Epizod X - Rozdział 82: Na skraju (Olivier Naess)

Epizod X: 72 godziny

Witamy Was serdecznie w dziesiątym, ostatnim już epizodzie Peccatorum. Jak widzicie, nie doświadczyliście miesięcznej przerwy, ponieważ projekt jest już naprawdę blisko końca, więc uznaliśmy, że przy pozostałej liczbie rozdziałów, którą można policzyć na palcach jednej reki, przy okazji pamiętając o tym, że to będą rozdziały dosyć krótkie, które zwiążą wszystkie liny fabuły w jeden supeł, więc zostało naprawdę niewiele do opowiedzenia. Kolejne rozdziały postaramy się wrzucać w najbliższych dniach i jest to prawie pewne, że w tym miesiącu zamkniemy pierwszą część projektu. Od razu zaznaczamy, że po ostatnim rozdziale pojawi się jeszcze EPILOG + swoiste Q&A, gdzie postaramy się Wam wypisać wiele smaczków, które mogły umknąć, a także odpowiemy na pytania, które zapewne pojawią się po publikacji tego epilogu. Co do drugiej części projektu... to historia na inny post, ale na pewno wszystko Wam rozpiszemy. Póki co, trzymajcie się mocno, bo zaczynamy pierwszy rozdział końca tej opowieści! Miłej lektury!

Rozdział 82: Na skraju (Olivier Naess)

                Jeszcze nigdy nie czułem takiego wyczerpania, jak teraz. Wyjście z dziwacznych sarkofagów przyniosło mi ulgę, ale to, co się stało z Julią i koniec rozprawy, wykończyły mnie psychicznie. Byłem u kresu sił, a wiedziałem, że zostały tylko cztery dni, na dokończenie wszystkiego i na zamknięcie tego epizodu życia. Julia mocno dostała. Na ten moment była nieprzytomna. Nie zwracałem nawet za bardzo uwagi, na egzekucję Mycrofta i tak była bardzo przyspieszona, wyglądała jakby normalnie trwała godzinami. Aaron stał, ciężko opierając się o laskę. Dalej patrzył w kierunku czarnej zasłony, za która zniknął Mycroft. Na jego twarzy nie było widać triumfu, raczej głęboką zadumę.

- Możemy już stąd wyjść? Naprawdę kiepsko z nią, jak nie chcecie mieć kolejnego trupa, to… - Elizabeth próbowała ją podnieść.

- Pozostaje jeszcze kwestia kary… - zaczął Bobru.

- Sora, uwolnij ich – rozkazała Neri. Nie byłem pewien, co to znaczyło, ale nagle usłyszałem kliknięcie, z okolic mojego nadgarstka. Spojrzałem na bransoletkę, która znacznie się poluzowała – Od teraz zostały nam cztery dni na ustalenie tego, na czym stoimy. Planujemy poważną rozmowę z wami, prawdopodobnie za trzy dni, ostatniego dnia przed podjęciem decyzji. Wykorzystajcie ten czas na przygotowanie się i relaks. Musicie być w pełni sił, a uwierzcie, że nic z naszej strony wam nie zagrozi.

Rzeczywiście mogliśmy je zdjąć. Zakazy już nas nie obejmowały. Teoretycznie ktoś mógł teraz popełnić masowe morderstwo, albo spróbować zniszczyć to miejsce, ale kto mógłby? Aaron, który właśnie stracił Carmen oraz… Mycrofta? Nie byłem pewien, czy ta zmiana go rzeczywiście zabolała i jak ostatecznie wyglądała ich relacja. Podejrzewałem, że nigdy się tego nie dowiem.

- Pomogę pani – zaproponował Lokaj, unosząc ciało Julii – Spotkamy się w przychodni.

- To koniec procesu. Dochodzi 20, więc proponuję, żebyście poszli coś zjeść. Elizabeth, Lokaj zajmie się Julią najlepiej jak potrafi. Odpocznij i zaufaj nam – ogłosił Bobru.

