosłem się do swojego pokoju, a Carmen widocznie opuściła deptak i poszła na opuszczone piętro. Żałuję, że nie mogłem przy niej zostać. Wtedy… wtedy wszystko mogłoby potoczyć się inaczej.

                Zamilkłem. Stałem tak przez dobre kilka minut, cieszyłem się, że Porywacze mnie nie pospieszali. Nie myślałem o niczym konkretnym, ale czułem potrzebę wyciszenia. Chociaż na chwilę.

- Wtedy Carmen padła ofiarą ataku. Sprawca ją ogłuszył i przeniósł do ciemni. Tam oblał trucizną i być może nawet chciał przygnieść półką, ale coś poszło nie tak i skończyło się na tym, że Carmen się przebudziła i oddała. Jej atak był na tyle mocny, że straciła przy okazji dwa paznokcie. Twarz sprawcy musi wyglądać źle. Stawiam, że właśnie w nią trafiła.

Rozejrzałem się ponownie po sarkofagach, jakbym liczył, że na którymś z nich zauważę plamę krwi.

- Dzięki tej samoobronie, udało jej się uciec. Nie wiem czy wiedziała o tym, co planował sprawca, czy po prostu przybiegła do mnie. Odzyskałem świadomość po tym, co stało się w archiwum, akurat gdy pukała do moich drzwi…

Ciężko mi było o tym mówić.

- To wszystko, potem umarła. Na moich ramionach.

Gardło ścisnęło mi się boleśnie. Przełknąłem ślinę. Chociaż to wszystko wydarzyło się w ostatnich godzinach, czułem jakbym zrzucał z siebie ciężar, który wisiał nade mną od dawna. To wszystko stało się tak szybko, a ja ostatnie dni albo przeleżałem nieprzytomny lub ledwo żywy. Wszystko przez niego…

- Mamy do pana jeszcze jedną prośbę. Zanim przejdziemy do drugiej części procesu…

- Zgadłem? – przerwałem – Powiedzcie chociaż, czy to wszystko to prawda.

- Akceptujemy tą odpowiedź – wtrącił Bobru – Jednak teraz mamy dodatkowy warunek. Chcielibyśmy usłyszeć, co się stało tamtego dnia w parku.

                Od razu wiedziałem o jakiej sytuacji mówili. Stanęła mi przed oczami, zupełnie jak prawie każdej nocy przez bardzo długi czas.

- Jaki to ma niby związek ze sprawą? – zapytałem – To moja prywatna sytuacja.

- Mycroft jest sprawcą – powiedział Lokaj. Jeszcze żadna oczywistość nie przyniosła mi tak dużej satysfakcji. Dobrze o tym wiedziałem, ale usłyszenie tego od Porywaczy było ostatecznym potwierdzeniem. To on za tym wszystkim stał.

- Chcielibyśmy mieć cały obraz konfliktu. Odkąd jesteście w tym hotelu, notorycznie dawaliście o sobie znać. Zaznaczaliście swój teren, wspominaliście o minionej rywalizacji. Ten przypadek nas po prostu ciekawi, a sami nie zebraliśmy wystarczającego wywiadu, a nawet jeśli go mamy to chcemy usłyszeć o tym z pierwszej ręki – wytłumaczył Bobru.

Nie wiedziałem jak to skomentować. Każdy człowiek miał tą jedną historię, która sprawiała mu ból i o której wolał nie pamiętać. Samo wspomnienie potrafiło zepsuć humor i wysłać w naprawdę mroczne miejsce. Czy byłem gotów w końcu ją komuś opowiedzieć. Nie powiedziałem o niej nawet Carmen, a ona już nie żyła. Nie będzie w stanie jej usłyszeć i mnie pocieszyć. Nie odpowie mi, że wszystko będzie dobrze, bo jest przy mnie i nigdy mnie nie opuści. Przeklęte łzy ponownie zaczęły spływać do moich oczu.

- Czy oni mnie teraz słyszą? W tych sarkofagach? – zapytałem, drżącym głosem.

- A czy to ma jakiekolwiek znaczenie?

                Nie miało. Może nadszedł czas żeby po prostu wszystko z siebie wyrzucić.

