Epizod II - Rozdział 15: To była magia (Ethan Incredible)

Rozdział 15: To była magia (Ethan Incredible)

Witajcie! Dzisiejszy rozdział będzie naprawdę magiczny, myślę, że takiego obrotu spraw, nikt się nie będzie spodziewał. Pamiętajcie jednak, że im bardziej zwracacie uwagę na szczegóły tym bardziej umyka Wam obraz całości ;) Mam nadzieję, że rozdział kontrowersyjnego Ethana Wam się spodoba i mimo wszystko nie będzie to dla Was tak płyta i niefajna postać. Zapraszamy do lektury i do dyskusji w komentarzach oraz na Discordzie!

-------------------------------------------------

                Krótko po tym jak z jadalni wybiegł Mycroft i Rewolwerow, wybiegła również Wendy. Cieszyło mnie to, bo bałem się niepotrzebnych problemów i kłótni. Nie lubiłem się kłócić, walczyć, a także brzydziłem się wszelką przemocą. Niektórzy nazywali mnie strachliwym, ale ja po prostu wolałem być ostrożny. Moja magia wystarczająco przekonywała ludzi do mnie i sprawiała, że byłem bardzo sławną i lubianą postacią. Nikt nie kazał mi się z nikim bić czy walczyć o względy, ludzie akceptowali mnie takim, jakim jestem, a to mnie cieszyło. Bycie w centrum uwagi, a narażanie się to były dwie różne rzeczy, które jako artysta rozumiałem i rozróżniałem.

                Krótko po ich wyjściu opuściłem jadalnię i powoli ruszyłem do pokoju. Po drodze planowałem jeszcze zajrzeć do pomieszczenia gospodarczego, ponieważ w pokoju kończyły mi się powoli akcesoria do sztuczek. Po każdym dniu starannie uzupełniałem swój płaszcz – napełniałem kieszenie i skrytki, doszywałem potrzebne rzeczy i szykowałem całość na to, żeby zaskakiwać publikę. Praca magika nie była łatwa, zdobycie uwagi widza często bywało naprawdę wymagającym zadaniem, które stawiało mnie przed najcięższymi wyzwaniami. Zebrałem to co musiałem wziąć, pakując wszystko do jednej z torebek i podśpiewując udałem się na klatkę schodową. Gdy tylko minąłem recepcję w oczy rzuciły mi się plamy wody, które prowadziły z jednej wind prosto na schody do piętra sypialnianego. O co w tym chodziło? Poczułem ukłucie strachu, którego tak bardzo nie lubiłem. Zastanowiłem się czy nie wrócić się do jadalni, ale czułem zmęczenie po całym dniu i chciałem po prostu przygotować się do snu.

                Wzdychając zszedłem ostrożnie po schodkach i trafiłem na ogromny korytarz, który prowadził do poszczególnych pokojów. Mokry ślad skręcał w prawo i tam właśnie ostrożnie spojrzałem. Odetchnąłem z ulgą, bo zobaczyłem z daleka Rewolwerowa, Wendy, Lokaja oraz Mycrofta. Striptizerka ich prowadziła, a Mycroft był niesiony przez pozostałych panów. Coś się musiało stać, ale nie słyszałem komunikatu odkrycia ciała, więc nikt nie zginął. Podbiegłem do nich zaciekawiony.

- Co się stało? – wykrzyknąłem.

- Musimy go szybko zanieść do panny Goodwynn – powiedział Lokaj.

- Próbował przepłynąć przez morze na deptaku i mu się to udało, ale nie miał sił dopłynąć do brzegu. Ledwo go uratowaliśmy – wytłumaczył Rewolwerow, który podobnie jak Mycroft, był calutki mokry.

- Dlaczego? – nie mogłem zrozumieć.

- To przez nią. Durne kłótnie – Rewolwerow pomimo tego, że ledwo szedł wskazał w stronę Wendy.

- Możesz nam pomóc? – zapytała Wendy.

- Jasne – powiedziałem i podałem jej reklamówkę, po czym złapałem Mycrofta biorąc go na ręce. Komunista odetchnął z ulgą, a Lokaj otrzepał swój garnitur. Ruszyliśmy do przodu podchodząc do pokoju Elizabeth. Wendy zapukała w drzwi tak mocno, jakby chciała je wyważyć. Mycroft był naprawdę leciutki i nie miałem problemu z utrzymaniem go, chociaż zaczęła mi przeszkadzać wilgoć. Miałem go ochotę już gdzieś odłożyć.

- ELIZABETH! – wrzasnęła, uderzając jeszcze mocniej. Podziwiałem determinację.

- Pani Vela, przypominam, że pokoje są dźwiękoszczelne, więc pukanie wystarczy – upomniał Lokaj.

                Drzwi się jednak otworzyły i zobaczyliśmy Farmaceutkę. Nie nosiła ani fartucha, ani maski. Włosy miała już rozpuszczone i widocznie szykowała się do snu. Otworzyła szeroko oczy i wpuściła nas bez pytania wskazując prowizoryczne łoże, które zrobiła specjalnie dla swoich pacjentów. Podszedłem i już chciałem go kłaść, kiedy Elizabeth mnie zatrzymała.

- Poczekaj. Rozbierz go do bielizny, bo to na nic, żeby leżał w mokrych ciuchach.

Przy pomocy Wendy, niezdarnie, rozebraliśmy go do samych bokserek i położyliśmy na prowizorycznym łóżku. Elizabeth w tym czasie przygotowała już jakąś mieszankę ziołową i wstawiła wodę do czajnika. Podeszła do nas z dwoma kocami.

- Możecie mi opowiedzieć, co do cholery się stało? Pływaliście?

- Właściwie to pływaliśmy – odpowiedział Rewolwerow.

- Czy wy próbowaliście przepłynąć to cholerne morze?

- Tak. Dowiedzieliśmy się, że to podpucha Towarzyszko Elizabeth. Nie ma co narzekać – wytłumaczył spokojnie. Widziałem, że ciężko oddychał i był zmęczony. Zastanawiałem się czy nie rzucić na niego zaklęcia leczącego, ale ostatecznie się powstrzymałem. Niech Elizabeth pokaże na co ją stać.

- Może ciebie też obejrzę. Głupio by było, żeby takiego twardziela zmogła zwykła grypa – powiedziała.

- Dziękuje, ale nie. Swoje zrobiłem i wracam do swojej kwatery. Bywajcie – urwał rozmowę i wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

- Będziesz potrzebowała jeszcze pomocy Ethana Incredible? – zapytałem machając peleryną.

- Nie, dziękuje Ethanie – odpowiedziała – Możesz już wrócić do siebie.

- Pojawiam się i znikam! – powiedziałem, złapałem reklamówkę, którą dałem wcześniej Wendy i sięgnąłem do kieszeni. Rozsypałem niegroźny pył, który stworzył zasłonę dymną i przebiegłem do drzwi otwierając je i zamykając jednym ruchem. Uwielbiałem takie wyjścia. Cieszyłem się, że mogłem się na coś przydać. Moja magia nie była jednak jedynym, co ludzie wyciągali z mojej osoby.

                Skręciłem parę drzwi dalej do mojego pokoju. Klucze miałem schowane w podeszwie od buta, wiec oparłem się o ścianę i sięgnąłem do skrytki. Otworzyłem pokój i zamknąłem go po chwili. Zawsze, gdy tu wchodziłem czułem się bezpiecznie, ale sam moment przekręcania zamka i domykania był straszny. Miałem wrażenie, że morderca tylko czeka na to, żeby wkraść się do mnie, wykorzystać dźwiękoszczelność pomieszczenia i zabić. Chociaż to była już ósma noc tutaj i nic się nie stało, to odetchnąć z ulgą potrafiłem dopiero po tym jak drzwi były zamknięte i zablokowane. Odłożyłem reklamówkę na bok i podszedłem do szafy, którą miałem przy wejściu. Złapałem ją oburącz i delikatnie oparłem o przeciwległą ścianę. Mebel był bardzo ciężki i idealnie dodatkowo blokował drzwi. Zamachnąłem się ręką rysując w powietrzu parę znaków runicznych i wyszeptałem formułkę w języku, którego sam do końca nie znałem. Było to zaklęcie obronne, które miało mnie obudzić, jakby ktoś próbował mimo wszystko sforsować moją barykadę.

