Epizod II - Rozdział 12: Dobry człowiek (Aaron Masayoshi)

Epizod II: Trafiony, zatopiony

Rozdział 12: Dobry człowiek (Aaron Masayoshi)

Epizod II czas zacząć! Zaczynamy od perspektywy Aarona, myślę, że bardzo ciekawej. Postaraliśmy się przekazać wam pełnie wnętrza tego powierzchownego chama i buraka i pokazać, że jest znacznie ciekawszą postacią, kiedy wejdzie się do jego głowy. Zobaczycie jak wyglądają godziny po procesie i jak reagują na to wszystko poszczególne postacie. Zapraszamy do czytania i zachęcamy do dołączenia do dyskusji po przeczytaniu!

----------------------------------------------------------------------

                Głowa głucho upadła do koszyka. Następnie obraz zniknął. Nie odwracałem wzroku, ale nie było to spowodowane ciekawością, tylko szacunkiem do życia. Raphael był mordercą i próbował zabić nas wszystkich, ale wciąż był człowiekiem, a byłem przekonania, że każde życie się liczyło, nawet w tych warunkach. Nie mogłem uwierzyć, że naprawdę znajdowałem się w hotelu ukrytym od całego świata, zaczęliśmy się zabijać, a co najśmieszniejsze sami wprowadziliśmy kolejną osobę do grobu. Śmierć Łyżwiarza leżała na naszych sumieniach, ale nic nie mogło tego zmienić. Albo my, albo on. Wybór był oczywisty.

                Proces pozostawił po sobie jednak pewien niesmak. Ekran pokazujący egzekucję zgasł, a my staliśmy w ciszy, którą przerywały tylko świszczące płomienie świec. Podczas walki o życie z człowieka wychodziły najgorsze cechy. Ja byłem podejrzliwy wobec wszystkich, ale niektórzy wręcz rzucali sobie kłody pod nogi, byleby tylko ocalić własne życia. Nie chciałem ich oceniać, wiedziałem w głębi, że gdybym ja był jedną z osób podejrzanych to ratowałbym siebie w podobny sposób. Podobało mi się jednak to, jak wyglądała cała analiza. Badanie różnych problemów informatycznych przebiegało często w podobnym stylu, ale tutaj było tyle szczegółowości i skupienia się na detalach, że czułem się szczerze podekscytowany. Żałowałem jedynie, że ekscytacja była oparta o śmierć dwójki osób. Czułem się tak bardzo bezsilny.

- Samolubny dupek – mruknął wystarczająco głośno Mycroft.

- Wykorzystanie nieprzytomnej ofiary to hańba – wykrzyknął Rewolwerow – Niech jego dusza smaży się w piekle.

- Myślałem, że komuniści nie wierzą w piekło – zdziwił się Yama.

- Podałem przykład żebyście zrozumieli poziom mojej frustracji Towarzyszu – odpowiedział automatycznie.

- Przepraszam, że cię podejrzewałem - Alan spoglądał w stronę Elizabeth, która patrzyła na niego spokojnym wzrokiem.

- Nie masz za co przepraszać. Jedynie ja mogę przeprosić ciebie. Specjalnie zachowywałam się podejrzanie, bo chciałam sprawdzić jak daleko jesteś w stanie się posunąć. Całe szczęście się nie zawiodłam.

- To był test? - zdziwił się chłopak.

- Chyba zachowywałam się wystarczająco podejrzanie, co?

- Myślę, że wszyscy powinniśmy siebie przeprosić - przerwała nagle Wendy - Za te oskarżenia i podkopywanie pod sobą dołków.

- Bzdura - powiedziała spokojnie Cecily - Ja bym wolała żeby wszyscy, o ile dojdzie ponownie do takiej sytuacji, zaakceptowali to, że każdy walczy o swoje życie i życie osób z grupy. Nie ma sensu się obrażać. Trzeba walczyć!

- Ja myślę, że powinniście się wszyscy wstydzić! - krzyknęła Agatha - Zginął człowiek! Jeden z nas! Jak możecie być tak bezduszni?

- Mówisz o agresywnym pijaku, czy o jego mordercy? Stało się. Trzeba to przegryźć - odpowiedziała Sandra. Paskudny nastrój wisiał niby chmura nad grupą. Niektórzy się nawet nie odzywali, tylko patrzyli w milczeniu przed siebie.

- Zamknij się i okaż nieco szacunku - powiedziałem zaciskając pięść. Nie lubiłem takich interakcji. Zerknąłem na Mycrofta. Siedział cicho, a na jego twarzy widać było niepokój. Zawsze taki był w dwóch przypadkach - gdy wygrywał, albo gdy się mocno nad czymś zastanawiał. Podejrzewałem, że to on zabił Dismasa, ale tym razem to nie była jego wina. Ludzie myśleli, że przesadzam, a wiedziałem, że ten człowiek był po prostu zły. Nie oznaczało to, że ja jestem dobry, ale on zdecydowanie był paskudną osobą.

- Myślę, że dzisiaj już nie ma sensu nic ustalać. Jesteśmy zmęczeni i trzeba odpocząć. Która w ogóle jest godzina? - zastanowił się Jacob.

- Dochodzi szesnasta. Obiad będzie czekał na państwa w jadalni - Lokaj włączył się do rozmowy naturalnie, jak zawsze. Nie widać było w nim kata, który ściął Raphaela, ale nie miałem wątpliwości, że to on krył się pod kapturem.

- Jeżeli myślicie, że będziecie nas kontrolować to się grubo mylicie – wykrzyknęła Alice – Nie damy się podejść waszym sztuczkom. Nikt więcej już nie zginie!

- Nie nudzi cię to? – zapytała Neri – Powtarzacie to już po raz setny, a dopiero, co straciliście dwie osoby, w tym jedną własnoręcznie zaprowadziliście na egzekucję. Ciężko uwierzyć w wasze dobre zamiary.

- Ciężko jest uwierzyć w wasze, skoro zasłaniacie się ratowaniem świata, a traktujecie nas jak tanią formę rozrywki – odgryzł się Samfu.

- Zaznaczę raz jeszcze, że nie każemy wam się zabijać. Sami to robicie.

- Czym wy jesteście? – podobne pytanie zadał wcześniej Rewolwerow, ale teraz padło z ust Maksa – Średnio wierzę w zjawiska paranormalne, ale jedyne, co przychodzi mi na myśl to duchy.

- Jesteśmy duchami – odpowiedział Bobru – Zginęliśmy jakiś czas temu, ale dzięki odpowiedniej aparaturze możemy tu teraz być, niestety tylko pod taką postacią. Walczymy, żeby to zmienić, ale to nic prostego.

                Informacja rozeszła się po nas, niczym kręgi po wodzie. Porwały nas duchy? – taka myśl zagościła do mojej głowy i brzmiała nierealnie. Parsknąłem pod nosem, nie mogąc uwierzyć w taką historię. Byłem pewien, że da się to logicznie wytłumaczyć, a porywacze robią sobie z nas żarty, nie pierwszy raz.

- Dowiecie się niedługo wielu ciekawych rzeczy, ale póki, co czas kończyć. Długa dyskusja potrafi wymęczyć – powiedział Bobru.

- Proszę się niczym nie przejmować, jutro otrzymacie coś, co powinno was zainteresować. Możemy się umówić w południe w czytelni – zapowiedział Białowłosy.

- Nic od was nie chcemy – burknął Yama.

- Właściwie to chcemy. Nie po to zginęły dwie osoby, żebyśmy nie dostali żadnych nowych informacji – powiedział Detektyw.

