Epizod I - Rozdział 3: Utopia (Mycroft Goldenwire)
Rozdział 3: Utopia (Mycroft
Goldenwire)
Trzeci rozdział Peccatorum przed Wami! Kończymy motyw wstępu, chociaż jeszcze sporo będzie wyjaśniane, to czas żeby uczestnicy, po pierwszej nocy w Hotelu, zobaczyli z czym mają do czynienia. Jakie pomieszczenia są dostępne, co się z nimi dzieje i w jakich warunkach przyjdzie im żyć. Do przeszukiwań zdecydowałem się na perspektywę Hakera, który ma trochę luźniejsze podejście do świata i zarazem jest postacią, która może namieszać. Zapraszamy Was z Neri do lektury, a także do komentowania i dyskusji pod tym rozdziałem!
-----------------------------------------------------------------
Hałas. Usłyszałem coś dziwnego i przetarłem
zaspane oczy. W głowie miałem już plan jak upokorzyć Aarona przed publiką na
konwencie. Przygotowałem odpowiednie pliki oraz wejścia do terminalu.
Wystarczyło tylko poczekać, aż się rozgada i zrównać go z błotem, a potem
samemu wejść na scenę. Czułem dziką satysfakcje na samą myśl, że zobaczę jego
czerwoną ze złości twarz. Kiedyś nie robił mi różnicy, ale im bardziej wczuwał
się w naszą wojnę tym bardziej ja czerpałem radość z robienia mu na złość.
Miałem nadzieję, że mimo wszystko konflikt nigdy się nie zaostrzy, nie chciałem
zrobić mu prawdziwej krzywdy. Nikomu nie chciałem. Byłem wesołym człowiekiem. Z
tą myślą podniosłem się i przeciągnąłem.
Łóżko było duże. Za duże. Nie
moje. Przygoda na jedną noc, pomyślałem,
nie mogąc sobie przypomnieć, jaką kobietę tym razem udało mi się zaciągnąć do
łóżka. Rozejrzałem się szukając jej wzrokiem. Ogromne, królewskich rozmiarów
łoże z zieloną pościelą było jednak puste. Na szafce obok, z wymyślną lampką
leżały tylko klucze. Kawałek niżej, po zejściu z podwyższenia, widać było masę
ładnie upiętych kabli, które krążyły po całym pokoju i wszystkie spotykały się
w pokaźnym centrum dowodzenia, złożonym z trzech monitorów, świecącego
komputera oraz klawiatury i myszki. Na wszystkich ekranach wyświetlał się w tej
chwili zegarek pokazujący godzinę ósmą. Obok biurka, gdzie stała cała
elektronika, widziałem skrzynię z częściami zapasowymi oraz sprzętem potrzebnym
mi do pracy. Nie były to jednak moje rzeczy. Spojrzałem na kanapę i stojącą
obok konsolę najnowszej generacji. Kawałek za nią zamontowano dużą szafę z
rozsuwanymi drzwiami. Podłoga wyłożona była ciemnymi panelami, a ściany
pomalowane na kolor przypominający połączenie ciemnej zieleni i fioletu.
Wszystko mi się przypomniało,
gdy usłyszałem głos:
- Dzień dobry
Państwu. Wybiła godzina ósma, co oznacza koniec ciszy nocnej. Mam nadzieję, że
spędziliście państwo bezpieczną noc i przypominam, że za piętnaście minut w jadalni
będzie podane śniadanie. Jadalnie znajdą państwo na piętrze z recepcją. Życzę
miłego dnia.
- Cholera jasna - szepnąłem z
przerażeniem. To wszystko to nie był sen. Czytelnia, Lokaj, Goście, narwany
bandzior. Nie mogłem uwierzyć, że to wydarzyło się naprawdę. Przed snem
próbowałem wejść w sieć hotelu, ale mój komputer został sprawnie odcięty.
