Epizod IX - Rozdział 79: Obrońca (Aaron Masayoshi)

Witamy Was w 79 rozdziale Peccatorum! Napięcie przed procesem rośnie, a pytania się piętrzą. Jest to dosyć krótki rozdział i nie wykluczamy, że na kolejny poczekacie odrobinę dłużej niż 4 dni, ale zobaczymy jak wszystko się ułoży. Ostatnio mamy sporo na głowie, a chcemy dobrze domknąć ten projekt! Także prosimy o ostatnie pokłady cierpliwości, a póki co zapraszamy na kolejny rozdział z perspektywy Naszego ulubionego Informatyka!

Rozdział 79: Obrońca (Aaron Masayoshi)

                Pamiętałem najgorsze chwile mojego życia. Nieudane projekty, na których spędzałem długie godziny i nieprzespane noce. Uczucie porażki, które zalewały mnie od środka i sprawiały, że zatapiałem się coraz głębiej w siebie. Byłem zamkniętym obiegiem, który nie wprowadzał żadnej zmiennej, nie dopuszczał niczego. Potem pojawiła się Carrie i ona potrafiła znaleźć to, co było we mnie najlepsze. Po parunastu latach życia poczułem, że w końcu to ma sens. Wszystko zaczynało się układać i wtedy się rozsypało. Nigdy nie czułem, że powinienem to skończyć, ale znalazłem się w mrocznym miejscu, z którego nie miałem nawet ochoty wychodzić. Wolałem tam zostać. Siedziałem tam aż do momentu, gdy poznałem Carmen. Robiłem wszystko, żeby ją odstraszyć, ale ona wciąż tam była. Nie musiałem być inny, byłem najgorszą możliwą wersją siebie, a ona przy mnie wiernie trwała. Moje serce działało jak zawsze, ale dzięki niej przestało pompować toksyny, a zaczęło dawać mi energię do życia. Dzięki temu odżywałem. Czułem się lepiej.

                Moje życie było jednak jednym, wielkim błędnym kołem. Sytuacja się powtórzyła. Czułem żal, ból, nienawiść i bezsilność. Carmen leżała w moich rękach. Nie oddychała. Jej serce nie biło. Nie wiedziałem, co mam zrobić. Musiałem wstać i powiedzieć reszcie. Wtedy zacznie się śledztwo, a ona zostanie zabrana na zawsze. Nie mogłem. Nie chciałem jej zostawić samej, nawet na chwilę. Może ktoś tu przyjdzie? Siedziałem i powoli przeczesywałem jej włosy. Były takie delikatne, miękkie. W oczy rzuciła mi się moja bransoletka. Błyszczała czerwonym blaskiem. Złamałem swój zakaz. Chciałem wierzyć, że to mnie powstrzymało przed otworzeniem się na nią, ale w głębi wiedziałem, że byłem tchórzem, a teraz nie było odwrotu. To koniec. Jej już nie było. Zdziwiło mnie to, że nie byłem zły. Denerwowało mnie tyle sytuacji, a teraz nie było nic.

                Delikatnie odłożyłem ją na bok. Podszedłem do łózka i wziąłem poduszkę, którą podłożyłem jej pod głowę. Przez moment zapomniałem, co miałem zrobić. Pustka w głowie była ostatnio czymś znajomym, ale teraz dawała wręcz zbawienne uczucie. Chwyciłem za klamkę i zanim zdążyłem otworzyć drzwi, ktoś mnie uprzedził. To był Lokaj. Tuż za nim stała Neri. Przez moment umysł oszukał mnie i zobaczyłem Julię oraz Oliviera. Byli całkiem podobni. Gdy zdałem sobie sprawę, kto przede mną jest poczułem dziwne uczucie wstydu. Zupełnie jak dziecko, które zwaliło doniczkę albo zbiło lampkę i chce ukryć dowód swojej zbrodni, zamiatając resztki pod dywan. Odruch był bezwarunkowy, nie byłem pewien dlaczego to zrobiłem.

- Muszę znaleźć resztę. Carmen nie żyje – pustka w moim głosie odbiła się echem po moim ciele.

