Epizod IV - Rozdział 32: Domek z kart (Elizabeth Goodwynn)

Epizod IV: Efekt pękającej bańki

Witajcie po przerwie w czwartym epizodzie Peccatorum. Będzie to dosyć krótki epizod, ale z pewnością intensywny. Przyznajemy, że prace nad Peccatorum nie idą aż tak szybko (chociaż wciąż mamy zapas rozdziałów), ale nie wykluczone, że będą pojawiały się jakieś nieduże przerwy w celu nadrobienia materiału. Póki co, bez gdybania, zapraszamy Was na rozdział otwierający z perspektywy dobrze znanej i przez wielu lubianej Elizabeth Goodwynn! Po przeczytaniu prosimy o zostawienie po sobie śladu i przesłanie bloga znajomym

Rozdział 32: Domek z kart (Elizabeth Goodwynn)

                Sekcja zwłok, jak wyszukanie, pomyślałam patrząc jak Lokaj kończy rozcinać ciało Audrey. Nie miałam pojęcia jak to się stało, że ona miała otwarte oczy, a nikt inny tego nie widział, ale współczułam głęboko. Środek paraliżował mięśnie, ale nerwy i receptory bólu wciąż funkcjonowały. Nawet otępiałe przesyłały tyle impulsów do mózgu, że biedaczka musiała umrzeć z szoku wywołanego bólem. W równie wielkim szoku była cała grupa, po tym, co się stało. Ekran przedstawiający egzekucję zgasł i zapadła grobowa cisza. Przerwał ją po chwili Lokaj:

- Prosiłbym państwa o opuszczenie sali procesowej. Dla porządku, bo zdajemy sobie sprawę, że macie państwo sporo do ustalenia.

- Próbujecie zwalić winę na nas, ale tak naprawdę gdyby nie zamknięcie to nikt z nas nawet by nie pomyślał o zabiciu drugiej osoby – Aaron odezwał się jakby wtrącał się do trwającej rozmowy, a nie ją zaczynał. Białowłosy spojrzał w jego stronę. Na jego twarzy nie widziałam, ani grama nerwów czy złości. Był spokojny i opanowany, jak zawsze.

- Obserwowaliśmy Jacoba i widzieliśmy, co robił i co planował. Rzeczywiście nie działał dla waszego dobra, ale nie przeszkadzało to nam. Nie ingerujemy w wasz pobyt tutaj bezpośrednio. Wyznaczamy jedynie wydarzenia, które są dla nas potrzebne – wytłumaczył Bobru.

- Takie jak zagadka? – zapytał ofensywnie Mycroft. Denerwował mnie niemiłosiernie od ostatniego procesu, a nawet od momentu, gdy prawie się utopił.

- Czy rozwiązanie zagadki miało łączyć się z czyjąś śmiercią? – odgryzł się Duch – Nie. Prawdopodobnie gdyby nie chciwość Panny King to dalej nikt by nikogo nie zabił.

                Zgadzałam się z jego słowami. Tym razem motyw nie był, aż tak przeszkadzający, szczególnie, że zagadka dla wielu była prosta, a jedyną trudnością było przetrwanie dwóch tygodni bez żadnej aktywności wśród gości. Sięgając pamięcią do poprzednich procesów, Duchy nigdy nie kazały nam się zabijać. Oczywiście wisiała nad nami zasada, że żeby wygrać, należało kogoś zabić, ale gdy zastanawiałam się nad tym miejscem i światem zewnętrznym, to dochodziłam do wniosku, że nigdzie mi się nie spieszy. Gdziekolwiek byliśmy, mieliśmy dostęp do ogromnego źródła informacji. Coś musiało dziać się na świecie i nawet jak nie wierzyłam w wersję przedstawioną nam przez Porywaczy, to musiałam zaakceptować, że gdyby było normalnie to ktoś realnie by się zainteresował dwudziestką dwójką zaginionych ludzi, a jednak tak się nie stało. Byliśmy tu od miesiąca. Zastanawiałam się jak wyglądało teraz życie, które było dla mnie codziennością. Jak zmieniała się sytuacja na uczelni oraz we wszystkich projektach, w których brałam udział.

- To, że bezpośrednio nikogo nie zabijacie, nie oznacza, że nie stwarzacie do tego idealnego podłoża – odpowiedział mądrze Maks.

- Powtórzę raz jeszcze. Nikt, nikogo nie każe zabijać. Gdybyście powstrzymali swoje mordercze zapędy i chęć ucieczki, to byście to zrozumieli. Zachowujecie się jednak jak typowi ludzie, co świetnie potwierdza wszystkie nasze tezy – westchnęła Neri. Nikt nie odpowiedział na te słowa. Grupa ruszyła powoli do wyjścia. Nikt nie miał ochoty na dalsze rozmowy w towarzystwie Duchów. Niektórzy wyglądali jakby na nic już nie mieli ochoty, ale przyzwyczaiłam się, że po każdym procesie nadchodził taki okres, przez który ludzie łapali dołka. Starałam się każdemu zapewnić mieszankę ziół, która działała kojąco, ale niektórzy nie przychodzili do mojego pokoju, a nie chciałam tego nikomu pchać na siłę.