Jedyne, co mogłem robić to bawić się w systemie, a to kompletnie nic mi nie
dało. Nie traciłem jednak nadziei, bo budynek był niesamowicie nowoczesny, więc
terminale i czytniki musiały być rozrzucone wszędzie. Liczyłem, że znajdę taki,
który pomoże mi to ogarnąć i znaleźć jakiekolwiek informacje. Lokalizacja
byłaby świetnym startem. Byłem bardzo ciekaw gdzie mnie wywieźli.
Wstałem. Zauważyłem, że nie
zdążyłem się wczoraj rozebrać, więc pierwsze, co zrobiłem to ruszyłem do
łazienki. Spodobała mi się, ponieważ miała czarny wystrój z fioletowym
podświetleniem, które pulsującym wzorem podróżowało wzdłuż ścian. Przypominała
sprzęt do grania. Lubiłem brać zimny prysznic.
Szybko się orzeźwiłem, wytarłem i mój wzrok zatrzymał się na lustrze, w
którym widziałem swoje odbicie. Byłem wysoki i szczupły, ale budowa mojego
ciała mi się kompletnie nie podobała. Zniesmaczony, odwróciłem wzrok.
Podszedłem do szafy, gdzie widziałem całe stosy ciuchów, przede wszystkim
takich samych jak te, w których przyjechałem. Teraz zauważyłem, że bransoletka,
którą dostaliśmy wczoraj w czytelni dalej oplatała moją rękę. Zapomniałem jej
zdjąć, ale widocznie była wodoodporna, bo włączyła się bez problemu. Ją też dokładnie przeskanowałem, jeszcze
wczoraj podczas przemówienia białowłosego. Co ciekawe, znalazłem plik, który
skrywał w sobie zakazy, ale był zaszyfrowany w dziwny sposób i restartował
bransoletkę podczas deszyfrowania. Miałem sporo sprzętu, więc w wolnej chwili
chciałem jej się bliżej przyjrzeć.
Ubrany i czysty wyszedłem z
pokoju, spoglądając jeszcze na zegarek i widząc, że zostało mi parę minut.
Zamknąłem drzwi i zgodnie z zaleceniami Lokaja schowałem klucz do tylnej,
zapinanej kieszeni żeby go nie zgubić. Byłem jedyną osobą, która może otworzyć
mój pokój, a to było mi na rękę. Zerknąłem jeszcze na "jedenastkę" na
drzwiach po czym ruszyłem w stronę schodów. Z pokoju wychodziła akurat Alice.
Uśmiechnęła się do mnie szeroko.
- Hej Mycroft! - przywitała się.
- Alice, wyglądasz
dzisiaj pięknie - odpowiedziałem zatrzymując się obok blond włosej dziewczyny. Znałem
ten typ. Szczerzyła się, dużo mówiła, a jeszcze więcej obiecywała, ale w
decydującym momencie była gotowa wbić nóż w plecy. Wolałem na nią uważać, ale
to nie oznaczało, że nie mogłem z nią delikatnie poflirtować. Była naprawdę
śliczną dziewczyną, z ładnym biustem i kształtnym tyłkiem. Lubiłem takie.
Chociaż z dziewczyn najbardziej podobała mi się Wendy oraz Cecily to Alice była
od razu za nimi.
- Jak pierwsza noc?
- zapytałem
po tym jak uporała się z zamkiem.
- Nieźle. Mam
naprawdę przecudowny pokój. Może później ci pokaże - mrugnęła do mnie
tak, że krew napłynęła mi do ciała - A
jak u ciebie?
- Wygodnie. Pełno
sprzętu i gadżetów, tak jak lubię - zastanowiłem się przez chwilę jak może wyglądać
pokój kogoś takiego, jak Przyjaciółka. Zapewne był przesadnie słodki i pełen
kolorowych poduszek i przedmiotów - Przez
chwilę nawet zapomniałem gdzie jesteśmy.
- Ja wolę myśleć
pozytywnie – Dotarliśmy
do klatki schodowej i rozpoczęliśmy
wspinaczkę po schodach na górę. Teraz dopiero zauważyłem, że windy są tylko na
piętrze z recepcją - Wystarczy trzymać
się razem i wspólnie walczyć. Cokolwiek nas nie czeka nie ma przeszkody, która
zatrzyma pociąg przyjaźni.