                Nie mieliśmy zbytnio siły, żeby zadawać kolejne pytania, albo się wykłócać. Nawet Elizabeth wydawała się być zmęczona. Wyszliśmy w trójkę, zostawiając Julię w rękach Porywaczy. Musieliśmy w końcu coś zjeść. Przeszliśmy przez pomieszczenie z dowodami i podążyliśmy do windy. Wcisnąłem przycisk, który miał nas wysłać z powrotem do kwadratu mieszkalnego. Elizabeth stanęła po drugiej stronie, a po środku nas Aaron. Poczułem ogromne wyrzuty sumienia. Widziałem jego smutek, czułem jak wylewa się z niego, jak wizje, które widziałem podczas malowania. Czasami emocje po prostu potrafiły wylać się z obiektu i zalać okoliczny świat, tymczasowo zmieniając go.

- Aaron, może dam ci coś na uspokojenie?

- Niczego nie chcę – powiedział nieobecnym wzorkiem – Po prostu muszę coś zjeść i porządnie się wyspać.

Przeszliśmy przez hol i dotarliśmy do jadalni, gdzie czekały na nas różne pyszności. Nałożyłem sobie po trochę wszystkiego, nie wiedziałem nawet skąd mam taki apetyt, ale moje ciało tego potrzebowało. Usiedliśmy i przez dobry moment towarzyszyły nam jedynie dźwięki jedzenia i sztućców.

- Myślę, że powinniśmy mocno odpocząć. Nie wiem jak wiele informacji jeszcze kryje się w tym miejscu, ale jedyne, czego możemy spróbować to dostanie się do tajnego pomieszczenia – zaproponowała Elizabeth, zerkając co jakiś czas na Aarona, który patrzył nieobecnym wzrokiem na swój kubek – Teraz kiedy nie mamy zakazów, Julia może spróbować użyć czyjego głosu. Przy odrobinie szczęścia tam po prostu wejdziemy. Oczywiście jak stanie na nogi.

- Nie mów tak – poprosiłem – Jest twarda. Wytrzyma.

- Wybaczcie, ale mam dość na dziś. Jutro się w jakiś sposób spotykamy? Zresztą, jak coś to się znajdziemy…

                Aaron wstał ciężko bez laski, po czym widząc, że nie przychodzi mu to z łatwością, podparł się i poczłapał w stronę wyjścia. Po chwili zostaliśmy sami.

- Nie wiem czy zrobiliśmy dobrze… - zacząłem.

- Teraz to i ja nie wiem. To była najmniej etyczna rzecz jaką zrobiłam w życiu. Czuję się źle ze sobą, Olivier.

- Carmen była mocno chora, prawda?

- To nie zmienia tego, że była człowiekiem, a my ją poświęciliśmy – stwierdziła, zakładając maskę po posiłku – Jeżeli Aaron się dowie… Nie wiem jak to przyjmie. Dlatego trzeba się upewnić, że przez najbliższe trzy dni nikt nie puści pary z ust. Jestem kiepska w kłamaniu, więc po prostu będę go unikać, ale ty i Julia… Uważajcie.

- Nie chcę, żeby wszystko popsuło się tuż przed końcem – westchnąłem. Ktoś musiał zginąć, ale teraz byliśmy bezpieczni. Czułem, że mogłem zasnąć nawet na środku jadalni, a i tak nic by mi się nie stało. Mimo tego, wstałem, pożegnałem się z Elizabeth i poszedłem do swojego pokoju.