- Panie Masayoshi sprawa się nieco skomplikowała. Niech pan nie traci czasu na szukanie innych. Nie ma ich tutaj. Mam tutaj raport toksykologiczny oraz plik morderstwa. Jest pan zdany na siebie. Zostawiamy włączone windy oraz wszystkie inne funkcje. Jesteśmy zdruzgotani, że doszło do takiej tragedii na cztery dni przed końcem Państwa pobytu w tym miejscu…

- Chwila! – krzyknąłem, zaciskając palce na lasce – Co to znaczy, że jestem zdany na siebie? Gdzie jest Julia i Olivier? Elizabeth? Gdzie jest ten skurwiel?!

- Niestety, tak jak mówiłem, musi pan poradzić sobie z tym sam. Reszta uczestników jest niedysponowana.

- Jak to? Ich też zabił? Jestem pewien, że to jego sprawka – wskazałem drżącą dłonią w stronę Carmen – Jestem tego pewien!

- Powtórzę raz jeszcze – jest pan zdany na siebie. Proszę dokładnie zbadać sprawę i za dwie godziny spotkamy się przy recepcji, skąd zabiorę pana na salę procesową. Tam zrozumie pan sytuację. Powodzenia.

                Spojrzałem na Neri, ale ona tylko patrzyła na ciało Florystki. Na jej twarzy widziałem smutek. Nie byłem na nich zły. Wiedziałem, że wina leży tylko po stronie Mycrofta. Nie zdążyłem zareagować. To był mój błąd i widocznie sam musiałem sobie z tym poradzić. Wziąłem oba pliki od Lokaja.

- Wyjdź z pokoju Aaron. Obiecuję, że się nią zajmę.

- Nie zostawię wam jej. Ona idzie ze mną – uparłem się. Widziałem jak coś w oczach Neri błysnęło, ale nie zaprzeczała. Wróciłem do pokoju i z trudem umieściłem ją na swoich plecach. Była leciutka, chociaż moja noga i tak przeszkadzała w noszeniu jej bez trudu. Poprawiłem ją i ciężko opierając się, wyszedłem na korytarz. Pokuśtykałem do schodów posadziłem Carmen na schodach, siadając obok niej. Chwyciłem za plik morderstwa. Ręce mi drżały.

„Ofiarą dziewiątego morderstwa jest Carmen Alvare, florystka. Umarła o godzinie 16:03. Jej przyczyna śmierci jest opisana w raporcie toksykologicznym. Nie umarła od razu po wystawieniu na czynniki zewnętrzne, a sama śmierć nastąpiła w pokoju Aarona Masayoshiego.”

Sięgnąłem po dołączony raport.

„Przyczyną śmierci Carmen Alvare było przedawkowanie silnego stężenia trucizny w organizmie. Toksyna została wchłonięta przez skórę i doprowadziła do niewydolności organów i śmierci. Co ciekawe jej śmierć byłaby znacznie szybsza, ale tym, co pomogło jej w przetrwaniu cennych dziesięciu minut to wirus. Stłumił rozchodzenie się trucizny po organizmie i doprowadził do spowolnionego działania toksyny. Carmen ma również ranę na głowie, która została zadana ciężkim, metalowym obiektem, a także wyłamane dwa paznokcie. Plama krwi na jej ręce, oprócz krwi Carmen zawierają też krew kogoś innego…”

                Spojrzałem na jej dłoń. Oczywiście nie potrafiłem odróżnić tego gołym okiem, ale przynajmniej wiedziałem o co chodziło. Druga krew należała prawdopodobnie do sprawcy. Przez myśl przeszło mi pójście do przychodni i porównanie próbki z jej dłoni z tą, która Elizabeth zebrała jakiś czas temu, ale to nie miało sensu. Byłem pewien winy Mycrofta. Całe śledztwo było niepotrzebną farsą, które bolało mnie od wewnątrz. Przecież proces nie mógł skończyć się inaczej. Wróciłem do czytania.

„ Dodatkowym aspektem są jej włosy. Są przesiąknięte trucizną, która przyczyniła się do jej śmierci i mają charakterystyczny zapach zgniłych owoców.”

