Epizod V - Rozdział 48: Siła wyższa (Maksymilian Kowalski)

Witamy Was w kolejnym rozdziale Peccatorum! Dzisiaj odbędzie się długo wyczekiwane kolejne spotkanie. Nie ma wątpliwości, że pomagają one w budowaniu relacji między bohaterami, ale są też bardzo niebezpieczne. Czy to skończy się w pozytywny sposób? Dowiecie się z perspektywy Maksymiliana Kowalskiego, który powrócił do nieco mroczniejszych epizodów swojego życia. Brak zajęcia odbija na nim okropne piętno, z którym Pisarz stara się walczyć, ale jest to potyczka nieuczciwa i ciężka. Oceńcie sami, zapraszamy Was do czytania i prosimy o zostawienie po sobie jakiegoś śladu i podesłanie bloga dalej - niech dojdzie do kolejnych osób!

Rozdział 48: Siła wyższa (Maksymilian Kowalski)

                Wyszedłem z jadalni. Noga znowu zaczęła boleć. Czułem się jakbym znowu był w domu. Nędzne zlecenia przeplatane przez szarość dnia, której nie potrafiłem przebić. Granicę, które byłem w stanie przekroczyć tylko raz, a próbowałem pokonać przez całe swoje życie. Walka z moimi wewnętrznymi demonami przypominała ten hotel – im bardziej w głąb historii, tym ciężej było przetrwać i tym bardziej zagubiony się czułem. Zacząłem się zastanawiać, czy nie wziąć laski z magazynu albo nie poprosić Elizabeth o odpowiednią dawkę leków, które ukoją ból. Nie wiedziałem, co zrobić. Stuknąłem dłonią w przycisk, wzywając tym samym windę. Tą samą ręką oparłem się o ścianę, oczekując aż kabina się pojawi. Drzwi się rozsunęły i wszedłem do środka. Szybka decyzja. Wcisnąłem przycisk wysyłający mnie na jedno z nowych pięter. Po chwili byłem na miejscu. Wysiadłem i poczułem kolejną falę bólu. Noga nie wytrzymała ciężaru mojego ciała i poleciałem do przodu. Łokieć nieco zamortyzował upadek, a ja osunąłem się na podłogę, przykładając czoło do wykładziny.

                Siła wyższa, tytuł będący zarówno moim błogosławieństwem, jak i klątwą, przeleciał mi przez głowę. Prawie idealna saga, opiewająca siły natury, opowiadające historię druidzkiego plemienia i starszych bóstw. Coś z czego byłem przez krótki moment bardzo dumny. Po czasie jednak przybył po mnie zabójca, istny pogromca każdego kapłana słowa – ambicje. Chciałem stworzyć coś lepszego. Udało mi się zbliżyć do perfekcji najbliżej ze wszystkich żyjących na świecie istot, a mimo to marzyłem o większym sukcesie. Wtedy rozpoczął się mój upadek. Znalazłem się pomiędzy moją powieścią i jej piętnem, a  marzeniem, którego nie byłem w stanie wykonać. Moje życie zamieniło się w szary obraz, który nie miał nawet drobnego, pozytywnego prześwitu. Zamieniłem się we współczesnego druida, tylko zostałem do tego zmuszony przez samego siebie. Wyrzekłem się tego, co mnie charakteryzowało i skupiłem się na biernej obserwacji historii. Zapisywaniu wydarzeń i szukaniu inspiracji. Dlaczego wena była taka bezlitosna? Poświęciłem się spisywaniu tej historii i teraz byłem jej więźniem. Przekląłem pod nosem.

                Powoli się podniosłem. Noga się trochę uspokoiła. Zrobiło się jej mnie żal? Musiałem uważać, żeby nie wyrazić swoich żalów na głos, bo to równało się złamaniu zakazu, a tego mimo wszystko chciałem uniknąć. Wstałem i otrzepując się podszedłem do blaszanych drzwi. Zastukałem palcami, niby wystukując kod. Otworzyłem je szeroko i z ulgą zauważyłem, że na strzelnicy nikogo nie było. Mogłem w spokoju spędzić tu chwilę i odreagować. Starałem się uciekać od szponów szarości, która próbowała mnie złapać i oślepić, ale nie było to proste. Wszystko wydawało się mnie dołować i ciągnąć na dół. Praca minimalnie pomagała – im bardziej byłem zajęty, tym więcej kolorów miał świat. Pomagałem, gdzie się dało, pracowałem cały swój pobyt, ale nastał moment, którego się bałem. Nie wiedziałem, co ze sobą zrobić. To oznaczało, że szarość była nieunikniona. Nadjeżdżała w moją stronę na martwym rumaku, a ja nie mogłem biec. Noga mnie bolała. Pokuśtykałem w kierunku wystawy. Nie byłem specjalistą w dziedzinie broni, rozróżniałem podstawowe gatunki, ale chciałem po prostu poczuć moc odrzutu i strzelić. We wszystko, co złe.

                Chwyciłem za podłużną strzelbę, która całkiem dobrze leżała mi w dłoniach. Była ciężka, ale wciąż wygodna. Podszedłem do jednego z torów i ustawiłem cel na odległość 15 metrów. To miał być relaks, a nie kolejne wyzwanie. Tych miałem w życiu aż za wiele. Odłożyłem kapelusz na półkę. Pas amunicji wisiał na jednej ze ścianek. Wyciągnąłem długi, przypominający butelkę po tabletkach, nabój, który załadowałem w komorze. Przeładowałem. Dźwięk był satysfakcjonujący. Założyłem na uszy słuchawki, a następnie przyjąłem pozycję. Pociągnąłem za spust. Pierwszy strzał mnie nieco zaskoczył. Zawsze tak było. Moc zaklęta w mechanizmie. Pocisk rozprysł się i podziurawił pierwszy z celów. Strzelnica w Hotelu Peccatorum różniła się od pozostałych tym, że po oddaniu strzału przedstawiała symulację, która pokazywała, czy gdyby manekin był żywym człowiekiem, to czy by przeżył. Mój strzał, który przebił się przez brzuch, nie dawałby żadnych szans na przeżycie. To było satysfakcjonujące.