                Odetchnąłem. Pokój wyglądał tak samo jak go zostawiłem. Przypominał jedną wielką garderobę, pełną przebrań scenicznych. Jedna ściana była wystawną toaletką, gdzie mogłem nakładać makijaż, przygotowywać włosy i dopieszczać strój. Pośród tych wszystkich ubrań, było też miejsce, gdzie mogłem przygotowywać swoje sztuczki. Oczywiście nie robiłem ich sam, kodeks pozwalał mi tylko na robienie sztuczek przy publice, nawet jednoosobowej. Przygotowałem tam sobie wygodny stołek, na którym siadałem i uzupełniałem swój asortyment. Właśnie tam usiadłem i zdjąłem z siebie płaszcz. Byłem silnym mężczyzną, co ułatwiało mi noszenie tak specyficznego ubrania. Kamizelka i peleryna ważyły razem ponad pięć kilogramów i ciążyły pod koniec dnia. Wyjąłem z reklamówki mieszanki, które całe szczęście hotel zapewniał mi od ręki. Pomieszczenie gospodarcze rzeczywiście było świetnie wyposażone i dostosowane od każdego.

                Uzupełnianie wszystkich kieszeni zajęło mi prawie piętnaście minut i sprawiło, że cały zestaw moich ciuchów ważył jeszcze więcej. Chciałem zorganizować w końcu jakiś porządny pokaz, który mógł mi pozwolić pokazać, na co mnie stać. Miałem do pokazania naprawdę dużo, a patrząc na nowo odkryte pomieszczenia miałem całkiem fajny wybór miejsca, gdzie taki pokaz mógłby się odbyć. Pub – dużo alkoholu, przekąsek, fajna muzyka i przygotowana scena. To brzmiało naprawdę fajnie. Odwiesiłem kamizelkę i pelerynę i ruszyłem do łazienki. Byłem zmęczony i czułem to, chociaż wiedziałem, że to jeszcze nie koniec dnia. W łazience, oprócz kabiny prysznicowej oraz wanny miałem siedzenie, na którym mogłem poćwiczyć. Chwyciłem za hantle i zacząłem machać, pobudzając mięśnie do pracy. Musiałem dbać o swoją siłę, żeby móc nosić swoje akcesoria, a przy okazji szybko się poruszać. Cena magii była spora, a ja byłem gotowy ją zapłacić.

                Pamiętałem jeden z moich ulubionych pokazów magicznych w życiu – podczas bankietu z okazji dziesięciolecia jakiegoś serialu, nie pamiętałem już nawet jakiego. Zaprosili mnie abym zrobił pokaz i oczarował publikę. Skończyło się na tym, że na imprezie zamiast jednego przedstawienia zrobiłem aż cztery i to każde przedstawiające zupełnie inne rodzaje sztuczek. Najbardziej wyszła mi wtedy sztuczka z lustrami. Poprosiłem publiki o to żeby wskazali, gdzie stoję. Nie było to jednak proste, bo ustawiłem lustra w taki sposób, że na każdym wyglądałem jak żywa, chodząca osoba. Magia polegała na odpowiednim ułożeniu światła i zakłóceń w postaci dymu, żeby odbicia były nieco zamglone. Dodatkowo mój głos odbijał się w taki sposób, że nie dało się go dokładnie zlokalizować. Oszukiwałem widownię przez ponad pół godziny, aż w końcu wskazali odpowiednie lustro i okrzyknęli Malinową Mary, na cześć słynnego upiora z lustra, tylko z dopasowaniem do moich różowych włosów. Lubiłem jak ludzie mnie kochali, bo zasługiwałem na miłość, w końcu byłem Ethan Incredible.

                Zmieniłem rękę i zastanowiłem się nad tym, skąd Komunista znał moje prawdziwe imię. Ludzie słyszeli już o Jaydenie Asselmanie. Nie lubiłem jak ktoś mnie tak nazywał, bo kojarzyło mi się to z tym, kim byłem, zanim zdobyłem sławę. Moje życie nie było usłane różami, dlatego wspominanie tych mrocznych, młodzieńczych lat mojego życia bywało bolesne. Jayden Asselman był osobą, której dużo nie wyszło, która płakała i ciężką pracą pięła się na szczyt. Ethan Incredible z kolei z tego szczytu nie schodził i trzymał się tam dzielnie. Każdy chciał zobaczyć pokaz magiczny Ethana, każdy chciał go spotkać i zostać przez niego oczarowanym. To mi się we mnie podobało, naprawdę sprawiało, że czułem swoją wartość. Nikt nie był w stanie zabrać mi tego, co sam osiągnąłem od zera.

                Po skończonym treningu rozebrałem się do naga i obejrzałem swoje spocone ciało. Mogłem powiedzieć, że wyglądam jak młody bóg, ale ja byłem młodym bogiem, więc nie było sensu tego powtarzać. Wszedłem pod prysznic, który bardzo szybko mnie ocucił. Ciepła woda spływała po mojej skórze i sprawiała, że relaksowałem się po całym dniu stresowania. Mieszkanie w tym hotelu było wygodne, pokój był świetny, a ludzie wydawali się być dobrymi towarzyszami i widzami, szczególnie Alice. Nie podobało mi się jednak to jak ciągle czułem stres. Gdy występowałem w mniejszych barach na przedmieściach to czasami obawiałem się pijaczków, którzy w przypływie podziwu mogli mi zrobić krzywdę. Mało, kto do mnie podchodził, bo wyglądałem na bardzo umięśnionego i niebezpiecznego, ale w rzeczywistości nie potrafiłem wyprowadzić ciosu. Mięśnie paraliżował mi strach i ciężko mi było się z tym przełamać. Zdarzały się sytuacje, gdzie mogłem użyć swoich mięśni, żeby zrobić komuś krzywdę, ale działałem wtedy pod wpływem niesamowitych emocji. Stres działał na mnie bardzo źle. Czułem jak częściej bolała mnie głowa i robiłem się przewrażliwiony.

                Wyszedłem z kabiny prysznicowej i dokładnie się wytarłem, po czym wysuszyłem włosy. Nie ubierałem się, ponieważ preferowałem spanie nago. Nic tak nie ograniczało jak piżama czy bielizna na noc. Zawinąłem się w kołdrę i przygasiłem światło, zostawiając je, nie do końca zapalone. Nie lubiłem całkowitej ciemności. Zamknąłem oczy i odetchnąłem. Sen nadszedł niespodziewanie. Jak zawsze podczas marzeń sennych śniłem o wspaniałych pokazach magicznych, które wykonałem. Czasami widziałem też sztuczki, których jeszcze nie wykonałem, jakby niewidzialna siła chciała mi pomóc. Wykonywałem je następnie przy ludziach i okazywały się być bardzo dobre. Nagle coś mnie wybudziło ze snu. Spojrzałem zaspanym wzrokiem na zegarek i zobaczyłem, że dochodzi trzecia nad ranem. Co jest, pomyślałem i znowu poczułem nieprzyjemne ukłucie strachu. To musiała być moja bariera. Spojrzałem w kierunku drzwi. Wiedziałem, że nie zasnę, jeżeli nie sprawdzę, co dokładnie mnie wybudziło. Podniosłem się i nakładając kapcie ruszyłem w stronę drzwi, przez labirynt ubrań. Chwyciłem po drodze pierwszy lepszy szlafrok i narzuciłem go na siebie.

                Pierwsze, co musiałem zrobić, to odsunąć szafę. Chociaż była ciężka, poruszałem nią bez większego problemu. Następnie sięgnąłem do drzwi i przesunąłem delikatnie wizjer. Nie widziałem, żeby na korytarzu ktoś stał, ale czułem wciąż, że musiałem to dogłębnie sprawdzić. Przeklinając swoją ciekawość zebrałem moce magiczne i przekręciłem zamek. Otworzyłem drzwi i sprawdziłem korytarz. Panowało tu raczej mroczne oświetlenie. Moje serce stanęło, gdy zobaczyłem postać idącą plecami do mnie, w drugą stronę. Na początku myślałem, że to Lokaj, ale po stroju poznałem Oliviera. Co on tutaj robił o tej porze? Szedł bardzo powoli, a jego kroki były dosyć otępiałe, jakby ktoś nim sterował. Magia vodoo, pomyślałem i zamknąłem drzwi z trzaskiem, przekręcając zamek i zasuwając szafę. Przez następne dziesięć minut rzucałem zaklęcia ochronne, ale i tak nie czułem się bezpiecznie. Znałem takie przypadki i naprawdę mnie przerażały. Wróciłem do łóżka rozbierając się po drodze i starając się o tym nie myśleć ponownie zasnąłem.

                Obudził mnie dopiero poranny komunikat.

