Epizod VIII - Rozdział 72: Wyścig z czasem (Mycroft Goldenwire)
Witamy Was po krótkiej, świątecznej przerwie. Mamy nadzieję, że jesteście gotowi na kolejną część tego epizodu, bo przed wami akcja w najczystszej postaci. Coś, co zaburzy kolejność działań, ale to dopiero początek "dziwactw", bo jeszcze sporo zaskoczeń czeka na nas pod koniec tego epizodu. Zapraszamy Was do czytania i liczymy, że rozdział się Wam spodoba!
Rozdział 72: Wyścig z czasem (Mycroft Goldenwire)
- Schematy odzyskania
ludzkich ciał? – powtórzył niczym echo Aaron.
- Co to oznacza? – zapytała
Carmen.
- Ludzkie ciała
Carmen, czego nie rozumiesz w tym prostym zdaniu? – zakpiła z niej Alice.
- Z tego co rozumiem…
- zrobiła pauzę, żeby wczytać się w schematy – Dzięki tej wiedzy można zrobić coś w stylu zszytego ciała. Ma wstawki z
jakiegoś dziwnego materiału, który opisywany jest jako tsenret. Ktoś coś o tym
słyszał?
Starałem
się sięgać do tego pamięcią i prawie natychmiast skojarzyłem tą nazwę. Trafiłem
na nią raz w życiu, ale sama wzmianka uruchomiła całą lawinę wspomnień. Byłem
młodym chłopakiem, który zaczął poznawać trzewia Internetu. Przeszukiwałem
strony, które pokazywały naprawdę straszliwie treści. Tam trafiłem na tsenret.
Witryna, na której się znalazłem należała do jakiegoś okulistycznego świra,
fanatyka teorii spiskowych. Według niego naukowcy przygotowywali jakąś globalną
katastrofę, która opierała się o zniszczenie ludzkości oraz zbierania esencji
życiowej. Wtedy uznałem to za coś śmiesznego, ale teraz, po tylu latach,
wyglądało na to, że trafiłem prosto w centrum tego problemu. Czy tamta
osoba wiedziała coś o instytucie Peccatorum? Sam metal podobno miał
właściwości, które umożliwiały przechowywanie dusz, ale uznałem to za bzdury.
Teraz, gdy poznałem Bobra i Neri zacząłem
się nad tym ponownie zastanawiać.
Czy to
mogła być prawda? Jeżeli rzeczywiście taki metal istniał to pasował do innych
fragmentów tej historii. Schemat trzymany przez Elizabeth wydawał się
potwierdzać tą chorą i nieprawdopodobną teorię. Nikt inny się nie odzywał.
Tylko ja to wiedziałem. Mogłem teraz odzyskać w końcu zaufanie grupy. To mogło
być coś, co mogło mnie do nich zbliżyć.
- Nikt? – upewniła
się Elizabeth, zatrzymując na moment wzrok na mnie, jakby coś przeczuwała.
Postanowiłem zachować tą informację dla siebie. To mogła być spora przewaga.
Informacja o dużej wartości.
W głowie
rodził mi się plan. Jeszcze przed jej śmiercią wiedziałem, że chcę stąd uciec.
Wtedy ona była na pierwszym miejscu, a teraz nie musiałem się tym
przejmować. Niczym nie musiałem się
przejmować. Byłem gotów zabić i uciec.
Moim celem była Alice. Nie musiałem się nad tym za długo zastanawiać.
Nie chciałem ukrywać się pod jakimś bezsensownym argumentem typu wybierania
większego zła. Kogokolwiek bym nie wybrał na ofiarę, reszta i tak miała zostać
zabita. Czy ofiarą byłaby biedna, kochana przez wszystkich Carmen, czy też
największa zła – Alice. Mimo to zdecydowałem się na nią. Byłem pewien, że
maczała palce w śmierci Wendy. To była personalna zemsta.
Odkąd wróciłem od Porywaczy
rozpoczął się mój personalny wyścig z czasem. Wiedziałem, że nie mogę tutaj za
długo zostać. Musiałem działać. Świat się kończył, a ja nie chciałem spędzić
ostatnich dni w tym miejscu. Z drugiej strony odzywało się moje sumienie. Od
samego początku chciałem im wszystkim udowodnić, że jestem coś wart. Już w
pierwszych dniach mogłem im to pokazać, ale jednak się to nie udało. Chciałem dowiedzieć się za dużo. Potem
odrabiałem to na różne sposoby, ale nie czułem się już niczemu winny.
Udowodniłem to, co musiałem. Zresztą ich to za bardzo nie interesowało, więc
nadszedł czas aby ten wyścig przeszedł do ostatecznej fazy. Meta była blisko.
Przypomniałem sobie rozmowę z Lokajem w szatni. Wendy z pewnością podejrzewała,
że coś ukrywałem, ale nie chciałem żeby zaprzątała tym sobie głowę. Chciałem ją
stąd wypuścić.
- Poszukamy tego w
archiwum – zaproponowała Julia – Myślę,
że jest duża szansa, że coś tam znajdziemy.
- Co to może robić… - zastanowił
się na głos Alan.
- Jak się tego
dowiemy, to może więcej zrozumiemy – Elizabeth wstała – Teraz zastanawia mnie coś innego.
- Co takiego? – dopytał
Olivier.
- Ci, którzy umarli.
Czy po to ginęli? Żeby zostać przerobieni na ciała dla Porywaczy?
Ta myśl
zawisła w powietrzu. W mojej głowie pojawiła się dziwaczna abominacja
z pozlepianych ciał, która przemawia głosem Bobra. Wizja była straszna.