- Chcesz grać z nimi w tą grę Jacob? – zapytała Audrey, która wyglądała na naprawdę przybitą. Zabranie jej zakazem, możliwości krzyku to było jedno, ale teraz zdawała się być złamana. Nie było śladu po kobiecie, która rozstawiała wszystkich po kątach.

- Tak. Przed tą sprawą stanęliśmy w martwym punkcie, a teraz mamy szansę na kolejne informacje. Jeżeli nie chcemy żeby śmierć Dismasa i Raphaela poszły na marne, powinnyśmy z tego skorzystać.

- Od teraz będziemy was odwiedzać. Skoro się już poznaliśmy… - Neri powiedziała lekko uśmiechając się.

- Najsmutniejsze jest to, że niedługo znowu się tu zobaczymy – westchnął teatralnie Bobru.

- Nie ma sensu ich dłużej słuchać. Chodźcie. Wracajmy – zaproponowałem wchodząc powoli w górę, dokładnie tą samą drogą, którą desperacko próbował uciec Łyżwiarz.

                Grupa powolnym krokiem ruszyła za mną. Milczeli. Najgorzej ze wszystkich wyglądała Fryzjerka, która poza paroma przebłyskami podczas procesu siedziała cicho. Wyglądała jakby zaraz miała zemdleć i była blada jak ściana, co nie zwiastowało nic dobrego. Wendy szła obok Mycrofta i rozmawiali o czymś po cichu z grobowymi minami. Cecily obserwowała grupę i wyglądała jakby się nad czymś zastanawiała. Nie widać było u niej strachu, czy innych emocji. Samfu trzymał się niedaleko Audrey, Yamy oraz Jacoba. Patrzyli przed siebie i nie rozmawiali ze sobą. Ja prowadziłem, a tuż obok mnie podążała Carmen, Agatha i Olivier. Alan wyglądał na zakłopotanego, a szedł obok  Elizabeth, która coś mu tłumaczyła. Kiwał smutno głową, raz na jakiś czas. Maks pogrążony w myślach, kuśtykał prawie na samym końcu, mamrocząc coś pod nosem. Alice szła kawałek za Sandrą, która próbowała pocieszyć Fryzjerkę, z marnym skutkiem. Julia spoglądała na pozostałych, najwyraźniej obserwując rozwój sytuacji podobnie jak ja. Rewolwerow i Ethan zamykali pochód od lewej do prawej, nie zwracając uwagę na resztę i skupiając się na sobie. Komunista pogwizdywał coś wesoło, a Iluzjonista wyglądał jakby zjadł cytrynę, bo jego twarz wykrzywiała się cały czas.

                Wspięliśmy się na górę i przeszliśmy przez drzwi do pomieszczenia, w którym mogliśmy przyjrzeć się dowodom. Teraz było tutaj całkowicie pusto, ale światło wciąż oświetlało dokładnie ten sam punkt, w którym wcześniej stał stół. Przeszliśmy obok niego obojętnie, zmierzając w kierunku windy. Wcisnąłem przycisk i oparłem się o ścianę. Byłem bardzo poddenerwowany i w głowie prowadziłem prawdziwą bitwę.

- Ktoś będzie chciał przedyskutować w jadalnie to, co się stało? Tak wstępnie? – zapytał Jacob – Chciałbym jutro to wszystko ogarnąć i zebrać fakty, ale dzisiaj chyba nikt nie będzie miał na to siły.

- Wszyscy powinni coś zjeść. Tyle stresu i głód mogą być niebezpieczne – powiedziała Elizabeth.

- Masz strasznie dobry węch – zmieniła temat Julia – Nikt oprócz ciebie nie wyczuł tego wybielacza.

- Chemikalia są dla mnie tak charakterystyczne, że nie potrafię zignorować tego zapachu.

- Ja z chęcią coś zjem – powiedział Yama.

- Ja też – dodałem. Do grupy dołączył Maks, Audrey, Sandra, Elizabeth, Alice oraz Samfu.

                Wsiedliśmy do windy i wcisnęliśmy przycisk, odsyłający nas z powrotem do recepcji. Gdy tylko dojechaliśmy na miejsce to guzik od Sali Procesowej się odcisnął i zrobił szary. Zakląłem pod nosem. Miałem nadzieję, że po tym jak wszystko się uspokoi będziemy mogli jeszcze raz przeszukać miejsce, gdzie odbywał się proces. Wciąż poszukiwaliśmy poszlak, a miejsca do przeszukiwania się kończyły. Najbliżej znalezienia użytecznej informacji był Mycroft, który zmarnował swoją szansę. Nie dziwiłem się. Zawsze ryzykował i robił o jeden krok za dużo, co przypłacał tracąc wszystko, dlatego nasza rywalizacja wciąż trwała. Potrafił jednak naprawiać swoje błędy nieczystymi zagrywkami, które potrafiły być bardzo niebezpieczne. Pamiętałem moment, gdzie wygrał konkurs programistyczny przez to, że zniszczył życie swojego konkurenta, podrywając jego dziewczynę. Przeciwnik był tak załamany, że nie mógł się skupić na swojej robocie, co zostało bezbłędnie wykorzystane przez Mycrofta.

                Większa część grupy odłączyła się i ruszyła w stronę sypialni. Pozostali poszli w kierunku jadalni. Byłem głodny, zjadłem skromne śniadanie, a cała sytuacja sprawiła, że dopiero teraz uderzyły we mnie moje potrzeby. Z kuchni przywitały nas przecudowne zapachy. Lokaj potrafił gotować prawie tak samo dobrze jak Audrey. Nałożyłem sobie porządną porcję ryżu, trzy kotlety i zalałem to wszystko grzybowym sosem. Do niedużej miseczki dorzuciłem małą porcję surówki z marchewki i usiadłem, czekając aż wszyscy napełnią tace jedzeniem.

- Cieszę się, że tak dobrze ogarnęliście ten proces – powiedział Jacob, gdy usiedliśmy. Wszyscy zebrali się przy jednym stole.

- Ja nie za bardzo wiedziałam, co się dzieje, przez co czuję się jeszcze gorzej – zauważyła ze smutkiem Audrey.

- Nie zawsze to wszystko jest takie proste, jakby mogło się wydawać. Niektóre sprawy po prostu nie są takie oczywiste dla wszystkich.

- Ja też nie ogarniałem – przyznał Samfu przeżuwając głośno pokarm.

- Myślę, że liczy się to, że znaleźliśmy sprawcę, a nie, kto jak „ogarniał” – Maks zabrzmiał nieco opryskliwie.

- No tak, ale popatrz na to w ten sposób. Planujesz morderstwo i widzisz, kto rozłożył poprzedniego sprawcę na łopatki. Kogo atakujesz? Kogoś, kto ogarniał najbardziej na poprzednim procesie.

- Niestety tak to może działać. Dlatego to ważne, żebyście wiedzieli jak to wszystko rozłożyć i przeanalizować jakby mnie zabrakło – powiedział Jacob.

- Przestań tak mówić! – Audrey była na granicy krzyku, ale gładko uspokoiła głos – Nawet nie waż się tak mówić.

- Taka jest prawda. Trzeba to zaakceptować.

- Ja jestem ciekaw, czemu zaczęłaś sprowadzać podejrzenie na siebie? – Alice skierowała to pytanie w stronę Elizabeth.

