Epizod I - Rozdział 5: Chodząca perfekcja (Lokaj)

Rozdział 5: Chodząca perfekcja (Lokaj)

Kochani nadszedł czas na zapowiadany, bardzo krótki rozdział. Niestety, ale to wymagany zabieg dla fabuły i taka perspektyw takiej długości musiała się trafić. Zaufajcie nam jako twórcom, którzy mają rozpisaną całą fabułę i po prostu analizujcie to co macie ;) Za cztery dni widzimy się już w rozdziale normalnej długości, więc nie musicie się obawiać. Miłej lektury i zapraszam do komentowania po przeczytaniu!

---------------------------------------------------

                Maszynownia była pomieszczeniem napędzającym hotel do życia. Dzięki niej wszystkie mechanizmy działały jak należy. Musiałem często tu przychodzić, kiedy trzeba było coś sprawdzić albo naprawić. Lubiłem to miejsce. Zębatki i maszyny wytwarzały rytm, który zdawał się dyktować wszystkimi zasadami. Byłem w naprawdę niesamowitym miejscu, które było prawie gotowe na to, na co szykowali je moi pracodawcy. Potrzebowało jeszcze dwóch dni. Goście zdążyli już zauważyć luki i to sprawiło, że przez moment zrobiło się naprawdę niebezpiecznie. Mycroft, imię pojawiło się w mojej głowie. Był najbliżej odkrycia wszystkiego. Mógł znaleźć lokację, a także dowiedzieć się wielu rzeczy o tym miejscu, mnie oraz moich pracodawcach. Nie mogłem na to pozwolić, to było moje jedyne zadanie, mój cel…

                Goście znajdowali się w hotelu od niecałych trzech dni. Wiedziałem, że maksymalnie za cztery kolejne zacznie się rzeźnia. Tak musiało się stać. Przygotowałem dla nich niesamowite atrakcje, które zmuszą ich do zrobienia pierwszego kroku. Osobiście nie do końca zgadzałem się z tym, co miałem zaplanowane, ale byłem posłuszny i nie łamałem danego słowa. Szczególnie, że mi coś obiecali. Zawsze dotrzymywali słowa. Chciałem ochronić cenne życia, ale wiedziałem, że nadchodzące ofiary otworzą drzwi do zupełnie innego świata. Potrzebowaliśmy tych ludzi i tych wyników badań.

                Najbardziej żałowałem tego, że nie mogłem powiedzieć im prawdy. Musiałem ich już oszukać przynajmniej raz, a nie lubiłem kłamać. Nauczono mnie szczerości. Nie czułem się komfortowo wychodząc poza to, co było w mojej głowie. Wierzyłem jednak, że przyczyniam się do czegoś większego, a ta wiara napędzała mnie do działania. Podszedłem do kratki wentylacyjnej i spojrzałem na kurki. Ten od tlenu dostarczał w stu procentach potrzebny do życia składnik. Nie zamierzałem go ruszać, w końcu mieli zabijać się sami, gdybym ja miał im pomóc to nie byłoby w tym żadnego wyzwania. Interesował mnie umiejscowiony obok, zielony kurek. Gaz usypiający, głosiła etykietka. Dopiero, co wróciłem z jadalni, bo chciałem zobaczyć jak zareagują na odkręcony w dwudziestu procentach zawór. Ziewali i robili się ospali, ale nie było to wystarczające, więc przekręciłem kurek tak, żeby przepływ był na połowę mocy.

                Oparłem się o ścianę, zastanawiając się nad listą rzeczy, które należało naprawić. Było tego sporo. Wiedzieli już, że jesteśmy w Europie, a to i tak było za dużo. Musiałem uznać ich wyższość w tej kwestii, kompletnie nie pomyślałem, że mogą dojść do takiego wniosku po spojrzeniu na gniazdka elektryczne. Byli sprytni i pomimo kłótni i niepewności, trzymali się razem. Pierwszą rzeczą, jaką miałem się zająć była sieć hotelu. Urządzenie monitorujące, które ustawiłem w sali zabaw było jednym, wielkim nieporozumieniem. Nie mogłem pozwolić sobie na takie błędy, ale moi pracodawcy strasznie się spieszyli z wystartowaniem projektu, dlatego miałem niezwykle mało czasu na przygotowania, a rzeczy do ogarnięcia była cała masa. Kolejne pomieszczenia miały otworzyć się już niedługo, a przynajmniej takie były założenia. Czynnik potrzebny do ich otwarcia był kwestią czasu.