- Drodzy państwo, wybiła godzina ósma rano, co oznacza koniec ciszy nocnej. Przypominam, że za piętnaście minut odbędzie się śniadanie. Miłego dnia – Lokaj przywitał się jak każdego ranka. Podniosłem się i przeciągnąłem ziewając. Ta noc była szalona. Gdy przypomniałem sobie idącego korytarzem Artystę to zadrżałem. Gdzie szedł? Może tak naprawdę ktoś go zabił, a ja mogłem to powstrzymać? Kogo ty próbujesz oszukać Ethanie, zapytałem się, wiedząc, że to niemożliwe. Dzisiejszej nocy ktoś musiałby mnie wyrzucić z pokoju żebym z niego wyszedł, w życiu bym nie zrobił tego z własnej woli. Bałem się jak cholera takich wydarzeń. Wstałem i naciągnąłem niedbale kapcie. Poczłapałem do garderoby i zacząłem się ubierać. Gdy miałem już na sobie wszystkie akcesoria umyłem zęby i ułożyłem włosy. Wychodząc z pokoju odsunąłem szafę i spojrzałem na zegarek – wskazywał ósmą dziesięć. Zadowolony z tempa otworzyłem drzwi.

                Na korytarzu szła akurat Cecily oraz Yama. Rozmawiali o czymś. Zamknąłem drzwi, schowałem klucze i przywitałem się z nimi.

- Hej! Jak się wam spało?

- Nieźle – rzucił krótko Yama patrząc na mnie przeszywająco.

- Mi też, chociaż chodzą pogłoski, że wczoraj wieczorem się coś działo. Ktoś się prawie utopił? – Cecily widocznie była zainteresowana tematem. Taka okazja na zabłyśnięcie z rana nie mogła przejść mi koło nosa.

- Tak się składa, że wiem, co się stało! Słuchajcie – powiedziałem i w skrócie opowiedziałem im jak dzielnie uratowałem Mycrofta i Rewolwerowa i jak niebezpiecznie wczoraj było. Słuchali z zaciekawieniem, aż skończyłem:

- No i potem wróciłem do swojego pokoju – powiedziałem.

- Co mu strzeliło do głowy? – zastanowiła się Cecily wspinając się po schodach.

- Myślę, że on po prostu taki jest. Mało myśli, a jak już wysili mózg to powstają takie durne pomysły – Yama westchnął widocznie zażenowany zachowaniem Hakera.

- Zrobił to dla Wendy – wtrąciłem nieco rozkojarzony.

- Dla Wendy? My się tu zabijamy, taki romans to bujda i niczego nie przetrwa. Nie zdziwię się jak jedno zabije w pewnym momencie drugie.

- Yama skąd takie negatywne nastawienie do związków? Spędziłeś za dużo czasu z Aaronem? – zapytała nieco żartobliwie.

- Nie, nie… Ja lubię jak ludzie są razem, ale po prostu ta dwójka jest denerwująca. Nakręcają aferę, prawie utopili przy okazji Rewolwerowa i co z tego wyszło? – wytłumaczył.

- Właściwie to chyba dopłynęli do granicy i dowiedzieli się, że ten pokój to rzeczywiście pokój – powiedziałem przypominając sobie informacje, które usłyszałem w pokoju Elizabeth.

- Heh, chociaż tyle – zaśmiał się Yama.

                Przeszliśmy z klatki schodowej na korytarz, gdzie na śniadanie szły kolejne osoby. Dołączyliśmy do grupy i weszliśmy do jadalni. Audrey stała w kuchni i nakładała właśnie jedzenie z misek i garnków na tace i wystawiała do gablot, z których każdy mógł sobie nałożyć odpowiednią porcję. Podeszliśmy we trójkę, rozmawiając o tym, co zjemy, stając w kolejce tuż za Carmen, Agathą oraz Olivierem.

- Hej kochana, co dobrego dzisiaj przygotowałaś? – zagadałem do Audrey uśmiechając się wesoło. Ta spojrzała na mnie spode łba.

- Wszystko jest dobre – odpowiedziała – Ale tobie polecam owsiankę. Wiem, że lubisz, a dzisiaj wyszła wyjątkowo pyszna. Spojrzałem na papkę, z której wystawały kawałki owoców.

- Poproszę – powiedziałem i podałem jej miskę. Przez chwilę się wahała, ale ostatecznie wyrwała mi miskę i nałożyła dwie chochle.

- Proszę.

- Dziękuje piękna – powiedziałem i z uśmiechem ruszyłem do stołu, przy którym wkrótce usiedli też Yama z Cecily, a także Samfu, Julia i Alan. Zaczęliśmy w spokoju jeść, gadając luźno o dzisiejszych planach.

- Idziemy dzisiaj znowu na siłkę, nie chcesz dołączyć? – zapytała mnie Cecily, odrywając się na chwilę od kanapki, którą jadła.

- Nie, nie… Wolę ćwiczyć w pokoju, zresztą pracuje tylko nad klatką piersiową oraz ramionami – powiedziałem.

- Jakbyś miał ochotę to daj znać, będę ci przypominała o spotkaniach.

- Okej – kiwnąłem głową i uśmiechnąłem się.

- Przepraszam! Mogę prosić o uwagę? – zapytał Jacob, jak zwykle przerywając gwar i wchodząc na jeden ze stołów.

- Co się znowu stało? – zaciekawił się Samfu – Czy musisz zawsze przerywać nam spożywanie posiłku. Niebezpiecznie naruszasz mój zakaz.

- Chodziło ci o ten z waleniem konia? – zaśmiała się Sandra.

- Nie, no co wy, przecież żartowałem – przeczesał włosy – Mój zakaz zabrania mi jedzenia dłużej niż piętnaście minut.

- Pieprzysz, dwa dni temu jadłeś obiad przez godzinę, opowiadając o tym jak bardzo nie cierpisz różnych składników – wtrąciła Audrey.

- Nie chcecie to nie musicie w to wierzyć – wzruszył ramionami i wrócił do jedzenia.

- Chodzi o to, co wczoraj stało się w deptaku – powiedział.

- A co się stało? – pytali ludzie. Czułem się bardzo ważny przez to, że ja wiedziałem, a oni nie.

- Mycroft odkrył granicę tego niby-morza – powiedział dosyć cicho Wendy, z opuszczoną głową. Nie wyglądała na zadowoloną.

- I gdzie on jest? – zdziwił się Samfu.

- W ogóle brakuje czterech osób – zauważyła Carmen – Ale Aaron siedzi już w pracowni informatycznej, spotkałam go po drodze.

- Maks pewnie jest dalej w czytelni – stwierdziła Cecily.

- Elizabeth zajmuje się Mycroftem – dodał Alan.

- Coś mu się stało? – zapytała zmartwionym głosem Alice.

- Prawie wczoraj utonął – głos Rewolwerowa brzmiał śmiertelnie poważnie.

- Popłynął przez morze?! – zdziwiła się Sandra – Co mu strzeliło do łba? Nie wiedziałem, ze jest aż taki tępy.

- Pilnuj swego dupska – odgryzła się Wendy – Oni prawie zginęli.

- Na własne życzenie – Sandra wstała – Mało co to zmienia.

- Nie do końca, wiemy przynajmniej, że Deptak to po prostu kolejne piętro – zauważył Alan, próbując spokojnym głosem wyciszyć rozmowę.

- Ale jaki jest jego stan? – zapytała Alice.

- Może uspokoję was, zanim Wendy znowu wybuchnie – powiedział Alan spoglądając na wrzącą Striptizerkę – Mycroft jest stabilny. Trochę wyziębił organizm i jest porządnie zmęczony, ale poza tym żyje i ma się dobrze.

- Mimo wszystko warto docenić jego poświęcenie – powiedział Jacob – Sprawdził coś, co musiało zostać sprawdzone i oszczędził nam sporo roboty. Całe szczęście nie skończyło się to tragedią.

- Ciekawe co by się stało jakby ktoś zginął w ten sposób? – zastanowił się na głos Samfu.

- Jak to? – zapytała Agatha.

- Czy byłby proces i cała reszta… Jak byśmy mogli wtedy wygrać?

- Musielibyście znaleźć sprawcę, czyli osobę, która się poniekąd sama zabiła – wytłumaczyła przezroczysta kobieta, która pojawiła się nagle w jadalni. Jak zwykle nieco się wystraszyłem, ale powoli przyzwyczajałem się do jej obecności. Mogła być nawet i duchem, czego nie potrafiłem do końca zrozumieć. Wiedziałem jednak, że jak na świecie istniało coś takiego jak magia to nie należało się też dziwić istnieniem zjawisk paranormalnych.

- A jakbyśmy wskazali na kogoś? Wszyscy by zginęli i nikt by nie wygrał? – zdziwił się Alan.