                Strzelałem, a czas powoli mijał. Po jakimś czasie spróbowałem mniejszego kalibru, chwytając za stylowy rewolwer. Był moją ulubioną bronią z całej kolekcji, a poza tym był znaczni cichszy od strzelby. Bronie wykorzystujące ślepaki różniły się od tych, które wykorzystywały amunicję ostrą, więc pozbyłem się słuchawek i wygodnie kontynuowałem zabawę. Traktowałem całość luźno, bo wątpiłem żeby umiejętność strzelania kiedykolwiek mi się przydała, nie ważne, czy udałoby mi się stąd wyjść, czy nie. W głębi serca czułem, że nie miałem na to zbyt dużych szans, chociaż byłem prawie pewien, że pewna, znacznie mniejsza grupa, w końcu złamie Duchy i się z nimi dogada, bądź też ich przechytrzy. Wiedzieliśmy bardzo dużo. Relacja Naessa rzucała dodatkowe światło na całość, a pogadanka w galerii odpowiedziała na brakujące pytania dotyczące choroby. Mogłoby się wydawać, że wiedzieliśmy już sporo, ale to tym bardziej mnie przybijało, bo nie miałem nic do roboty.

                Usłyszałem strzał. Znacznie głośniejszy niż ten mój. Podskoczyłem i odruchowo wymierzyłem bronią, którą miałem w ręku. Wiedziałem, że nie będę w stanie się nią obronić, ale taki miałem odruch. Zobaczyłem Alana, który trzymał w ręce rewolwer i celował w manekina na sąsiednim torze. Chwila wystarczyła, żebym zrozumiał, że ta broń nie wyglądała jak część kolekcji, a strzelała zdecydowanie ostrą amunicją. Pechowiec się uśmiechnął, a to, co trzymał w ręce, natychmiast mnie ocuciło.

- Skąd to masz Alan? To jest normalna broń, na zwykłą, ostrą amunicję – rozpocząłem rozmowę, starając się nie robić gwałtownych ruchów. Nie wiedziałem jakie są jego zamiary.

- Znalazłem na tym piętrze. Myślałem, że cała amunicja tutaj to ślepaki, ale się myliłem – odpowiedział składnie, nie brzmiał jakby coś było nie tak. Jego wzrok był spokojny, jak zawsze.

- Ile masz amunicji? Nie uważasz, że to niebezpieczne?

- Wszyscy mają swoje zabezpieczenie. Ja potrzebuję mieć coś, co da mi jakiekolwiek bezpieczeństwo…

Spojrzałem na niego. Alan był ofiarą. Nie miał wpływu na to, co się działo i nie miał nawet tego czegoś, żeby coś zmienić. Czuł się zagubiony, a nie chciałem ingerować w bieg wydarzeń. Przynajmniej nie w taki sposób. Jeżeli czuł się bezpieczny dzięki tej broni to nie planowałem go z tego wyciągać. Mógł mi pomóc w inny sposób.

- Mam do ciebie prośbę… Dzisiaj wieczorem mamy to spotkanie na basenie. Idziesz na nie?

- Planuję. Chciałbym żeby wszystko się ułożyło i żeby ludzie zaakceptowali Oliviera. To przecież nie jego wina, że Duchy go wskrzesiły. Nie mam pojęcia jak to zrobiły, ale to cud. A co?

Jego winą było to, że przekazywał informację, powiedziałem do siebie w myślach, ale przemilczałem ten fakt na głos.

- Obawiam się, że może dojść do jakiegoś incydentu. Osobiście oddzieliłbym nas wszystkich, tak żebyśmy spotykali się tylko podczas jedzenia, a tak każdy zajmowałby się sobą i swoimi zadaniami. Duchy nigdy na to jednak nie pozwolą. Chcą żebyśmy działali, dalej nie rozumiem ich dokładnego celu, ale jestem pewien, że jakiś jest. Wracając jednak do meritum… Chciałbym żebyś miał dzisiaj na oku wszystkich, którzy mogą sprawiać problem. Spotkanie może być burzliwe, ale to co stanie się później, zapowiada się jeszcze gorzej. Nie chcę być czarnowidzem, ale wydaje mi się, że twoje obawy są słuszne.

                Mój wewnętrzny mrok był zbyt intensywny, bo przeprowadziłem tą rozmowę w całkowicie inny sposób niż chciałem. Pierwszym tego efektem była przerażona twarz Alana. Nie taki był mój zamiar.

- Maks, jeżeli coś wiesz to powiedz mi to. Mam dość tego, że nikt niczego mi nie mówi… Nie sądzisz, że jakbyśmy wszyscy bardziej reagowali to moglibyśmy uniknąć wielu śmierci. Problemem jest to, że ze sobą nie rozmawiamy. Nie ufamy sobie, a każdy z nas chce stąd wyjść, prawda? – zapytał mnie.

- Niczego nie wiem, po prostu wiem jak ludzie patrzą na Oliviera. Powinniśmy wszyscy uważać – odpowiedziałem neutralnie. Alan pokręcił głową i schował broń do kieszeni bluzy. Bardzo chciałem mu pomóc, ale miałem swoje przekonania i byłem w naprawdę kiepskim stanie – Masz jakieś plany, co do tego? – wskazałem rewolwer.

- Nie wiem Maks. Mam go, na wszelki wypadek, jako zabezpieczanie.

- Alan… Proszę, tylko nie zrób niczego głupiego.