- Wiedziałam, że jak bezpośrednio zacznę wskazywać na kogoś to wszyscy zaczną mnie bardziej podejrzewać. Wolałam zaskoczyć szyfrem żeby podać wam sprawcę na tacy. Po tym, co się wczoraj stało zdziwiłabym się gdybyś ty okazała się sprawczynią – wyraziła zdziwienie.

- Mamy teraz właściwie jakiś plan? – zapytał Yama.

- Wydaje mi się, że będziemy mogli dostać się teraz do nowych obszarów w tym hotelu – odpowiedział Jacob po chwili zastanowienia.

- Wciąż nie zdążyliśmy sprawdzić tego z windą – zauważyłem.

- Mnie zastanawia to, gdzie jest sala procesowa – Elizabeth odsunęła tacę na bok – Winda jedzie tam trochę dłużej.

- To prawda, ale pewnie to miejsce jest odseparowane, bo byli tam… oni – Alice wzdrygnęła się.

                Tajemnicze duchy wzbudziły nie lada sensacje. To miejsce nie przestawało zaskakiwać, ale widmowi gospodarze byli wisienką na torcie. Nie potrafiłem zrozumieć, jakim cudem istnieli. Nie wierzyłem w zjawiska paranormalne, a dwa z nich trzymały mnie teraz w tym miejscu i kazały zabijać resztę.

- Myślicie, że oni naprawdę są duchami? – zapytała Alice.

- Ja myślę, że jest jakieś logiczne wyjaśnienie tego wszystkiego – odpowiedział Jacob z pewnością w głosie.

- Właściwie to jest dużo raportów, które potwierdzają istnienie duchów – Pisarz splótł ręce i oparł na nich szczupłą twarz – Kiedyś, jeszcze w moim domu, czytałem o nawiedzonym domu na Ukrainie. To takie państwo niedaleko Polski. Oczywiście brałem całą historię z lekkim dystansem, ale powiem wam, że tamtejsze doniesienia były interesujące. Grupa naukowców wybrała się zbadać miejsce z profesjonalnym sprzętem – kamery termowizyjne, rejestratory dźwięków i cała masa sprzętu, który służył do wyłapywania niespotykanych zdarzeń. Całej ekspedycji przewodził Dymitr Wolaszko, renomowany specjalista od badania zdarzeń paranormalnych. Spędzili parę nocy w tym nawiedzonym domu i dowiadywali się wielu ciekawych faktów, z których najciekawszy był taki, że w tym samym miejscu, tylko pięćdziesiąt lat wcześniej była podobna ekspedycja, która zakończyła się porażką. Wszyscy, którzy weszli przeszukać dom, już z niego nie wrócili. Ekspedycji pana Wolaszko się jednak udało, z jedną stratą. Pan Wolaszko nie opuścił tego miejsca, a słuch po nim zaginął. Pozostali z grupy zrobili ogromny rausz w mediach i chcieli nagłośnić sprawę. Wiecie, co się okazało? Wolaszko rzeczywiście zaginał, tylko, że pięćdziesiąt lat wcześniej. To on był jednym z tych, którzy zginęli podczas tej ekspedycji.

                Przeszedł mi po plecach delikatny dreszcz, ale w porę się opanowałem. Zwyczajnie nie wierzyłem w takie historie.

- Dziwna historia – westchnął Yama wkładając ręce do kieszeni.

- Myślicie… myślicie, że oni też zginęli i to są ich dusze? – zapytała Alice.

- Może dlatego nas tutaj zamknęli! Nie mogą wyjść z tego hotelu, bo ich dusze mogą być tylko w tych miejscach – Sandra podłapała temat.

- Wątpię – skwitowała to krótko Elizabeth – Ale wierzcie sobie w co chcecie. Ja chcę wiedzieć jak wygląda dalej plan. Jak myślicie, co nam powiedzą na tym spotkaniu w południe?

- Myślę, że ogłoszą kolejny motyw – rzucił Yama.

- A co niby teraz było motywem? – zdziwił się Samfu.

- Bransoletki rzecz jasna – wtrącił się Jacob.

- Tylko, że bransoletek nie mogliśmy uniknąć. Teraz też pewnie nie będziemy mieli wpływu, na to, co się dzieje.

- To akurat ustalimy jutro, chociaż ja osobiście myślę, że możemy dostać się na kolejne piętro, a może nawet piętra. Tak zapowiadał to Lokaj. Pamiętacie jak wspominał o tym, że nie chcemy dożyć momentu poznania pracodawców? Tak samo mówił o otwarciu pięter, a Duchy poznaliśmy podczas procesu. Myślę, że jutro będziemy mieli sporo do przeszukania.

- Nie uważacie, że powinniśmy coś zrobić z tymi, którzy ciężko to znieśli? – wtrąciłem gdy skończył mówić, bo nie dawało mi to spokoju. Spoglądałem na Audrey i serce pękało mi na dwa kawałki. Była dobrą kobietą. Przypomniałem sobie sytuacje z przeszłości, gdy siedziałem z Carrie na ławce w parku. Była wyjątkową dziewczyną w moim życiu, ale w pewnym momencie zaczęła się zachowywać bardzo specyficznie. Odsuwała się ode mnie. Były to najlepsze lata mojego życia, długo przed tym jak zasmakowałem na dobre w informatyce, chociaż już znałem Mycrofta. Carrie była moją dziewczyną, którą kochałem bardziej niż kogokolwiek w całym życiu. Pewnego dnia zniknęła bez słowa po dwóch latach związku i złamała mi nie tylko serce, ale też duszę. Podejrzewałem o całość Mycrofta, ale ten nigdy się do tego nie przyznał. Nie zobaczyłem jej już nigdy więcej, całkowicie zniknęła z mojego życia. Na jednym z ostatnich spotkań miała minę podobną do Audrey. Taki wyraz twarzy nie oznaczał u kobiety nic dobrego.

- A nie jest tak, że wszyscy to ciężko przeżyli? Chyba nikt nie jest przyzwyczajony zbytnio do śmierci znajomych osób? – zapytała Alice.

- Znajomych osób? Jesteśmy jak zwierzęta czekające na dogodną okazję. Nie ma czego przeżywać, trzeba cieszyć się, że udało się przeżyć – parsknęła Uwodzicielka i wstała – Ja zjadłam, lecę spać. Wcześniej może złamie zakaz Samfu. Branoc!

- Czy ona…? – Samfu spłonął rumieńcem.

- Ja też idę – dodała Elizabeth – Jutro postaram się być na śniadaniu.

                Ciekawiła mnie jedna rzecz, więc gdy Elizabeth ruszyła do wyjścia to rzuciłem krótkie pożegnanie i wypadłem za nią.

- Hej – zawołałem – Mam do ciebie pytanie.

- Aaron? Jak ci mogę pomóc? – zapytała. Zamknąłem drzwi i ruszyłem z nią powoli korytarzem.

- Naprawdę martwię się, że przez to wszystko… może być kiepsko. Zastanawiałem się czy znasz może jakąś mieszankę uspokajającą, czy cokolwiek. Wiem jak depresja i inne stany mogą kopnąć w dupsko, a nie chcę żeby coś takiego się tu stało.

- To urocze, że się tak troszczysz, ale leki na każdego dołka to kiepska droga.

- Nie chodzi mi o coś mocnego, a coś, co pomoże się… no nie wiem, zrelaksować?

- Jeżeli chcesz zajarać to jedyna osoba, która wyglądała na zdolną coś tutaj skołować już nie żyje – uśmiechnąłem się pod nosem słysząc te słowa.

- Coś na uspokojenie? – zaproponowałem.