- Nikt by nie wygrał. Dlatego lepiej się nie zabijajcie tylko spróbujcie swoich szans zabijając innych. Po co się zabijać samemu przez to, że to miejsce jest koszmarne, jak na wylocie można spróbować kogoś pociągnąć za sobą. W najgorszym wypadku dostaniecie to, czego chcieliście – jej słowa miały w sobie jakąś ukrytą mądrość.

- Bla bla, nikt cię nie posłucha, więc daj nam spokojnie zjeść – zdenerwowała się Audrey.

- Chciałam wam tylko to wytłumaczyć, nic tu więcej po mnie – Neri zaśmiała się, i po chwili zniknęła. Była prawie tak skuteczna jak ja, ale wciąż w jej sztuczkach brakowało nieco magii.

- Co najlepsze to nie wszystko, co wczoraj odkryliśmy – pochwalił się Rew. Jacob spojrzał na niego zaciekawiony – Wczoraj znalazłem stary plan budynku. Zrobiliśmy już kopie i nanieśliśmy piętra, które znamy.

- Jestem z was dumny – powiedział Detektyw – Naprawdę dobrze wiedzieć, że radzicie sobie nawet jak spędzę wieczór na siłowni. Pokażecie mi ten plan?

- Już – powiedziała Agatha i wyciągnęła z niedużej torebki zwinięty rulonik – Resztę mam w pokoju i przyniosę wam na jutro, tak żeby każdy miał swoją mapę.

                Jacob przyjął zawiniątko i łapczywie je rozwinął. Spojrzał i przypatrywał się zaciekawiony przez parę chwil. W końcu położył ją na stół.

- Okej. Teraz ciekawi mnie tylko jedna rzecz – powiedział.

- Jaka? – zapytałem, nie wiedząc, czego jeszcze tutaj nie rozumie.

- Gdzie jest tutaj poziom zero.

- Poziom zero? – tym razem pytanie zadał Yama.

- Z jednej strony na tym planie widzimy, na dole podstawę tego całego budynku – wskazał palcem na dolną część rysunku – Ale co jeżeli tak naprawdę poziom ziemi jest gdzieś indziej? Jeżeli chociażby połowa tego hotelu była ukryta pod ziemią, to schowanie go byłoby jeszcze prostsze.

- Tylko skąd mamy wiedzieć, gdzie ewentualnie jest powierzchnia, jak oprócz kwadratu – Rew wskazał na środek rysunku – Nie wiemy gdzie zabiera nas winda. Możemy tylko i wyłącznie zgadywać, w którym jesteśmy skrzydle, a na dobre i tak nie możemy tego potwierdzić, bo ułożenie klatek schodowych może być podpuchą. Nawet ten plan może być podpuchą. Wszystko, co znajdujemy to dzieło Duchów.

- Ale jednak mają problem z chowaniem tych poszlak, jak nawet Lokaj poszedł na układ z fakturą, którą znaleźliśmy – przypomniał Alan.

- Chyba, że to też była podpucha, która miała nam pokazać, że niby mamy coś do gadania – zanegowała pomysł Alice.

- Czy możecie chociaż na chwilę przestać z tą niewiarę we wszystko, co jest w tym hotelu. Myślę, że więcej niż raz to miejsce pokazało nam, że niemożliwe jest możliwe – powiedziała Julia.

- Brzmisz jakby ci się tu podobało – zdziwił się Yama.

- Może tak jest. Nie licząc paru osób – odpowiedziała groźnie.

- Czy musimy teraz sprawdzić coś konkretnego? – zapytała Carmen.

- Właściwie to nie – powiedział Jacob – Chyba, że ktoś chce pomóc Maksowi lub Aaronowi. Nie sprawiajcie po prostu kłopotów, a najlepiej zajmijcie się czymś. Mamy kilka świetnych poszlak i tylko czekać, aż dowiemy się czegoś nowego.

- No i za dwa dni ma pojawić się jakaś informacja – przypomniał Alan.

- Tak, to co wywalczyliście od Lokaja. Zobaczymy, co to będzie, ale nie zdziwię się, jak znowu rzucą w nas motywem, żebyśmy skakali sobie do gardeł. Wszyscy przyzwyczaili się do swoich zakazów? – Jacob zatrzymał się w końcu i spojrzał po całej grupie. Nikt nie zaprzeczył – No właśnie. Dlatego pamiętajcie, że cokolwiek wymyślą i czego nie zaproponują to nie warto się o to bić. Mamy trop i jego się trzymajmy – poprosił.

- Każdy po prostu powinien zająć się sobą i nie prowokować głupich sytuacji – powiedziała Alice.

- Zrozumiałeś kartoflu? – Audrey skierowała to pytanie widocznie do Rewolwerowa. Jak się mu przyjrzałem to wyglądał bardziej jak kiwi.

- Wasze słowa ranią Towarzyszko – powiedział – Ale ja już nikogo nie planuje ratować. Koniec dobroci Rewolwerowa Piotrowicza Iwaszowa. Jeszcze za nią zatęsknicie.

- Dobra, to w takim wypadku możecie spokojnie dojeść śniadanie i zająć się swoimi rzeczami. Ktoś zaniesie żarcie do osób, które teraz pracują?

- Ja zaniosę Goździkowi, bo i tak tam idę – zaproponowała Carmen.

- Pójdziemy z tobą – powiedziała Agatha i zaczęła pisać to Olivierowi, który kiwnął głową. Teraz przypomniało mi się to, co robił w nocy. Nie wyglądał teraz jednak inaczej. Może to wszystko, to był zwykły sen?

- Ja mogę zanieść Mycroftowi i Elizabeth – zgłosił się Alan.

- To my zaniesiemy Maksowi – powiedziała Cecily, a Yama kiwnął głową.

- To do zobaczenia później – Jacob wstał i odstawiając tacę ruszył w stronę wyjścia. Zastanawiałem się czy nie przyłączyć się do Aktorki i Pokerzysty, ale ostatecznie wolałem zająć się sobą i pomyśleć, co mógłbym zrobić, żeby przyczynić się pozostałym. W głowie dalej chodził mi plan pokazu magicznego, który miałem zorganizować. Gdy tylko wyszedłem z jadalni zacząłem się zastanawiać nad wszystkim i postanowiłem, że spróbuje coś takiego ogarnąć. W głowie zaczął mi się tworzyć plan tego, jakie sztuczki mógłbym pokazać i co musiałbym do tego przyszykować, żeby w około dziesięć godzin przygotować wszystko.

                Miejscem wręcz idealnym na zorganizowanie pokazu magicznego wydawał się być bar. Miał scenę, przekąski, alkohol i miejsca dla wszystkich, którzy mogli chcieć na niego wpaść. Pomyślałem, że najlepiej będzie zacząć od znoszenia tam potrzebnych rzeczy i przygotowania wszystkiego. Ruszyłem od razu do pomieszczenia gospodarczego żeby zabrać stamtąd parę akcesoriów. Zacząłem się zastanawiać czy nie warto by było zaprosić paru innych gości, którzy mogliby coś pokazać. Ludzie lubili magię i ładne kobiety, więc dobrą opcją wydawało się zaproszenie przynajmniej dwóch pań, które mogłyby pokazać coś na scenie. Pomyślałem o Cecily, ale nie sądziłem żeby pasowała do tematyki pokazu, więc do głowy wpadły mi dwa typy – Sandra oraz Wendy. Wiedziałem, że panie się za bardzo nie lubiły, a zaproszenie ich na jeden pokaz mogło być trudne, ale się nie poddawałem.  Dodatkowo potrzebowałem asystenta do karcianych sztuczek. Tutaj akurat wiedziałem, że najlepiej będzie zgłosić się o pomoc do Yamy, który był pokerzystą i na pewno miał spore umiejętności związane z tasowaniem kart.

                W pomieszczeniu gospodarczym, jak zawsze, nie było nikogo. Rzadko, kto tutaj przychodził, co mnie cieszyło, bo jednak rzeczy były dostępne dla każdego, a ktoś mógł brać moje cenne akcesoria magiczne. Znalazłem jednak wszystko. Wkrótce miałem dwie torby pełne chust, pyłów, zasłon, niedużych przenośnych reflektorów oraz parę drewnianych belek, z których planowałem ułożyć kurtynę i przygotować specjalne efekty świetlne. Zauważyłem nieduże lusterka, które wydawały się wręcz idealne do manipulowania światłem. Je również wziąłem i obładowany niczym mój płaszcz ruszyłem w stronę swojego pokoju. Musiałem wziąć stamtąd dodatkowe rzeczy, które mogły mi się przydać. Przechodząc obok recepcji zauważyłem, że siedzi w niej Lokaj i wpadłem na jeszcze jeden ciekawy pomysł:

- Hej… mogę mieć prośbę?