                Na miejscu, zamknąłem dobrze drzwi i zacząłem od kąpieli. Miałem wyjątkową ochotę pogrzać się w wannie. Następnie usiadłem przed obrazem, który zacząłem jakiś czas temu. Sam nie wiedziałem, co z niego wyjdzie, ale wszystko wskazywało na to, że nie zdążę go dokończyć przed opuszczeniem tego miejsca. Położyłem się na łóżku. Materac prawie mnie pochłonął. Spięte po całym dniu mięśnie, rozluźniły się, wysyłając falę specyficznego bólu przez całe moje ciało. Po chwili poczułem ulgę. Przygasiłem światła, pozostawiając przyjemny półmrok. Mój umysł zaczął się powoli wyłączać, czułem jak otacza mnie gęsta mgła. W mojej głowie pojawiła się Julia. Miałem nadzieję, że nic jej się nie stanie przez to, co zrobiła na sali rozpraw. Bez wątpienia przyczyniła się do znalezienia Mycrofta, ale zapłaciła za to dużą cenę. Wyładowania, które przechodziły przez ciało z taką mocą, mogły coś uszkodzić, ona już przedtem była w złym stanie. Aaron miał poważny uraz nogi, co jeżeli Julii też się coś stanie? A może się nie obudzi? Nie, nie mogłem poddać się takim myślom. Jutro wszystkiego się dowiem, obiecałem sobie. Moja głowa wydawała się być znacznie czystsza odkąd nie był truta gazem. Wizje również zniknęły. Nadszedł czas na odpoczynek, pomyślałem po czym zamknąłem oczy i bardzo szybko zasnąłem.

*

                Kolejny dzień minął bardzo szybko i grupowo zadecydowaliśmy, że powinniśmy go spędzić na odpoczynku. Julia się obudziła, ale była mocno osłabiona. Wyładowania nie spowodowały u niej żadnego trwałego urazu, jedynie powierzchowne oparzenia. Mówiła, że czuje się stabilnie, więc to mnie trochę uspokoiło. Elizabeth miała paskudny humor. Czułem, że wewnętrznie zjadają ją wyrzuty sumienia, ale nie mogłem nic na to poradzić, bo sam nie czułem się dobrze. Aaron nie wykazywał jakichkolwiek oznak tego, że coś podejrzewa. Z samego procesu ciężko było wywnioskować, kto mógł pomagać Mycroftowi, a czas na śledztwo również miał ograniczony, szczególnie sam. Brakowało mi Carmen, jednak wiedziałem, że poświęcenie jej było najbardziej słusznym wyborem. Właściwie każdy z nas, oprócz Julii, miał z nią jakąś większą historię. Kiedy byłem jeszcze sobą i nie potrafiłem mówić, to ona i Agatha, pomagały mi zostawić jakikolwiek ślad po sobie. Czułem, że bez nich, byłbym całkowicie niewidzialny dla większości gości.

                Na obiedzie byłem sam. Zdecydowałem, że w wolnym czasie przejdę się na basen. Miałem ochotę spędzić trochę czasu w wodzie. Oczywiście po drodze nikogo nie widziałem. Chodzenie po tak pustym budynku sprawiało, że czułem mieszankę spokoju oraz przerażenia. Kiedy to wszystko się zaczęło, ciężko było znaleźć miejsce dla siebie. Mieliśmy dostęp do kilku pięter i 22 osoby, które trzymały się razem. Jak wiele osób zginęło, pozostawiając coraz większy krater, w coraz bardziej rozbudowanym hotelu? Chciałem się dowiedzieć więcej o tym miejscu, miałem nadzieję, że za trzy dni dowiem się o wszystkim. Tylko czy spodoba mi się ta wiedza? Wtedy nie będzie już odwrotu, nie wierzyłem, żeby Porywacze nas wypuścili. Nie było przed nimi ucieczki, wiedział to każdy, kto spotkał ich na swojej drodze.

                Wieczór spędziłem w przychodni z Julią. W końcu mogłem z nią porozmawiać.

- Jak się czujesz?

- Średnio – odpowiedziała – Ale jutro muszę być na nogach. Poproszę Elizabeth o jakieś środki przeciwbólowe i zadziałamy.

- To znaczy? – nie byłem pewien o czym ona mówi.

- Tajny pokój, Olivier. Musimy tam wejść. Dzisiaj jeszcze odpocznę, ale zostało nam jutro i pojutrze czeka nas ostateczne starcie. Jestem bardzo ciekawa, co z tego wyniknie.

- W sumie wydaję mi się, że to dziwne. Przecież oni wiedzą, że tam wejdziemy. Może to pułapka?

- Teraz nie mamy nic do stracenia. Musimy działać, mieć jak najszerszy obraz sytuacji. Jeżeli w tym pomieszczeniu jest coś, co nam pomoże, to musimy z tego skorzystać.