- Mam sporo ziół, które mogą się nadać. Ale dalej nie uważam żeby to był dobry pomysł. Na pewno nie dla całej grupy, a jakbyś chciał to podrzucić to tylko do wspólnego gara z jedzeniem.

- A co jeżeli przekonam te osoby?

Elizabeth zatrzymała się, gdy dotarliśmy do recepcji.

- Pomogę ci, ale w swoim stylu. Zaufasz mi?

Spojrzałem jej w oczy. Wyglądały szczerze, tak jakbym mógł jej zaufać.

- Nie jestem w stanie zaufać nikomu – powiedziałem – Chcę mieć jakąś pewność.

Elizabeth wyglądała na nieco zaskoczoną, ale nie odwróciła wzorku.

- Daj mi czas do jutra, to wszystko ogłoszę na śniadaniu.

Kiwnąłem głową na znak, że się zgadzam. Cieszyłem się, że ktokolwiek chce coś z tym zrobić.

- Dobra, to ja lecę spać. Uważaj na siebie Aaron.

                Elizabeth ruszyła przodem, zostawiając mnie samego przy recepcji. Lokaja nigdzie nie było widać, ale podejrzewałem, że miał sporo roboty po procesie. Byłem ciekaw czy ciało Dismasa dalej leży w pralni, ale podejrzewałem, że od dawna jest już zabrane, być może tam gdzie trafiło po egzekucji ciało Raphaela. To, co widzieliśmy na ekranach było wystarczająco zagadkowe. Miasteczko, tłum ludzi i całość wyglądająca jak wyciągnięta z innej epoki. Czy poza hotelem mogło tam być miasteczko? Dlaczego to wszystko miało coraz mniej sensu? Odpowiedź mogła znajdować się za tajemniczą kurtyną, za którą Lokaj zabrał podczas procesu Raphaela. Na większość niewiadomych nie miałem szans poznać w tym momencie odpowiedzi, ale liczyłem, że uda mi się przynajmniej rozłożyć większą kontrolę nad tym, na co miałem wpływ. Do tego grona należało samopoczucie innych osób. To musiało być coś, co choć trochę pomoże mi uspokoić moje zapędy do kontrolowania sytuacji i sumienie. Nie miałem sobie nic do zarzucenia, a mimo to czułem bezsilną złość jak znaleźliśmy ciało Dismasa, a potem jak patrzyliśmy na ścięcie Raphaela.

                Odrzuciłem masę ciemnych myśli i ruszyłem w stronę sypialni. Byłem bardzo zmęczony dzisiejszym dniem i miałem go zwyczajnie dosyć. Zbiegłem po schodkach i wygrzebałem klucze z przedniej kieszeni. Przekręciłem zamek i po chwili byłem w swoim sanktuarium. Pokój był oświetlony przez lampy, które nadawały mu przejrzystości i czystości. Zostawiłem buty przy wejściu, wcześniej zamykając drzwi i pogrążając się w ciszy. Kochałem pracować w takich warunkach. W pomieszczeniu oczywiście był nawet komputer, ale nie przydawał mi się do niczego, bo miał odciętę funkcje, które pozwalały mi namieszać. Zdarzyło mi się coś w nim zapisać, ale dosyć szybko zrezygnowałem z tego nawyku.

                Usiadłem na wygodnym, skórzanym fotelu i odetchnąłem, zakręcając się delikatnie. Byłem strasznie zdenerwowany. Nie mogłem powstrzymać śmierci, właściwie nie zrobiłem kompletnie nic. Zagotowało się we mnie. Wstałem równie szybko, jak usiadłem. Zacząłem krążyć po pokoju w tą i z powrotem, ale nie mogłem pozbyć się tego ciążącego na mnie uczucia. Miałem problemy z kontrolowaniem emocji. Najśmieszniejsze, w tym wszystkim było to, że zdawałem sobie z tego sprawę. Wiedziałem o moim problemie, a mimo to nie potrafiłem go w żaden sposób kontrolować. Czułem jak z nerwów ściskają mi się pięści. Kopnąłem w stół, który zatańczył wydając głuchy odgłos. Uderzyłem pięścią w ścianę, zostawiając na niej nieduże wgniecenie, prawie niewidoczne dla kogoś, kto nie wiedział, na co patrzeć. Upadłem w końcu na ziemię i zacząłem oddychać.

- Kurwaaaaaaaaaaaaaaa – wrzasnąłem, a mój krzyk odbił się od ścian i lamp. Cieszyłem się, że pokoje są dźwiękoszczelne, bo niektórzy mogli pomyśleć, że coś dziwnego się ze mną dzieje. Żałowałem strasznie śmierci Dismasa. Czułem się za nią odpowiedzialny. Muszę ich pilnować i nie dać już nikomu się skrzywdzić.

                Odreagowałem i po paru minutach poczułem się znacznie lepiej. Mój oddech znowu stał się regularny i mogłem go kontrolować. Trochę bolało mnie ciało, widziałem siniaki, które bardzo szybko pojawił się na moim ciele. Podniosłem się i poszedłem do łazienki. Musiałem wziąć długą i relaksującą kąpiel. Odkręciłem kurek nalewając sobie przede wszystkim ciepłą wodę, która dużym strumieniem zaczęła zapełniać ogromną, kwadratową wannę, która pomieściłaby cztery osoby. Nie lubiłem za bardzo brać prysznicu, chyba że naprawdę nie miałem czasu na kąpiel. Spojrzałem na lustro. Wyglądałem tak jak zawsze, nie starałem się nawet przywołać uśmiechu na twarz, bo po prostu tam nie pasował. Dolałem dużą ilość płynu do kąpieli i soli, co sprawiło, że całe pomieszczenie wypełniło się kojącymi zapachami, a także sporą ilością piany. Wskoczyłem do wanny i odpłynąłem, wsłuchując się w dźwięk płynącej wody.

                Siedziałem w kąpieli tak długo, aż woda zrobiła się zimna. Czułem jak moje wnętrzności parują od gorąca. Zmęczenie uderzyło mnie z potrójną siłą. Jedyne, o czym teraz marzyłem to zaśnięcie. Przebrałem się w piżamę i zerknąłem przed snem na zegarek. Pokazywał godzinę dwudziestą pierwszą. Zbyt wyczerpany by myśleć o planach czy o tym, co się stało, doczłapałem do łóżka i zwaliłem się na nie, przykrywając się od niechcenia kołdrą. Zasnąłem jak dziecko. W śnie pojawiłem się znowu na sali rozpraw, tylko, że na podwyższeniu stał Dismas oraz Raphael, a ja byłem w kręgu, jako podejrzany. Krzyczałem do nich, że jestem niewinny i nic złego nie zrobiłem, ale oni mnie nie słuchali. Ludzie głosowali na mnie, a po chwili zauważyłem Mycrofta, który szedł w moją stronę w kapturze kata. Chciałem odskoczyć do tyłu, ale nie mogłem. W jego dłoniach pojawiła się siekiera. Gdy już zamachnął się żeby wykonać ostateczny cios obudziłem się.

*

                Byłem cały zgrzany i ciężko oddychałem. Na zegarku zobaczyłem godzinę siódmą trzydzieści. Nie było sensu dalej spać, więc ubrałem się, umyłem zęby i poczekałem w pokoju na to, aż nadejdzie ósma, żeby wyjść na śniadanie. Musiałem nauczyć się przestać myśleć, bo myśli były w stanie mnie pogrążyć. Czułem jak coraz bardziej mnie dociskały. W końcu rozbrzmiał poranny komunikat, w którym Lokaj jak zwykle przypomniał o tym, że skończyła się cisza nocna oraz o śniadaniu.