- Myślałam o tym – stwierdziła
Elizabeth – Ale to nie ma sensu… Choroba,
która mamy jest głęboko w nas. Po co mieliby wykorzystywać nasze ciała?
Jesteśmy skażeni tym paskudztwem, co oznacza, że aspektem ich interesującym nie
jest nasz stan zdrowia. Wyglądem nie przypominamy za bardzo ich, o ile
wierzyć zdjęciu, które znaleźliśmy wcześniej. Same ciała są w wymyślny sposób
niszczone podczas egzekucji, ale z drugiej strony nie wiemy, co znajduje się po
drugiej stronie kotary. Egzekucje to fikcja, to już ustaliliśmy, ale coś się
dzieje z tymi ciałami…
Farmaceutka miała dużo racji w tym, co mówiła. Zapomniała
jednak o jednej rzeczy.
- Ale Porywacze dali
zakaz niszczenia ciała. Podobno zrobili to po to, żeby ciała były w dobrym
stanie do egzekucji, ale co jeżeli gdzieś je przechowują?
- Przestań – warknął
Aaron – To poroniony pomysł.
- A jednak – wtrąciła
Alice – Pomyślcie. Gdzieś tam stoją te
wszystkie ciała. Wszystkie trupy w jednym miejscu, czekające na to, aż ktoś je
pokroi.
- Alice, zamknij się –
poprosiła Julia.
- Pytanie, gdzie są te
ciała? – nagła wizja ucieknięcia stąd z ciałem Wendy stała się wyjątkowo
kusząca. Mógłbym ją pochować w normalnym miejscu. Przez Agathę i tak im się od
niczego nie przyda.
- Znamy wszystkie
piętra, ale pewnie mowa o jakimś sekretnym pomieszczeniu, albo przejściu. Tak
jak w mojej sypialni – przypomniał Olivier.
- Może przypominasz
sobie jeszcze inne przejścia? – zapytała Carmen – Ten hotel jest tak duży…
- Nie wiedziałem o
niczym innym, chociaż na pewno istnieją te systemy, którymi porusza się Lokaj.
- W takich przejściach
raczej nie będzie ciał, chyba, że też przybierają taką małą postać – zauważyła
Alice.
- Może jakiś
wykrywacz? Jeżeli rzeczywiście przetrzymują te wszystkie ciała w jednym miejscu
to pewnie przechowują je w stosunkowo zimnym miejscu. Może gdzieś w okolicach
lodowiska? – Aaron dobrze myślał.
- Wykrywacz nie ma
sensu, nie, jeżeli oni nie żyją. Zresztą pewnie i tak nie bylibyśmy w stanie
znaleźć takiego sprzętu w hotelu, a bez Agathy raczej nie jesteśmy w stanie
sami go złożyć – odpowiedziała Julia.
- Ja mogę sprawdzić w
notesie Maksa. Może będzie miał tam coś zapisane, nie szukałem jeszcze tej
konkretnej informacji.
- Świetny pomysł Alan
– pochwaliłem go – Może przy
odrobinie szczęścia to znajdziemy.
Zadowoleni i zaciekawieni
skończyliśmy poszukiwania i udaliśmy się w kierunku wyjścia z piętra. Całe
szczęście nie każdy ruszył do windy, dzięki czemu moje przejście na klatkę
schodową nie było podejrzane. Filtr percepcji, jak zawsze, namieszał w głowie.
Całe szczęście działał doskonale i po pokonaniu blaszanych drzwi
mogłem znaleźć się pomiędzy licznymi półkami, wypełnionymi przeróżnym
wyposażeniem. Miałem listę potrzebnych mi rzeczy, które planowałem wykorzystać
w nadchodzącym planie. Odkąd miejsce było niepilnowane, wszystko
opieraliśmy o zwyczajny system, który po prostu pokazywał nam co, kto i kiedy
brał. Było to proste, czasami niedokładne, ale ogólnie działające. Mimo tego,
nie przejmując się zupełnie, podszedłem do półek i zacząłem kompletować listę.
Potrzebowałem kilku podstawowych narzędzi, więc wziąłem piłę, młotek, śrubokręt
oraz klucz. Następnie przeniosłem się dział dalej i zabrałem zwój solidnego sznurka,
niezbyt grubego, idealnego do przywiązywania różnych rzeczy, ale też na tyle
cienki, żeby nie rzucał się specjalnie w oczy.
Kolejna
na liście była drabina. Robiło się tego dużo, ale nie martwiłem się specjalnie
tym, że na kogoś wpadnę. Wszyscy byli zmęczeni po tym całym dniu, było już
późno, a ja zamierzałem się poruszać po mniej zaludnionych częściach hotelu. Po
wszystkim wziąłem jeszcze ciężarki, które ważyły po 20 kilogramów sztuka i
zadowolony i przeciążony podszedłem do biurka przy wejściu. Bez problemu
zhakowałem terminal i usunąłem to, co wziąłem. Następnie przeniosłem się do bazy
danych, żeby zobaczyć, kto ostatnio coś brał. Zdziwiłem się, bo okazało się, że
jednak ktoś korzystał z magazynu i to dosłownie przed ostatnim procesem.
Alice brała stąd parę rzeczy, pokroju taśmy klejącej czy kołka. Nie wiedziałem
po co jej były, ale ignorowanie jakiejkolwiek akcji tej dziewczyny było błędem.