Brzmiała trochę strasznie, ale
jej pozytywne myślenie najwyraźniej było zaraźliwe, bo czułem się jeszcze
lepiej. Na środkowym piętrze poszliśmy w prawo i doszliśmy do jednych z drzwi,
które wczoraj widzieliśmy. Otworzyliśmy je i weszliśmy do środka. Wnętrze było
nieco mniej gustowne od reszty hotelu, ale wciąż bardzo ładne i zadbane. Mleczne
kafelki połyskiwały czystością. Na środku stały trzy stoły, każdy mieścił po
dwanaście osób, sądząc po liczbie krzesełek stojących obok. Zauważyłem okna,
ale były zasłonięte aksamitną zasłonką. Jacob zauważył moje spojrzenie i
powiedział:
- Okna są przykryte
metalową blachą i zakratowane. Sprawdzaliśmy – w jego głosie nie
było słychać nawet zawodu. Zasłony stworzyły w mojej głowie naprawdę ładną
wizję, ale detektyw sprawnie rozbił ją w drobny mak.
W głębi pomieszczenia stały w
rzędzie gabloty wypełnione jedzeniem. Z daleka zauważyłem całe stosy kanapek,
świeżych owoców i warzyw, półmisek wędlin oraz przeróżnych dodatków i sosów.
Wszystko pocięte, podzielone i przygotowane do zjedzenia. Ślinka napłynęła mi
do ust. Tuż za ladą znajdowała się kuchnia. Przypominała tą z programów
kulinarnych, chociaż nie znałem się na tym, więc ciężko mi było powiedzieć czy
jest dobrze wyposażona. Widziałem też oddaloną szafkę, z której z daleka
błyszczały ostrza noży. Nie sądziłem, żeby taka wystawa sprzyjała bezpiecznej
atmosferze, ale miałem nadzieję, że ktoś odpowiedzialny tego przypilnuje.
- No i są wszyscy -
powiedziała
głośno Audrey - możemy zaczynać jeść!
Przypominam, że posiłek nie był dzisiaj przygotowany przeze mnie! Wbijcie to
sobie do głowy.
- Zrozumieliśmy za
pierwszym razem - odpowiedział zmęczonym głosem Maks.
- Czy ktoś miał
jakieś problemy w nocy? - zapytała Alice.
- Wszyscy tu
jesteśmy, więc było dobrze. Może to miejsce nie będzie takie złe. Mogłabym tu
zamieszkać. Mam tak cudowny pokój... - Sandra rozmarzyła się, a jej wzrok odpłynął
gdzieś daleko.
Chociaż minął niecały dzień już
dojrzałem pewien podział. Julia, Alan, Aaron, Yama, Cecily, Elizabeth, Jacob,
Carmen, Raphael i Maks siedzieli przy jednym stole, a cała reszta przy drugim.
Nie chciałem siadać obok swojego rywala, który od wejścia zdążył zamordować
mnie już trzy razy wzrokiem, więc znalazłem miejsce pomiędzy Ethanem, a Samfu.
Podszedłem do gablotek, wziąłem tackę i nałożyłem sobie dziesięć niedużych
kanapek, dwie parówki, zalałem wszystko sosami i na koniec sięgnąłem po puszkę
z napojem gazowanym. Żołądek nieprzyjemnie zasysał mnie po wczoraj. Z gotową
porcją usiadłem na wypatrzonym miejscu i zacząłem jeść. Ludzie życzyli sobie
smacznego, a Robertson wstał i zastukał łyżeczką w kubek.
- Proszę o chwilę
uwagi - poprosił - Po tym jak zjecie chciałbym porozmawiać,
żebyśmy mogli coś ustalić, więc nie wychodźcie z jadalni. To sporo ułatwi.
Dzięki.
Zaczęliśmy jeść. Jedzenie było
przygotowane naprawdę dobrze, świeże pieczywo, dobre składanki, nawet parówki
wydawały się być smaczniejsze niż zazwyczaj. Czułem się coraz lepiej z każdym
kolejnym kęsem.