                Wystarczy, pomyślałem. Zakręciłem kurek zastanawiając się czy nie przesadziłem. Spojrzałem na zegarek i przeklikałem badając kolejne kamerki. Większość dotarła do pokoi, ale nie wszyscy. Audrey King spała na podłodze w kuchni, Dismas Hardin niedaleko wind, a Olivier Naess... Och nie, westchnąłem patrząc na jedno z pomieszczeń. To, co tam było mogło oznaczać tylko jedno. Przejrzałem mapę hotelu i zauważyłem połączenia jednego z pokoi gościnnych z tym piętrem. W budynku były przejścia, których nawet ja nie znałem. Wyglądało to jakby moi pracodawcy mieli już plan dla każdej osoby, ale wiedziałem, że wszystko było jedną, wielką niewiadomą.

                To była ostatnia czynność przed przygotowaniami. Musiałem teraz złożyć meldunek. Oni czekali. Nie chciałem korzystać ze swojej typowej metody przemieszczania się, bo czułem się po niej dziwnie. Dzięki temu, że udało mi się zrobić wszystko tak szybko mogłem przejechać się normalnie windą. Opuściłem maszynownię, sprawdzając przed wyjściem dużą dźwignię, która rzucała się w oczy najbardziej w całym pomieszczeniu. Była podniesiona do góry, co było dobrym znakiem, bo oznaczało to, że mechanizm działał poprawnie. Przeszedłem przez klatkę schodową i podszedłem do windy. Kabina po chwili pojawiła się, a ja wsiadłem do środka otwierając kratę. Większość przycisków była nieaktywna. To jednak tyczyło się uczestników, bo ja musiałem mieć dostęp wszędzie. Wyciągnąłem kartę z kieszeni i przejechałem po czytniku, który był zakamuflowany w jednej ze szczelin przy panelu z guzikami. Winda ruszyła.

                Chwilę później wysiadłem na klatce schodowej przed laboratorium. Przeszedłem przez blaszane drzwi i znalazłem się w pomieszczeniu, w którym często musiałem przebywać, bo lubili je moi pracodawcy. Oczywiście miałem na myśli jego ukrytą część, w końcu goście też mieli mieć tutaj dostęp za jakiś czas, a nie mogło być tak, że weszliby tam, gdzie nie trzeba. Przeszedłem pomiędzy rzędami lad, na których stały fiolki, przyrządy do pomiarów oraz zapiski. Kiedy goście dotrą do tego miejsca, otworzy się przed nimi prawda, na którą nie byli jeszcze gotowi. Dotarłem do przeciwległej ściany i stanąłem przed półką ze słojami, w których były zatopione w formalinie różne składniki potrzebne do badań i obserwacji. Podniosłem jeden z nich i wcisnąłem niedużą płytkę, prawie niewidoczną dla kogoś, kto nie wiedział, czego szukać.

                Jedna ze ścian wydała z siebie cichy dźwięk przesunięcia. Wizualnie jednak nic się nie zmieniło. Wiedziałem, że to zaledwie kolejne zabezpieczenie. Dotknąłem delikatnie powierzchni i płynnie przeszedłem przez hologram, który dodatkowo ukrywał to miejsce. Trafiłem do niedużego, nieoświetlonego korytarza. Nie był taki jak reszta hotelu. Przeznaczony był tylko dla personelu. Ciemność za bardzo mi nie przeszkadzała, bo mój wzrok świetnie adaptował się w mroku. Podszedłem do drzwi i poczułem nieprzyjemne szmery w głowie. To było miejsce, w którym zawsze się tak czułem. Pogodziłem się już z tym, bo nie miałem wyboru, chociaż trochę niesprawiedliwe było to, że za swoją lojalność nie otrzymywałem za dużo zaufania, a podobno było ono najważniejsze w relacjach rodzinnych.

                Stanąłem przed ciężkimi, metalowymi drzwiami. Nie miały one klamki, ani żadnego uchwytu. Zdawały się być idealnie dopasowane do ramy i siedziały w niej wygodnie. Tuż przed nimi znajdował się panel. Wydawał się być wyłączony, ale gdy odchrząknąłem zaświecił delikatnym, zielonym światłem, które nie byłoby w stanie zaszkodzić hologramowi ściany.