- Postaram się wykorzystać go tak, żeby nikt dzisiaj nie ucierpiał… Sprawdziłem wszystkie pozostałe bronie i to jedyna, która jest nabita ostrą amunicją. Nie sądzisz, że to dziwne?

                W jego oczach coś zabłysło. Przyjrzałem się mu uważniej, dalej stojąc w tym samym miejscu, z którego strzelałem. Wystarczyło na dzisiaj. Odłożyłem broń do pudełka i nałożyłem kapelusz. Odwróciłem się do Alana, który patrzył na mnie uważnie. Nie wiedział jak wiele miałem do powiedzenia na ten temat. Mój dziennik był kluczem i zdawałem sobie sprawę, że to co robię było niesprawiedliwe, ale trzymałem się swoich przekonań.

- Sądzę, że twój pech to jedno z ciekawszych zjawisk, jakie widziałem. Musisz zadać sobie pytanie czy chcesz być częścią tego wszystkiego, czy nie wolisz usunąć się w bok i przeczekać – doradziłem.

- Chcę chronić ludzi. Żeby jak najwięcej osób przeżyło tą sytuację. No i mamy świat do oczyszczenia, bardzo bym chciał żeby to się udało – powiedział.

- To nie jest takie proste, ale doceniam zapał. Cieszę się, że dzisiaj będziesz miał rękę na pulsie. Ja też dam z siebie wszystko.

- A co z tobą? Wszystko gra? Wydajesz się być przybity…

- Nie jest źle – powiedziałem, wskazując bransoletkę i mając nadzieję, że pamiętał mój zakaz – Aczkolwiek muszę znaleźć sobie jakieś zajęcie. Mam ochotę się czymś zająć. W nocy robiłem skrót tego, co się działo dla Oliviera, ale to za mało. Może jak będziemy pracować w grupie to znajdzie się coś nowego. To powinno mi pomóc z bólem nogi.

- Znowu cię boli? – zapytał, podchodząc bliżej – Może Elizabeth ci coś przypisze.

- Nie wiem czy uciekanie w środki przeciwbólowe w moim stanie jest mądre – stwierdziłem – Ale zastanowię się. Póki co, muszę już iść.

- Nie wiedziałem, że lubisz strzelać…

- Ja też nie. Do zobaczenia wieczorem Alan – uciąłem temat i pokuśtykałem w stronę wyjścia, zostawiając go na pastwę samego siebie. W głębi czułem, że powinienem był pozbawić go tej broni, albo przekazać informację grupie. Obiecałem sobie jednak, że nie będę ingerował i stanę się biernym obserwatorem. Trzymałem się swoich przekonań.

                Opuściłem piętro. Winda zabrała mnie na tyły recepcji, skąd ruszyłem schodami w kierunku czytelni. Do wieczornego spotkania brakowało jeszcze kilku dobrych godzin, które mogłem spędzić na analizie notatek Rewolwerowa. Chociaż przyglądałem się im milion razy, to miałem nadzieję, że będę mógł sprawdzić je raz jeszcze. Z trudem wspiąłem się po schodach, kierując się w stronę ogromnych, drewnianych drzwi. Otworzyłem je, czując się, jakbym wrócił do swojego pokoju. Wiszące ciało Jacoba na zawsze zmieniło aurę tego pomieszczenia, ale nie byłem osobą, której to przeszkadzało. Ja zajmowałem się sobą, a świat sobą. Nad wszystkim czuwała ta sama siła wyższa, której nie chciałem prowokować. Wydawało mi się, że prowokowanie jej było najgłupszym, co można było zrobić. Zapuściłem się w korytarze sięgających sufitu półek i przekradłem się nimi z gracją, na jaką pozwalała mi noga. Królestwo słów, w którym ukryty był mój tron.

                Dotarłem do niego i usiadłem ciężko. Nie byłem przyzwyczajony do tego, jak mało ciężaru wytrzymywała moja noga. Uginała się pode mną. Byłem wysokim i szczupłym mężczyzną, a wypadek, którego byłem ofiarą pozostawił na mnie piętno, które trzymało się przez całe życie. Wtedy zacząłem kuleć i nie potrafiłem się tego oduczyć. Dodatkowo, moja noga była na tyle przebiegła, że zawarła pakt z moimi wszystkimi problemami i tak narodziła się współpraca, która doprowadzała mnie do obłędu. Sięgnąłem po długopis i kawałek kartki leżące na stoliku i spisałem to, czego dowiedziałem się o Alanie. Zastanawiałem się, czy przekazać to Samfu, ale tej informacji nie musiał znać. Oparłem się wygodniej i chwyciłem pogięte kartki, zapełnione nierównym i niedbałym pismem. Zagryzając zęby oddałem się lekturze.

*

                Czytelnię opuściłem dopiero, gdy na zegarze pojawiła się godzina 20:35, kierując się prosto na basen. Poczekałem chwilę na windę, przeszedłem przez blaszane drzwi i wszedłem do szatni. Rzut okiem wystarczał, żeby zauważyć, że reszta grupy była już na głównej części i zaczęła zabawę. Przebrałem się w strój kąpielowy i czując się goły bez swojego kapelusza, wyszedłem do reszty grupy. Siedzieli na środku, pomiędzy basenami, a wejściem do sauny. Pokręciłem z niedowierzaniem głową, gdy zauważyłem, że Samfu stał przy grillu, z którego leciały kłęby dymu. Był on powoli wchłaniany przez system wentylacji na górze, ale mimo to, momentami ciężko się było w nim odnaleźć. Wszyscy byli przebrani w stroje kąpielowe, które były wymagane, żeby poruszać się po tej części piętra, bez łamania zakazu. Zbliżyłem się i zobaczyłem, że na środku stał stolik, przy którym znajdowały się trzy duże beczki z sokiem, który ostatnio robił furorę w pubie. Niektórzy trzymali w dłoniach kubeczki, inni siedzieli na leżakach, a parę osób pływało w najbliższym basenie.