Związałem cały ekwipunek, wykorzystując kawałek sznurka i ruszyłem w stronę
windy. Wróciłem na opuszczone piętro, do tego samego pokoju, w którym
znaleźliśmy schematy odnowy ciał. Potrzebowałem jeszcze czegoś. Nie wiedziałem
czy znajdę to w magazynie, więc pojechałem windą prosto do pralni.
Z
butelkami odpowiednich detergentów,
wróciłem na miejsce zasadzki. Czekało mnie sporo pracy, a to był dopiero
początek. Zacząłem od spiłowania dwóch desek, które przygotowałem wcześniej.
Musiały być trochę krótsze, żeby pasowało do zaplanowanego mechanizmu. Nigdy
nie byłem złotą rączką, ale takie rzeczy przypominały trochę hakowanie. Każdy
system miał luki, a ja potrafiłem je wykorzystać. Pułapka, którą zastawiałem
była luką, którą sam wytwarzałem. Przebiłem się przez obie deski i z trudem
przełożyłem sznurki. Nie chciałem wiercić, bo to zostawiłoby dużo
niepotrzebnych śladów, a mogło też kogoś przywołać. Co jakiś czas nerwowo
zerkałem na korytarz, żeby zobaczyć, czy nikt nie przyjdzie zbadać piętra na
własną kieszeń. Szczęście się do mnie uśmiechało.
Mechanizm
niedoszłej pułapki był prosty – osoba, która wejdzie do tego pokoju i otworzy
drzwi z impetem aktywuje specjalną pułapkę. Jedna deska strąci drugą i wywoła
krótką reakcję łańcuchową. Ofiara dostanie ciężarkami w głowę, po czym upadnie
i huknie o ścianę. Nie ustawiałem jeszcze wszystkiego idealnie. Musiałem
wszystko przygotować tuż przed zaproszeniem ofiary. Zadowolony ze wstępnego
efektu pracy, przystąpiłem do testów. Przeszedłem przez drzwi, zostawiając
mechanizm tak, jakby miał kogoś zaatakować, po czym zamknąłem za sobą drzwi,
żeby wejść na świeżo, z korytarza. Otworzyłem je powolutku i zgodnie
z oczekiwaniami, deski nie uderzyły w siebie, tylko mogłem spokojnie wejść
do środka. Po chwili powtórzyłem to samo, tylko wchodząc szybciej, tak jakbym
normalnie otwierał drzwi. Pułapka nie zadziałała. Przekląłem pod nosem i
zabrałem się do poprawek.
Kolejne
próby nie zwiastowały niczego dobrego, a każde kolejne niepowodzenie coraz
bardziej mnie denerwowało. Po dziesiątej próbie, wpadłem do pokoju nie licząc
za bardzo na sukces. Wtedy się udało. Nie spodziewałem się tego, więc po
przekroczeniu progu usłyszałem stuknięcie, a potem wpadły we mnie dwa ciężarki.
Ledwo się zasłoniłem. Impet zmiótł mnie z kolan. Poczułem metaliczny smak
w ustach, a plecy wydawały się pęknąć na pół, po uderzeniu o sąsiednią
ścianę. Wstałem chwiejnie, przetarłem krew z pękniętej wargi i uśmiechnąłem
się. Udało się. W końcu. Jeszcze bardziej rozbawił mnie fakt, że prawie się
zabiłem własną pułapką. Dobrze, że nie ustawiłem wszystkiego idealnie. Zadowolony
z testów spojrzałem na zegarek. Dochodziła trzecia. Kiedy to minęło? Patrząc na to, jak mało czasu mi zostało,
przeszedłem do kolejnego punktu programu. Zmęczenie plus ból dawały o sobie
znać, więc nie chciałem się przeciążać, szczególnie, że nie było jakiegoś
limitu. Mogłem zaatakować już jutro, ale równie dobrze poczekać. Ważne to mieć
jakiś plan. Postawić w tym wyścigu na odpowiedniego konia.
Udałem
się do ciemni. Tutaj czekała mnie druga część roboty. Chociaż Alice miała
zginąć na opuszczonym piętrze, to
chciałem upozorować wypadek właśnie w pracowni fotograficznej. Zabrałem butelki
z kwasem i odstawiłem je na bok. Przeszły mnie dreszcze na samą myśl tego, jaki
to musiał być ból. Widziałem zdjęcia ofiar kontaktu z taką substancją. W moim
przypadku, miało to po prostu być zatarcie śladów. Kwas mógł wyrządzić takie
szkody, że mogli nie zauważyć tego, co zrobią ciężarki. Podpiłowałem jedną z
szafek, tak żeby było łatwą ją przechylić i opróżniłem jedną z półek. Plan był
taki, żeby przynieść tutaj później ciało i zalać kwasem, a następnie
przytrzasnąć meblem. Kamuflaż idealny. Oczami wyobraźni widziałem złote loki
wystające spod resztek półek i ten ostry zapach.
Przed
snem wróciłem jeszcze na opuszczone piętro biorąc worek oraz wózek. Wszystko,
wraz z mechanizmem, schowałem do jednego z pobocznych pokojów, z nadzieją, że
nikt nie będzie tego szukał. Drabinę mogłem już odstawić, ale nie miałem na to
dzisiaj siły. Po wszystkim, gdy dochodziła już czwarta, dotarłem do swojego
pokoju. Padłem od razu na łóżko i wtedy koszmar wrócił. Noc zupełnie taka sama
jak poprzednia. Tak miała wyglądać każda pozostała w moim życiu. Noc bez Wendy.
Zacisnąłem pięści. Tak bardzo mi jej brakowało. Chciałem żeby tutaj była, żebym
mógł jej opowiedzieć o tym jak minął mi dzień, jak wiele udało mi się zrobić.