                Wspięliśmy się po schodach, wychodząc z sali procesowej tak jak zawsze – w pomniejszonym gronie. Przeszliśmy przez pomieszczenie, gdzie zazwyczaj leżały dowody i weszliśmy do windy. Nikt nic niczego nie mówił. Samfu miał bardzo ciężki do przeczytania wyraz twarzy. Yama szedł zamyślony, trzymając ręce w kieszeni. Aaron wyglądał wyjątkowo spokojnie, miałam nadzieję, że nie zrobi sobie krzywdy. Po ostatnim procesie przyszedł do mnie z zakrwawionymi kostkami na dłoni. Nie chciał powiedzieć, co sobie zrobił, ale na pierwszy rzut oka widziałam, że uderzał w coś pięściami. Mycroft milczał i szedł tuż obok równie milczącej Wendy. Chociaż ta dwójka mnie denerwowała i miałam ochotę żeby zniknęli, najlepiej na jednym procesie, to musiałam przyznać, że coraz częściej byli cicho i dało się przy nich wytrzymać. Alan szedł po mojej prawej, ale również się nie odzywał. Maks kuśtykał na końcu, a Ethan szedł w środku grupy. Miał nietęgą minę, ale wiedziałam jak bardzo wszystkiego się boi, więc mnie to nie zaskoczyło. Julia szła tuż przed Maksem. Dalej poruszała się wolno, ale nie dziwiłam się. Jej organizm walczył z ranami, które zostały po urządzeniu umieszczonym w jej pępku. Byłam zaskoczona jak niewiarygodnie niesprawiedliwa była ta kara. Jacob przeżył długi ból, ale tak naprawdę nie miał szans zginąć. Jeden nieprawidłowy ruch Brzuchomówczyni mógł być jej ostatnim. Całe szczęście przeżyła i rana powoli się goiła. Sandra szła obok całkowicie zniszczonej Fryzjerki. Lily bardzo mocno przeżywała śmierci, a ta była o tyle wyjątkowa, że zabiła osoba, po której nikt się tego nie spodziewał. Carmen trzymała się nieźle, szła obok Agathy i jako jedyne o czymś dyskutowały. Alice szła sama, nadal w prowizorycznym mundurze Rewa. Cecily również trzymała się z boku.

                Winda zabrała nas do recepcji. Nadciągał wieczór, ale nie było jeszcze na tyle późno, żeby ludzie ruszyli do sypialni, więc całą grupą, oprócz Sandry oraz Lily, poszliśmy do jadalni. Chociaż proces dopiero się skończył i emocje były świeże to serce zabolało, gdy zobaczyłam za ladą Lokaja. Kucharki już nie było. Spotkania w jadalni nie mogły być takie same bez jej sylwetki poruszającej się po kuchni. Westchnęłam.

- Jeżeli ktoś z państwa jest głodny to jedzenie będzie gotowe za kwadrans – powiedział z uśmiechem na twarzy. Nikt mu nie odpowiedział. Grupa wyglądała jakby szła na ścięcie. Usiedliśmy przy stolikach i po raz kolejny, zaatakowała nas niezręczna cisza.

- Musimy trochę poustalać – zaczął Maks. Miał zachrypnięty głos, widać, że od jakiegoś czasu nie odzywał.

- Czuję się tak dziwnie bez Laura i Stokrotki – powiedziała po cichu Carmen.

- Rzeczywiście jest… pusto – stwierdził Alan.

- Dopiero, co wróciliśmy z sali procesowej. To wszystko jest świeże – Wendy starała się żeby to zdanie zabrzmiało pozytywnie, ale osobiście tego nie widziałam.

- Myślę, że nadszedł czas żebyśmy zaczęli razem pracować, szczególnie, że daliśmy sobie rade bez Jacoba, a teraz stosunki między nami będą czyste – powiedziała Julia – Wiem, że mi nie ufacie, ale możecie na mnie liczyć.

- Ufaliśmy tyle kłamcy, możemy zaufać niedoszłej morderczyni – stwierdziła Cecily.

- Myślę, że nadszedł moment, żebyśmy schowali dawne urazy do kieszeni i zaczęli pracować nad rozwiązaniem znacznie ważniejszej zagadki niż to, co zaserwowały nam Duchy – przemówił Alan.

- Nie chcę pracować z morderczynią Oliviera – stwierdziła Agatha, patrząc na Julię.

- W takim razie będziesz przeszkadzała całej grupie. Myślałam, że jesteś profesjonalistką i umiesz odróżnić życie prywatne od zawodowego – Wendy zabrzmiała ofensywnie, ale miała rację. Nie lubiłam jej i Mycrofta, ale chciałam z nimi współpracować, bo liczyłam na odkrycie. To był teraz główny cel.

- Myślę, że powinniśmy zmienić główny cel – przekazałam moją myśl na głos – Nie ma sensu walczyć o ucieczkę z tego miejsca. Trzeba nastawić się na zdobycie jak największej liczby informacji.