- Moja rywalizacja z Mycroftem nie zawsze miała tak negatywne podłoże. Na samym początku byliśmy rywalami, którzy nawet za sobą przepadali. Znaczy ja go akceptowałem, a on mnie po prostu lubił. To było około 5 lat temu. Trzymaliśmy się razem i stało się tak, że poznaliśmy ją. Carrie. Od początku mnie zaintrygowała, była bardzo inteligentna i miała taką… aurę. Zakochałem się w niej, a co najgorsze, Mycroft również – zaskoczyło mnie z jaką łatwością wypluwałem z siebie te słowa. Może to rzeczywiście był ten moment, żeby w końcu to powiedzieć? – Była jednak jedna różnica. Ja byłem osobą, która nie otwierała się na kontakty z kobietami, a Mycroft na każdym konwencie był z inną. Pokłóciliśmy się o nią. To nie była jeszcze ta najgorsza kłótnia, ale… Wtedy to się zaczęło. Zaczęliśmy o nią rywalizować, a ona przez jakiś czas wodziła nas za nosy. Jednego wieczora potrafiła pójść z nim do kina, a drugi spędzić ze mną w parku. Oczywiście musieliśmy gówniarsko przechwalać się, który, co z nią robił, ale w obu przypadkach nie doszło do niczego poważnego. W końcu wydarzyła się tamta noc.

Zrobiłem chwilę przerwy, żeby złapać oddech. Trochę ciężej mi się oddychało, ale czułem jak całe moje ciało drży.

- Mycroft powiedział, że wyzna jej swoje uczucia. Doszło do rękoczynów, pobiliśmy się. Byłem załamany, ale nawet nie wiedziałem, co mogę zrobić. Po prostu siedziałem w swoim pokoju hotelowym i wyłem z bezsilności. Obwiniałem oczywiście siebie, za to, że nie potrafię jakkolwiek zebrać się do kupy i zawalczyć o swoje. To była straszna godzina, podczas której zakopałem się wyjątkowo głęboko w sobie. Przerwało mi pukanie do drzwi. Byłem pewien, że to Mycroft, po udanej randce z Carrie, przyszedł pochwalić się swoimi podbojami, ale to była ona. Carrie. Zanim zdążyłem zareagować podeszła i mnie pocałowała…

*

                Spojrzałem na nią zszokowany. Mój umysł zaczął pracować na najwyższych obrotach, chciałem uciec z dołu, który sam sobie wykopałem. Carrie wygląda jeszcze piękniej niż zazwyczaj. Jej włosy sięgające ramion, były zaczesane na bok i delikatnie pofalowane. Nosiła czerwoną, aksamitną sukienkę wieczorową, która idealnie eksponowała jej biust i smukłą talię. Wyglądała wyjątkowo dojrzale, chociaż według tego co mówiła, miała tyle lat, co ja.

- N-nie…

- Nie wszystko ma swoje wytłumaczenie – odpowiedziała, zamykając za sobą drzwi.

- Gdzie on jest?

- Kto? Mycroft? Spławiłam go. Mam dość jego narzucania się. Chyba muszę mu wyznaczyć jasne granice, bo widzę, że spodziewa się czegoś więcej niż przyjaźni.

- A nie powinien? – nie zadałem tego pytania w złości, chociaż tak to mogło zabrzmieć. Carrie jednak to zignorowała.

- Nie powinien – powtórzyła – To, że z nim gdzieś wyszłam nie oznacza, że od razu coś do niego czuję. Wolę spędzać czas z tobą Aaron. Co z tobą? Wyglądasz jakbyś miał się rozpaść.

Podeszła i przytuliła mnie. Wyglądałem jakbym miał się rozpaść? Tak właśnie się czułem. Ona była tu ze mną. Pocałowała mnie i jasno odrzuciła Mycrofta. Czy to był żart? Czy miałem się spodziewać, że on zaraz wyskoczy zza drzwi i zacznie się ze mnie śmiać? Musiałem sobie psuć nawet ten moment?

- Cieszę się, że tu jesteś – powiedziałem tak cicho, że nie wiedziałem, czy to w ogóle usłyszała. Ona tylko mocniej mnie przytuliła.

- Nie powinieneś się na niego złościć. Cieszmy się z tego, że siebie mamy Aaron. Tylko to się liczy.

- Jesteś dla mnie… bardzo ważna, Carrie.

- Wiem. Kocham cię Aaron.