Łzy same naleciały do oczu. Nie mogłem wytrzymać w tym pokoju. Wszystko
pachniało tu nią. Na stole wciąż stały jej kosmetyki oraz pachnidła.
Roztrzęsiony wypadłem z pokoju prosto na korytarz. Nie wiedziałem, co ze sobą
zrobić.
- Wszystko gra Panie
Goldenwire? – usłyszałem głos Lokaja. Odwróciłem się i zobaczyłem, że
akurat przechodził korytarzem. W rękach miał stos ręczników.
- Nic nie gra – odwarknąłem
– Upewnię się, że z wami też nie będzie
grało. Poza tym wiem czym jest tsenret!
- Cieszę się – odpowiedział,
udając, że się tym nie przejął – Nie
przekazał Pan tej wiedzy dalej, więc nie rozumiem, po co o tym wspominać.
Zakląłem pod nosem.
- Ale w każdej chwili
mogę to powiedzieć – odgroziłem się – Ty
pewnie też jesteś zrobiony z tego tsenretu, co?
Lokaj nie odpowiedział. Obserwował mnie w ciszy, ze swoim
typowym uśmiechem na twarzy. Jego spojrzenie było życzliwe, jakby tłumaczył coś
dziecku.
- Panie Goldenwire,
wcale mi nie przeszkadza to, że wiesz. Powinieneś powiedzieć innym. Im większa
wasza współpraca, tym większa szansa na to, że przetrwacie.
- Gówno wiesz o
przetrwaniu – odsarknąłem – Mam
nadzieję, że zapłacicie za wasze zbrodnie i zostaniecie obaleni.
- Płacimy od 30 lat – odpowiedział
ze smutkiem.
Nie
miałem ochoty na dalsze rozmowy. Wytarłem nos o rękaw bluzy i ruszyłem przed
siebie. Wiedziałem, gdzie chcę pójść. Skręciłem i wszedłem do jej pokoju. Był
czysty i pusty. Lokaj musiał na bieżąco tu sprzątać. Usiadłem na łóżko. Poczułem kojąco falę
spokoju. To miejsce było lepsze. Wiedziałem, że jestem w jej królestwie,
chociaż odczucia nie były takie potężne. Nie bolały. Położyłem się. Materac
ugiął się pode mną, był mało używany, dlatego sprężyny działały dużo lepiej niż
w moim aktualnym łóżku. Zadbałem o to z nią, żeby tamten materac przeżył swoje.
Uśmiechnąłem się do wspomnień. Nawet nie zauważyłem, kiedy zasnąłem.
*
Obudził
mnie poranny komunikat. Pomimo czterech godzin snu, czułem się dobrze.
Podniosłem się i dopiero zdałem sobie sprawę, że jestem w jej pokoju. Wyszedłem
na korytarz. Zobaczyłem w oddali Oliviera i Julie. Nie zauważyli mnie, bo
akurat wchodzili po schodach na górę. Podążyłem za nimi. W jadalni brakowało
Alice, Carmen oraz Elizabeth. Aaron siedział blady, jego ręka lekko drżała.
- Oddają krew – wytłumaczył
widząc moje pytające spojrzenie – Ja też
oddałem. Elizabeth robi jej jakieś transfuzje, podobno to jej pomaga…
Wyssanie krwi musiało go porządnie zmęczyć, nie miał siły na
standardowe dla siebie burczenie pod nosem.
- Carmen aż tyle pije?
– zażartowałem.
- Podobno ta krew jej
rzeczywiście pomaga – stwierdził Alan – Chociaż
ma teraz problemy z agresją i Elizabeth kompletnie nie wie czym to jest
spowodowane.
- Z agresją? Carmen? –
upewniłem się.
- Wiem jak to brzmi,
ale ostatnio zdarzają się jej wybuchy…
- To prawda – przytaknął
Aaron – Czasami jej się zdarzy. To
miejsce jest w stanie zepsuć każdego.
- Miejmy nadzieję, że
jej przejdzie – powiedziałem pojednawczo i nałożyłem sobie sałatki z warzywami.
Pachniała wiosną, chociaż na świecie musiała trwać jesień, jeżeli wierzyć
dacie, którą usłyszeliśmy podczas procesu. Nie lubiłem tej pory roku,
najbardziej przypadła mi do gustu wiosna. Wtedy mogłem chodzić w bluzie i
zasłaniać całe ciało. Nie lubiłem jak ktoś patrzył na moją klatkę piersiową lub
brzuch. Ciężko mi było się przyzwyczaić nawet do Wendy. Miałem dziwną budowę
i paskudną bliznę. Przypominała mi o jednym z najdziwniejszych i najstraszniejszych
dni w moim życiu. Spojrzałem odruchowo
na Aarona. Prychnąłem pod nosem.
- Alan nie znalazłeś
niczego, prawda? – zapytała Julia.
- Nie sprawdzałem, ale
jak znajdę jakieś wzmianki to wam powiem – obiecał.
- My będziemy szukać
wzmianek o tym tsenretcie – stwierdziła Julia – Całe archiwum przed nami. Ta odpowiedź na pewno tam jest.
- A wy? – zapytał
Olivier – Macie jakieś plany?
- Pewnie przyłączę się
do poszukiwań, może sprawdzę coś w pracowni informatycznej. Julia mam do ciebie
prośbę. Znalazłem ten film z Carmen. Ten, co dał mi Olivier. Nie ma w nim
dźwięku, ale ty się znasz na brzuchomówstwie. Może pomożesz mi to rozszyfrować?