Maks pokiwał głową:

- Całkowicie się z tobą zgodzę. Nie uciekniemy stąd próbując znaleźć wyjście. Informacje mogą być naszą siłą.

- Czyli mamy nie przeszukiwać pięter? Czy robić to jakoś inaczej? – Ethan jak zwykle był zdezorientowany.

- Przeszukiwać, ale nie nastawiać się na wyjście. Współpracujmy i zbierajmy informacje, wiemy coraz więcej o Duchach i tym miejscu. Może dowiemy się czegoś, co zmieni spojrzenie na sprawę. Musimy dowiedzieć się jak działa wirus, kim byli porywacze. Audrey mówiła, że Jacob ją pytał o bardzo dziwne rzeczy i mówił, że nie chodzi o naszą chorobę. Musimy dowiedzieć się, o co chodzi. Jeżeli dostaniemy cztery nowe piętra, to jest szansa, że znajdziemy kolejne wskazówki. Kiedy przeszukamy wszystko możemy skupić się na badanu informacji. Na pewno damy sobie rade – powiedziała Cecily – Mam nadzieję, że mogę na was liczyć. Wszystkich, bez wyjątku.

- Ja na pewno będę dalej pracował w biurze – stwierdził Maks – Mam jeszcze dużo roboty.

- Ja będę dalej aktywnie badała rzeczy w laboratorium, jeszcze sporo tego przed nami – powiedziałam.

- Postaram się wam pomóc, jak tylko będę potrafiła – zadeklarowała Brzuchomówczyni.

- Samfu? – zapytał Yama.

- Muszę odpocząć – powiedział Król Dram i ruszył w stronę drzwi – Jutro będzie lepiej, ale dzisiaj… nie przeszkadzajcie mi.

                Nikt do niego nie podszedł, ani go nie zatrzymał. Samfu opuścił jadalnię w milczeniu. Stracił dwójkę bliskich mu ludzi. Sam wprowadził ich do grobu, bo jego udział w procesie był nieodzowny.

- Szkoda mi go – stwierdziła Carmen – Chociaż wydaje się być złym człowiekiem, to w głębi niego siedzi coś dobrego.

- Straciliśmy szóstkę ludzi, popracujmy nad tym, żeby nie stracić już nikogo innego.

Lokaj zupełnie nagle postawił przed nami ogromną tacę wypełnioną setką tostów, kanapek oraz podobnych przekąsek. Nie czułam się głodna, ale mimo to nałożyłam trochę jedzenia na talerz. Było chrupiące i przyjemnie rozgrzewało wnętrze. Tost, który wzięłam do ust miał w sobie pomidor, sałatę, dużo sera i szynkę. Smakował mi.

- Zostawiam drugie tyle w kuchni i pozostawiam państwa, bo obowiązki mnie wzywają. Przypominam, że jak czegoś ode mnie chcecie to zapraszam do recepcji w holu głównym.

Następnie zniknął za drzwiami, wyjątkowo wychodząc w normalny sposób, a nie znikając w mgnieniu oka. Temat na chwilę ucichł, bo ludzie zaczęli jeść. Skupili się na tym. W jadalni słychać było tylko dźwięki przeżuwanego pokarmu. Gdy uczta ucichła, odezwała się Cecily:

- Zastanawiam się, jak wiele razy Jacob zatrzymał nas w momencie, gdy byliśmy na dobrej drodze do jakiegoś przełomu i manipulował informacjami tak, żebyśmy szli w miejscu.

- Myślę, że nie powinniśmy przesadzać, Jacob bardzo nam pomógł. Po prostu nie chciał ostatecznie żeby nikt wygrał, a żeby gra trwała jak najdłużej, żeby dowiedzieć się jak najwięcej. Zawsze na kogoś polował. Zdołał nawet oszukać Lokaja w ten sposób, że po podczas gry w pytania i przy zapytaniu o to komu się przygląda, odpowiedział, że Alice, chociaż na jego celowniku była Carmen – stwierdził Maks.

- A te Peccatorum? – zaciekawił się Ethan – Co z tym?

- Póki co, możemy być pewni, że nasi Porywacze są w to wplątani – odpowiedział Alan.

- Peccatorum jest związane z grzechami głównymi. Nawet zagadka do nich nawiązywała. Nie podoba mi się ten religijny bełkot – powiedział Yama – To wszystko wydaje się być takie oklepane.

- Jak na taki religijny motyw brak w tym hotelu kapliczki albo kościoła. Nie widziałam też żadnych innych symboli – zauważyła Carmen – To dziwne.

- Zastanawialiście się, dlaczego tak dziwnie było podczas tych dwóch tygodni? Jakby cały świat spowolnił i był taki… niewyraźny… - Alan zwrócił uwagę na ważny problem. Postanowiłam zabrać głos:

­- Alan ma rację. Sprawdzałam skład powietrza, starałam się jakkolwiek ugryźć temat, ale powiem wam, że powietrze było czyste. Nie znalazłam też niczego w swoim ciele. To musiało być coś innego, albo po prostu szok organizmu. Pamiętacie, kiedy ostatnio mieliście dwa tygodnie spokoju?