- Przypominam także o spotkaniu w czytelni w południe, gdzie przedstawię państwu bardzo przydatne informacje – dodał po zwyczajnym ogłoszeniu.

- Tak, jasne – skwitowałem sam do siebie.

Podniosłem się i wyszedłem z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Ruszyłem korytarzem, który jak zwykle o tej godzinie żył swoim życiem. Ludzie rozmawiali ze sobą lub wspólnie szli na śniadanie. Cieszyłem się, że chcieli się zebrać, chociaż wczorajszy dzień był naprawdę ciężki. Po takich wydarzeniach nikomu nie chciało się nic robić i opuszczać pokoju. Tym razem było jednak inaczej. To napawało optymizmem.

                Poszukiwałem wzrokiem Elizabeth, ale nigdzie jej nie mogłem znaleźć. Nie wiedziałem czy mnie unikała po wczorajszej akcji, czy może po prostu nie zdążyła się jeszcze zorganizować. Alana też nigdzie nie było, więc mogli równie dobrze czekać już w jadalni. Moim oczom rzucił się Mycroft i Wendy, którzy śmiali się głośno i przepychali idąc korytarzem. Odetchnąłem, bo czułem jak wszystko się we mnie zaczęło gotować. Po tym, co przeżyłem, nic nie denerwowało mnie szybciej niż widok zakochanych w sobie ludzi. Po prostu nie cierpiałem na to patrzeć. Przyspieszyłem mijając ich i wyprzedziłem na klatce schodowej. Minąłem recepcję, na której Lokaj rozwiązywał krzyżówki i poszedłem dalej. Dotarłem do jadalni, w której było już parę osób. Audrey, pomimo wczorajszego dołka, teraz z zapałem krzątała się w kuchni. Pomagał jej Samfu, Alice oraz Rewolwerow. Dzisiejsze śniadanie zrobili w klimacie angielskim. Ogromna miska gotowanej fasoli, lawina tostów, jajka, bekon, pomidory, grzyby, kiełbasa oraz parówki. Nałożyłem wszystkiego po trochu.

- Audrey umiesz gotować dania wegetariańskie? – zaciekawiła się Cecily podczas nakładania sobie porcji.

- Umiem, ale w życiu nie pozwolę żeby twoje kształtne ciałko straciło masę, więc nawet o tym nie myśl.

- Pytałam z ciekawości – odpowiedziała z uśmiechem.

                W jadalni zaczęli powoli się zbierać pozostali uczestnicy, aż w końcu brakowało tylko dwóch osób – Oliviera oraz Lily.

- Ktoś wie, co się z nimi stało? – zapytała Carmen.

- Lily się gorzej czuję. Kiepsko zniosła wczoraj – odpowiedziała Sandra. Nikt jednak nie komentował braku Oliviera.

- Nie mówicie, że coś się stało… - zaczął Yama.

- Nie ma powodów do obaw, według naszych wskaźników wszyscy mają się stosunkowo dobrze – głos, który mu przerwał brzmiał znajomo. Obróciliśmy się i zobaczyliśmy Bobra, który prześwitując stał przy ścianie.

- Lokaja tutaj tolerowaliśmy, ale ciebie nie chcemy – odpowiedziała Alice groźnym tonem głosu.

- Cóż panno Clarise, to mój hotel, mogę pojawiać się gdzie chcę, a chciałem tylko zobaczyć jak się macie po wczorajszym. Obwiniacie mnie za to, że się zabijacie? – zdziwił się Duch.

- Obwiniamy cię za to, że nas tu zamknąłeś ze swoją wyrafinowaną laską – odpowiedziała Sandra.

- Z czasem sami będziecie chcieli tu zostać, zobaczycie – w jego głosie słychać było pewność siebie – Tak czy siak nikomu nic złego się nie stało, więc nie zamartwiajcie się na zapas. Nie zapomnijcie też żeby wpaść w południe do czytelni, bo dostaniecie coś fajnego.

                Nawet jakbyśmy chcieli spytać go, co takiego dla nas przygotował to nie mieliśmy jak, bo kończąc to mówić zniknął pod podłogą.

- Strasznie mnie wkurzają te… „duchy” – powiedziała Alice.

- Jak już jesteśmy tutaj wszyscy, może ustalimy coś. Chyba, że ktoś nie da rady gadać o tym, co działo się wczoraj, to poczekamy i pogadamy później – zaproponował Jacob, wstając. Wykorzystując zamieszanie podszedłem do Elizabeth i Alana i usiadłem przy nich.

- A więc… - zacząłem, ale Elizabeth klepnęła mnie w kolano. Poczekałem aż przełknie to, co ma w buzi.

- Obiecałam i obietnicy dotrzymałam, wszystko ogłoszę jak Jacob skończy swoje przemowy. Nie napastuj mnie, bo zaczynasz być denerwujący.

- Jasne. Dzięki – odpowiedziałem i zacisnąłem pięści. Nie czułem się komfortowo narzucając się innym.

- Nikt? Super, to do rzeczy. Spotkaliśmy naszych porywaczy. Dla mnie to, że to są duchy jest wciąż nie do końca możliwe, ale okej. Maks opowiedział mi coś, co trochę zmieniło spojrzenie na sprawę, ale dalej jestem, co do tego sceptyczny. Wychodzi na to, że nie dowiemy się za wiele o naszych porywaczach, bo oni zwyczajnie… nie żyją – Jacob wstał i zaczął krążyć pomiędzy stolikami, jak zawsze, gdy zaczynał się rozgadywać.

- Mogę zacząć szukać w innych księgach. Patrząc na ich twarze musieli zginąć dosyć młodo, więc chyba tyle z znalezienia organizacji, która za tym stoi – Maks podrapał się po łokciu i przerzucił jedzenie widelcem – Jedyne, czego mogę się trzymać to lokacja, chyba, że znajdę w czytelni literaturę skupiającą się na strukturach konkretnych organizacji. Nie zapowiada się to pięknie, ale zobaczymy jak to będzie.

- Ale jest ważna informacja, którą możemy wyciągnąć z tego wszystkiego. Egzekucja. O ile w cholerne duchy potrafię uwierzyć, to na pewno nie uwierzę w to, że Raphael spadł do miasta, które jest pod nami. Nie zgadzała się ani pora dnia, ani miejsce. Co to może oznaczać?

- Miejsce może się przecież zgadzać - wtrąciła Cecily - Dosyć długo jechaliśmy windą. Znacznie dłużej niż do pralni czy na lodowisko.

- Jeżeli winda jest taka szybka to rzeczywiście mogliśmy pojechać gdzieś dalej - stwierdził Maks.

- Tego chyba nie możemy ustalić, jedynie gdybać, a to strata czasu, przynajmniej w tym momencie - powiedziała Julia.

- Nic, co przybliża nas do ucieczki nie jest stratą czasu - rzucił Yama.

- Ale i tak niczego więcej nie ustalimy. Nie wiemy czy winda specjalnie nie jechała wolniej. Mogła też zrobić parę okrążeń, stać dłużej w miejscu... Wiecie, która z tych opcji się wydarzyła? Bo ja nie i jeżeli nie jesteście po stronie tych duchów, to też nie powinniście wiedzieć - okularnica była widocznie podirytowana. Rzadko kiedy można było usłyszeć jak wypowiada tyle słów na raz.

- Posłuchajmy Julii i skupmy się na samej egzekucji - zaproponował Samfu.