W jej słowach słychać było, coś, co określiłbym jako szaleństwo, ale ciężko nie przyznać jej racji. Zostały trzy dni. Nie mogliśmy przeoczyć takiego miejsca, skoro Porywacze ewidentnie coś tam ukrywali. Co to mogło być? Po prostu ich biuro? Może coś bardziej złożonego? Nie wierzyłem, żeby to było pierwsze lepsze pomieszczenie, które kompletnie nic nie wnosiło. Tam musiało się coś dziać. Musieliśmy się tego dowiedzieć.

- Co z Aaronem? – zapytała nagle, przerywając panującą ciszę.

- Niczego nie podejrzewa. Myślę, że przetrwamy ten okres, ale wszystko zależy od tego, co stanie się za trzy dni. Jak będzie wtedy wyglądało nasze życie. On jest teraz w mrocznym miejscu, chociaż nie chce się do tego przyznać. Widać to po jego zachowaniu.

- Uważaj na siebie. Teraz nie ma tutaj zasad. Wątpię, żeby wykonał ruch, ale musisz mieć się na baczności, Olivier.

- Myślisz, że mógłby mi zrobić krzywdę?

- Nie mam pojęcia, a to powinno być wystarczającym ostrzeżeniem.

                Miała rację. Aaron Masayoshi znajdował się teraz w naprawdę ciężkiej sytuacji. Mógł nie myśleć jasno, szczególnie jakby dowiedział się, że go zdradziliśmy. Nie dało się tego inaczej nazwać. Nawet Elizabeth brała w tym udział. Dlatego, jakkolwiek złe to nie było, musieliśmy milczeć. Dla dobra ogółu. Być może byliśmy wybrańcami ludzkości, którzy uratują świat za cenę tej zdrady. Nie byłem pewien, czy to tylko moje sumienie próbowało usprawiedliwić zły uczynek, czy rzeczywiście tak czułem.

- Będę uważał – obiecałem – Potrzebujesz czegoś?

- Nie. Elizabeth dobrze się mną opiekuje. Wracaj do pokoju Olivier. Jutro spotkamy się na śniadaniu i pójdziemy tam we czwórkę.

- Jak przekażesz to Aaronowi?

- Poproszę Elizabeth. Aaron ją lubi.

To brzmiało strasznie. Knuliśmy, jak ci najgorsi, ale jaki mieliśmy wybór?

                Pożegnałem się z Julią i ruszyłem prosto do swojego pokoju. Nie spotkałem nikogo po drodze. Zastanawiałem się, co robił teraz Informatyk. W środku zastawiłem szafką tajemne przejście, w obawie, że ktoś spróbuje w ten sposób mnie zajść. Wieczór spędziłem na przeglądaniu swoich notatek, chociaż czytanie kolejny raz o tym samym było niesamowicie monotonne. Nigdy nie lubiłem się uczyć, a to aż zanadto przypominało tą czynność. Wciąż pozostawały niewiadome i nie wierzyłem, że wszystko się rozwiążę. Ile informacji można było wyciągnąć z jednego pomieszczenia? Dzień spędzony na odpoczynku zaskakująco mnie pokrzepił. Zregenerowałem się i czułem stabilnie, przynajmniej fizycznie. Położyłem się na łóżku i myśląc o przyszłości ułożyłem się do snu. Oby nie stało się nic złego, pomyślałem, zamykając oczy.

*

                Obudziło mnie pukanie do drzwi. Właściwie bardziej brzmiało to jakby ktoś w nie uderzał. Zerwałem się, a serce zabiło mi szybciej. Była 8:30. Przespałem poranny komunikat Lokaja, a może takie komunikaty już się nie zdarzały? Ostatnio mój sen był nieporównywalnie lepszy. Rzeczywiście dawał mi ulgę. Podniosłem się i podbiegłem do drzwi, stając przed realnym dylematem – otwierać czy nie? Kto to mógł być o takiej godzinie? Porywacze mogli tu wejść bez pukania, Julia z pewnością jeszcze była w przychodni. Elizabeth lub… Aaron.