- System identyfikacji głosowej: Próbka głosu - identyfikacja - powiedział automatycznie wygenerowany głos.

- Proszę o identyfikacje i otwarcie drzwi - powiedziałem.

- Analiza próbki głosu w toku... - system zaczął badać to, co usłyszał - Głos zidentyfikowany: Sora.

Po znalezieniu mnie w systemie drzwi się otworzyły, a w moich oczach zaczęło się wszystko mieszać. Widziałem tylko czarne zarysy ścian pomieszczenia oraz dużo zieleni ze specjalnych tub, które zajmowały większą część pokoju. Rozkład znałem na pamięć, ale momentami zahaczałem niedbale o szafkę czy stolik. Stanąłem w tym samym miejscu, co zawsze. Czekałem. Oni już wiedzieli, że tu jestem.

                Usłyszałem delikatne skrzypnięcie krzesła. Nadeszła na mnie pora.

- Udało ci się mój drogi? - zapytał męski głos.

- Gaz został rozpylony, a goście zasnęli. Wszyscy poza trójką są w pokojach. Mogę zapytać o... - zacząłem, ale przerwała mi.

- Nie przejmuj się tym mój drogi - kobieta miała w głosie sporo troski. Oboje traktowali mnie jak swoje dziecko.

- Czy mogę przejść do kolejnych czynności?

- Oczywiście. Jesteś pewien, że wystarczy ci czasu? - zapytał mężczyzna.

- Tak - odpowiedziałem z pewnością w głosie.

- Doskonale. My wykorzystamy słabe ogniwo, które znaleźliśmy i postaramy się osiągnąć cel. Wiemy, że obawiasz się ofiar, ale są nieuniknione. Postaramy się je zminimalizować - mój pracodawca był spokojny. Rzadko, kiedy tracił panowanie, ale wiedziałem, że gdy coś go zdenerwowało to ciężko było go zatrzymać.

- A jak wygląda sytuacja z twoim wyborem? Jesteś pewien, że nie zaburzy naszej... wizji? - kobieta była z kolei znacznie cięższa do przeczytania. Czasami bywała uległa i pozwalała na dużo, a czasami nie dało się z nią kompletnie dogadać. Teraz musiała mieć dobry humor.

- Jestem pewien, że będzie przydatnym sojusznikiem i uprzedzi nas jakby szykowało się coś większego - powiedziałem.

- Doskonale - odpowiedzieli wspólnie.

                Zobaczyłem rozmazane ruchy, ale nie mogłem nic na to teraz poradzić. Ten pokój tak na mnie działał.

- Wiesz, że to dla twojego dobra - powiedziała kobieta łapiąc mnie za dłoń. Poczułem delikatny dreszcz - I tak mówimy ci o wszystkim.

- A ty musisz na nich uważać. Zdążysz przyszykować zakazy? - zapytał raz jeszcze mężczyzna.

- Tak, bez problemu - potwierdziłem - Mam już wszystko przyszykowane.

- Jestem z ciebie dumna – głos kobiety zalał mnie falą ciepła.

- Cieszymy się, że nam pomagasz - powiedział podchodząc i głaszcząc mnie po policzku drugi głos.

Uśmiechnąłem się i ruszyłem w stronę wyjścia. Lubiłem być przydatny.

                Czekało mnie teraz sporo roboty. Kolejne godziny miały być bardzo ciężkie. Chciałem jednak zacząć od najważniejszego. Ścisnąłem kopertę, którą miałem przyszykowaną od rana i ruszyłem do windy. Wysiadłem przy recepcji i zszedłem schodkami w dół. Sypialnie oblegały korytarz z każdej strony. Ja jednak szukałem jednej, konkretnej. Podszedłem pod drzwi i otworzyłem kopertę. Wsadziłem do środka kartę dostępu, spojrzałem czy napisany przeze mnie list dalej jest w środku, po czym zalepiłem i wcisnąłem w szczelinę pomiędzy drzwiami. Usłyszałem jak paczka upada na podłogę po drugiej stronie. Teraz wystarczyło poczekać. Uśmiechnąłem się pod nosem i ruszyłem przygotować wszystko na przebudzenie...

-----------------------------------------------

Dziękujemy za wsparcie Naszym Patronom:

- Raika