- Przyszedłeś w końcu – przywitała mnie Cecily.

- Nie wiedziałem, że rozpalicie tutaj grilla – zdziwiłem się.

- Kiełbaski, szaszłyczka, czy może coś innego? – zapytał Samfu, który poruszał się pomiędzy stołem zastawionym jedzeniem, a grillem, dokładając i przekładając kolejne rzeczy. Pokiwałem głową i usiadłem.

- Czy ktoś ma ochotę pójść do sauny? – zapytał Ethan.

- Ja z chęcią – stwierdziła Carmen. Aaron, Alan i Elizabeth również dali się namówić i w piątkę ruszyli do jednej z zaparowanych kabin. Spoglądając w ich kierunku doszedłem do wniosku, że Samfu i jego grill produkowali jeszcze większą zasłonę dymną. Nalałem sobie trochę soku. Pachniał dziwnie, ale smakował normalnie. Zacząłem go powoli sączyć spoglądając na Agathę, Cecily, Oliviera i Julię, którzy rozmawiali ze sobą przy krawędzi basenu.

- Yama, co z tobą? Coś taki markotny? – zagadnął Samfu.

- Mnie bardziej zastanawia, dlaczego ty jesteś taki pogodny? – zastanowił się na głos Pokerzysta – Złamałeś jeden ze swoich pierwszy zakazów?

- Haha, dobry żart gburze – pacnął go dłonią w ramię – Po prostu zrozumiałem, że nie mam na co się wkurzać. Wolę przelać energię na to, żeby załatwić naszych porywaczy i w końcu stąd uciec.

- Znając ich, nigdy stąd nie uciekniemy – westchnęła Wendy – Mycroft zniknął, Olivier wrócił. Nigdy nie zrozumiem tego miejsca.

- Powrót kaleki to małe nieporozumienie, jeżeli ktoś by mnie pytał – Alice posłała Olivierowi jadowite spojrzenie – Wrócił i wszystko zaczęło się robić dziwne.

- Wcześniej nie było? – zapytałem zdziwiony.

- Ktoś rozwalił jadalnie, przecież to jasne, że to był on…

                Zaśmiałem się pod nosem:

- Naprawdę widzisz jakikolwiek scenariusz, w którym ten drobny chłopak cokolwiek niszczy? – zapytałem. Noga pulsowała bólem, a ja coraz bardziej się denerwowałem. Zacisnąłem dłoń na krawędzi krzesełka – I nie – nie zrobił tego narzędziem, bo widać, było, że uszkodzenia zostały wykonane ręcznie. Gdyby sprawca miał broń, to nie rozpoznalibyśmy tego. Możemy się zastanowić, kto…

- Carmen! – Yama poderwał się i wskazał palcem, wychodzące z sauny Elizabeth oraz Carmen. Florystka trzymała dłoń przy nosie, a Farmaceutka ją prowadziła. Widziałem, że była zdenerwowana. Zdążyłem spojrzeć na Yamę. Nasze spojrzenia się spotkały. Czy to było celowe przerwanie wątku?

- Mówiłam, że to nie jest najlepszy pomysł – Elizabeth była zdenerwowana, było to słychać w jej głosie – Teraz musisz sobie tutaj usiąść, a ja szybko zajdę do przychodni po opatrunek. Mogłam go wziąć ze sobą, przecież zawsze się coś dzieje na tych cholernych spotkaniach!

Carmen wyglądała jakby miała się zaraz rozpłakać. Nie byłem pewien, czy to kwestia bólu, słów Elizabeth czy jeszcze czegoś innego.

- Przypilnujemy jej – stwierdził Yama, podając jej szklankę z sokiem. Sam cały czas brał dolewki od Samfu. Widocznie mu to smakowało. Samfu zajadał się szaszłykiem, dokładając na ruszt partię kotletów.

                Elizabeth oddaliła się szybkim krokiem, a ja wróciłem wzrokiem do basenu, szukając Oliviera i otaczających go kobiet. Zatrzymałem się myślami przy Cecily. Wyglądała naprawdę ładnie w swoim stroju kąpielowym. W mojej głowie pojawiły się myśli, które odrzucałem od pierwszego dnia. Aktorka była bardzo ładną kobietą, temu nie mogłem zaprzeczyć, ale w mojej głowie toczyła się zupełnie inna batalia. Moje wyobrażenie weny wyglądało zupełnie jak ona. Nie wiedziałem czemu, ale tak właśnie widziałem tą, która opuściła moją twórczą duszę parę lat wcześniej. Patrząc na Cecily czułem mieszankę ekscytacji, żalu i paru innych emocji, które mieszały się w taki sposób, o którym jeszcze nie słyszałem.

- Kapeluszniku, chcesz kiełbaskę, czy nie? – zapytał Samfu.

- Dzięki – powiedziałem wstając – Ale idę do sauny.

Ominąłem go i ruszyłem w stronę kabin pełnych pary. Wszedłem do tej, w której wciąż siedziało parę osób. Otworzyłem drzwi. Ciepłe, wilgotne powietrze uderzyło we mnie falą. Zniknąłem w obłokach, które zadawały się mnie całkowicie otoczyć. Trzymałem się ściany. Była ciepła, złożona z desek, które pachniały świerkiem. Czułem jak gęsta mgła wypełnia moje płuca. Nagle poczułem pod dłonią coś mokrego. Odsunąłem się odruchowo. Widoczność była zerowa, widziałem tylko zamglone drzwi oraz piec, który dodawał jeszcze więcej pary do pomieszczenia.

- Ach! – odsunąłem się.