Ostatni raz mogłam tak odpocząć, kiedy skończyłam sesje na studiach o wiele wcześniej od pozostałej części rocznika, napisałam wszystkie eseje i mogłam spokojnie odpoczywać i przygotowywać się do powrotu na uczelnię.

- Muszę przyznać, że to całkiem inspirujące – stwierdziła Julia – Zmiana nastawienia.

- Potraktujmy to jako początek naszej przygody w tym miejscu. Nie popełnijmy już błędów, po prostu chodźmy na przód – zaproponowała Alice.

- Nie będzie to łatwe, ale to dobre podejście – pochwaliła ją Cecily.

- Wypijmy za to – zaproponowała Przyjaciółka wznosząc kubeczek z sokiem. Pozostała dwunastka podniosła naczynia i wzniosła toast. Zdjęłam maskę, żeby nie ubrudzić jej podczas picia. Wypiłam zawartość jednym haustem. Opróżnione kubki uderzyły w podobnym momencie o stół.

                Po toaście ludzie zaczęli się rozchodzić, chcąc odpocząć po ciężkim dniu. Nie dziwiłam się im ani trochę. Wkrótce w środku, oprócz mnie, został Alan, Maks, Alice, Julia oraz Cecily. Usiedliśmy w szóstkę bliżej siebie.

- To był szalony proces – westchnęła Alice – Człowiek miałby ochotę się upić i zapomnieć.

- Myślę, że to nie czas na popadanie w nałogi – stwierdził z powagą Pisarz – Musimy skupić się na czymś innym. Zdrajca.

- Ja nie wierzę w to, że jest drugi zdrajca – powiedziała Cecily – To byłaby po prostu przesada. Dwóch zdrajców w jednej grupie? Nie wierzę, żeby ktoś mógł dać się zmanipulować, szczególnie teraz, kiedy zawiódł zarówno jeden z nas, jak i porywacze.

- Myślę, że powinniśmy po prostu mieć to na uwadze. Robienie nagonki takiej jak na Oliviera na pewno dobrze by się nie skończyło – Alan krążył wokół nas przypominając nieco Jacoba. Pechowiec miał jednak ten problem, że po prostu nie mógł przy nas usiąść. Wspomnienie o Olivierze spowodowało, że mimowolnie zerknęłam w stronę Julii. Jej twarz nie zdradzała żadnych emocji, widocznie wzmianki o martwym artyście nie robiły już na niej wrażenia. Nie byłam zwolenniczką Brzuchomówczyni, ale mało kto znaczył dla mnie cokolwiek w tym miejscu. Wyjątkiem był Alan, który był największym wsparciem jakie miałam. Cieszyłam się, że miałam tak bezstronnego asystenta, który nie nastawiał się na nic, tylko na pomoc.

- Macie jakiś pomysł? Kto to może być? – zapytała Alice.

- Mam swoje teorie – odpowiedział tajemniczo Maks – Nie ma sensu siać fermentu. Zastanawia mnie jednak jedna rzecz…

- Co takiego? – zapytała Cecily.

- Pamiętacie jak Lokaj ogłosił, że „widzi wśród nas zdrajcę”? Użył liczby pojedynczej. Nie mówił o zdrajcach, tylko o jednej osobie. Może to oznaczać dwie rzeczy – zrobił chwilową pauzę jakby zastanawiał się w jakiś sposób ubrać to w słowa, żeby reszta grupy była w stanie to zrozumieć – Po pierwsze, w czytelni brakowało wtedy jednej osoby. Ciebie Alan. Nie podejrzewam cię, chyba jesteś ostatnią osobą, która mogłaby coś ukrywać, ale dało mi to do myślenia. To zdanie, które Lokaj wtedy wypowiedział brzmiało jakby specjalnie chciał kryć drugą osobą, która z nimi współpracuję. Nie powiedział, że „jest wśród nas zdrajca”, tylko powiedział, że widzi zdrajcę. Chodziło wtedy o Oliviera, ale co jeżeli patrzył akurat na niego, a powiedzmy, drugiego zdrajcę mu zasłaniała inna osoba? Mógł też zwyczajnie nie skupiać na nim wzroku, przez co nas nie oszukał, a ukrył drugą „wtykę”.

- To szalona teoria – stwierdził Alan – Ciężko byłoby sobie teraz to przypomnieć, to było ponad dwa tygodnie temu. Pewnie nawet nie pamiętacie, co się wtedy działo.

- Nie pamiętam niczego, poza tym komunikatem – odpowiedziała Julia.

- Ja tak samo – przyznała Alice.

- Jest też druga opcja. Równie szalona, ale… może ktoś z grupy zaczął pracować z Duchami po procesie Oliviera. Wtedy słowa Lokaja byłby prawdziwe, bo w tamtym momencie mógł widzieć tylko jednego zdrajcę. Kolejny pojawił się po śmierci pierwszego – te słowa dały do myślenia. Czy ktoś był w stanie zacząć współpracę z Duchami po tym co się stało z Olivierem? Po tym jakie piętno ten proces odcisnął na nas?