Mężczyzna spojrzał na mnie ciepłym spojrzeniem i uśmiechnął się.

- Oczywiście, w czym mogę pomóc?

- Chciałbym zorganizować dzisiaj o dziewiętnastej pokaz w pubie – zacząłem poprawiając torby, które były średnio wygodne do noszenia – Mógłbym to jakoś ogłosić żeby wszyscy się na nim pojawili? To będzie pierwszy, oficjalny pokaz magii Ethana Incredible w tym przybytku!

- Bardzo się cieszę, że wychodzisz z taką inicjatywą – ucieszył się – Postaram się ogłosić to przez radiowęzeł, żeby wszyscy przyszli.

Informacja bardzo mnie ucieszyła, podziękowałem i ruszyłem po schodach na dół do sypialni.

Schodząc zobaczyłem Alice oraz Rewolwerowa, którzy szli z reklamówką wypełnioną tkaniną.

- Ethan, też będziesz coś szył? – zapytała Alice widząc mnie.

- Szykuje pokaz magiczny, żeby wszyscy mogli rozluźnić się przy odpowiedniej rozrywce – powiedziałem z uśmiechem – Odbędzie się dzisiaj o dziewiętnastej w pubie, zajdziecie?

- Pewnie, że tak! – ucieszyła się.

- Nie wierzę w magię, ale jak będziecie w pubie to przynajmniej się nieco napije – stwierdził Komunista.

- A wy co planujecie? – zapytałem patrząc na torbę, którą nieśli.

- Obiecałam Rewowi, że pomogę mu uszyć strój, który będzie imitował mundur, żeby mógł trochę oszukać swój zakaz – powiedziała i podniosła pakunek.

- No to powodzenia! – odpowiedziałem i udałem się w stronę swojego pokoju. Otworzyłem drzwi i wszedłem do środka, jak zwykle czując nieco nieprzyjemne uczucie, że ktoś mnie zaraz zaatakuje od tyłu. Jak zwykle nic złego się jednak nie stało. Odłożyłem reklamówki i zapakowałem dodatkowo doczepiane do kamizelki rękawy, a także znalazłem w garderobie torbę, do której upchałem bez problemu wszystkie akcesoria oprócz drewnianych elementów, które związałem paskiem od spodni.

                Mając wszystko, czego potrzebowałem, zapakowałem belki na plecy i przewiesiłem rzeczy przez ramię. Zamknąłem za sobą drzwi i bez pośpiechu ruszyłem w stronę windy. Zawołałem ją i gdy przyjechała miałem mały problem z zmieszczeniem się w środku, ale w końcu mi się to udało.

- Co ty wyprawiasz? – zapytał nagle głos w mojej głowie. Podskoczyłem. Nie lubiłem jak to się działo.

- Myślałem, że mnie zostawiłeś – pomyślałem.

- W żadnym wypadku. Nie mogę cię zostawić, bo beze mnie jesteś… nikim! – wrzasnął tak głośno, że aż zabolała mnie głowa.

- Dawałem sobie radę bez ciebie i teraz też dam. Ciebie nie ma. Nie istniejesz – mówiłem spokojnie, chociaż bardzo się bałem.

- Jestem twoim sukcesem i twoim triumfem. Myślisz, że magia to coś, do czego można mieć dostęp za darmo? Coś za coś, mój drogi – głos nie dawał za wygraną. Był ze mną od pierwszego udanego występu. Nie wiedziałem, co dokładnie się ze mną działo, ale wiedziałem, że obudziłem coś, co miało zostać ze mną na zawsze. Rzadko kiedy się odzywało, ale kiedy to robiło, to działy się ze mną złe rzeczy. Byłem pewien, ze tajemnicza moc po prostu dała sobie spokój, bo pojawiła się dopiero po raz pierwszy odkąd tu trafiłem. Głos jednak nie dawał za wygraną. Wrócił i znów chciał mnie złamać.

- Jaydenie, wiesz, że robię to tylko po to żebyś był twardszym człowiekiem. Nie mogę pozwolić, żebyś był takim cholernym słabeuszem. Jak chcesz, to mogę cię poprowadzić…

- Odejdź i daj mi spokój! – nie wytrzymałem i krzyknąłem na głos.

- Zazwyczaj jak chcesz żeby ruszyła, to musisz wcisnąć przycisk – podpowiedział Samfu, który wszedł właśnie do windy – Wyprowadzasz się? – zapytał spoglądając na torbę.

- Co? – zapytałem zdezorientowany. Głos zniknął.

- No nie wiem, wyglądasz jakbyś gdzieś wyjeżdżał – powtórzył wskazując palcami rzeczy, które niosłem.

- Och to – odchrząknąłem i poprawiłem strój - To jest na mój pokaz, który odbędzie się dzisiaj wieczorem w pubie! Magia rozsadzi to pomieszczenie i pokaże wam coś zupełnie nowego!

- Brzmi ciekawie, myślisz, że mógłbyś zorganizować coś takiego, żebym widział w ciemnościach? – zapytał mnie.

- Widział w ciemnościach? – zdziwiłem się.

- Tak! Pomyśl jakby było cudownie kogoś zabić podczas takiego pokazu. Oczywiście jeżeli sam na coś takiego nie wpadłeś – powiedział wciskając przycisk pubu – Och, wybacz nie zapytałem, gdzie jedziesz, ale pomyślałem, że się wkradnę skoro i tak miałeś takie problemy z odjazdem.

                Nie wiedziałem jak dokładnie mogę odpowiedzieć na jego pierwsze słowa. Chciałem coś powiedzieć, ale ostatecznie nie złożyłem żadnego zdania w głowie, więc odpowiedziałem tylko:

- Ja też jadę do pubu. Tam będzie pokaz. Dzisiaj o godzinie dziewiętnastej.

- Idealnie! Pomyśl o jakimś noktowizorze, taka sytuacja się nie powtórzy – powiedział podekscytowany, a winda ruszyła.

- Ale ja chcę poprawić trochę nastrój ludzi, a nie zrobić im krzywdę – zaprzeczyłem.

- Ja ci uwierzyłem! Pomyśl jak inny się na to nabiorą i jacy będą odsłonięci! Upozorujemy wypadek, co ty na to? Oczywiście mnie nie sprzedasz, prawda kolego? – przysunął się do mnie niebezpiecznie blisko. Jęknąłem wystraszony. Drzwi się otworzyły. Po drugiej stronie stała Cecily oraz Yama. Spojrzeli na nas zdziwieni. Samfu odsunął się ode mnie i poklepał po ramieniu.

- Ethan organizuje pokaz magiczny! – powiedział wychodząc z windy. Wyszedłem za nim, ale czułem się coraz gorzej. Najpierw nocny spacer Artysty, potem ten dziwny głos, a teraz to. Czy fortuna mnie opuściła?

- Naprawdę? To fajny pomysł – ucieszyła się Cecily patrząc w moją stronę.

- Mam do ciebie prośbę i pytanie Yama – powiedziałem, czując się wciąż nieswojo – Chciałbyś być moim asystentem w dzisiejszym pokazie?

- To już dzisiaj? – zdziwiła się Cecily.

- Nie jestem pewien… - Yama podrapał się po głowie. Nie wyglądał na zachwyconego.

- Oj daj spokój, pomyśl jaka to fajna okazja żeby trochę rozruszać towarzystwo i sprawić żeby nie myśleli tylko o tym, że jesteśmy tu uwięzieni. Szczególnie, że Maks i Aaron mają jeszcze sporo pracy przed sobą.

                Spojrzałem na Samfu, który stanął na boku i uśmiechnął się do mnie paskudnie.

- Ech… - westchnął – Dobra, wpisz mnie.

- Świetnie ­– ucieszyłem się, a Cecily zaszczyciła nas wyjątkowo pięknym uśmiechem. Była niesamowicie urodziwą kobietą.

- Możemy ci jakoś jeszcze pomóc? – zapytała Aktorka.

- Właściwie to tak – otworzyliśmy drzwi do pubu. W środku nie było nikogo. Samfu poszedł po piwa dla siebie, Yamy oraz Cecily, a ja złożyłem torbę z rzeczami oraz belki przy scenie – Muszę to rozłożyć, tak żeby odgrodzić stoliki od sceny kurtyną i żeby jakoś podłączyć te reflektory do prądu.