- Chcę żeby tak było już zawsze.

- Tak będzie. Tylko ty i ja.

Ciepło rozeszło się po całym moim ciele. Ciche pragnienie się spełniło. Ja też ją kochałem.

*

- Następne miesiące były najlepszym okresem w moim życiu. Byliśmy tylko my. Gdy zaczęliśmy wracać do rzeczywistości, pojawił się problem Mycrofta. Nie wiedziałem jak się wobec niego zachować, chciałem to uciąć, ale Carrie powiedziała, żebym był ponad to i traktował go dalej jako przyjaciela. Zrobiłem tak, chociaż w głębi czułem do niego niechęć. Mimo to, wszystko się unormowało. Ja byłem z Carrie, Mycroft dalej zmieniał dziewczyny, nasza rywalizacja nabierała kształtów, ale wciąż się akceptowaliśmy. To było stabilne. Do czasu. Nie chcę mi się opowiadać o tych wszystkich dniach. To było i minęło. Trwało paręnaście miesięcy, aż w końcu doszliśmy do momentu, w którym coś zaczęło się dziać. Carrie mniej się do mnie odzywała, znikała na całe dni…

Wspomnienia początku naszej bliższej znajomości były cudowne, ale jak przypomniałem sobie samotne dni spędzone nad zastanawianiem się, gdzie ona się podziała to przechodziły mnie dreszcze. To były straszne czasy.

­- Któregoś razu nie wytrzymałem i wybuchłem. Powiedziałem, że musimy poważnie porozmawiać. Wtedy Mycroft też zniknął z mojego życia i chociaż kochałem Carrie nad życie, nie potrafiłem przestać myśleć, że może po czasie uznała mnie za kogoś żałosnego i wybrała jego. Teraz wiem, że to nie było to, ale dalej nie rozumiem tego, co stało się tamtego cholernego dnia…

                Zrobiłem kolejną przerwę. Bobru i Lokaj wciąż czekali. Byłem ciekawy ile ten proces już trwał. Spojrzałem ponownie na sarkofagi. Czy osoby, które w nich były słuchały? Byłem ciekawy, co sobie o mnie pomyśleli. Usłyszeli tak wiele, a dotychczas, większość z nich mnie nawet nie znała. Nadszedł czas na koniec tej historii.

- Umówiłem się z nią w parku. Mieliśmy sobie wszystko wyjaśnić, kupiłem bukiet jej ulubionych kwiatów i czekałem. Czekałem, czekałem i czekałem… No i nic. Nie pojawiła się. Od tamtej pory słuch o niej zaginął. Zgłosiłem nawet zaginięcie na policję, ale oni nic nie znaleźli. Sam próbowałem ją namierzyć, ale trafiałem na same ślepe uliczki. Zniknęła. Po tych wszystkich latach zastanawiam się, czy ona kiedykolwiek istniała. Co najgorsze to był okres, kiedy Mycroft również zniknął na dobry miesiąc, jak nie dłużej. Byłem pewien, że uciekli razem, ale w końcu, na którymś konwencie pojawił się i od tamtego czasu byliśmy już we wrogich relacjach. Dziwicie się mi? On zniszczył mi życie i myślę, że on wie co się stało z Carrie. Jestem tego prawie pewien.

                Wyrzuciłem to z siebie. Wszystko, co siedziało mi na sercu od paru lat. Czułem się inaczej. Roztrzęsienie mieszało się z ulgą. Wygadać się z takiego ciężaru po tak długim czasie…

- Dziękuję – powiedział Bobru – Wiem jak ciężko musiało ci się tym z nami podzielić.

- Carrie żyje – kobiecy głos wybił mnie z równowagi. Neri przyszła na salę rozpraw. Usiadła obok Bobra, nie odrywając ode mnie wzroku. Co miała na myśli? Dlaczego to powiedziała? Co to miało znaczyć? Zobaczyłem, jak Bobru na nią spojrzał – Nie, kochany. On zasługuje, żeby to wiedzieć. Stracił właśnie kolejną osobę, na której mu zależało. Carrie żyje, ale więcej o niej powiemy ci dopiero, jeżeli do nas dołączysz. Mycroft zabił Carmen i teraz powinieneś skupić się na tym, żeby go znaleźć!