– zaproponował. Powiedział to szybko, dalej stresował się w obecności
dziewczyn.
- Jasne – przytaknęła
– Z chęcią. W sumie też o tym
zapomniałam, ale każda informacja jest ważna.
- A Ty Mycroft? – w
końcu kolejka doszła do mnie.
- Ja na razie muszę
odpocząć. Potem z chęcią wam pomogę, po prostu ostatnio nie mam do niczego siły
– głos mi się załamał. Chociaż tego nie planowałem, to efekt mógł mi pomóc.
Nie naciskali.
Grupa
rozeszła się w swoje strony. Miałem nadzieję, że nikt nad ranem nie odwiedzał
opuszczonego piętra. Mogli tam znaleźć przygotowane przeze mnie rzeczy, a na to
nie mogłem sobie pozwolić. Co prawda nikt nie mógł mnie połączyć z tymi
przygotowaniami, ale ludzie już teraz byli nieufni, nie potrzebowaliśmy kolejny
sytuacji, które mogły zaognić konflikt. Przeszedłem korytarzem w kierunku wind.
Jedna akurat na mnie czekała przy recepcji, więc z niej skorzystałem. Celem
było jedyne w swoim rodzaju piętro – biura. Korytarze z obu stron i dwie pary
blaszanych drzwi prowadzących prosto do głównego pomieszczenia. Usiadłem na
jednym z wolnych foteli i wybrałem stos gazet. Było ich tutaj naprawdę sporo.
Postanowiłem to zrobić jak w starych filmach. Zacząłem wycinać konkretne litery
z gazet i sklejać z nich zdania. Wiedziałem, że celem gangsterów, którzy tak
robili było zacieranie odcisków palców, tutaj zupełnie niepotrzebne, ale wciąż,
całe życie o tym marzyłem. Zajęło mi to prawie dwie godziny, ale w końcu mogłem
zadowolony spojrzeć na efekt swojej pracy:
„ Wiem czym jest
tsenret i mogę ci to zdradzić. Spotkajmy się dzisiaj o północy w pokoju
Porywaczy na opuszczonym piętrze.”
Wiadomość
wyglądała jakby żywcem wyciągnięta z filmu o szpiegach. Złożyłem kartę
i ruszyłem pewnym krokiem w kierunku pokoju Alice. Chciałem ją zabić już
dzisiaj. Czekanie mogło okazać się niebezpieczne, a ja nie chciałem ryzykować
tym, że ktoś mnie uprzedzi. Cofnąłem się i po chwili stałem pod drzwiami do
pokoju Przyjaciółki. Zastanawiałem się czy zdąży przeczytać wiadomość, ale
zazwyczaj wracała do pokoju na czas, więc postanowiłem się nie martwić na
zapas. Planowałem ją załatwić dopiero o północy, na pewno w międzyczasie się
gdzieś pojawi. Schyliłem się, żeby włożyć jej list przez specjalną przegrodę w
drzwiach, która była tak skonstruowana, że nawet nie przeszkadzała
dźwiękoszczelności pomieszczenia. Nie wiedziałem, jak Porywacze to zrobili, ale
nie znałem się na drzwiach, więc nie byłem nawet specjalnie zdziwiony, to mógł
być mechanizm, którego zwyczajnie nie rozumiałem.
Wtedy
drzwi się otworzyły. Ledwo zdołałem schować list do kieszeni. Udawałem, że
wiążę buta, ale nie wyglądałem zbyt wiarygodnie. Alice spojrzała na mnie jakbym
oszalał.
- Co ty robisz
Mycroft? – zdziwiła się – Odbija ci?
- Nie – powiedziałem
wstając – Chcę z tobą porozmawiać.
- O czym?
- Możemy wejść? – wolałem,
żeby nikt nas nie widział razem. Takie sytuacje nie działały na moją korzyść.
Blondynka zaprosiła mnie do środka, po czym zamknęła drzwi. Panował tutaj
względny porządek, chociaż moim oczom nie umknęła butelka szampana, przewrócona
i przeturlana w kąt pomieszczenia. Zauważyłem też jej biurko i kuferek, o który
robiła tyle problemów. Wpuściła mnie tutaj. Czy to był na pewno dobry znak?
Może chciała mi zrobić krzywdę?
- A więc? O czym
chciałeś gadać?
- Chciałem cię
przeprosić – list nie miał teraz najmniejszego sensu. Musiałem ją
zaciekawić słownie. Plan był prosty, a wydawał się przyjemnie skuteczny – Niepotrzebnie się ostatnio kłóciliśmy. Szło
o rzeczy mniej i bardziej ważne, ale konkluzja jest taka, że kiedyś
rzeczywiście się bardziej dogadywaliśmy. Chciałbym do tego wrócić. Po prostu
ciężko mi się żyję, odkąd…
Słowa nie chciały mi się przecisnąć przez gardło. Ponownie
łączyłem przyjemne z pożytecznym, bo mogłem trochę z siebie wyrzucić, a
dodatkowo zarzucić sieć. Alice była sprytną, małą rybką w tym potoku. Miała
jednak ogromną wartość.
- Kiedyś nam się żyło
– pokiwała głową – Ale potem zacząłeś
kopać pode mną dołki Mycroft. Do takich ludzi najczęściej wraca karma i sam
widzisz, co się z tobą stało, a coś czuję, że to nie koniec.
W jej uśmiechu pojawiło się coś obcego i przerażającego.
Przepełnił mnie gniew. Chciałem żeby już nie żyła, była naprawdę niebezpieczna.