- Ta druga opcja to czyste szaleństwo – zauważyła Julia – Nie wiem kto byłby w stanie tyle ryzykować.

- Po tym, co stało się z Olivierem też ciężko mi w to uwierzyć – do rozmowy ponownie dołączyła się Cecily. Ja, jak zwykle, siedziałam cicho, czekając na moment, w którym warto będzie coś dodać. Nie lubiłam gadać bez sensu.

- Czy musimy coś jeszcze obgadać? – zapytała Alice ziewając – Dopiero zaczyna mnie łapać zmęczenie po tym dziwnym dniu. Chciałabym odpocząć.

- Nie jest to konieczny temat – zaczęłam – Ale zastanawiam się, co zrobić z tymi, którzy wyjątkowo przeżyli ten proces. Mam na myśli Samfu i Lily.

- Samfu się pozbiera. Zobaczycie, już jutro wejdzie na śniadanie z tym swoich uśmiechem na gębie – odpowiedziała Alice. Zabawne, pomyślałam. Alice z początku trzymała się mocno Lily. Teraz nawet o niej nie wspomniała. Była strasznie uprzedzona jak na kogoś, kto szczycił się byciem najlepszą przyjaciółką.

- Lily z kolei ma Sandrę, też powinna dać sobie radę – stwierdziła Cecily – Ma Sandrę i z tego, co widziałam, powodzi im się całkiem nieźle.

- Jak coś zauważycie to dajcie mi znać – poprosiłam – Jak ktoś będzie w wyjątkowo kiepskim stanie to pofatyguje się osobiście i postaram się przypisać odpowiednie leki.

- Na pewno tak zrobimy – powiedział Maks podnosząc się – To tymczasem.

                Powędrował do wyjścia jako pierwszy, ale zanim dotarł do drzwi w jadalni pojawił się Lokaj. Wrócił pomimo tego, że miał tyle rzeczy do zrobienia. Pisarz zatrzymał, bo dobrze wiedział, że wizyta, a raczej ujawnienie się Porywacza, nie były przypadkowe. Lokaj zawsze stał gdzieś w kącie, ale mało kto był w stanie go zauważyć. Podejrzewałam, że miał system oparty na kamuflażu lub tak używał świateł żeby nie rzucał się w oczy, ale tak naprawdę odpowiedź mogła być inna.

- Dobry wieczór. Przepraszam, że ponownie państwa nachodzę, ale nie chcę już niepokoić komunikatem, a mam informacje do przekazania. Juto poza kartami dostępu ogłosimy bardzo ważną rzecz, która pozwoli wam zostać w tym hotelu na dłużej. Ogłoszenie podam jeszcze raz z rana, ale żeby było uczciwie mówię wam już teraz. Może wam się przyda ta wiedza.

- Cały czas ingerujecie w nasz pobyt tutaj. Czy same zbieranie danych o nas nie wystarcza? – zapytała Cecily podirytowanym głosem.

- Uwierzcie państwo, że to pozwoli ustabilizować wasz stan po ostatnich wydarzeniach – zapewnił. Zastanawiałam się czy znowu szykowali nam jakieś lekarstwo, ale nie miałam jak się dowiedzieć, bo Lokaj bez słowa ukłonił się i ruszył w stronę wyjścia, mijając Pisarza. Maks dał mu przejść, po czym uchylając kapelusz, ruszył za nim.

- Kolejne wydarzenia – prychnęła Julia wstając ostrożnie – Elizabeth, mam do ciebie przyjść na zmianę opatrunku?

- Jutro, albo pojutrze. Bandaże i zioła, których użyłam będą działały na parodniowym opatrunku, szczególnie, że zwalczyliśmy stan zapalny i teraz pozostała opuchlizna.

- Okej. Dzięki – rzuciła i ruszyła w stronę drzwi.

                Wyszłam z jadalni jako ostatnia. Towarzyszył mi Alan, który pilnował mnie jakby bał się, że coś mi może się stać.

- Jutro wracasz do laboratorium? – zapytał mnie, kiedy schodziliśmy po schodach w dół, na piętro sypialniane.

- Nie – odpowiedziałam krótko – Jest coraz mniej osób do przeszukiwania nowych pięter. Myślę, że dam sobie odpocząć od badania tych cholernych próbek, z których i tak nic póki co nie wynika i przejdę się z wami.

- Dalej nic nie znalazłaś? – zadał to pytanie bardzo ostrożnie. Było mi trochę głupio, ale czasami w wirze pracy odzywałam się do niego średnio miło. Tak się do tego przyzwyczaił, że bał się mnie o cokolwiek pytać.

- Niestety – wysiliłam się na miły ton głosu – Wszystkie tropy prowadzą na układ neurologiczny, a nie wierzę, żeby wirus mógł się przenosić i wpływać na zachowanie i cechy ofiar. Znaczy powiem inaczej – to najbardziej prawdopodobny scenariusz, ale tak długo jak mam próbki i dane, które dał mi Aaron, będę szukała odpowiedzi.