Ponownie zatrzymałem się i zbliżyłem do włosów Carmen. Rzeczywiście coś czułem. Musiałem wiedzieć, co to za trucizna. Odłożyłem oba raporty na bok. Wiedziałem, że i tak pojawią się na stole w pomieszczeniu z dowodami. Podniosłem się, biorąc Carmen na plecy i zacząłem wspinaczkę po schodach. Dotarłem do windy i wybrałem przycisk laboratorium. Tam był zbiór trucizn i leków, które na co dzień znajdowały się metalową furtką. Po przejściu przez blaszane drzwi położyłem Carmen na jednym z blatów i podszedłem do strefy, w której chciałem znaleźć toksynę odpowiedzialną za śmierć Florystki. Nie było to specjalnie trudne, ponieważ Mycroft nawet nie starał się ukryć śladów swojej zbrodni. Nie miałem pojęcia, jak udało mu się wyłączyć pozostałe osoby, ale sprawił, że zostałem sam. To była potyczka pomiędzy nim, a mną. Do głowy przyszła mi pewna myśl. Mycroft miał zaskakująco dużo do powiedzenia przez większość naszego pobytu w tym miejscu. Odrzucaliśmy tą teorię, ale teraz miała ona sens. Mycroft Goldenwire geniuszem pociągającym za sznurki… Mimo wszystko nie potrafiłem w to uwierzyć.

                Brakowało jednej fiolki czegoś, co nazywało się „Spongia”. Cofnąłem się do rejestru i wyszukałem tą nazwę. Zajęło mi to kilka minut, ale w końcu znalazłem. Przeczytałem opis:

„ Silna trucizna, która w kontakcie z człowiekiem, wsiąka głęboko w skórę i tkanki. Nie ma przed nią żadnego ratunku, więc należy przy niej postępować z ogromną ostrożnością.”

Czyli to ją zabiło. Zdałem sobie sprawę, że miałem ją na plecach, a jej włosy były przesiąknięte trucizną, ale nie czułem żadnych objawów. Ona została poddana znacznie większą dawce, więc raczej nie miałem się czym martwić, ale mimo wszystko, postanowiłem na to bardziej uważać. Patrząc na to, że miała truciznę na włosach, mogło to oznaczać, że ktoś ją na nią wylał. Musiałem znaleźć tylko to miejsce. Czy to mogła być maszynownia? Haker bez wątpienia używał jej do ogłuszenia mnie gazem, ale co jeszcze mógł tam zrobić? Postanowiłem to sprawdzić. Wziąłem Carmen na plecy i ruszyłem przed siebie.

                Dotarłem tam po kilku kolejnych, cennych minutach. Straciłem poczucie czasu, ale wiedziałem, że czeka mnie dodatkowy komunikat. Noga bolała coraz mocniej, ale dzielnie się trzymałem.

- Nie wypuszczę cię – wyszeptałem przechodząc przez blaszane drzwi. W maszynowni jak zwykle panował hałas. Zębatki oddychały miarowym, metalicznym rytmem, który napędzał cały hotel. Delikatnie odłożyłem ją na bok, przy wejściu, po czym ruszyłem w głąb mechanicznego labiryntu. Zastanawiałem się czego właściwie szukam, gdy zobaczyłem miejsce, które mogło być kryjówką Mycrofta. Leżał tutaj stos papierków oraz pustych butelek po napojach gazowanych. Obok stały trzy duże butle, a nad tym wszystkim znajdowały się panele z pokrętłami. Podszedłem bliżej i zacząłem je oglądać.

                To był system wentylacji całego hotelu. Stąd można było rozprowadzać gaz do dowolnego pomieszczenia. System był podłączony na pokoje Elizabeth, Oliviera, Julii oraz Carmen. Dodatkowo połączenia szły do archiwum, przychodni, jadalni, a także czytelni. Mycroft musiał truć ich czymś przez cały ten czas. Stąd halucynacje i zwidy. Sam zapewne udawał to, że kogoś widzi, żeby nikt go nie podejrzewał. Dlaczego mnie otruł raz, a porządnie, zamiast podtruwać, jak resztę? Czym się różniłem? Wszystko wskazywało na to, że ten atak był wymierzony we mnie. To, że byłem teraz sam, tylko potwierdzało tą tezę. Podszedłem do zbiorników z gazem. Przeczytałem etykiety. Nie miałem pojęcia czym były gazy, ale nie brzmiały jak coś, co miało nam pomóc. Mycroft truł nas z tego miejsca. Zastanawiała mnie ostatnia rzecz. Gdzie Carmen została zaatakowana? Czy to był pokój na opuszczonym piętrze? Teraz był otwarty, bo Lokaj miał udostępnić mi wszystkie pomieszczenia, ale przypomniałem sobie o sytuacji z wcześniej. Jakim cudem pomieszczenie było otwarte wcześniej? Czy to kolejna sztuczka Mycrofta? Bez przerwy łamał zasady i uchodziło mu to na sucho. Zamierzałem sprowadzić na niego sprawiedliwość.