- Chcę to naprawić – nie
wychodziłem z roli – Uznałem, że każdy z
nas powinien mieć szansę na naprawę, szczególnie teraz, jak zostało nas tak
niewiele. Poza tym też jestem zwolennikiem teorii z karmą. Chcę naprawić to
wszystko. Rozmowa na basenie mnie o tym uświadomiła.
- To był przyjemny
czas – przyznała – Zgadzasz się, że
każdy człowiek ma swój limit czasu, Mycroft?
- Myślę, że tak. Po
zobaczeniu tylu śmierci na własne oczy, ciężko mieć inne spojrzenie na sprawę.
- Jesteś teraz sam jak
palec. Masz jeszcze o co walczyć? Nie uważasz, że nadszedł twój koniec? Może
czas się poddać?
- Chwila, o czym ty
mówisz? – zapytałem, wybity z rytmu.
- Będę miała dla
ciebie ważne zadanie. Nie masz już nic do stracenia, a chyba wiem, co zrobić
żeby przygotować ucieczkę. Ośmiu ocalałych brzmi całkiem dobrze, co?
- Jaki masz plan? – nie
wiedziałem czy żartowała, ale zdecydowanie połknąłem haczyk.
- Przyjdziesz do mnie
jutro. Właściwie nie do mnie, spotkamy się w teatrze. Pasuje ci? Godziny
wieczorne – stwierdziła – Tam
przedstawię ci szczegóły.
- Nie ma problemu – obiecałem,
wiedząc, że właśnie wygrałem. Mimowolnie się uśmiechnąłem. Jutro nie będziesz już żyła wiedźmo, cokolwiek planujesz, pomyślałem
– Ale przyszedłem w innej sprawie.
- No mów – powiedziała
zniecierpliwiona.
- Jestem na tropie
tego czym jest tsenret – stwierdziłem, patrząc jak jej oczy delikatnie
błyszczą z zaciekawienia. U niektórych osób to było widoczne gołym okiem.
- To coś ze schematów?
Co wiesz?
- Jeszcze nic, ale
wiem gdzie szukać. Nie ufam Aaronowi i jego grupce, więc chcę to przedstawić
tobie. Pozbieram informacje i spotkamy się dzisiaj, powiedzmy o północny, na
opuszczonym piętrze. Co ty na to?
Patrząc
na jej reakcje zastanawiałem się czy nie przesadziłem. Może zabrzmiałem zbyt
pewnie? Czy właśnie ją spłoszyłem? Ona jest sprytna, na pewno coś zaczęła
podejrzewać.
- Zgoda – odpowiedziała,
ściągając z mojego serca kamień niepewności – Przyjdę. Ta informacja może się przydać Mycroft. Jestem pod wrażeniem.
- W takim razie do
zobaczenia wieczorem – ledwo ugryzłem się w język, żeby nie dodać „przyjdź
sama”. Miałem nadzieję, że jej chciwość do informacji będzie wystarczająca.
Ruszyłem w stronę drzwi. Po wyjściu na korytarz odetchnąłem z ulgą. Następnym
kierunkiem mojego planu było archiwum. Musiałem zaufać, że nikt nie zaszedł do
pracowni fotograficznej, bo jeżeli ktoś zniszczył przygotowane przeze mnie
miejsce, to mogłem mieć problemy z namieszaniem w procesie, a zwykłe zabójstwo,
które planowałem na opuszczonym piętrze, mogło być niewystarczające. Nie mogłem
panikować. Panika była teraz moim najgorszym wrogiem.
W głowie
miałem jeszcze tylko jedną myśl. Co tak naprawdę planowała Alice? Czy
rzeczywiście odkryła plan jak stąd uciec? Brzmiała na zarozumiałą i pewną
siebie. Czy to wszystko mógł być blef? Poczułem wewnętrzne ukłucie sumienia, na
myśl o tym, że mogłem uciec stąd z resztą. Mimo wszystko nie miałem nic
przeciwko ich życiu. Było to dla mnie po prostu obojętne. Opcja, w której mieli
przeżyć nie różniła się aż tak od tej, w której giną. Po prostu jak mi to nie przeszkadzało,
nie chciałem dokładać sobie dodatkowych ciężarów na psychice. Wiedziałem, że i
tak czeka mnie prawdziwe piekło. Jej śmierć całkowicie mnie zniszczyła. Czy tak
samo czuł się Aaron, po tym jak zniknęła Carrie?
Najbliższe
godziny spędziłem w archiwum razem z Julią, Olivierem oraz Alanem. Ten ostatni
siedział nad notatnikiem Maksa, ale szło mu to jak krew z nosa. Nie było to dla
mnie nic dziwnego. Pisarz zapisywał wszystko drobnym maczkiem i dodawał masę
notatek na marginesach. Chociaż wszystko było czytelne to jednak natłok
informacji stwarzał barierę ciężką do pokonania. Julia i Olivier wertowali
kolejne teczki. Artysta włożył do uszu stopery i w ciszy pracował. Podobno
pozwalało mu się to skupiać, chociaż dla mnie było odrobinę dziwne. Czy nie
mógł docenić daru, który otrzymał? Zginął i wrócił do życia. Nikt poza nim na
całym świecie nie mógł pochwalić się podobnym osiągnięciem. Czemu ludzie byli
tak bardzo niewdzięczni?
*
Praca
mnie wciągnęła i pozwoliła na czymś skupić myśli. Mimo to zerkałem co jakiś
czas na zegarek, patrząc, czy mam jeszcze czas. Wszystko było gotowe, ale
musiałem być na miejscu chociaż 15 minut wcześniej, żeby ustawić mechanizm.