- Czy naprawdę musimy do tego wracać? - zapytała Agatha z obrzydzeniem - Nie chcę o tym myśleć.

- Nie musimy wchodzić w szczegóły, ale jest parę interesujących faktów - Jacob usiadł z powrotem na miejsce przy Maksie - Po pierwsze miejsce. Nie chodzi mi o sam fakt, gdzie możemy się znajdować, a raczej to jak było dostosowane. Czy Raphael nie przypominał wam... księcia?

- Typek ubierał się rzeczywiście jak szlachcic, ale myślę, że był dziany - Sandra szybko i celnie oceniła Raphaela.

- Jednak było to dostosowane do niego. Nie uważacie, że to trochę... dziwne? - Detektyw wciąż drążył.

- Boo....? - zapytał Ethan, który jak zwykle nie nadążał za resztą nawet w najmniejszym stopniu.

- Bo jak mogli przygotować coś takiego tak szybko? - odpowiedziała pytaniem Carmen.

- Dokładnie. Rozumiem, że oni wiedzieli kto zabił, ale to wszystko wydawało się być takie realistyczne. Jakby rzeczywiście przenieśli go do miasta, a pojawił się tam pięć minut po przejściu przez kurtynę i maksymalnie parę sekund po spadnięciu przez zapadnię.

- Wiesz, oni wiedzieli już wcześniej kto zabił - przypomniała Cecily - Prawdopodobnie od północy. Mogli nakręcić całą tą szopkę i przygotować specjalną salę i zatrudnić stażystów. Nie takie rzeczy działy się na planach filmowych, chociaż rzeczywiście dekoracje były niesamowite. Ten hotel pokazywał już dziwniejsze rzeczy.

- Masz rację - stwierdził Jacob - chociaż ciekawe jak to będzie wyglądało następnym razem.

- Następnym razem? - zdziwiła się Audrey. Ręka Jacoba powędrowała do jego ust, ale zamaskował zaskoczenie tym, że zaczął się drapać po podbródku.

- Czyli myślisz, że się to powtórzy? - zapytała Alice.

- Nie chcę żeby było więcej śmierci - Agatha zadrżała, a jej głos był słaby i ledwo słyszalny.

- Po prostu zakładam opcje - obronił się, chociaż wiedziałem, że powiedział za dużo. Znowu zacząłem się denerwować.

                Nagle poczułem dotyk. Ciepły i przyjemny. Przeszył mnie niczym strzała i rozluźnił mięśnie. Obejrzałem się w lewo i zobaczyłem Carmen, która położyła dłoń na moim barku.

- Nie denerwuj się Goździku - poprosiła.

- Słu-słucham? - zapytałem wybity z rytmu.

- Nie denerwuj się. Rośliny nie lubią złych emocji, a my wszyscy jesteśmy niczym kwiaty.

Po raz pierwszy w życiu uspokoiło mnie coś takiego. Odetchnąłem, a emocje po prostu znikły. Carmen uśmiechnęła się i odwróciła się z powrotem do Agathy, której coś tłumaczyła, trzymając notes. Ta kiwnęła głową.

- Nie przeszkadza ci to, że musisz wszystko opisywać Olivierowi? - zapytałem, chwilowo ignorując Jacoba, który uspokajał sytuację i tłumaczył dalej kwestie scenerii egzekucji. Pytanie nurtowało mnie od początku, a teraz, kiedy Artysty nie było w pomieszczeniu, pytanie przyszło mi z większą łatwością.

- Czemu miałoby mi to przeszkadzać? Ktoś musi mu pomóc, bo bez tego nie wiedziałby, co się dzieje - zdziwiła się.

- To miłe.

- Nie przesadzałabym - uśmiechnęła się - Agatha bardzo często mi pomaga, a Olivier to naprawdę ciekawy człowiek.

- Pytałaś go, co tworzy? - zapytałem.

- Tak. Mówił, że lubi używać specyficznych materiałów. Nie wchodził w szczegóły, ale mówił… pisał o tym z wielką pasją. Zaciekawił mnie.

- Rozumiem – zazwyczaj miałem spore problem rozmawiając z przedstawicielkami płci pięknej, ale Carmen była tak oderwana od rzeczywistości, że nie czułem żadnego stresu. Cieszyło mnie to.

- Jest w sumie trochę jak mój młodszy brat. Opiekowałam się swoimi braćmi całe życie, więc czuję się dzięki temu trochę bardziej jak w domu.

- Ja nie czuję się tutaj ani trochę dobrze – spojrzałem mimowolnie w stronę Mycrofta, który szczerzył się teraz do Alice. Wendy siedziała dwa krzesełka dalej i patrzyła na sytuację spode łba.

- Opowiesz mi kiedyś o tym?

- Hmm?

- O twojej relacji z Mycroftem. Znaczy jak chcesz, po prostu czasami dobrze jest komuś się wygadać.

- Pomyślę – powiedziałem – Dzięki za rozmowę.

- Do usług Goździku.

                Carmen lubiła nazywać innych nazwami kwiatów. Było to trochę denerwujące, ale na swój sposób urocze. Wróciłem myślami i uwagą do tego, co przedstawiał Jacob.

- Podsumowując, musimy ostrożnie obserwować duchy i Lokaja i zobaczyć, co z tego wyjdzie. Myślę, że będziemy mieli kolejne szanse, ale zobaczymy jeszcze po spotkaniu w czytelni.

- Czyli nic nie ustaliliśmy, super – powiedział Samfu wstając – Jak wam to nie przeszkadza to pójdę już, ogarnąć swoje sprawy. Jak wam to przeszkadza to trudno.

- Spotkamy się w południe, póki co możemy się rozejść – Jacob powiedział to dosyć oficjalnie, zanim Samfu wyszedł z jadalni.

- Chciałabym coś ogłosić – Elizabeth poderwała się, zatrzymując wyjście Samfu o kolejne sekundy. Ten westchnął i oparł się o ścianę przy drzwiach.

- Moglibyście trochę przyspieszyć? – pośpieszył Yama, na którego twarzy widać było zniecierpliwienie.

- Dokładnie. Nie mamy czasu, żeby cały dzień ślęczeć i słuchać waszych dźwięcznych monologów – dodał Samfu.

- Otwieram przychodnię w swoim pokoju. To numer dziesięć. Nie wiem czy w tym hotelu będzie skrzydło szpitalne czy jakiekolwiek miejsce, gdzie będziecie mogli przyjść jak gorzej się poczujecie, ale ja zawsze postaram się pomóc. Zarówno podczas urazów fizycznych jak i psychicznych, chociaż na te drugie jedynie lekami. Kiepsko pocieszam ludzi.

- To bardzo miłe z twojej strony – powiedziała Alice.

- Super pomysł – pochwalił to Alan.

- Dziękuje – powiedziałem bezgłośnie, a Farmaceutka delikatnie ukłoniła się patrząc w moją stronę.

- Także tam będę siedziała większość dnia. Resztę pozostawiam wam. Teraz pójdę jeszcze odwiedzić Oliviera, żeby zobaczyć, czy wszystko z nim jest okej.

- Ja też się przejdę – zaproponowałem.

- Ja też – dodała Carmen.

- Dobra, do później – powiedział Jacob i krótko po tym jadalnia zaczęła się opróżniać. Zostali nieliczni, którzy dojadali jeszcze śniadanie, albo rozmawiali między sobą. Alice wyszła z Rewolwerowem i Mycroftem i śmiali się głośno.