- Z chęcią ci pomożemy! Jejku, to naprawdę cudowny pomysł Ethan – wyglądała na naprawdę podekscytowaną.

                Samfu usiadł z kuflami przy stole, a ja w tym czasie wytłumaczyłem jak widzę zamontowanie kurtyny.

- Nie mam tylko pomysłu jak można by zamontować te drewniane belki – zastanowiłem się na głos.

- Możemy je oprzeć o podwyższenie i powinny się bez problemu trzymać. Ale myślę, że przydałoby się jakieś tło – zaproponowała Aktorka.

- Tło? – zapytałem.

- Tak. Najlepiej, coś, gdzie będziesz mógł coś zawiesić. Ale spokojnie, nie przejmuj się tym na razie, zorganizujemy to jakoś. Poproszę o pomoc paru chłopaków i coś tu ogarniemy. Planujesz zaprosić jeszcze kogoś na pokaz?

- Sandrę i Wendy – powiedziałem. Yama parsknął, a Cecily pokręciła głową.

- Myślisz, że to mądre zapraszać je na jeden pokaz? – zapytała.

- To zjebany pomysł – włączył się Samfu bekając.

- Będą mi potrzebne do dobrego pokazu, więc spróbuje. Najwyżej spróbujemy we dwójkę z Yamą.

- Właściwie to jak będę mógł ci pomóc? – zapytał Pokerzysta.

- Po prostu przygotuj wszystkie przetasowania kart, jakie znasz i ubierz się nieco bardziej scenicznie, żebyś był widoczny w blasku mojej kreacji – okręciłem się na pięcie, prezentując pełen obrót.

- Okej, okej… - odpowiedział i sięgnął do kieszeni wyciągając talię kart, którą wyjął i przetasował jednym ruchem.

- Wiecie może gdzie znaleźć Wendy? – zapytałem.

- Z tego, co wiem poszła odwiedzić Mycrofta – odpowiedział Samfu.

- Ale poszła potem na siłownię – powiedział Alan, który pojawił się nagle w pomieszczeniu – Wiem, bo wracam właśnie od Elizabeth. Coś się dzieje?

- Organizuje pokaz magiczny, dzisiaj wieczorem – powiedziałem – Przyda się twoja pomoc przy rozstawianiu sceny.

- Och – spojrzał na mnie nieco zdziwiony – Jak nie boicie się, że coś wam popsuje to z chęcią pomogę – powiedziałem.

- Ethan idź, my wszystko przygotujemy – powiedziała Cecily, a ja idąc za jej radą ruszyłem w stronę windy.

                Przeszedłem przez cały korytarz i gdy wsiadłem do windy i wcisnąłem przycisk wysyłający mnie na siłownię to odetchnąłem z ulgą. Wszystko się układało lepiej niż planowałem, ale przez dłuższą chwilę robiło się nieprzyjemnie. Nie mogłem pozwolić, żeby to zepsuło mi humor. Wysiadłem z windy i ruszyłem do blaszanych drzwi. Nie odwiedzałem jeszcze tego piętra, więc chociaż nie planowałem z niego korzystać to chciałem zobaczyć jak wygląda. Otworzyłem drzwi. W środku od razu w oczy rzuciła mi się grupka, która ćwiczyła na bieżniach. Siłownia wyglądała naprawdę imponująco, bo maszyn do ćwiczeń było wiele rodzajów i każdy mógł znaleźć coś dla siebie. Widziałem też dużo zapasowych przyrządów takich jak ciężarki, hantle, sprężyny, oraz wiele innych.

- Hej Ethan! – krzyknął Jacob – Jednak wpadłeś poćwiczyć?

Julia i Wendy biegały obok niego, całe spocone i ciężko oddychające, ale widocznie uśmiechnięte.

- Hej – przywitałem ich, podchodząc bliżej – Przyszedłem wam przekazać niesamowitą, magiczną wiadomość!

- Jaką? – zapytał Jacob, jak zwykle najbardziej ciekawy informacji.

- Dzisiaj wieczorem organizuje pierwszy w historii tego hotelu pokaz magiczny! Pokaże wam to, czego wasze oczy jeszcze nie widziały! – zapowiedziałem się jak za starych czasów.

- To bardzo fajny pomysł – stwierdziła Julia, ledwo słyszalnym głosem, przerywanym głośnym oddychaniem.

- Już dzisiaj? – Jacob zeskoczył pewnym krokiem z bieżni i podszedł do mnie przecierając pot z czoła – Ogarniesz to? To świetna inicjatywa stary!

- Myślę, że tak, ale będę potrzebował pomocy – zapowiedziałem.

- Jakiej?

- Wendy wystąpiłabyś ze mną na scenie? Jeżeli chcesz, bez nacisku, po prostu pasuje to do wizji w mojej głowie. Zresztą rzadko ma się okazję, żeby zaszaleć na scenie przy Ethanie Incredible! – wykrzyknąłem.

                Striptizerka spojrzała na mnie nieco zaskoczona. Ciężko oddychając zeszła ze swojej bieżni i po chwili łapania oddechu powiedziała:

- Pewnie, ze ci pomogę, uwielbiam występować na scenie – w jej głosie dało się usłyszeć entuzjazm. Nie wyglądała na taką złamaną jak wczoraj wieczorem, gdy nieśliśmy Mycrofta do Elizabeth.

- Dziękuje – odpowiedziałem – Bądź po osiemnastej w pubie, okej? – zapytałem.

- Jasne! Mam się jakoś specjalnie ubrać?

- Przygotuj jakiś ładny strój wieczorowy, który pozwoli ci na swobodę ruchów – poprosiłem.

- Okej!

Zaskoczyło mnie to, z jaką łatwością szło mi kompletowanie asystentów. Nie wspomniałem jej o Sandrze, ale nie chciałem wywoływać chaosu. Wolałem postawić ją przed faktem dokonanym i dogadać wszystko na miejscu.

- Wszystko w porządku… tak poza tym? – zapytałem Wendy.

- Tak. Otrząsnęłam się po wczoraj i próbuje być w końcu przydatna. Muszę się ogarnąć, żeby to co stało się wczoraj się nie powtórzyło – odpowiedziała wyprostowana i pewna siebie. Miło było ją widzieć w dobrym nastroju.

- Nie powinnaś się nadto obwiniać, Mycroft jest strasznie narwany, nie zrobiłaś niczego, co powinno go zmusić do takiego durnego pomysłu – Jacob stanął w jej obronie.

- Ale mimo to, mam dosyć zamartwiania się. Pokonałam swoje problem i czas odwdzięczyć się za to wam i temu miejscu. Mam dosyć kłótni i nerwów.

- Zdrowe podejście – powiedziała Julia.

- Dobrze, ja musze ogarniać dalej pokaz, więc cieszę się, że wpadniecie i pomożecie. Widzimy się potem! – pożegnałem się z nimi i ruszyłem w kierunku wyjścia. Została tylko Sandra, a czasu miałem jeszcze całkiem sporo, chociaż czekała mnie jeszcze pomoc przy rozbudowaniu sceny.

                Wsiadłem do windy i wróciłem do głównej klatki schodowej, zastanawiając się gdzie mogę znaleźć Uwodzicielkę. Nie było jej w siłowni i wątpiłem, że znajdę ją na deptaku czy w pracowni informatycznej. Postanowiłem spróbować poszukać jej w pokoju. Zszedłem schodami po raz kolejny i przez chwilę szukałem odpowiednich drzwi. W końcu znalazłem i zapukałem mocno trzy razy. Na odpowiedź nie musiałem długo czekać, bo po chwili otworzyła i stanęła przede mną. W ręce trzymała coś kolorowego i podłużnego, z czego kapały dziwny śluz. Spojrzałem na to przerażony.

- Siemka, co tam? – zapytała.

- Ma-mam pytanie – powiedziałem dalej zapatrzony na obiekt trzymany w jej rękach. Widząc mój wzrok uśmiechnęła się szeroko i niedbale odrzuciła obiekt na bok. Ten upadł z plaśnięciem na podłogę.

- Może wejdziesz? – zaproponowała.

- Nie, nie – odpowiedziałem – Chcę po prostu ci powiedzieć, że wieczorem o dziewiętnastej będzie pokaz magiczny. Mój pokaz magiczny! – odzyskałem nieco pewności siebie.

- Super, na pewno wpadnę, lubię takie bajery.

- Właściwie to chciałem zapytać, czy na nim nie wystąpisz – wtrąciłem, zanim zdążyła zamknąć drzwi, zapierając je dłonią.

- Wystąpić? Jako kto? – zapytała zaciekawiona, oblizując palec.