Carrie żyje? Oni wiedzą, gdzie ona jest? Słowa Neri były niczym kubeł zimnej wody. Poczułem jak mój umysł dostał zastrzyk energii.

- Nie martw się Aaron. Wierzymy w ciebie. Zasady są jakie są, ale jesteś inteligentnym gościem. Dasz sobie radę.

- W takim razie przejdźmy do drugiej części procesu – ogłosił Lokaj.

                Jak na zawołanie sarkofagi zaczęły się ruszać. Przez chwilę miałem nadzieję, że się odsuną, ale to nie było to. Cztery pojemniki wyjechały pomiędzy podwyższenie, a moją platformę i ustawiły się w równych odległościach, równolegle do mnie.

- Druga część procesu polega na znalezieniu sprawcy. Cała czwórka mogła słuchać, ale teraz będzie mogła również mówić. Jest jednak jedno „ale” – tłumaczył – Państwo, którzy siedzą w środku naszych specjalnych pojemników nie mogą powiedzieć niczego, co wskaże bezpośrednio na państwa tożsamość. Jeżeli spróbujecie, zostaniecie ukarani, a wiadomość i tak nie dojdzie do uszu Aarona. Dodatkowo, musicie zwracać się formą zdania, która nie wskaże na to, kim jesteście. Pan Masayoshi musi znaleźć sprawcę i go wskazać. Wskazana przez niego osoba zostanie zabita, nie ważne czy jest winna czy nie. Jeżeli jednak okaże się być winna to Pan Masayoshi uratuje pozostałą trójkę, jeżeli nie to wszyscy pozostali zginą, a sprawca ucieknie. Czy ma pan jakieś pytania?

Rozejrzałem się po sarkofagach, obserwując dokładnie. Czy któryś z nich się jakkolwiek różnił? Przed nimi stały tabliczki, które na razie były puste.

- Co to za tabliczki?

- Dodaliśmy je, żeby miał pan prościej. Dla ukojenia szoku po śmierci Carmen Alvare wymyśliliśmy następujące nazwy.

Tabliczki się zaświeciły. Sarkofag najbardziej po lewej został opisany jako „Hiacynt”. Ach, nazwy kwiatów, pomyślałem. Ironicznie. Byłem też pewien, że nazwy kwiatów były przypadkowe, bo jeżeli to byłyby po prostu te same tytuły, których używała Carmen to sprawa byłaby zbyt prosta. Obok Hiacynta znajdował się „Storczyk”. Po mojej prawej znajdowała się „Niezapominajka” oraz „Żonkil”.

- Czy wszyscy rozumieją zasady? – zapytał Lokaj. Kiwnąłem głową i nagle usłyszałem przerażający, chłodny i robotyczny głos:

- Hiacynt się zgadza.

- Storczyk się zgadza.

- Żonkil się zgadza.

Spodziewałem się usłyszeć to jeszcze raz, ale po chwili pomieszczenie rozświetliło się od wyładowania, które uderzyło w trzeci sarkofag. Zasłoniłem odruchowo oczy.

- Tak właśnie się dzieje, jak ktoś stara się powiedzieć za dużo – wytłumaczył Bobru – Zrób to tak, jak reszta.

- Niezapominajka się zgadza.

                W mojej głowie rozpoczął się proces analizy. Czy Niezapominajka specjalnie dała się porazić żebym zwrócił na nią uwagę? Czy to był Mycroft i chciał uśpić moją czujność? A może to była Elizabeth? Lub Julia? Musiałem do tego podejść w jakiś sposób. Każda informacja była na wagę złota.

- W takim wypadku możemy rozpoczynać drugą część procesu. Powodzenia – Lokaj odsunął się na bok. Teraz w końcu mogłem mieć jakąś interakcję z resztą, ale to nie było to samo. Nawet nie wiedziałem z kim rozmawiam, była nawet drobna szansa, że w środku byli zupełnie inni ludzie. Nie miałem jednak wyboru – jeżeli chciałem to przeżyć to musiałem walczyć do końca i uwierzyć Porywaczom. Byłem ciekawy czy przypadkiem pozostali nie stawali przed podobnym wyzwaniem w innych pomieszczeniach. Ostateczna próba i sprawdzian tego, kto zasługuję na przejście dalej, a kto nie.

- Czy wszyscy mnie rozpoznajecie? – zapytałem – Słyszycie mnie dobrze?