- Maks? – usłyszałem głos Ethana. Dojrzałem, że rzeczą, której dotknąłem, była jego klatka piersiowa – Chodź, usiądź z nami.

- Wszystko gra z Carmen? – zapytał mnie Aaron, który jako jedyny spoczywał na ławce. Obok niego znajdował się Alan, który przez swój zakaz nie mógł usiąść.

- Elizabeth się nią zajęła – powiedziałem i usiadłem obok Informatyka – Nie wyglądało, żeby działo się jej coś złego.

- Całe szczęście – Alan przetarł czoło – Niepotrzebnie tu przyszła.

- Nie wiem, po co w ogóle tutaj przyszliśmy – Aaron był ledwo słyszalny. Woda, która spłynęła na rozgrzany piec zasyczała i wysłała kolejne chmury, w naszym kierunku.

- Dobrze, że tu przyszliśmy. Taka integracja jest czymś, czego potrzebujemy – powiedział Ethan.

                Było mi niesamowicie gorąco. Wyprostowałem nogę i zacząłem ją masować.

- Kolejny spadł ze schodów? Co z wami? – zapytał Aaron.

- Jak to? – zdziwiłem się.

- Alan cały czas się potyka, Ethan ostatnio też wykręcił orła i jest cały potłuczony, a teraz ty i ta noga.

Nie wiedziałem, gdzie stał Ethan, bo para całkowicie ograniczyła widoczność, ale byłem ciekaw, co się z nim stało.

- Tą nogę mam od dawna – powiedziałem – Więc to nie schody.

- Myślę, że od urodzenia – zażartował Alan. Pokręciłem głową, nie odpowiadając. Przez chwilę dało się słyszeć tylko wodę.

- Pokazać wam sztuczkę?

- Jak chcesz Ethan. Jak chcesz… - Aaron westchnął. Zrobiłem głęboki wdech, czując ciepło w całym ciele. Im dłużej siedziałem w saunie, tym mniej odczuwałem ból. Może tego właśnie potrzebowałem.

- Skoro tak uważajcie! Ja, ETHAN INCREDIBLE, oczyszczę wasz wzrok i ukażę wam prawdę! Uważajcie!

Usłyszałem dźwięk przypominający odkurzacz lub turbinę. Para zaczęła znikać. Patrzyłem zszokowany na postać Iluzjonisty, który stał z otwartymi ustami i wchłaniał ją. Nie miałem pojęcia jak to robił, ale po chwili mogłem dostrzec wszystko, a nowa para zaczęła powoli wypełniać saunę na nowo.

- Jak to zrobiłeś? – zapytałem.

- To była magia – uśmiechnął się Iluzjonista. Zauważyłem teraz, że rzeczywiście miał siniaki na rękach i nogach. Wyglądał jakby się z kimś bił.

- Średnio wierzę w takie rzeczy – zaczął Aaron – ale to wyglądało całkiem ciekawie.

- To było świetne! – Alan był najbardziej podekscytowany występem. Znowu zaczęło się robić biało przed oczami. Zakręciło mi się w głowie.

- Mi chyba już wystarczy – stwierdziłem i podniosłem się – Robi się za gorąco.

- My też będziemy już wychodzić – Aaron również wstał i razem z Ethanem oraz Alanem dołączyli do nas w głównej części basenu. Podeszliśmy do grilla, przy którym zebrała się większość osób. Elizabeth zdążyła wrócić z przychodni. Siedziała przy Carmen i przykładała jej zimny opatrunek do nosa. Reszta zajadała się i popijała sokiem. Atmosfera była bardzo wesoła. Dołączyliśmy się i wszyscy poza Alanem, usiedliśmy na wolnych miejscach.

- … no i tak człowiek się może nauczyć pływać – usłyszeliśmy końcówkę opowieści Wendy.

- Myślę, że wyrzucenie na środek jeziora to kiepski pomysł – stwierdziła Julia.

- Mówią, że człowiek jest w stanie wykazać zaskakujący zmysł przetrwania jak, jest w stresowej sytuacji – Olivier brzmiał dziwnie. Wziął łyk soku.

- Żebyście zobaczyli jak Ethan połyka całą parę z sauny to byście byli w stanie uwierzyć we wszystko – dołączył się Alan.

- Całą? – pojawiły się pytania, na co Iluzjonista zakręcił dłonią, przy okazji wypuszczając ogromne ilości pary z ust. Ludzie zaczęli bić brawa. Nie miałem na to zbytnio humoru, ale dołączyłem się do grupy.

- Idzie ktoś do błota? Chciałbym tego spróbować – odezwał się Aaron.

- Aaron! Coś ty taki aktywny? – zdziwił się Samfu.

- Po prostu korzystam z tego, że nie trzeba nikogo pilnować, bo wszyscy są w jednym miejscu i się nie zabijają, po raz pierwszy od dawna…

- Ja mogę pójść – zaproponował Olivier. Dopiero teraz, gdy siedział tak blisko, zauważyłem, że miał na ciele widoczne blizny po rurach, którymi przebiła go Julia oraz największą na gardle, tam gdzie zaatakował go Rewolwerow. Sama Brzuchomówczyni siedziała w koszulce. Co jakiś czas dało się pod nią zauważyć sine plamy na jej brzuchu. Pozostałości po karze za złamanie zakazu.

- Ja też – powiedziała Agatha. Cała trójka odeszła od grilla.

- Zastanawiasz się czemu Aaron jest taki aktywny, lepiej powiedz o czym ostatnio dyskutowałeś tak namiętnie z Lokajem – Cecily skierowała to pytanie do Samfu.

- To akurat nie wasza sprawa – odpowiedział z dumą – Męskie sprawy.

- Myślałam, że masz dosyć naszych cudownych porywaczy – odpowiedziała ze zdziwieniem, uśmiechając się z przekąsem – A stałeś przy tej recepcji i świergotałeś jak ptaszek.