- Jako ktoś, kto będzie błyszczał koło nas na scenie – odpowiedziałem.

- Zajebiście, jasne, że chce! – powiedziała ucieszona – Ale kto jeszcze tam będzie? Na scenie mam na myśli.

- Ty, ja, Yama i Wendy – bałem się jej reakcji, ale miałem wciąż dłoń na drzwiach, więc wiedziałem, że ich gwałtowanie nie zamknie.

- O nie. To nie przyjdę – powiedziała i rzeczywiście próbowała zamknąć drzwi, ale jej to nie wyszło – Wybacz wielkoludzie, ale nie chcę mieć z nią nic wspólnego.

- Proszę cię… Zrób to dla innych, a nie dla siebie – poprosiłem.

- Mamy na pieńku i nie ma sensu żebyśmy były razem w jednym pomieszczeniu poza porannym śniadaniem. Mówię ci, dla dobra grupy.

- To naprawdę świetna opcja, żebyś mogła się pokazać, przecież nie będziesz musiała nawet za bardzo na nią patrzeć. Ona będzie robiła swoje, a ty swoje, a wszystko przy moim pokazie magicznym. Błagam Sandra, zgódź się – poprosiłem. Widziałem, że się nad tym zastanawia. Spojrzała na mnie zza okularów i powiedziała:

- Powiem tak, raczej wpadnę, ale nie chcę mieć żadnych scen z nią. Chcę po prostu poprawić humor paru paniom i panom i dać fajny pokaz. Jak będzie mnie prowokowała to od razu wychodzę – brzmiała na poddenerwowaną, ale cieszyłem się, że ją przekonałem.

- Dziękuje ci bardzo. Zbieramy się po osiemnastej w pubie – powiedziałem i przeczesałem grzywę.

- Super – powiedziała wykorzystując to, że puściłem drzwi i zamknęła je z trzaskiem. Miałem nadzieję, ze mimo wszystko przyjdzie na pokaz.

                Przez to jak szybko poszło zbieranie grupy mogłem jedynie wrócić do pubu i dalej przygotowywać wszystkie potrzebne rzeczy. Droga minęła mi w mgnieniu oka, bo w głowie układałem plan. Jak wszystko przeprowadzić żeby było dobrze. Doszedłem do Pubu, gdzie zebrała się już trochę większa grupa. Rozstawili kurtynę, która sięgała prawie sufitu i przygotowali strefę krzesełek i stolików. Gdy Cecily mnie zobaczyła to uśmiechnęła się:

- Jesteś już... I jak? Udało ci się dogadać z dziewczynami? - zapytała.

- Chyba tak. Wendy nie wie, że Sandra się pojawi, ale Sandra się raczej zgodziła - odpowiedziałem drapiąc się po głowie.

- My rozstawiliśmy co trzeba i zastanawiamy się jak jeszcze możemy pomóc.

Samfu, Yama i Alan siedzieli razem w pierwszym rzędzie i o czymś rozmawiali. Zauważyłem, że do pubu przyszła również Agatha i Olivier, którzy pisali coś między sobą, wymieniając się co chwilę notesem.

- A tło? - zapytałem, patrząc, że na tyłach sceny ustawili coś w stylu ściany z worków, którą oparli o ścianę pomieszczenia. Zasłonili to dwoma dużymi tablicami korkowymi, które nawet z dalek wyglądły na tyle grube żeby dało się do nich przybić nawet coś dużo cięższego niż tło z prześcieradeł i płótna.

- Musisz jeszcze pomyśleć co byś chciał mieć na tle, bo nie miałam zbytnio pomysłu - przyznała.

- Dziękuje ci bardzo za pomoc. Musze porozmawiać z Yamą - odszedłem w stronę pierwszego rzędu. Chłopaki spojrzeli na mnie, gdy tylko do nich podszedłem.

- Yama, mogę z tobą chwilkę pogadać na osobności. Chodzi o pokaz - zaznaczyłem, żeby pokazać z jak ważną sprawą do niego przyszedłem.

- Jasne - odpowiedział i wstał. Weszliśmy po niedużych schodkach na scenę i stanęliśmy za kurtyną.

- Słuchaj mam pewien plan jak będzie wyglądać cały pokaz. Jestem ciekaw jak szybko jesteś w stanie rzucać kartami i czy jesteś w stanie tasować je tak, żeby opadały na scenę jak deszcz - zapytałem.

- Umiem to i to - przyznał po chwili zastanowienia - Tylko muszę wiedzieć kiedy, co mam zrobić.

- Dobra, to posłuchaj... - opowiedziałem mu całą swoją wizję. W mojej głowie widziałem jak patrzy na mnie z podziwem i słucha jak opowiadam o kolejnych etapach naszego pierwszego wspólnego pokazu. Nie jestem pewien czy tak było w rzeczywistości, ale gdy skończyłem to przytaknął.

- Wszystko rozumiem - powiedział - Trochę to skomplikowane, ale myślę, że ogarnę.

- Super - powiedziałem - Możemy trochę razem potrenować, jak rozpakuje wszystkie akcesoria - zaproponowałem.

- Dobra - nieco ociągał się z odpowiedzią - Będę czekał pod sceną.

                Następną godzinę spędziłem na rozstawianiu reflektorów, przygotowywaniu odpowiednich sznurków i mechanizmów, żeby scena była przedłużeniem mojego ciała. Przedłużacz, który mi podpięli miał idealnie pięć wejść, ale jego dużym minusem było to, że kabel wisiał napięty w powietrzu. Niestety musieliśmy go podpiąć aż zza lady, bo tam były jedyne kontakty. Po rozłożeniu zaprosiłem Yamę i kolejną godzinę spędziliśmy na przygotowaniach. Chłopak posługiwał się kartami nawet lepiej ode mnie, co pokazał trafiając nawet w najmniejsze cele. Manewrował kartami jak prawdziwy wirtuoz i spełniał wszystkie moje wymagania. Po treningu, przez to, że dochodziła siedemnasta, poszliśmy całą grupą do jadalni. W środku czekali na nas prawie wszyscy, nie licząc Mycrofta, Aarona oraz Maksa. Rewolwerow aż błyszczał w swoim nowo uszytym, prowizorycznym mundurze. Wyglądał całkiem nieźle, przez co zastanawiałem się czy nie poprosić Alice o uszycie jakiejś kreacji.

- Alan jak tam twoje ręce? - zapytała Audrey, kiedy już wszyscy siedzieli z nałożonymi porcjami i jedli spokojnie.

- Od dawna w porządku. Po tamtych okładach i maści, nie zostało nawet śladu po oparzeniach - odpowiedział z uśmiechem podwijając rękawy i pokazując ręce.

                W jadalni były też dziewczyny, które miały wziąć udział w pokazie. Łypały na siebie groźnie, widocznie już obie wiedziały o sobie. Wendy podeszła do mnie w pewnym momencie, widocznie zdenerwowana:

- Czemu mi nie powiedziałeś? Myślałeś, że się nie dowiem?

- Wiedziałem, że tak zareagujesz, a taki pokaz to ogromna okazja! Sandra się zgodziła, chociaż usłyszała o tobie i po prostu nie będzie ci wchodziła w drogę - wytłumaczyłem spokojnie.

- Czyli jej powiedziałeś, a mi nie?! - widać, że to zdenerwowało ją jeszcze bardziej.

- Proszę cię Wendy. Mycroft walczył o nasze dobro, ty masz okazje podnieść ducha całej grupy. Będziesz tylko tańczyła, nawet nie musisz na nią zwracać uwagi.

Przez chwilę patrzyła na mnie takim spojrzeniem, jakby chciała mnie zabić.

- Jak wymyślisz nam jakąkolwiek wspólną scenę to zrezygnuję. Ja będę tylko tańczyła, bo sam pomysł bardzo mi się podoba, ale jak ona wejdzie mi w drogę to natychmiast sobie odpuszczę - powiedziała.

- Oczywiście - odpowiedziałem i spojrzałem na Uwodzicielkę, która przyglądała się całej sytuacji. Pokazała w naszą stronę kciuk do góry i chociaż Wendy prychnęła pod nosem to ja odwzajemniłem gest.

                Reszta obiadu obyła się bez niepotrzebnych kłótni. Farmaceutka powiedziała, że stan Mycrofta jest stabilny i już jutro wypuści go z prowizorycznej przychodni, a Carmen opowiedziała jak radzą sobie z Aaronem. Po zjedzeniu, było coraz bliżej godziny osiemnastej, więc wraz z moją trupą udałem się do pubu, gdzie zaczęliśmy przygotowania.