Julia i Olivier przenieśli się gdzieś dalej. W międzyczasie Aaron wpadł na
chwilę i przyniósł nam coś do jedzenia. Sytuacja rozwijała się w powolny i
spokojny sposób. Niestety czytane przeze mnie pliki nie przybliżały mnie ani
trochę do jakiejkolwiek prawdy. Właściwie zdawały się celowo mnie omamiać i
sprawiać, żebym czuł się coraz bardziej senny. Odłożyłem je na bok i spojrzałem
ponownie na zegarek. Było po 23. Spojrzałem na Alana, który opierając się o
jedną z półek, czytał notatnik. Nie mógł przy mnie usiąść. Jego zakaz był podobny
do mojego, pomijając, że on nie mógł wykonać tak prostej czynności jak
siadanie, a ja nie mogłem używać swojego talentu hakerskiego. Proponowałem mu
nawet, że mogę wyjść na korytarz, żeby chłopak mógł spokojnie usiąść, ale ten
zapewniał mnie, że wszystko gra i już się do tego przyzwyczaił.
- Alan, myślę, że będę
już szedł. Jestem zmęczony – zacząłem.
- W sumie ja też – odpowiedział
mi dopiero po chwili, widziałem jak jego wzrok przyspieszył, żeby doczytać
stronę - Jutro będziemy szukać dalej. W końcu jutro też
jest dzień, co nie?
Podniosłem
się i ruszyliśmy w stronę wyjścia. Stanęliśmy przed windą. Musiałem przejść się
z nim jeszcze kawałek, żeby jak najmniej wzbudzać podejrzenia. Jak mogłem
się później od niego uwolnić? Zacząłem się nad tym zastanawiać. Najlepszą opcją
byłoby to, gdyby udało się rozejść z nim przy drzwiach do mojego pokoju. Dzięki
temu Alan mógłby potem zeznać, że odprowadził mnie i to dałoby mi dużą przewagę
w walce o alibi. Przecież w takim przypadku jedynymi ludźmi z realnym alibi mogli
być Julia oraz Olivier. Chodzili cały czas razem i kryli się nawzajem. Olivier
nawet tego nie potrzebował. Jego zakaz był jasny – nie mógł nikogo zabić. Byłem
pewien, że nawet jakby spróbował to Porywacze by mu przerwali.
Wsiedliśmy
do windy i wybraliśmy kwadrat mieszkalny. Zauważyłem, że Alan zachowywał się
nerwowo. Rozglądał się i stukał palcami po okładce dziennika.
- Wszystko gra Alan? –
zapytałem.
- Co? – wybiłem go
z rozmyślań – Och tak, oczywiście. Po
prostu czytam to, co zostawił nam Maks i zdaję sobie sprawę, jak wiele
wiedział. Pisał o planach różnych osób zanim te doszły do skutku. Mógł zapobiec
różnym sytuacjom, ale tego nie zrobił. Obserwował i zbierał informacje do tego
notesu.
- Trochę dupkowato.
- Nie jestem nawet na
niego specjalnie zły – przygryzł wargi – Po prostu zastanawiam się czy to ja tak mało wiem, czy on był wybitnie
spostrzegawczy. Pomagał nam w procesach i prowadził śledztwa, szczególnie po
śmierci Jacoba. Dlaczego?
- Może taki po prostu
był? Musiałeś zauważyć, że jest specyficzny.
- Zauważyłem.
Winda
się otworzyła. Ruszyliśmy razem w kierunku sypialni. Zacząłem układać w głowie
przebieg rozmowy jak go zbyć. Jak rozegrać to najbardziej naturalnie?
- Mycroft – głos
Alana przerwał moje planowanie – Cholera,
zapomniałem jednej rzeczy z archiwum. Widzimy się jutro na śniadaniu?
Uśmiechnąłem się szeroko.
- Oczywiście. Dobrej
nocy Alan. Ledwo trzymam się na nogach więc idę…
Nie zdążyłem nawet dokończyć, bo Pechowiec tylko machnął do
mnie ręką, po czym zakręcił i zniknął na schodach. Stałem oszołomiony. Czy to
znak od jakiejś siły wyższej? Co kombinował Alan? Nie wyglądało to dobrze. Może
on sam planuje wykonać ruch?
Odczekałem
parę minut i po chwili ruszyłem na opuszczone piętro. Według zegara do
spotkania z Alice zostało 12 minut. Musiałem się pospieszyć. Po chwili
otwierałem drzwi. Z ulgą zauważyłem, że wszystko jest na miejscu, razem z folią
i wózkiem, które zostawiłem piętro wyżej. Dowożąc je do pokoju mogłem odsapnąć
z ulgą. Zdążyłem. Ustawiłem wózek za drzwiami i rozłożyłem deski z ciężarami.
Jak skończyłem brakowało 3 minut do północy. Schowałem się pod łóżkiem.
Zacząłem czekać. Wydawało mi się, że północ już minęła, ale nikt nie
przychodził. Wolałem nie wychodzić z kryjówki, Alice przecież mogła się
spóźnić. Mogła też zwyczajnie mnie wystawić. Zrezygnowałaby z szansy na taką
informację?
Moje
obawy rozwiały dźwięki na korytarzu. Czyjeś kroki zbliżające się w moją stronę.
Wsłuchałem się dokładnie, bo wydawało mi się, że słyszałem ich więcej, ale
dźwięk mógł się po prostu tak rozchodzić. Nagle poczułem panikę. Co jeżeli
komuś o tym powiedziała? Co jeżeli ktoś zobaczy, jak ona ginie, a ona zdradziła
kto ją zaprosił. Już chciałem się podnieść i wypełznąć spod łóżka, gdy
usłyszałem jej stłumiony głos.