- To dziwne, że tak ciężko jest to ustalić, nie uważasz? – zapytał.

- Dziwne – ucięłam – Dobranoc Alan.

- Dobranoc Elizabeth. Zobaczymy się na śniadaniu.

Zamknęłam drzwi i odłożyłam klucz na szafkę obok. Nareszcie nikogo tutaj nie było. Wiecznie otwarty pokój, do którego każdy mógł wejść nie był dobrą rzeczą, szczególnie, że ciągle znajdowali się nowi pacjenci. Miałam nadzieję, że poradzą sobie bez mojej pomocy prze chociaż parę dni. Miałam ochotę skupić się na tym, co kochałam robić, a nie na ciągłej zabawie w pielęgniarkę. Ani się na tym dobrze nie znałam, ani nie było to moje zainteresowanie.

                Zauważyłam, że Lokaj musiał być w moim pokoju, bo pościel była zmieniona, śmieci po gościach wyrzucone, a na stoliku stała niewielka, srebrna taca. Podeszłam do niej zaciekawiona, odwieszając fartuch na znajdujące się obok krzesło. Przywitał mnie boski aromat świeżo zaparzonej kawy oraz zapach ciasta. Nie za bardzo przepadałam za takimi gestami, ale musiałam przyznać, że zrobiło mi się miło. Z uśmiechem na twarzy zdjęłam maskę i rzuciłam ją na bok. Nadszedł moment na chwilę odpoczynku…

*

                Wstałam odruchowo o godzinie 6:00. Niby miałam jeszcze godzinę, a nie musiałam się nikim zajmować, ale uznałam, że nie ma sensu wracać do łóżka. Nie byłam z tych kobiet, które musiały spędzić z rana dwie godziny w łazience. W szybkim tempie się umyłam i spięłam włosy w warkocz. Wyciągnęłam nowy fartuch i założyłam na twarz maskę. Cisza nocna od jakiegoś czasu kończyła się właśnie o szóstej, ale komunikat budził ludzi wciąż o tej samej porze. Czas do ósmej zabiłam przeglądając jeszcze raz notatki, licząc na to, że znajdę coś ciekawego. Niestety zawiodłam się, błądząc wciąż wokół tych samych tematów. Wykresy wskazywały na mózg, próbki nie wykazywały niczego, a ja nie potrafiłam połączyć jednego z drugim. Na studiach nie raz stawałam przed ciężkimi wyzwaniami, ale opisanie i zrozumienie nowego wirusa było czymś nowym.

                Komunikat wyrwał mnie z rozmyślań. Rzuciłam notatki na bok i wstałam, mając ochotę odejść myślami od tego tematu chociaż na moment. Byłam pewna, że mi to dobrze zrobi. Wyszłam z pokoju i zamknęłam za sobą drzwi. Uśmiechnęłam się pod nosem widząc, że po dwóch tygodniach przerwy, korytarz wrócił do dawnego biegu. Poranki wyglądały tak samo, ludzie stali, rozmawiali ze sobą i powoli zbierali się w stronę jadalni. Alan podbiegł do mnie i przywitał się z uśmiechem:

- Hej. Jak się spało?

- Dobrze – przyznałam – Widzę, że hotel w końcu odżył.

- Ludzie wrócili do codzienności – odpowiedział chłopak ruszając przy mnie w kierunku schodów.

- Miejmy nadzieję – powiedziałam.

Wspięliśmy się po schodach, zastanawiając co przyniesie nam śniadanie i nadchodzące spotkanie w czytelni. Do jadalni przyszli wszyscy oprócz Lily.

- Mała powiedziała, że przyjdzie do czytelni na to całe ogłoszenie – wytłumaczyła Sandra. Lokaj przygotował nam bardzo dużo rzeczy na śniadanie. Miałam wrażenie, że chciał zrekompensować nam ostatnie, stresujące wydarzenia. Nie czekał na nas, bo gdy weszliśmy zobaczyliśmy tylko stosy jedzenia, a on sam gdzieś zniknął, prawdopodobnie przygotowując się do przemówienia w czytelni.

- Trzyma się jakoś? – zaciekawił się Alan.

- Jest kiepsko – przyznała Uwodzicielka – Nie mam pojęcia jak do niej dotrzeć. Wygląda jakby całkowicie się załamała.

- Jesteśmy po trzech procesach. Nic dziwnego, że niektórzy pękają. Morderstwa stały się dla nas czymś w miarę normalnym. Pamiętacie śmierć Dismasa? Reagowaliście na nią tak samo jak na Jacoba? – zapytała Julia.

- Ja pamiętam śmierć Oliviera – dogryzła jej Agatha.

- Zjedzmy w spokoju. Mamy dzisiaj ciężki dzień i kolejne cztery piętra do przeszukania – urwał temat Aaron. Spojrzałam na niego zaciekawiona. Wyglądał na spokojnego. Po każdym procesie karał się i denerwował, ale wyjątkowo trzymał się dobrze. Cieszyłam się, że zmienił trochę swoje nastawienie. Nikt nie powinien się obwiniać za to, że giną inni ludzie. Ci, którzy mają coś na sumieniu otrzymują swoją karę już na samym procesie, podczas egzekucji.