                Wyszliśmy z jadalni, podążając korytarzem z innymi ludźmi. Jako nieliczni, zeszliśmy w dół i podążyliśmy do drzwi Artysty. Farmaceutka skądś wiedziała, gdzie on mieszka.

- Mam nadzieję, że duch mówił prawdę – powiedziałem.

- Zaraz to sprawdzimy – Elizabeth zatrzymała się przed odpowiednimi drzwiami i przyłożyła ucho.

- Nie lepiej zadzwonić? – zaproponowałem. Drzwi do pokoju Artysty, zamiast dzwonka, miały specjalny przełącznik. Podejrzewałem, że ma pomóc Olivierowi dowiedzieć się, że ktoś się do niego dobija, w końcu był głuchy i zwykły sygnał dźwiękowy by nic nie dał.

- Zbliżcie się – powiedziała i wskazała na drzwi. Były dźwiękoszczelne, więc nie rozumiałem, jaki to miało sens, ale dla spokoju się schyliłem. Ku swojemu zdziwieniu, usłyszałem coś, co przypominało głosy. Czy to przez to, że Olivier był głuchy i jego drzwi i pokój nie były dźwiękoszczelne? Miało to jakiś sens, ale Lokaj zaznaczał, że każdy pokój nie wypuszczał z siebie dźwięku, więc czemu z tego pokoju było słychać głosy? Czy ktoś odwiedzał Oliviera?

                Elizabeth odeszła od drzwi i użyła przełącznika. Nie zauważyłem żeby coś się zmieniło, ale po chwili drzwi się otworzyły i stanął w nich Artysta. Miał na sobie fartuch i był cały w czerwonej farbie. Gdy nas zobaczył jego oczy rozszerzyły się, ale po chwili obdarzył nas pogodnym uśmiechem. W środku jego pokoju migało teraz jasne światło, które tańczyło po całej ścianie jak szalone. Olivier przesunął przełącznik po swojej stronie i wszystko zgasło, zostawiając normalne, ciepłe oświetlenie, wypełniające pokój. Carmen wręczyła mu notes.

- Spisałam wszystko, co się stało i napisałam, po co przyszliśmy – zszokowało mnie to, że dopiero teraz zauważyłem, że Carmen trzymała tacę z jedzeniem, śniadanie dla Oliviera. Artysta przeczytał pierwsze linijki i wskazał nam ręką żebyśmy weszli, nie odrywając wzroku od notatnika.

                Jego pokój różnił się całkowicie od mojego. Wydawał się nie pasować do wystroju hotelu. Przypominał strych – drewniane podłogi i ściany, które miały za sobą blachę oddzielającą od sąsiednich pokojów. Sufit był nieco nachylony – niższy przy łóżku, a wyższy w miejscu, w którym staliśmy. Zwisały z niego dwa żyrandole rzucające do pokoju wystarczająco ciepłego światła. Nie było tutaj dużo mebli. Poza miejscem do spania zauważyłem tylko stół, ale możliwe, że w panującym tu bałaganie znalazłoby się coś więcej. Większą cześć podłogi zajmowały miski z resztkami czerwonego płynu, grube pędzle oraz płótna. Niektóre były zamalowane, inne całkowicie puste. Przedstawiały cały wachlarz scen i stylów. Gdybym zobaczył je w książce to powiedziałbym, że zostały namalowane przez wiele różnych osób, ale te wszystkie bez wątpienia wyszły spod ręki Oliviera.

                Zauważyłem, że Farmaceutka podchodzi do gabloty, bierze jeden z pędzli i przygląda mu się z uwagą. Ciężko mi było odczytać emocje wymalowane na jej twarzy. Florystka stała przy Olivierze niewzruszona i czekała, aż chłopak skończy czytać. Przygotowała mu sporo tekstu, zapewne tym zajmowała się podczas śniadania.

- Nigdy nie widziałem takich obrazów – powiedziałem, nie mogąc się nadziwić.

- Wszystkie są takie czerwone, a mimo to tak wiele na nich widać – Carmen też wydawała się być zadowolona. Farmaceutka nic nie powiedziała, ale odłożyła pędzel i już niczego nie dotykała. Carmen przejęła notes i zaczęła czytać na głos:

- Nie musicie się o mnie martwić. Czasami mam takie dni, że nie wychodzę ze swojego pokoju i pracuje. Teraz, gdy znalazłem w hotelu trochę materiałów to mogę w końcu zaszaleć. Przez najbliższe dni będę się skupiał na malowaniu. Wpadnę w południe do czytelni, dziękuje za śniadanie i pamięć.

- To chyba tyle, jeżeli chodzi o tą wizytę? – zapytałem.

- Czekajcie odpiszę mu tylko – powiedziała.

                Spojrzałem na dzieło, które Olivier tworzył w tym momencie. Przedstawiał tłum ludzi trzymających pochodnie, prowadzących związaną postać. Nie musiałem być krytykiem, żeby wiedzieć, że nawiązuje do egzekucji Raphaela. Nagle poczułem niepokój. To miejsce raptem stało się nieprzyjazne i chłodne. Dreszcz przeszedł po moich plecach. To wszystko stało się nagle przytłaczające.

- Dobra, zobaczymy się z nim w czytelni, możemy iść – jej słowa brzmiały jak zbawienie. Pożegnaliśmy mroczne progi pokoju Oliviera i wyszliśmy na hotelowy korytarz.

- Dziwny pokój – powiedziała Elizabeth, gdy tylko drzwi się zamknęły.

- Czekałaś żeby go obgadywać aż wyjdziemy? – zapytała Carmen rozbawionym głosem.

- Głupio tak przy gospodarz… Och. No tak.

                Dopiero jak Carmen to zaznaczyła to zdałem sobie sprawę, że rzeczywiście mogliśmy rozmawiać o wszystkim przy Artyście, który i tak nie słyszał. Zaśmiałem się pod nosem.

- Dobra wracam do przychodni… znaczy mojego pokoju – powiedziała, mrugając do mnie okiem, Farmaceutka.

- Jeszcze raz bardzo ci dziękuje.

- Nie ma sprawy. To był naprawdę dobry pomysł.

- Ja lecę znaleźć Lilie – powiedziała Carmen, gdy Elizabeth odeszła od nas na parę kroków. Pożegnałem się z nią i ruszyłem w stronę windy. Byłem gotowy, żeby sprawdzić jeszcze jedno miejsce. Do spotkania w czytelni i tak miałem jeszcze Ponad dwie godziny, więc śmiałym krokiem ruszyłem do głównej klatki schodowej. Przycisnąłem przycisk i drzwi się otworzyły. Wszedłem do środka, a po chwili ktoś wbiegł za mną. Była to Wendy. Nie przepadałem za nią, szczególnie, że trzymała się z Mycroftem. Chociaż rano wyglądali jakby byli pokłóceni, a ona teraz miała twarz, która wyglądała jakby płakała to milczałem. Spojrzała na mnie, ale też nic nie powiedziała. Nie wciskaj pralni, tylko nie wciskaj pralni, prosiłem pod nosem. Nacisnęła przycisk lodowiska. Odetchnąłem z ulgą. Sam wcisnąłem drugi z dostępnych i czekałem aż drzwi się zamkną. Poczuliśmy znajome szarpnięcie i po chwili winda zatrzymała się na piętrze, które jeszcze niedawno było ulubionym miejscem Raphaela. Wysiadła bez słowa, a ja pokiwałem głową.