- Drogie panie - zacząłem, gdy staliśmy na scenie - Wasze zadanie jest proste...

Wendy przebrała się w nieco bardziej świecącą bieliznę i założyła buty sięgające ud. Pod nimi miała siatkowe pończochy. Sandra ubrała się w obcisłe, krótkie spodenki, ładnie podkreślające nogi rajstopy i buty na obcasie, a na górze miała podkoszulek odsłaniający jej smukłe ramiona. Obie prezentowały się dobrze. Yama wcisnął się w koszulę w kratę i czarne spodnie, a włosy ułożył wyjątkowo elegancko.

- Nie pozabijać się - dokończyła Sandra - Jasne. Wyjątkowo zamierzam się dobrze bawić i dać solidny pokaz.

- Tak samo jak ja - przyznała Wendy.

- Wierzę, że po prostu będziemy się dobrze bawić i damy pokaz, który zapamiętają wszyscy w tym hotelu! - powiedziałem, czując dreszcze. Nie mogłem się doczekać startu. Zaczęliśmy dalsze próby. Wendy poruszała się na rurze z ogromną gracją. Wywijała, opadała i wspinała się, prezentując niesamowicie zgrabne nogi. Sandra po prostu chodziła w jedną i drugą stronę rzucając spojrzenia i wykonując dokładne, powolne ruchy. Ja i Yama zajmowaliśmy się szlifowaniem synchronizacji pomiędzy moimi ruchami i jego rzutami. Zgrywaliśmy się naprawdę nieźle.

- Jak stanę przy tym lustrze, to zgaśnie światło i zapalą się reflektory - powiedziałem stając przed długim zwierciadłem - Wtedy możecie zejść na trochę ze sceny i schować się za zasłonami. Jak skończę to wrócicie i wtedy wchodzisz ty Yama.

Przez dłuższą chwilę mi nie odpowiadał zatopiony w myślach. W końcu obniżył rękę, którą namiętnie bawił się kosmykiem własnych włosów i spojrzał na mnie:

- Wcześniej mam po prostu się chować?

- Dokładnie tak - potwierdziłem - Pokaz zacznę od paru mniejszych czarów i towarzystwa Wendy oraz Sandry.

- A my mamy potem wrócić, czy zostaniesz sam z Yamą? - tym razem pytanie zadała Wendy.

- Wy wrócicie na sam koniec jak zacznę wbijać te ogromne gwoździe. Wtedy odwrócicie trochę uwagę, żebym mógł dobrze to rozegrać.

                Nagle przygotowania przerwał nam dźwięk komunikatu, zupełnie taki sam jak z rana i wieczorem:

- Szanowni Państwo, zapraszam was serdecznie do pubu na pokaz organizowany przez Pana Ethana Incredible oraz jego grupę, który rozpocznie się już za dziesięć minut.

Po raz kolejny przeszedł mnie dreszcz emocji. Zaraz się zacznie.

- Wszyscy, wszystko wiedzą? - zapytałem. Cała trójka kiwnęła głowami. Nie minęło pięć minut, zanim w pubie zjawili się wszyscy oprócz Mycrofta. Przyszedł nawet Aaron i Maks. Pokaz miał się zacząć lada chwila. Nie czułem stresu, bo wiedziałem, że wypadnę wyśmienicie, a moi pomocnicy dadzą z siebie wszystko. Miejsca zostały zajęte, Lokaj oraz Kucharka krzątali się i roznosili przekąski oraz kufelki z piwem. Alan stał na przodzie, oparty o jeden z filarów. Wszystko było podłączone i gotowe na pokaz. Wyszedłem na przód stając przed publiką:

- Moi drodzy! Nazywam się Ethan Incredible i zapraszam was na najbardziej niesamowity, niepowtarzalny i cudowny pokaz magiczny, jaki widzieliście w tym i poprzednich życiach! – wykrzyknąłem. Światła nieco przygasły, ale reflektory nie zostały jeszcze zapalone. Słyszałem jak za moimi plecami chodziły moje asystentki. Nie odwracałem się i zaufałem, że będą robiły swoje. Twarze widzów dawały mi odpowiedni obraz tego, co działo się za mną. Mężczyźni patrzyli zafascynowani, a kobiety zaciekawione i lekko podirytowane. Uśmiechnąłem się pod nosem – Zobaczycie dzisiaj rzeczy, które będziecie widzieli przed oczami nawet jak je zamknięcie! Zapnijcie pasy, bo to pomieszczenie będzie wypełnione prawdziwą magią! Pod koniec całego pokazu wasze życia nie będą już takie same.

                Odszedłem krok do tyłu, bez problemu mijając Sandrę. Stanąłem i machnąłem rękoma, wykonując szybki ruch i pociągając za jeden z wielu, ukrytych sznurków. Yama, ukryty za kurtyną wypuścił talię kart, która była przyczepiona do żyłek, niewidocznych kompletnie w świetle. Karty zawisły w powietrzu i ułożyła się z nich duża piątka. Uderzyłem w nie, a dzięki kolejnemu sznurkowi, karty zaczęły pokazywać czwórkę. Kolejne uderzenie zmieniło ją w trójkę, jeszcze jedno w dwójkę i ostatnie w jedynkę. Następnie karty się rozpadły, a ja rzuciłem dwie z bomb dymnych, które na chwilę spowiły scenę w dymie. Wyskoczyłem z niego po drodze wrzucając jedną z nich do ust. Gdy tylko wylądowałem w kłębach dymu, rozgryzłem ją i wypuściłem kolejne kłęby. Między palcami miałem pochowane różne foremki. Gdy dmuchałem to z moich dłoni wylatywały statki, dzwony, serca, złożone okręgi i wiele innych. Leciały w stronę publiki i rozbijały się nad ich głowami.

                Wykorzystałem zamęt i przeskoczyłem w bok, stając przy jednym z luster i wysuwając drugie na środku sceny. Nie było to jeszcze zwierciadło, które oznaczało zejście ze sceny dziewczyn, więc te kontynuowały swój pokaz. Użyłem przełącznika. Lustro się rozwaliło na kawałki, ale nie narobiło hałasu, bo tkaniny wygłuszyły upadek. Z perspektywy publiki wyglądało to tak, jakby moja postać rozpadła się na kawałki, a przez oświetlenie i masę dymu byłem pewien, że wiele osób dało się oszukać. Nie spodziewali się, żeby tak duża osoba jak ja, poruszała się tak sprawnie.

- Przygotuj się Yama – wyszeptałem. Mężczyzna westchnął i zaczął wypuszczać talie, które kaskadami zaczęły opadać zasłaniając obszar pomiędzy kurtynami. Wybiegłem na środek i stanąłem przy zwierciadle, dając znak żeby Sandra i Wendy uciekły. Te posłusznie schowały się za drugą kotarą, zostawiając mnie samego na scenie. Światło przygasło i zapaliły się reflektory. Na scenie stały teraz cztery moje odbicia i ja, pośrodku nich. Ukłoniłem się przygotowują do kolejnej sztuczki, gdy nagle usłyszałem trzask. Zrobiło się ciemno.

                Krzyknąłem z przerażenia. Rozpętała się panika. Czułem jak ktoś wpada na mnie w ciemności. Coś uderzyło dosyć mocno, a chwilę potem usłyszałem dźwięk tłuczonego szkła.

- Co się dzieje? – krzyknął ktoś z publiki.

- Zapalcie światło! – krzyknęła Cecily. Ukucnąłem i skuliłem się, bojąc wykonać najmniejszy ruch. Nagle światło się zapaliło. Podniosłem się szybko, bo nie chciałem żeby inni widzieli jak się schowałem. Reflektory dalej nie działały, ale ktoś użył głównego włącznika. Nie zdążyłem dobrze się rozejrzeć, zobaczyłem jedynie porozbijane reflektory, które pospadały ze sceny i poprzewracane krzesła. Publika stała i obserwowała jeden punkt. Spojrzałem i krzyknąłem po raz drugi. Tuż obok Alice i Julii, które siedziały po prawej stronie publiki ktoś leżał. Postać miała nogę zaplątaną w kabel od reflektorów i była otoczona plamą szkarłatnej czerwieni, która powoli rosła. Odwróciłem wzrok, zbyt przerażony żeby spojrzeć na to ponownie.               

                 Przy zwojach kabli i labiryncie krzeseł leżał Alan Dantes, a z jego rozbitej głowy szybko wypływała krew.

-----------------------------------------------------------

Dziękujemy za wsparcie Naszym Patronom:

- Raika

- Pozostali Patroni z niższych progów