                Atmosfera śniadania była raczej spokojna. Wiedzieliśmy, że wisi nad nami wizja przeszukania nowych pięter, a także, że będzie się to wiązało z nowymi informacjami. Mieliśmy inne spojrzenie – walczyliśmy o informacje, a nie o znalezienie drogi ucieczki. To napełniało mnie motywacją. Poczułam się jakbym była tutaj dopiero od kilku dni i miała jeszcze dużo siły na walkę z tym miejscem. Nie było już wśród nas zdrajcy, a także człowieka, który się nami bawił. Na horyzoncie była kolejna osoba, która prawdopodobnie współpracowała z Porywaczami, ale nie chciałam w to uwierzyć, póki nie byłam pewna. Po zjedzeniu ruszyliśmy wszyscy w stronę czytelni. W grupie brakowało tylko Lily, ale wydawało mi się, ze było nas naprawdę mało. Moje myśli nie do końca dopuszczały do mnie informacje. Wiedziałam, że tak jest lepiej, bo jakbym w pełni zrozumiała, że byłam świadkiem w trzech morderstwach to na pewno moja psychika posypałaby się, jak domek z kart. Trzymałam się tylko dzięki skupianiu się na głównym celu. Byłam ciekawa jak wyglądała psychika u innych. Może to był klucz do zrozumienia choroby? Odrzucałam aspekt psychologiczny, bo wiedziałam, że nie jest to moja dziedzina, ale w pozostałych nie otrzymywałam żadnych rezultatów. Mogłam poczytać trochę o psychologii i zrobić raport każdego żyjącego gościa. Pamiętałam doskonale jaką drogę przeszedł każdy z otaczających mnie ludzi.

                Otworzyliśmy duże drewniane drzwi, które zaprowadziły nas prosto do labiryntu książek. Poczułam delikatną aurę grozy, patrząc na uliczkę, w której znaleźliśmy ciało Jacoba. Chociaż widok śmierci nie był dla mnie czymś nowym, to motyw wieszania się przyprawiał mnie o dreszcze. Była to tak bardzo nienaturalna i nieprzyjemna śmierć. Statystycznie większość osób, która umiała dobrze przygotować sobie stanowisko, ginęła szybko od przerwania kręgów. Efekt przypominał skręcenie karku i pozwalał odejść z hukiem. Gorzej, gdy ktoś naczytał się o tym sposobie, a nie umiał go wykonać. Zgniatana tchawica i walka o każdy oddech przez długie sekundy – to właśnie czekało takie osoby. Audrey zawiesiła ciało już po śmierci, ale myśl zagościła do mojej głowy. Odkąd byłam w hotelu moje myśli coraz częściej zbaczały na takie tematy. Trochę mnie to przerażało, ale starałam się to kontrolować.

                Przy środkowym stole, tam gdzie zazwyczaj przesiadywał Maks, siedziała teraz Lily. Miała nieułożone włosy, była blada, a pod oczami widniały na jej twarzy sińce. Wyglądała strasznie. Podeszliśmy do niej ostrożnie, jak do dzikiego zwierzęcia. Spojrzała na nas, ale nie siliła się nawet na uśmiech.

- Wyglądasz strasznie – stwierdził Samfu. On trzymał się dużo lepiej niż wczoraj. Na jego twarzy znowu gościł uśmiech, ale widać było, że nie jest już tak chętny do zaczepek – Trzymasz się jakoś?

- Ta – odpowiedziała krótko.

- Lily wpadnij do mnie później – poprosiłam. Nie chciałam naciskać – Możesz przeżywać całość jak chcesz, ale musisz na siebie uważać.

Nie odpowiedziała.

- Może sami do niej wpadniemy. Ona naprawdę kiepsko wygląda… - wyszeptał do mnie Alan.

- Możemy wplątać w to Sandrę. Myślę, że to jedyna osoba, która ma do niej teraz jakiekolwiek dojście.

- Być może… - odpowiedział Alan patrząc na Uwodzicielkę. Wyglądała na smutną. Stanęła za krzesłem, na którym siedziała Fryzjerka i objęła ją w okolicach szyi – Pogadam z nią jak będziemy przeszukiwać piętra.

- To dobry pomysł Alan.

- Czuję się nieswojo – powiedziała Carmen spoglądając w stronę uliczki, w której znaleźliśmy Jacoba.

- To miejsce jest takie jakie było. Nic tutaj nie straszy, a to, że ktoś przyniósł tu ciało, nie zmienia niczego – stwierdził Maks – Przynajmniej ja nic nie zauważyłem.

- Wyczuwam mistyczną energię – Iluzjonista wychylił dwa palce do góry i wziął parę głębokich wdechów – Dusza Jacoba wciąż krąży po korytarzach tego piętra.

- On nawet tutaj nie zginął – stwierdziła Wendy.