                Po chwili byłem na piętrze, gdzie odbywało się śledztwo. Tak dużo się tutaj ostatnio działo. Nie byłem specjalnie przydatny podczas procesu, przez co czułem się jeszcze gorzej. Postanowiłem się jednak temu nie poddawać. Dzisiejszy dzień należał w pełni do mnie. Do pralni zszedłem, aby powalczyć ze swoim lękiem. Niełatwo było dochodzić do miejsca, w którym wczoraj widziało się ciało swojego znajomego. Nie mogłem nazwać Dismasa przyjacielem, ale nie był też kimś obcym. Nikt z grupy nie zaliczał się już do grona nieznajomych. Wszedłem do głównego pomieszczenia, gdzie pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to spora ilość prania. Zaskakująco dużo jak na jeden dzień nieobecności dziewczyn, które się tym zajmowały. Brakowało też dwóch koszy – Dismasa oraz Raphaela. Spojrzałem w kąt, gdzie jeszcze niedawno leżało ciało. Gdy zamykałem oczy wydawało mi się, że prawie je widziałem. Przeszedł mnie dreszcz.

- Obiecałem, że zabiorę ciało i tak też zrobiłem Panie Masayoshi – ciepły głos z tyłu sprawił, że serce podskoczyło mi do gardła. Odwróciłem się i zobaczyłem Lokaja, który był obwieszony praniem niczym żywa suszarka. Jego twarz zdawała się również znikać pod kapturem, gdy mrugałem, ale po chwili ta iluzja zniknęła. Rzuca ci się na mózg, uspokoiłem się.

- Ja nie po to…

- Och. Jeżeli chce coś pan uprać samemu to proszę bardzo. Pomyślałem, że chociaż tak wam pomogę, po tej strasznej katastrofie.

- Przecież to ty go zabiłeś – w moim głosie było słychać sporo żalu.

- Oj? – zdziwił się – Przecież tylko wykonywałem rozkazy. Trzymałem się zasad, które przedstawiłem państwu na samym początku.

- Nienawidzę waszych zasad i tego, że giną niewinni ludzie.

- Może nie są tacy niewinni? – zapytał głosem ciężkim i mrocznym. Pierwszy raz usłyszałem żeby używał tak dziwnego tonu. Spojrzałem na niego wystraszony, ale zobaczyłem ten sam ciepły uśmiech, co zawsze – Czy mogę w czymś pomóc?

- Nie… Dam sobie radę – powiedziałem i wyszedłem z pralni, zostawiając go ze stertą prania. Dwa miejsca i dwie przerażające sytuacje, które mnie wybiły z rytmu. Co się dzieje? – zastanowiłem się i ruszyłem w stronę windy. Przez najbliższe dwie godziny pałętałem się bez celu po hotelu, zachodząc na chwilę do pokoju, następnie odwiedzając salę zabaw i w końcu przychodząc do czytelni, w której oprócz Maksa, czekało już parę innych osób. Usiadłem na jednym z krzesełek, z dala od wszystkich i spojrzałem na półki pełne ksiąg. Chociaż hotel zaskakiwał już nieraz wielkością pomieszczeń, to czytelnia, w której to wszystko się zaczęło wciąż przewodziła. Pamięć przebudzenia się pomiędzy księgami była świeża. Stało się to ledwo ponad tydzień temu. Wcześniej jechałem taksówką, a potem wspomnienia zaczęły się zamazywać i formować w jedno.

                Gdy dobijała dwunasta, pojawili się wszyscy. Nawet Olivier oraz Lily. Ta druga wyglądała naprawdę kiepsko. Elizabeth usiadła niedaleko mnie. Alan stanął obok, trzymając się swojego zakazu.

- Od rana były u mnie dwie osoby i odwiedziłam Oliviera. Wszyscy mieli problemy na podłożu nerwowym.

- Zgłosili się? Cieszę się – odpowiedziałem.

- Mam nadzieję, że jak będę kiedyś potrzebowała przysługi to się odpłacisz.

- Jeżeli nie będzie to pomoc w morderstwie czy kłamstwo na procesie to jasne, możesz na mnie liczyć – obiecałem.

- Ograniczasz – zażartowała.

Drzwi do czytelni otworzyły się. Do środka powoli, dostojnym krokiem, wszedł Lokaj. Trzymał w ręce niedużą teczkę. Byłem bardzo ciekaw, co się w niej znajduje.

- Witajcie drodzy państwo – zaczął przywitanie jeszcze zanim dotarł do punktu, z którego zazwyczaj przemawiał – Przyznam, że po ostatnich wydarzeniach mam całkiem sporo roboty, dlatego przejdę do konkretów dosyć szybko.

- Myślałem, że twój czas tutaj jest dla nas – rzucił ironicznie Yama.

- Jeżeli przynosisz kolejny motyw, to możesz sobie darować. Nie będziemy tego słuchać – zagroziła Cecily.

- Nic z tych rzeczy. Na to przyjdzie jeszcze czas – powiedział ignorując Yamę – Dzisiaj przyniosłem wam nagrodę.

- Za co? – zdziwiło się parę osób naraz.

- Za rozwiązanie sprawy i złapanie sprawcy. Nam też zależy na tym, żeby proces się rozwiązał. Moi pracodawcy byli z was zadowoleni, ale to nie ma wpływu na to, co zaraz otrzymacie.

- Czy zorganizujecie pogrzeb Raphaela i Dismasa? – zapytała nagle Audrey. W sumie nawet o tym nie pomyślałem. Nie byłem specjalnie wierzący, więc nie przyszło mi to do głowy.

- Nawet nie myślcie o chowaniu tego zbrodniarza. Tylko Dismas zasłużył, jeżeli już macie się trzymać tych obrządków.

- Niestety, ale ciała po egzekucji i procesach nie są już dla was dostępne. Możecie, co najwyżej zorganizować coś symbolicznego we własnym zakresie – odpowiedział Białowłosy.

- Naprawdę? Aż tak bardzo olewacie, czyjeś przekonania? – zapytała oburzona Sandra.

- Nie wyglądasz na świętą – odgryzła się jej Wendy. Uwodzicielka spojrzała na nią nienawistnie – Moim przekonaniem jest wolność i jakoś jej tu nie odczuwam. Ty będziesz mogła czcić swojego wiszącego cieślę, kiedy indziej.

- To obraźliwe – zauważył Maks.

- I chuj – odpowiedziała Sandra, na tyle zdenerwowana, że nie wiedziała, na kim wyładować swoją złość.

- Wracając do ogłoszenia – wymianę zdań przerwał Lokaj – To, co jest w tej aktówce jest wasze. Myślę, że rozgryziecie jak to aktywować. Jak nie, to poczekajcie na mnie chwilę przy recepcji.

                Rzucił teczkę na stół zasypany książkami i skierował się szybkim krokiem do wyjścia. Patrzyliśmy na to, co zostawił z lekkim niepokojem, jakbyśmy się bali, że jest tam bomba albo broń biologiczna. Maks w końcu się przełamał i chwycił pojemnik. Otworzył go sprawnym ruchem, a my, zebrani dookoła, odruchowo się odsunęliśmy. Nic jednak nie wybuchło, ani nie zapowiadało, żeby teczka była zabezpieczona pułapkami. Ze środka świeciły do nas cztery karty, przypominające tą, której Lokaj użył, aby dostać się na salę procesową. Każda z nich miała inny napis. Zanim zdążyłem przeczytać, Maks zrobił to na głos:

- Siłownia, Pub, Pracownia Informatyczna oraz Deptak. Każda ma dopisek karta dostępu.

-----------------------------------------------------------

Dziękujemy za wsparcie Naszym Patronom:

- Raika

- oraz Patroni z niższych progów