- Zawarliśmy dżentelmeńską umowę, a o takich umowach nie mówi się na głos – widać, że chciał uciąć temat. Już wczorajszego wieczoru, jak wrócił Olivier, zauważyłem, że Samfu pomimo gniewu skierowanego w stronę Porywaczy, zachowywał się wyjątkowo dziwnie.

- Lubiliście tak spędzać czas… po drugiej stronie? – zapytała Wendy po chwili ciszy.

- Trzeba by spytać Oliviera – Samfu wyszczerzył zęby.

- Dobrze wiesz, że nie o to mi chodziło… - Vela się zmieszała i nieco ucichła.

- Dupek – stwierdziła Elizabeth.

- Już, już… - uspokoił je -  Ja rzadko z kimś się spotykałem, bo nie miałem przyjaciół. Rozpalanie grilla w jedną osobą byłoby średnio sensowne, nie uważacie?

- Zastanawiałeś się, żeby popracować nad swoim zachowaniem? Żeby nie odstraszać ludzi? – zapytała Cecily.

- Ja? Jestem czarujący. Wyobraźcie sobie jak nudne byłoby wasze życie, gdyby mnie w nim zabrakło – chociaż Samfu mówił do nas, to widziałem, jak jego wzrok ucieka gdzieś do przodu, w stronę zbiornika z błotem.

- Ja lubiłam sobie pogrillować nad basenem – Alice brzmiała jakby myślami była gdzieś daleko, być może na jednej z takich imprez.

- Jedzenie z grilla nie za bardzo mi podchodzi – Yama pokręcił głową, chociaż zajadał się tym, co podał mu Samfu.

- Zawsze dobrze spędzić trochę czasu przy jedzeniu na świeżym powietrzu – powiedziała Cecily – Pamiętam jak odwiedzałam Bangkok, nawet nie wiecie jak bardzo ta ludność rozwinęła sprzedawanie jedzenia na ulicy. Jak patrzyłam na tych ludzi to miałam wrażenie, że jedzenie jest czymś, co jako ostatnie potrafi ich połączyć. Nie mamy już czasu na siedzenie razem. Nawet w takim miejscu, spotykamy się w ten sposób, całą grupą, po raz pierwszy od dawna. Przez to ludzie dziczeją…

- Dlatego właśnie się dzisiaj spotkaliśmy – zauważyła Julia – Chcecie zacisnąć więzy.

- A ty nie chcesz? – zainteresowałem się.

- Nie mam za dużo do gadania. Straciłam swoją szansę.

- Nie zabiłaś Oliviera – stwierdził Samfu – Zrobił to Rewolwerow. Poza tym ten pasożyt przeżył, a do ciebie nikt już nic nie ma, no może poza Agathą i mną. Według mnie nie powinnaś przeżyć, ale to zrobiłaś, więc nie będę dupkiem. Jesteś jedną z nas. Na pewno bardziej zasłużyłaś na życie, niż Olivier, którego dostaliśmy zamiast Audrey czy Jacoba.

- Myślę, że nie mieliśmy wyboru. Lepiej dostać Oliviera niż stracić kolejną osobę… - stwierdził Yama.

                Samfu prychnął, ale nie odpowiedział nic więcej. Ethan nagle zakaszlał. Brzmiał jakby się krztusił. Postawił kubek i talerz na stoliku i kontynuował kaszlanie. Nikt mu nie przeszkadzał, ale gdy Ethan nie mógł złapać oddechu, to podbiegła do niego Elizabeth, która zaczęła go klepać po plecach. Po drugim uderzeniu, z jego ust zaczęły wypływać kłęby gęstego dymu. Nie zdążyłem się dobrze przyjrzeć tej sytuacji, bo po chwili usłyszałem syk i cały świat pokrył się w dymie. Zacząłem kaszleć, a zarazem próbowałem się odsunąć, bo miałem naprawdę złe przeczucia. Potknąłem się i poleciałem na plecy. Poczułem jak ktoś staje mi na nodze. Krzyknąłem z bólu. Próbowałem odczołgać się do tyłu. Dym zaczął się rozwiewać.

- Uspokójcie się! – krzyknął Aaron – Przestańcie panikować!

- Wszystko gra? – zapytał Olivier, kucając obok mnie. Noga bolała. Nie wiedziałem, kto mi na nią nastąpił, ale zwiększył odczuwalny ból parokrotnie. Zrobiło mi się ciemno przed oczami.

- Tak, cholera… - próbowałem się podnieść, ale nie dałem rady. Rozejrzałem się po ludziach, którzy patrzyli po sobie, tak samo zaskoczeni jak ja. Spojrzałem w kierunku grilla, przy którym dalej stał Samfu, a także Yama, Ethan oraz Elizabeth. Pozostali znajdowali się mniej więcej w tych samych miejscach, w których widziałem ich przed wybuchem dymu. Zastanawiałem się, kto na mnie nadepnął, ale nikt, poza Olivierem, nie stał obok. To było zastanawiające.

- Co tu się stało? – wykrzyczał Aaron – Wszyscy są cali?

- Chyba tak – Samfu się poprawił – Ethan jak to zrobiłeś?

- To nie był Ethan – Agatha brzmiała na przerażoną – Ktoś coś wrzucił do grilla! Widziałam!

- Niby kto? – spytał Samfu – Stoję obok, zauważyłbym.

- Chyba, że ty coś wrzuciłeś – Julia poprawiła okulary.

- Podejrzewanie mnie robi się nudne. Serio, nie widziałem takiej sytuacji, a przecież smażę żarcie! Aż taki ślepy nie jestem.

- Jak dla mnie wszystko gra – powiedział Yama wyjątkowo niewyraźnie, ale nikt oprócz mnie nie zwrócił na to uwagi.