- Dusza jest związana z ciałem. Gdzie idzie ciało, tam trzyma się duch.

- Lokaj – powiedział Yama na tyle głośno żeby przerwać dyskusję o duchach. Wiedziałam, że nie wierzy w takie tematy.

                Białowłosy pojawił się znikąd i stanął w swoim ulubionym miejscu, niedaleko stolika, plecami do głównej części czytelni. Jego ubiór, wyjątkowo, nie był nienaganny. Garnitur był nieco zwichrowany, a koszula pogięta. Musiał mieć naprawdę dużo pracy jeżeli nie miał czasu się pozbierać. Nie uszło to uwadze Alice:

- Sora, jeżeli chcesz to wyprasujemy ci tą koszulę, żebyś wyglądał perfekcyjnie jak zawsze.

- Wybaczcie – powiedział z nieukrywaną skruchą – Mam bardzo dużo rzeczy do zrobienia. Nie miałem czasu zająć się sobą. Moi Pracodawcy pracują nad czymś intensywnie. Efekty tego zobaczycie państwo zapewne za parę dni, ale myślę, że będziecie zadowoleni.

- Zdradzisz nam cokolwiek? – zapytał Mycroft z zaciekawieniem.

- Wyjątkowo nie chcę psuć niespodzianki. Sugerowałbym jednak żebyście spojrzeli na tą sytuację ze sporym dystansem. Nie chcemy, żeby spowodowało to zamieszki.

- Moglibyście przestać dawać nam kolejne motywy do zabijania się nawzajem. Jesteśmy teraz w dobrej formie i mamy zarysowany plan – powiedziała Cecily -  Jeżeli chcecie od nas czegoś się dowiedzieć, to powinniście dać nam w spokoju pracować.

- Ostatnie dwa tygodnie spokoju nie skończyły się dla was dobrze – przypomniał Lokaj – Ale mogę was uspokoić. Moi Pracodawcy nie są teraz skupieni na zabójczej grze. Postaram się wykorzystać ten czas jak najlepiej. Być może będę mógł Państwu w jakiś sposób pomóc. O ile będziecie w stanie mi zaufać.

Za każdym razem, gdy Lokaj wychodził z kolejną propozycją, pojawiała się przede mną karuzela mieszanych emocji i odczuć. Z jednej strony nie ufałam mu za grosz, był jednym z tych, którzy nas tu wszystkich sprowadzili. Potrafił być jednak przydatny i pomocny, miałam wrażenie, że gdyby nie on mogłoby nas być jeszcze mniej, nie mówiąc już o tym, że starał się podawać nam informacje, do których nie mielibyśmy normalnie dostępu. Może byłam zbyt podejrzliwa? Może nadszedł czas żeby komuś zaufać?

- Przechodząc do meritum. Mam dla Państwa cztery kolejne karty dostępu na nowe piętra. Od razu zdradzę jedno z nich, ponieważ będzie to związane z moim drugim ogłoszeniem – zapowiedział, a wszyscy skupili swoją uwagę na nim – Przychodnia. Panno Goodwynn, będę potrzebował pani pomocy. Pozostałe karty oczywiście przekazuje w Państwa ręce.

                Maks chwycił skórzaną teczkę, w której były schowane pozostałe trzy karty. Wyrecytował:

- Przychodnia… kino… magazyn, oraz… gastronomia?

Wiadomość o kolejnym niezwykle przydatnym pomieszczeniu przywołała na mojej twarzy szeroki uśmiech. Kino mogło być niezłą odskocznią, gastronomia miała nam pewnie ułatwić jedzenie, gdy brakowało Audrey, a magazyn był niewiadomą. Bardziej zastanawiało mnie czego chciał ode mnie Lokaj. Miałam nadzieję, że to nie będzie kolejna próba nafaszerowania nas chemią.

- Wracając do tematu, dzisiaj wieczorem musimy przeprowadzić obowiązkowe szczepienia. Nie są to zwykłe, farmaceutyczne mieszanki, a takie specjalne przygotowane pod was, które pozwolą waszemu organizmowi przygotować się na nadchodzące dni i uodpornić po ostatnich wydarzeniach. Panna Goodwynn będzie musiała mi pomóc, ale prosiłbym żeby wszyscy stawili się o godzinie dziewiątej wieczorem na nowo otwartym piętrze. Zgadza się pani, panno Goodwynn?

                Szczepienia, pomyślałam. Nie byłam zwolenniczką, większość szczepionek na rynku była przygotowana pod ilość, a nie jakość i bardzo często wiązały się z nimi powikłania. Nie mogłam pozwolić żeby coś stało się pozostałym gościom i to pod moją opieką. Musiałam twardo o to zawalczyć.

- Tylko jeśli będę mogła poznać dokładny skład.

- Nie ma najmniejszego problemu – odpowiedział z uśmiechem.

Miałam dziwne przeczucie, że znowu dałam się wplątać w coś dziwnego.

-----------------------------------------------------------------

Dziękujemy za wsparcie Naszym Patronom:

- Raika

- Pozostali Patroni z niższych progów