- Witaj Olivier – przywitał mnie, opierając laskę o ścianę – Musisz gdzieś ze mną pójść.

- Co się stało? – zapytałem zaspany – C-coś z Julią?

- Nic jej się nie stało. Spotkamy się z nią na śniadaniu. Była u mnie Elizabeth i mówiła, że we czwórkę spróbujemy dostać się do tajnego pomieszczenia.

- Więc…

- Chcę ci coś pokazać – powiedział twardo.

- P-poczekaj chwilkę – poprosiłem i zacząłem się ubierać. Dwie minuty później byłem gotowy. Zamknąłem za sobą drzwi i ruszyliśmy razem w stronę windy.

- Czemu jesteś taki spięty? – zapytał mnie po wciśnięciu przycisku.

- Ostatnia atmosf-sfera mi nie służy – przyznałem zgodnie z prawdą, a przynajmniej jej częścią.

- Nikomu nie służy, Olivier. Ale za dwa dni będzie wolni. Koniec z tą chorą grą i walką o życie. Staniemy się czymś więcej.

                Nie potrafiłem na to odpowiedzieć, więc po prostu wsiadłem do windy. Jeżeli Aaron chciał mi zrobić krzywdę, to nie mogłem zrobić niczego, żeby temu zapobiec. Czy był w stanie? Informatyk wybrał deptak. Co chciał mi tam pokazać? Musiałem przyznać, że byłem cholernie ciekawy. Dojechaliśmy na miejsce i zauważyłem, że zdejmuje buty. Poszedłem w jego ślady, po czym razem ruszyliśmy trawą, w stronę parku. Ziemia zdawała się emanować energią, a słońce było niczym gigantyczna ładowarka, dając siłę do życia. Odetchnąłem głęboko. Szliśmy tak przez dobre parę minut w milczeniu, gdy nagle, pośród drzew, zauważyłem coś. Początkowo przypominało to kopiec, ale po tym jak bliżej podszedłem, zauważyłem, że to był raczej…

- Grób. Porywacze tak chcieli uczcić pamięć Carmen – powiedział, stając i opierając się wygodnie o laskę.

                Wokół kryształowej trumny kwitły kwiaty, tworząc przecudowne kombinacje kolorystyczne. To miejsce mogłoby być centrum tego deptaka, wyglądało jak jego serce. Za pokrywą nie było widać niczego, podejrzewałem, że to miejsce ma raczej znaczenie symboliczne, ale poczułem się tutaj dziwnie. Zupełnie jakbym odwiedzał grób kogoś, kto był dla mnie bardzo ważny.

- Dlaczego mnie tu przyprowadziłeś Aaron?

- Wiesz jaki miałem zakaz Olivier? Nie mogłem wyznać nikomu swoich uczuć. Nie było to takie złe, bo nie wiedziałem, co czułem, a może nawet nie chciałem zaakceptować tego, że coś czuję. Przeszedłem w życiu dużo zawodów, kiedy Carmen zginęła – wskazał na grobowiec – zrozumiałem, że może jestem stworzony do czegoś innego. Od początku w tym hotelu każdy próbował przeżyć na własną rękę. Musiało zginąć tyle osób, żebyśmy zrozumieli, że nigdy nie chodziło o żadnego z nas, a o grupę… Ja starałem się trochę wcześniej, ale nie będę się usprawiedliwiał, nie o to chodzi. Teraz jednak zrobię wszystko, żeby wyciągnąć stąd każdą żywą osobę. Bez względu na wszystko. Przez długi czas popełniałem błąd obwiniania się i zbytniego myślenia o wszystkim. Teraz już nie próbuję wszystkiego połączyć, po prostu wysuwam proste wnioski i łącze fakty.

Do czego zmierzał? Znowu zapadła cisza. Bałem się ją przerwać.