                Moim jedynym tropem było pomieszczenie, w którym zginęła wcześniej Alice. Już wtedy zauważyłem, że coś się tam dzieje. Teraz mogłem się w tym tylko upewnić. Wziąłem Carmen na plecy i powoli ruszyłem do celu. Gdy dotarłem na miejsce, skierowałem swoje kroki w stronę pokoju. Ciało zostawiłem na korytarzu, nie chciałem się z nim przepychać dalej. Poza tym, za każdym razem, gdy na nią nie patrzyłem, miałem wrażenie, że ona tylko śpi. Jej skóra zrobiła się teraz delikatnie fioletowa, zapewne przez truciznę, która coraz bardziej uwydatniała się w zastygłym organizmie. Wszedłem ostrożnie, bojąc się pułapek, ale już po chwili zauważyłem, że to co miało się tu wydarzyć, się wydarzyło.

                Na podłodze leżały dwa ciężarki, jeden z nich miał widoczną plamę zastygłej krwi. Nad wejściem wisiał prowizoryczny mechanizm, który zapewne wprowadził ciężarki w ruch. Uderzenie musiało być mocne, ale nie na tyle, żeby zabić, co najwyżej ogłuszyć. Julia chciała tutaj przyjść, spotkać się z nim. Ona miała być jego ofiarą, więc dlaczego zginęła Carmen? Wirus w jej ciele sprawił, że miałem szansę poznać przebieg wydarzeń, ale nie wiedziałem czy to kara czy nagroda. Wyobraziłem sobie Carmen, która delikatnie uchyla drzwi, po czym nieufnie wchodzi do środka. Prawie widziałem, jak ciężarek nabiera tempa i uderza ją w głowę. Wewnętrznie usłyszałem jak upada na podłogę i delikatnie drga, gdy z jej ciała ucieka świadomość.

                To bez wątpienia było miejsce, które posłużyło do ich pierwszego spotkania, ale nic nie wskazywało na to, żeby ktoś wylał tutaj truciznę. Nie było widać żadnej plamy, ani niczego podobnego. To nie mogło być tutaj. Mycroft ogłuszył ją żeby zabrać ją w inne miejsce. Jakieś mało odwiedzane piętro… Niestety to była kiepska podpowiedź, w tym stanie, mało które piętro było często odwiedzane, nie licząc przychodni oraz archiwum. Jak mogłem to znaleźć. Rozejrzałem się dokładnie, ale nic nie mogłem znaleźć. Czas uciekał, nie patrzyłem dokładnie, ale byłem pewien, że zostało mi maksymalnie 15 minut. Zabrałem Carmen i podszedłem do windy. Tym razem wybrałem drugą kabinę, mając nadzieję, że może tam znajdę jakiś ślad.

                Nie myliłem się. W środku, na panelu z przyciskami, zauważyłem krwawy ślad na dwóch piętrach. Kwadrat mieszkalny oraz studio fotograficzne połączone z ciemnią. Uśmiechnąłem się, wciskając to drugie i jadąc w kierunku miejsca, gdzie musiało się coś stać. Dla osoby, która nie znała Carmen to mogło nic nie oznaczać, a nawet sporo namieszać, ale ja pamiętałem o jej małym nawyku. Oba przyciski były zakrwawione, ponieważ ona zawsze myliła piętra. Łzy napłynęły mi do oczu. Ledwo żywa, dalej zachowała się instynktownie i najpierw wcisnęła piętro, na którym była, a następnie dopiero kwadrat mieszkalny. Liczyła, że mnie tam spotka i jej się to udało. Miałem nadzieję, że usłyszała moje słowa.