- Niezapominajka mówi, że wszystko słyszy i rozpoznaje cię.

- Żonkil mówi, że wszystko słyszy i zna cię.

- Hiacynt mówi, że wszystko uszy dobrze działają i tak samo zdolności poznawcze.

- Storczyk mówi, że doskonale słyszy i rozpoznaje.

Wszystko wskazywało na to, że Hiacynt to była Elizabeth. Cieszyłem się, że każdy odpowiedział inaczej. To mógł być sposób, żeby ich rozróżniać. Im szybciej wykluczę pozostałych tym szybciej dorwę Mycrofta. Z Elizabeth sprawa była o tyle prosta, że wystarczyło zapytać o coś medycznego, a ona powinna odpowiedzieć najbardziej szczegółowo. Musiałem jednak zapytać o coś takiego, o czym miałem jakiekolwiek pojęcie, a nie wiedział o tym zwyczajny człowiek. Miałem jeden pomysł.

- Możecie mi powiedzieć jak wyleczyć astmę? – wiedziałem, że to nie było aż tak oczywiste pytanie, ale miałem przypadek astmy w rodzinie, choruję na nią mój tata. Nasłuchałem się więcej niż potrzebowałem o tym jak przebiega ta choroba, na co zwracać uwagę. Mój pomysł okazał się być doskonały:

- Hiacynt mówi, że wszystko rozpoczyna się od rozpoznania czynników wpływających na pojawienie się ataku duszności. Należy je rozpoznać i odpowiednio, według możliwości, uniknąć kontaktu z tymi czynnikami. Chociaż badania wskazują, że warto unikać wysiłku fizycznego, to tak naprawdę unikanie go jest niezdrowe, po prostu trzeba zachować ostrożność. Lekarz powinien stale kontrolować częstość i nasilenie objawów astmy i przepisać do tego odpowiednie leczenie farmakologiczne. Leki powinno się brać nawet wtedy, gdy atak duszności nie występuję, więc…

- Wystarczy. Czy mogę odesłać kogoś na bok? Albo chociaż odsunąć? – zapytałem Porywaczy.

- Oczywiście – odpowiedział Lokaj.

- W takim razie proszę odsunąć kapsułę z Hiacyntem, bo jestem pewien, że to jest Elizabeth. Na wszelki wypadek jednak dopytam, czy będę mógł ją przywołać z powrotem w miarę możliwości?

- Jak najbardziej.

                Sarkofag, w którym najprawdopodobniej znajdowała się Farmaceutka, odjechał do tyłu. Pozostały trzy. Storczyk, Niezapominajka oraz Żonkil. Pierwszy pomysł okazał się być genialny, ale to był jedyny przypadek, w którym mogłem tak zagrać. Nie miałem wiedzy ani na temat sztuki, ani na temat mięśni brzucha. Mycroft na pewno mógł udawać któreś z nich, a ja mogłem łatwo dać się oszukać. Musiałem uderzać w cechy charakteru, sposób wypowiedzi i starać się w ten sposób czegoś dowiedzieć. Istniał jeden sposób na to, żeby wykryć, w którym sarkofagu ukrywał się Mycroft. Jedna jego cecha, która mogła mi dać solidną podpowiedź, ale najpierw musiałem dobrze trafić i sprawdzić pewną rzecz.

- Hiacynt, czy ty dalej możesz się odzywać? – zapytałem.

- Hiacynt mówi, że może dalej się odzywać.

Doskonale, pomyślałem. To sprawiało, że mogłem spróbować wdrożyć swój plan w życie.

- Co myślicie o opcji wyjścia z tego hotelu? – zapytałem.

- Żonkil mówi, że ta opcja to niestety jedyna szansa na przetrwanie. Nie wyobraża sobie innego wyjścia, szczególnie, kiedy zostało tak mało osób.

- Hiacynt mówi, że po wszystkich stratach, głupią opcją byłoby stracić szanse na dowiedzenie się więcej o wirusie.

- Storczyk mówi, że wyjście stąd nie ma sensu.

- Niezapominajka mówi, że woli zostać w tym hotelu.

                Spojrzałem na nich zaciekawiony. Czy to mogli być Olivier z Julią? Czy właśnie podali mi Mycrofta na tacy.