- … czego dokładnie
chcesz?
To nie było pytanie, które zadawało się samemu sobie. Może
to Lokaj?
- Chcę po prostu z
tobą porozmawiać – z początku nie rozpoznałem tego głosu – Nie możesz mi poświęcić chwili?
- Odwal się ode mnie
Alan! – krzyknęła.
- Chcę po prostu
poznać odpowiedź na to pytanie! Wiem, że ty to wiesz!
Coś
huknęło. Obserwowałem z rezygnacją jak ten nieplanowany wstrząs zruszył
konstrukcję. Deska uderzyła w deskę, po czym sznurek zaczął się rozwijać. Drzwi
się otworzyły. Ciężarki huknęły z całym impetem, robiąc w nich ogromną
dziurę. Alice krzyknęła. Widziałem jak odskakuje do tyłu. Moja pułapka nie
trafiła. Ktoś z nich ją zruszył. Zakląłem. Teraz nie mogłem stąd wyjść.
- Co to ma kurwa
znaczyć? – wrzasnęła Alice wchodząc do pomieszczenia – Chciałeś się mnie pozbyć? Ty?!
- Alice uspokój się,
nie mam pojęcia, co tu się stało – Pechowiec wszedł po niej. Zerknął na
deski i dziurę w drzwiach po czym zbliżył się do niej – To naprawdę nie ja! Przecież nawet cię tu
nie zapraszałem, po prostu szedłem za tobą.
Nie wiedziałem jaki był wcześniej kontekst wypowiedzi, ale
Alice była wściekła. W zasadzie, nigdy jej nie widziałem w podobnym stanie.
- Przerażasz mnie
Alan! Chciałam ci pomagać, a ty mnie napastujesz! Odpierdol się ode mnie idź
spać!
- Nie pójdę, póki mi
nie powiesz prawdy. Wiem, że ją znasz!
Złapał
ją za ręce, a ta, ponownie go odepchnęła. Wziąłem głęboki wdech, kiedy
zobaczyłem jak wyciąga rewolwer. Był srebrny, wyglądał na dosyć stary. Nie
znałem się na broni. Czy powinienem wyjść i zareagować?
- Odsuń się ode mnie
psycholu! Ty cholerna ofiaro! – wycelowała w jego stronę i odbezpieczyła
broń.
- Alice, nie, proszę
cię!
- Jeszcze krok i…
Wszystko wydarzyło się bardzo szybko. Alan doskoczył do
Alice i zaczęli się szarpać. Widziałem jak przejmuje broń, ale ona nie chciała
jej puścić. Przepychanka trwała dalej.
- Puść go Alice! – Alan
starał się brzmieć na opanowanego.
- To ty, czy ten
cholerny My…
Padł strzał. Nim zdołałem spojrzeć, co się stało, odpowiedź
nadeszła sama. Ktoś upadł przede mną. Spojrzał w moją stronę.
Alice
Clarisse patrzyła na mnie gasnącym niczym zapałka spojrzeniem.
Eee... Okej to było dziwne.
OdpowiedzUsuńPierwszy raz morderca jest znany. Cóż szykuje się szybka rozprawa.
Jestem w szoku. Cała ta sytuacja jest bardzo ciekawa. Szkoda że to Alice zginęła była moją ulubioną postacią. Chociaż patrząc na pech Alana to ma więcej sensu. Zamiast szybko zginąć od jednego strzału to zginie w brutalnej egzekucji i odwrucą się od niego inni.
Dobra teraz idę rozpaczać.
W sumie nastąpiło pewne odwrócenie kolejności - zobaczyliscie jak niedoszły morderca planuje zbrodnie, wiecie kto zabił i jak. Pytanie czy po siedmiu procesach i w takiej sytuacji wszystko będzie takie same? Dowiecie się wszystkiego już w najbliższym rozdziale :)
UsuńA Alice może i zginęła, ale taka postać nie daje się tak po prostu zatopić. Jeszcze sporo związanego z nią przed Wami w najbliższych rozdziałach ^^
Dzięki za komentarz!
Zawsze to lepsze niż gwóźdź (☞゚ヮ゚)☞
OdpowiedzUsuń:| Nie. Po prostu nie.
UsuńToo soon :(
UsuńTAK! W końcu śmierć na którą czekałem ^^ Teraz mam jeszcze podejrzenia, że Alan "przypadkowo" pozbędzie się też Mycrofta :P Ale to trzeba poczekać i zobaczyć jak się sprawy potoczą, może Alan wygra proces :O
OdpowiedzUsuńMyślę, że dużo osób na to czekało, chociaż w sumie to ostatnia postać po Samfu, która solidnie mieszała i podjudzała atmosferę. Proces i śledztwo będą ciekawe, kto wie, może Alan się jakoś z tego wyciągnie ^^
UsuńDzięki za komentarz!
Serio? Tyle podbudowania do jej postaci i ginie tak łatwo? Nawet nie zobaczymy jak ta... bardzo nieprzyjemna kobieta rozpacza? Jeżeli mamy poznać jej ambicje i ją zrozumieć, to wolałbym żeby to ona sama powiedziała, niż żeby grupa dowiedziała się sama lub od porywaczy.
OdpowiedzUsuńNwm na razie jestem zawiedziony jak potoczyła się akcja. Jedyne co mi się podobało to, że widzieliśmy perspektywę potencjalnego mordercy i wiedzieliśmy, że ofiara, którą planował zabić również na niego polowała. To było fajne rozegranie.