                Zostawiłem Carmen na korytarzu i wszedłem do pomieszczenia. W głównej części nie było nic, ale gdy doszedłem do ciemni zauważyłem zniszczoną półkę. Środek pachniał dosłownie tak samo, jak włosy Carmen. Nie mogłem uwierzyć. To rzeczywiście było to miejsce. Rozejrzałem się. Zauważyłem krople krwi na podłodze, rzucały się w oczy. Wychodziło na to, że Mycroft przyniósł tutaj ofiarę, którą polewał trucizną. Carmen, przez swoją odporność, przeżyła atak i jakimś cudem obudziła się. Próbowała się bronić i pewnie wtedy go drapnęła. Polała się krew… W głowie miałem coraz pełniejszy obraz sytuacji. Wszystko do siebie pasowało. Byłem gotowy na proces. Nigdy nie czułem się tak bardzo zdeterminowany żeby wygrać. Wśród gruzów półki znalazłem również jeden z paznokci. Schowałem go do kieszeni, niczym trofeum lub pamiątkę.

                Po chwili wróciłem na korytarz. Wziąłem ciało na plecy i zszedłem z nim do recepcji. Lokaja jeszcze nie było na miejscu. Posadziłem Carmen i usiadłem obok niej. W hotelu było całkowicie pusto. Nie czułem strachu, ale wewnętrzny niepokój. Nawet, jak spędzałem długie godziny w pracowni informatycznej to nigdy nie czułem się tak, jak teraz. Bezbronny, przytulony do dziewczyny, którą pokochałem, a której nie było już ze mną.

- Carmen, wiem, że mnie nie słyszysz… To miejsce nauczyło mnie jednak, że wiele rzeczy jest możliwych, dlatego postanowiłem, że się z tobą pożegnam. Byłaś dobrem tego hotelu. Gdyby nie ty nikt z nas nie byłby taki sam. Samą obecnością zmieniałaś tak cholernie dużo. Żałuję, że nie zostałem wtedy z tobą, żałuję, że wyszłaś z bezpiecznego miejsca i poszłaś dalej. Miałaś się schować, a weszłaś w paszczę lwa. Niczego już nie zmienię, bo jesteś martwa i tak zostanie, ale wiedz, że zrobię wszystko żeby cię pomścić, a jak już zasmakuję zemsty to sprawię, żeby świat był lepszym miejscem. Och… ochronię g-go… Ochronię go tak, jak ty chroniłaś mnie p-przed mną saa… samym.

Ciężko było mi wypowiadać słowa. Zacząłem łkać, z trudem łapiąc oddech. Czułem jak moje ciało zalewa toksyna, ale w przeciwieństwie do tego, co zabiło Carmen, ja nie mogłem od niej zginąć – jedynie oszaleć.

- Wyciągnę stąd Julię, Oliviera oraz Elizabeth. Uciekniemy we czwórkę, albo chociaż oni. Nie pozwolę żeby włos im spadł z głowy. Obiecuję ci to, Carmen. Śpij spokojnie.

                Pocałowałem ją w czoło. Mój czas dobiegał końca. Lokaj pojawił się jak na zawołanie.

- Panie Masayoshi… Aaron. Już czas. Zaraz zacznie się proces. Chodź ze mną do windy.

- Car…

- Ja się nią zajmę – Neri pojawiła się po mojej prawej stronie – Uwierz mi.

Nie miałem zbytniego wyboru. Jeżeli to miejsce było kontrolowane przez Mycrofta to i tak nie mogłem nic zrobić, a przynajmniej nie zwracałem na siebie uwagi, a jeżeli nie… To nie Porywacze stoją za jej śmiercią, a Mycroft. Musiałem go dorwać za wszelką cenę. Mogłem nawet nie wyjść z tego cało, byłem pewien, że Olivier, Julia i Elizabeth dadzą sobie radę, ale teraz ja musiałem o nich zawalczyć.

                Spojrzałem na Carmen po raz ostatni. Wiedziałem, że nigdy jej nie zapomnę. Wsiadłem do windy i po chwili zjeżdżałem razem z Lokajem na salę procesową.

------------------------------------------

Dziękujemy za wsparcie Naszym Patronom:

- Mikołaj G.