- Żonkil mówi, że wystarczająco się wycierpiał i dobrze wie, że każdy w głębi chce wyjść.

- Niezapominajka mówi, że po głębszym zastanowieniu jednak chciałaby uciec. Pozostanie w tym miejscu to byłaby powolna i mało bolesna tortura.

- Storczyk mówi, że Niezapominajka ma całkowitą rację.

Czy to był kolejny znak? Czy ta część procesu mogła okazać się aż taka łatwa? Mycroft miał ten problem, że wszyscy chcieli jego śmierci, co dawało mi przewagę. Wszystko wskazywało na to, że Mycroft ukrywał się pod nazwą „Żonkil”. Musiałem teraz tylko to udowodnić, nie chciałem zabić wszystkich pozostałych, w tym jednej osoby własnoręcznie.

- Zastanawiam się nad historią, którą opowiedziałem. Co o niej sądzicie?

Przez długi moment żaden z sarkofagów nie wydał z siebie dźwięku. Zepsuły się? Ciszę przerwał Hiacynt:

- Hiacynt mówi, że współczuję Aaronowi tego, co przeżył. Teraz rozumie, dlaczego czasami zachowywał się tak, jak się zachowywał.

- Storczyk mówi, że Aaron nie powinien się martwić. Przetrwał oba ciosy i przetrwa jeszcze dużo więcej.

- Żonkil mówi, że historia jest bardzo smutna i jest pewien, że Aaronowi musiało być naprawdę ciężko, ale żeby walczył do końca, bo jest świetnym człowiekiem.

- Niezapominajka mówi, że powinien teraz skupić się na tym, co robi, a nie na historii sprzed lat. Są rzeczy ważne i ważniejsze.

Niezapominajka brzmiała trochę jak Julia, ale nie byłem jeszcze pewien. Nie miałem limitu czasowego, więc wolałem nie wyciągać pochopnych wniosków. Miałem jeszcze wiele pytań, które mogły mi coś przynieść. Musiałem je zadawać.

- Jak wiele jesteście gotowi poświęcić, żeby wygrać ten proces? – zapytałem.

- Hiacynt mówi, że będzie walczyć do końca, żeby tylko udało się zwyciężyć.

                Sarkofag, w którym był Storczyk zaświecił się od wyładowania elektrycznego. Po chwili dołączyła do niego Niezapominajka, a na koniec Żonkil.

- Rozumiem. Oddacie wszystko. W takim wypadku czas na bardzo ważne pytanie. Już prawdopodobnie wiem, kto jest sprawcą, za moment odsunę jedną osobę, którą uznam za niewinną. Zastanawiam się pomiędzy dwójką osób… Macie coś do powiedzenia zanim dokonam tego wyboru?

- Storczyk mówi, że za wcześniej na taki poważny wybór, Aaron powinien się zastanowić.

- Niezapominajka mówi, że całkowicie ufa Aaronowi i wierzy, że wybierze dobrze.

Wtedy w mojej głowie pojawiły się delikatne wątpliwości. Niezapominajka również pasowała do Mycrofta. W środku mógł znajdować się ktoś, kto udaje Julię, ale też sama Julia. Musiałem się tego dowiedzieć. Najbezpieczniejszą opcją byłoby odesłanie Storczyka, którym prawdopodobnie był Olivier. Czy na pewno?

- Żonkil mówi, że wytrzyma dużo, więc niech Aaron się nie spieszy, bo ważny jest rezultat.

To zabrzmiało jak Julia. Westchnąłem. Jeszcze chwilę temu nawet bym nie podejrzewał Niezapominajki, ale teraz nie wiedziałem. Sam zasiałem w sobie ziarno niepewności, które mogło mnie bardzo zaboleć. Musiałem postawić wszystko na jedną kartę, ale czy byłem na to gotów?

- Dobra, jeszcze jedna sprawa przed wyborem – powiedziałem po dłuższej pauzie – Wiecie dobrze, wszyscy, że walczę o dobro naszej grupy i ludzkości. To jest bardzo ważne. W sumie nie musicie nawet na to odpowiadać, po prostu się zastanówcie. Czy warto zaprzepaszczać szansę na przeżycie? Każdy z nas kogoś tutaj stracił. Elizabeth straciła Alana, ja straciłem… straciłem Carmen. Olivier i Julia przeszli więcej niż ktokolwiek, a Mycroft… Mycroft stracił Wendy. Mogliśmy stąd uciec w szóstkę, ale teraz naszą najlepszą opcją jest czwórka. Mycroft… kimkolwiek z tej dwójki się okażesz, pokaż mi, że to ty. Proszę o cofnięcie Żonkila.