- Nie czuję się zbyt dobrze – powiedziała Carmen i zwymiotowała do basenu.

- Co tu jest grane? – zezłościł się Aaron.

- Coś jest nie tak – Cecily pokiwała głową – Powinniśmy wracać. Zresztą późno już.

- O nie! – wykrzyczała Agatha, która zaczęła pomagać Carmen, ale nagle rzuciła się biegiem w kierunku szatni. Skojarzyłem fakty i zerknąłem na zegarek. Była godzina 21:51. Dziewięć minut do tego, żeby jej zakaz został złamany. Nic dziwnego, że pobiegła.

- Pomóżcie Carmen – Elizabeth podbiegła do niej i pomogła wstać – Alan, pomóż mi ją odprowadzić do przychodni.

- Jasne – Pechowiec podbiegł i wraz z Carmen oraz Elizabeth, opuścili piętro.

- Serio? Impreza dopiero się rozkręcała... – Samfu pokiwał głową.

- Chwila, moment… – Julia podeszła do beczki z sokiem i powąchała zawartość – To śmierdzi alkoholem!

                Cecily podbiegła do niej i zaciągnęła się zapachem. To samo zrobił Aaron, który skończył odprowadzać Florystkę wzrokiem.

- Jak dla mnie to zapach soku – powiedziała Aktorka.

- To alkohol – stwierdził Aaron – Ktoś podmienił beczki żeby nas upić.

- Ethan i Cecily przynieśli te beczki – Samfu wskazał na nich palcem.

- Przynieśliśmy normalne beczki z zaplecza pubu. Sprawdzałam dwa razy i dla mnie pachniało jak sok. Dla Ethana również – powiedziała Cecily.

- Ten sok też ci tak smakuje! – Wendy wylała zawartość swojego kubka do odpływu – Cholera jasna.

- Naprawdę nic tam nie było. Ktoś musiał dolać to do beczek później – Ethan stanął w obronie Aktorki.

- Myślę, że serio, powinniśmy się rozejść, bo coś tutaj nie gra – Yama wstał lekko chwiejnie.

- Yama co się z tobą dzieje? Upiłeś się? Niech ktoś go odprowadzi do pokoju. Samfu ogarnij przyjaciela – poprosił Aaron.

- Ja idę jeszcze posiedzieć z chętnymi do jadalni. Ugotuję coś, pogadam.

- Odprowadzę go – powiedział Ethan – Dopilnuję, żeby doszedł do pokoju.

- Pamiętaj, żeby zamknąć drzwi – przypomniała Cecily – Zamki nie działają, a widocznie coś się dzieje.

Wstałem ostrożnie przy pomocy Oliviera. Podziękowałem mu kiwnięciem głowy. Ethan podniósł Yamę bez większego trudu i przewiesił go przez ramię, niosąc w stronę wyjścia.

- Samfu, to naprawdę ważne. Nic nie zrobiłeś? – zapytałem.

- Myślisz, że bym się wtedy przyznał? – zaśmiał się Król Dram -  Ale nie. Nic nie zrobiłem. Grillowałem, nie dodawałem niczego do soku, ani nie wrzucałem niczego do grilla. Zresztą nikt nie zginął, więc nie wiem, dlaczego się przejmujecie? Nawet jak ktoś czegoś próbował, to mu to nie wyszło!

- Ale wieczór się jeszcze nie skończył. Ktoś próbował coś zrobić, więc każdy powinien uważać – stwierdziłem chłodno.

- Dlatego postaram się żeby jak najwięcej osób mogło się poczuć bezpiecznie – Samfu wyszczerzył zęby – Mam super pomysł na kolację, no nie dajcie się prosić…

- Ja mogę pójść – zgłosił się Aaron. Zdziwiłoby mnie to, gdyby nie to, że podejrzewałem jakie są jego plany. Chciał mieć Samfu na oku. To mnie trochę uspokoiło.

- Nie miałam zbytnio ochoty na grilla, ale z chęcią zjem coś lekkiego na kolację – stwierdziła Wendy.

- Nie może mnie zabraknąć – Alice chwyciła Samfu pod bok i się uśmiechnęła – Nie sądziłam, że można z tobą tak przyjemnie spędzać czas.

- Mnie zaskakuje Aaron. Chyba zostanie moim ulubionym specem od komputerów w tym hotelu. O ile Mycroft żyje – Samfu poklepał Informatyka po plecach. Spojrzałem na Wendy, która spiorunowała go spojrzeniem.

- Powodzenia. Ja wracam do pokoju – stwierdziłem.

- Dasz radę sam? – zapytała Julia.

- Dam – rzuciłem i odwróciłem się, idąc w kierunku szatni.

                Ubrałem się szybko i sprawnie. Przechodząc przez blaszane drzwi, zauważyłem, że reszta grupy, wchodziła dopiero do przebieralni. Nie czekałem na nich. Szło mi się bardzo ciężko, ale ból wydawał się być odległy. Wypiłem parę szklanek soku, więc musiało to być działanie alkoholu. Ciężko było mi utrzymać równowagę, więc podpierałem się o ścianę. Zawołałem windę. Wzrok mi się delikatnie rozmazywał, a odcienie szarości się rozmyły. Alkohol nieco usypiał mój ból, ale wiedziałem, że nie jest drogą. Musiałem wrócić do pokoju. Wytoczyłem się z kabiny i z trudem zszedłem po schodach. Chciałem wrócić do czytelni, ale w takim stanie wolałem się nie wychylać. Może i życie było mi obojętne, ale nie oznaczało to, ze chcę tak głupio zginąć. To była ta delikatna różnica. Otworzyłem drzwi i z trudem zastawiłem je kanapą. Przysunąłem ją do ścian tak, żeby nie dało się ich sforsować i ruszyłem w kierunku łóżka. Upadłem na nie bez rozbierania się. Po chwili walki ze zmęczeniem, bólem i delikatnymi zakrętami w głowie, zasnąłem.