- Pytasz dlaczego cię tu zaprowadziłem… Carmen pozwoliła mi się uspokoić. Nawet teraz, kiedy jej tu nie ma, czuję, że ona obserwuje. Nie chciałaby zobaczyć znowu tej mrocznej strony, którą poznała aż za dobrze – często gubił wątek. Chociaż wydawał się być spokojny, widziałem jak zacisnął pięść na lasce. Był wściekły – Dlatego jesteśmy tutaj. Bo w tym miejscu będę w stanie ci wybaczyć zdradę i nie zabiję na miejscu. Nie chcę znać szczegółów i twoich motywacji. Nie chcę wiedzieć czy Elizabeth i Julia o tym wiedziały. Nie chcę już nigdy o tym słyszeć. Pomogę wam i wyjdziemy stąd we czwórkę, ale możecie być pewni jednego – nigdy wam tego nie zapomnę.

                Przeszły mnie dreszcze. Aaron nie patrzył na mnie, po prostu obserwował grób ukochanej. Nie miałem wyboru, stałem tam wraz z nim. Bałem się, czując tez spokój. Staliśmy tak przed naprawdę długi czas. W końcu Aaron ruszył w stronę wyjścia zostawiając mnie samego. Upadłem na kolana. Nie zabiłem, a czułem się z tym gorzej niż morderca. Czy tak miało wyglądać teraz moje życie. Spojrzałem na grób. Carmen zapłaciła cenę za nas wszystkich. To my ją zabiliśmy. To była nasza wina. Pozbierałem się i poszedłem w stronę wyjścia. Aaron skojarzył fakty. Może Mycroft mu coś powiedział przed śmiercią? A może on sam po prostu połączył sznurki? Tego nie wiedziałem. Nałożyłem buty i ruszyłem w kierunku jadalni. Gdy wszedłem, była tam już pozostała trójka. Jedli w milczeniu. Podszedłem do lady i nałożyłem sobie trochę czegoś, co wyglądało jak sałatka owocowa, ale nie byłem głodny. Żołądek dalej zaciskał się nerwowo.

                Zjedliśmy, dalej nic do siebie nie mówiąc. Dopiero po odłożeniu talerzy mogliśmy coś ustalić.

- Jutro wszystko się rozwiążę – zaczęła Julia – Zostało nam tylko jedne pomieszczenie do sprawdzenia, a potem będziemy musieli podjąć decyzję.

- Czy ona już nie jest podjęta? Co musiałoby być w tym pokoju, żebyś zmieniła obóz, Julia? – w spokojnym głosie Aarona dało się usłyszeć agresję. Była zakamuflowana, ale widoczna.

- Nie zmieniamy planu, chodzi raczej o to, jak to zrobimy.

- Masz problem z podejmowaniem decyzji? Czy prąd wypalił z ciebie zdolność logicznego myślenia? Wszystko zostało już ustalone. Cokolwiek znajdziemy, nie zmieni obrazu całości. Przestańcie w końcu wszystko analizować i elitaryzować się, jakbyście należeli do cholernego sekretnego klubu. Skorzystajcie z dobrobytu tego miejsca, odpocznijcie, na pewno było wam ciężko w waszych sarkofagach podczas procesu, ale przestańcie kombinować. Tutaj nie ma już żadnej pułapki czy haczyka. Wystarczy, że przetrwamy do jutra, chyba nikt z was nie ma morderczych planów, co?

                Nikt nie był w stanie mu odpowiedzieć. Widziałem jak jej usta delikatnie się poruszają, jakby składała się do powiedzenia czegoś, ale na tym się skończyło.

- Nie musisz wylewać na nas swojej frustracji, Aaron – zaczęła Elizabeth – Każdy z nas ma już dość. Przeżyliśmy wystarczająco. Być może ty przeżyłeś najwięcej z nas, a może to był Olivier albo Julia, ale nie zmienia to faktu, że jutro się to skończy. Więc przestań być dupkiem. Chociaż na te pozostałe, niecałe 48 godzin.

Aaron sapnął i zastukał dwa razy laską o podłogę.

- Możemy już iść? Jestem naprawdę zmęczony.

Podnieśliśmy się, zostawiając naczynia na stole. Dojście na miejsce zajęło nam pięć minut. Przejście było już odkryte, nie pasowało do czystego i białego laboratorium. Przeszliśmy przez korytarz i stanęliśmy przed ciężkimi, metalowymi drzwiami i panelem.