                Byłem ciekaw, czy moja mała przemowa zadziała. Na pewno wywołała jakieś oburzenie, bo pojemnik, w którym był Hiacynt zaświecił od wyładowania.

- Spokojnie, jestem pewien swojego wyboru – powiedziałem.

- Hiacynt mówi, że Aaron powinien jeszcze raz się zastanowić.

- Wyłączyłem niewinnych i nic nie zmieni mojego zdania. Jestem jego całkowicie pewien.

Sarkofag z Żonkilem wycofał się do tyłu, zostawiając Storczyka i Niezapominajkę. Niezapominajka albo Żonkil. Miałem 50 procent szansy na trafienie. Musiałem sprawić, żeby to było chociaż 75 procent.

- Dobra, została wasza dwójka. Jesteśmy tak blisko końca tego dziwacznego procesu. Czas na kolejne pytania… Co uważacie o wirusie?

- Hiacynt mówi, że wirus jest zjawiskiem, które trzeba zrozumieć.

- Storczyk mówi, że wirus to dla niego jedna wielka zagadka, ale boi się jego rozwoju.

- Niezapominajka mówi, że nie wierzy w wirusa.

Ciekawe odpowiedzi, pomyślałem. Jeszcze ciekawsze było to, że Żonkil nic nie powiedział. Nie zamierzałem zmieniać tego stanu rzeczy.

                Zacząłem zadawać kolejne pytania. Były one mało ważne, widziałem, że ludzie z sarkofagów tracili cierpliwość, ale zauważyłem też coś innego, równie ciekawego. Żonkil się nie odzywał. Pytałem o kolejne rzeczy i coraz bardziej utwierdzałem się w przekonaniu, że to on. Ale nie byłem pewien. Nie mogłem być pewien. Co prawda Mycroft miał w zwyczaju milczenie, gdy zacznie wygrywać, ale czy byłby na tyle głupi, żeby robić to w tak ważnej sytuacji, gdzie oczywiście staje się przez to podejrzany? Nie wiedziałem. Równie dobrze Żonkilem mogła być Julia, która nie chciała dodatkowo mieszać.

- Przyznaję, że dalej nie jestem pewien. Moim pierwszym podejrzeniem był Żonkil, ale teraz podejrzewam również Niezapominajkę. Storczyk to Olivier. Proszę o zamianę Storczyka z Żonkilem.

Sarkofagi przesunęły się.

- Żonkil mówi, że Aaron popełnia błąd.

- Niezapominajka mówi, że Aaron poszedł w końcu po rozum do głowy.

Jak mogłem zadecydować. W takim pojedynku to mogła być tylko i wyłącznie przepychanka słowna. Jedna osoba będzie udawała drugą, mieszała w głowie. To co powiedzieli przed chwilą mogło oznaczać wszystko.

- Nie mam pojęcia, jak znaleźć pośród was Mycrofta. Żonkil… dlaczego milczałeś? Lub milczałaś?

- Żonkil mówi, że nie chce przeszkadzać, chce po prostu dać skupić się Aaronowi na przebiegu procesu.

- Niezapominajka mówi, że to może być dobrze znana cecha Żonkila.

- Jaka dobrze znana cecha? Milczenie? Równie dobrze, to może być coś odwrotnego. Nie jestem w stanie rozpoznać was tak, jak rozpoznałem Hiacynt, po wiedzy medycznej. Storczyk wydaje mi się być Olivierem, ale równie dobrze mogę się mylić. Byłem pewien, że Mycroft to Żonkil, ale teraz równie dobrze mogę postawić na Niezapominajkę… Przepraszam was, ale będę musiał strzelić.

- Żonkil mówi, że Aaron powinien mimo wszystko się skupić i spróbować oprzeć strzał na faktach, a nie na szczęściu.