*

                Obudziłem się na końcówkę porannego komunikatu. Ból w nodze był przeszywający. Syknąłem i rozmasowałem ją, chociaż niewiele to pomogło. Podniosłem się i zobaczyłem, że kanapa znajdowała się na swoim miejscu. Przynajmniej tyle, stwierdziłem. Spróbowałem wstać, ale ciężko mi było utrzymać mój własny ciężar. Nie miałem kaca, ale czułem się kiepsko. Pokuśtykałem do wejścia i chwyciłem za stojący wieszak. Użyłem go jako podpórki. Odsunięcie barykady kosztowało mnie jeszcze więcej wysiłku. Przez moment zrobiło mi się czarno przed oczami. Z trudem otworzyłem drzwi, w których zamek wciąż nie działał. Spojrzałem na korytarz i poczułem falę obaw, gdy zobaczyłem zbiorowisko pod jednym z pokoi. Zaciekawiony podszedłem, opierając się na drewnianej konstrukcji, która znacznie ułatwiła mi poruszanie się.

- Musisz to wyważyć! – krzyknęła Cecily.

- Sama kazałaś barykadować drzwi, chłopak pewnie dalej śpi. Niedawno wrócił, po wczorajszej sytuacji się nawet nie dziwię – Elizabeth pokręciła głową – Boli cię noga Kowalski?

- Bywało lepiej – stwierdziłem z udawanym uśmiechem.

- Co ci się stało? – zapytał Alan.

- Po prostu ból się nasilił – odpowiedziałem krótko – Co tu się dzieje?

- Cecily panikuje – streścił mi Ethan.

- Nie panikuje, tylko mam uzasadnioną obawę! Widzicie ilu osób brakuje? Wczoraj coś się stało i boję się o niego – Aktorka albo świetnie udawała, albo rzeczywiście się przejmowała. Ciężko mi było powiedzieć – Otwórz te drzwi Ethan, proszę cię.

- Otwórz, chcę to zobaczyć – Samfu wyglądał na podekscytowanego.

- Jak ma otworzyć te drzwi? Czy one nie mają być na tyle wytrzymałe, żeby nikt się nie wkradł? – zdziwiła się Wendy.

- Zamki nie działają – odpowiedział Samfu – Więc, to kwestia tego, czym Olivier zastawił drzwi.

- Myślicie, że ktoś mu coś zrobił? – Carmen brzmiała na zmartwioną. Wyglądała lepiej niż wczoraj, chociaż była bardzo blada – Pewnie tylko śpi.

- Proszę cię Ethan… - Cecily chwyciła go za ramię. Widziałem, że Iluzjonista nie był zachwycony. Drgał delikatnie i patrzył po innych, jakby szukał pomocy. Nikt mu jej nie udzielił.

- Przekonaliście mnie. Spróbuję to zrobić! – wykrzyczał, odchodząc teatralnie do tyłu.

                Stanął przed drzwiami i wykonał kilka skłonów. Następnie podszedł i uderzył barkiem. Konstrukcja zakołysała się, ale nic się nie stało.

- Uderz mocniej, masz więcej siły chłopie… - Wendy spojrzała na niego zniesmaczona. Iluzjonista podszedł po natarcia po raz drugi. Tym razem włożył w to zdecydowanie więcej siły. Drzwi otworzyły się, a on wpadł do środka, przy okazji niszcząc trzymające je krzesło. Wnętrze było zadbane, chociaż ciężko było dojrzeć coś więcej, bo panował tam półmrok. Nie byłem w tym miejscu od czasu śledztwa w sprawie morderstwa Oliviera, ale teraz panował tu znacznie większy porządek. Wejście było zablokowane, wiec byłem pewien, że ktoś musiał znajdować się w pokoju. Spojrzałem na łóżko, które od razu rzuciło się w oczy. Cała grupa weszła do środka, patrząc z niepokojem na osobę leżącą na posłaniu. Widać było tylko białą czuprynę wystającą spod kołdry, reszta postaci była schowana. Poczułem dziwny zapach, przypominał rzygowiny. Zatkałem nos wierzchem dłoni, starając się tego nie wąchać.

- Co to za smród? – zapytała Wendy. Samfu pojawił się na przedzie, podchodząc do łóżka. Wstrzymaliśmy oddech, oczekując na to, aż Król Dram zsunie kołdrę. Chwila zamieniła się w wieczność. Miałem wrażenie, jakby czas spowolnił. Oni jeszcze tego nie rozumieli, ale przed nami leżało ciało. Samfu pociągnął za pościel i odsunął ją, odsłaniając ciało. Usłyszałem krzyk, tak głośny, że aż zadzwoniło mi w uszach. Należał do Króla Dram, który drżąc, odszedł krok do tyłu i potknął się, upadając przy naszych nogach. Spojrzałem w stronę leżącego mężczyzny i poczułem kolejną falę smrodu. Cała jego szyja, część twarzy oraz korpus był oblepione śmierdzącą mazią. Musiał zwymiotować. Obok, przy jego ręce, leżało opakowanie tabletek. Twarz była nieco sina, ale też miejscami biała. Wtedy zdałem sobie sprawę, że biały kolor włosów to był zły trop. Dopiero, gdy Elizabeth kucnęła żeby pomóc Samfu, a ja przyjrzałem się twarzy, zdałem sobie sprawę z tego, kto przed nami leżał. Uśmiechnąłem się pod nosem.

                Czułem jak odżywam, gdy patrzyłem na pustą i zastygłą twarzy Yamaraji Ellisa.

--------------------------------------------------

Dziękujemy za wsparcie Naszym Patronom:

- Raika