- Co teraz? – zapytałem – Co robimy?

- Myślę, że będę musiała użyć głosu Lokaja lub kogoś któregoś z Duchów. Kiedy my rozmawiamy to panel się nawet nie świeci. Myślę, że aktywuje go jakiś inny głos albo coś zupełnie innego – wytłumaczyła Julia. W tym samym czasie Aaron podszedł i spróbował pchnąć drzwi, ale te nawet nie drgnęły.

- Naprawdę sprawdziłeś czy się po prostu nie otwierają? – zapytała Elizabeth.

- Nie rozumiem po co te podchody, jak mają odpowiedzieć na nasze pytania – powiedział.

- Dobra, uciszcie się teraz – poprosiła Julia. Przerażało to jak bardzo nie istniały pomiędzy nami morale.

                Julia nachyliła się przy panelu i przytrzymała swój brzuch. Przeszła ostatnio tak wiele… byłem zaskoczony, że wciąż umiała używać swojego daru. Jej ciało musiało być w fatalnym stanie. Julia jednak się nie poddawała. Odcharknęła i pociągnęła nosem parę razy, po czym przemówiła. Zawsze czułem niepokój, kiedy słyszałem cudzy głos z jej ust.

- Otwórz drzwi – idealnie imitowała ten delikatny, melodyjny głos.

- System identyfikacji głosowej: Próbka głosu - identyfikacja - powiedział automatycznie wygenerowany głos.

Julia przez moment się zastanawiała.

- Zidentyfikuj głos i otwórz drzwi – powtórzyła głosem Lokaja.

Panel zaświecił się na zielono i pojawił się na nim symbol ładowania.

- Analiza próbki głosu w toku... – panel zaświecił się dodatkowo - Głos zidentyfikowany: Sora.

                Drzwi ruszyły się i zaczęły powoli otwierać. Zobaczyłem całe mnóstwo zielonego, wręcz oślepiającego światła. Weszliśmy ostrożnie do środka – Aaron przodem, a my za nim. Znaleźliśmy się w niedużym, gustownie umeblowanym pomieszczeniu. Fotele, stoliki i krzesła były ciasno upchane obok siebie po prawej stronie od wejścia, ale aktualnie nie były przez nikogo zajęte. W oczy bardziej rzucała się lewa część tego miejsca. Stały tam ogromne tuby, podświetlone na zielono. To one dawały światło dla całego pomieszczenia i tworzyły tą tajemniczą zieloną poświatę. Świeciły tak mocno, że nie dało się im dłużej przyglądać. Całość wyglądała dosyć upiornie.

- I to wszystko? – zdenerwowała się Julia – Kryjówka i parę zbiorników?

Nagle usłyszeliśmy jak coś uderza o podłogę. Laska wypadła Aaronowi z rąk. On stał i patrzył nieruchomo na zbiorniki. Wtedy też to zauważyłem. Wziąłem głęboki oddech. Po chwili dołączyły do nas Elizabeth oraz Julia.

                Zbiorników musiało być około trzydziestu, niektóre były puste, ale nie to przykuło naszą uwagę. Interesowały nas kolejne rzędy, które były przysłonięte przez te puste i bardziej świecące. Rzędy nieco bardziej wygaszonych zbiorników, które znajdowały się około pół metra za tymi pierwszymi. Wszystko było upchane, przypominało mi to moją niedużą spiżarnię w piwnicy, gdzie trzymałem przetwory. Nie wiem skąd tak losowa myśl pojawiła się w mojej głowie, ale może to natychmiastowa reakcja obronna organizmu, na to, co zobaczyłem. Byli tam. Zatopieni w dziwnej mazi i podłączeni do okablowania. Mordercy i ich ofiary. 17 osób, które jeszcze niedawno stały obok nas. Aaron podszedł do tego, w którym dryfowało spokojnie ciało Carmen. Przytulił czoło do szyby, a my dalej staliśmy w miejscu, sparaliżowani tym, co zobaczyliśmy.

-----------------------------------------------------

Dziękujemy za wsparcie Naszym Patronom:

- Mikołaj G.