                Czekałem na odpowiedź Niezapominajki. Przez moment w mojej głowie pojawiła się myśl, że to może być kwestia tego, że Mycroft nie wie, co powiedzieć. Niezapominajka jednak w końcu coś zrobiła. Zobaczyłem wyładowanie. Potem kolejne i kolejne. Wyładowanie za wyładowaniem.

- Hej! Coś się zacięło! – krzyknąłem do Porywaczy. Oni jednak nie reagowali. Patrzyłem jak sarkofag Niezapominajki rozświetla się raz za razem wydając przy tym dźwięk. Dźwięki współgrały ze sobą. Brzmiały prawie jak… rytm. Nagle wszystko w mojej głowie się ułożyło.

- Przestań! Wiem, kim jesteś! – wrzasnąłem – Wiem kim jesteś Niezapominajka!

Wyładowania się uspokoiły. Niezapominajka to musiała być Julia. Tylko ona była na tyle szalona, żeby zadać sobie tyle bólu. Udowodniła jednak swoją tożsamość. Rytm, który wybijała wyładowaniami na początku nic mi nie mówił, ale po chwili skojarzyłem, że gdzieś go już słyszałem. Właściwie nawet nie raz, gwizdany na korytarzach hotelu. Piosenka, którą nuciła pod nosem Julia Mayer. Nie wierzyłem żeby Mycroft zapamiętał ten szczegół. To było 25 procent szans, które przeważyło na korzyść Niezapominajki.

- Stawiam, że pod sarkofagiem z tabliczką Żonkil ukrywa się Mycroft Goldenwire – powiedziałem – To jest moja ostateczna odpowiedź.

- Czy to pana ostateczna odpowiedź? – upewnił się Lokaj.

- Tak. Jestem pewien.

                Gdy to powiedziałem światła zgasły. Przez moment znajdowaliśmy się w całkowitej ciemności. Po chwili reflektory oświetliły wszystkie cztery sarkofagi. Coś zaczęło się dziać przy tym z tabliczką „Hiacynt”. Pokrywa wypuściła kłęby pary i z głośnym sykiem otworzyła się. Musiałem się skupić, żeby zobaczyć, kto jest w środku. Postać wyszła powoli i spojrzała na mnie. To była Elizabeth. Trafiłem.

- Niezłe przedstawienie Aaron… gratulację.

- Wszystko gra?

- Czuję się kiepsko, ale przeżyję.

Nagle to samo zaczęło dziać się z kolejnym sarkofagiem, tym razem należącym do Storczyka. Po chwili wyłoniła się z niego drobna postać. Olivier.

- Dobra robota Aaron. Jestem z ciebie d-dumny – zająknął się delikatnie.

- Cieszę się, że żyjesz Olivier.

                Dwa ostatnie sarkofagi stały nieruchomo. Porywacze budowali napięcie. Cała nasza trójka obserwowała, co stanie się dalej. Zacisnąłem dłoń na lasce. Chciałem go zobaczyć i wymierzyć mu sprawiedliwość za wszelką cenę. Nagle oba pojemniki zaczęły otwierać się w tym samym momencie. Obserwowałem, błagając, żebym się nie pomylił. Nie wybaczyłbym sobie tej pomyłki i chociaż oznaczała ona śmierć, to wiedziałem, że czekają mnie minuty ogromnego upokorzenia. Usłyszałem syk. Kabiny zaczęły się otwierać i po chwili wszystko było jasne. Z „Żonkila” ktoś wyszedł, nie było go jeszcze widać w obłokach pary. Z „Niezapominajki” ktoś wypadł. Elizabeth odruchowo ruszyła w tamtą stronę.

- Cóż mogę powiedzieć, Aaron – zaczęła Neri. Leżąca postać miała długie włosy. To była Julia. Poczułem falę ulgi, która przemieniła się momentalnie w zastrzyk adrenaliny. Wystrzeliłem do przodu, chociaż noga potwornie mnie bolała – miałeś rację. Żonkilem był Mycroft Goldenwire. Gratuluję zwycięstwa.

                Obłoki pary się rozeszły, a ja z każdym krokiem zbliżałem się do Mycrofta, na którego twarzy było widać długie zadrapanie, idące od okolic nosa, aż nad lewe oko. Nadszedł czas zemsty. Czas sprawiedliwości, na który zasłużyła… ona.

------------------------------------------------

Dziękujemy za wsparcie Naszym Patronom:

- Mikołaj G.