- Myślicie... że
nic tu nie... dosypali? - zapytała Sandra, przeżuwając głośno pokarm.
- Jestem tak
głodny, a jedzenie jest tak dobre, że nie robi mi to różnicy - odpowiedział Samfu.
Ludzie
rzucili się na jedzenie jak wygłodniała wataha. Widać było, jacy wszyscy byli
głodni. Sam czułem dziką satysfakcję.
Po śniadaniu, gdy stosy talerzy
przyozdobiły oba stoły, a proces trawienia zaczął się na dobre, detektyw zabrał
głos.
- Czas ustalić
pewne fakty. Pierwsza noc za nami i udało nam się przeżyć. Osobiście nie widzę,
co mogłoby zmusić kogokolwiek do zabicia, skoro warunki są dobre, a opcji do
sprawdzenia multum - zasłonił na chwilę usta dłonią - Ale
czas pokaże. Póki, co widzieliśmy paru pomieszczeń, mamy windy i klatkę
schodową, które trzeba dokładnie zbadać. Jest nas tylu, że powinniśmy się
rozdzielić, bo przeszukiwanie obszaru taką ogromną grupą mija się z celem.
- Warto jednak
ustalić pewne rzeczy i wytyczne, na co powinniśmy zwracać uwagę - Cecily płynnie
weszła mu w słowo. Wyglądali jakby całe przemówienie mieli dokładnie
rozplanowane.
- Czy ważniaki ze
stołu dla lepszych mogą przejść do konkretów i oszczędzić sobie i nam tego
przedstawienia? - zapytał Samfu.
- Stołu dla
lepszych? - zdziwił się
Aaron.
- Usiedliście od
razu obok siebie, zostawiając nas sobie samym - odkrzyknąłem do
swojego rywala.
- Naprawdę macie
tak niskie mniemanie o sobie? - zdziwiła się Julia.
- Hej, spokój! - krzyknęła Audrey.
- Czy naprawdę
musimy się kłócić? - zapytała Carmen.
Kłótnia rozgrzała się na dobre.
Osoby siedzące przy mnie przeważnie krzyczały, a te przy drugim stole, starały
się coś spokojnie wytłumaczyć.
- Zamknijcie się do
cholery jasnej! - krzyk Audrey był jedynym głosem, który potrafił przebić się przez ten
hałas - Mamy coś do ustalenia. Jak
będziemy walczyć między sobą, to możemy, co najwyżej się poddać.
- Kobita ma głos...
i rację oczywiście - Rewolwerow rozmarzył się pociągając łyk z kubka.
- Naprawdę czujecie
się jakkolwiek gorzej, bo siedzimy metr dalej? Stół nie pomieści wszystkich, a
w ten sposób każdy ma dla siebie miejsce - Julia miała ton głosu, który mi się niesamowicie
podobał. Wydawał się ociekać ironią.
- On wszystko
podsyca - Aaron
wskazał palcem. Byłem pewien, że pokazuje na mnie, ale tym razem jego ofiarą
padł Samfu. On podniósł ręce na gest, że nic złego nie zrobił.
- Może posłuchajmy
Jacoba, skoro zna się na takich sprawach? - zaproponowała Wendy.
- Miałaś na myśli
przeszukiwanie obszaru? - zapytała zgryźliwie Sandra.
- Dobra, dosyć - poprosił Alan,
wstając - Proszę was, uspokójcie się.
- Przecież miałem
nikogo nie podsycać - wtrącił Jacob, Król Dram.
- Chodziło o tego
Jacoba, co się liczy. Ty jesteś Samfu - odpowiedziała mu Wendy, posyłając całusa.
Widziałem, że chcę coś powiedzieć, ale ugryzł się w język. Większość osób się
zaśmiała. Osobiście bałem się drażnić Samfu, bo wydawał się być osobą, która
potrafi się odgryźć. Czułem się jakbym znał tych ludzi dłużej niż niecały
dzień. Być może to wspólny cel łączył szybciej niż jakakolwiek inna relacja.
Sytuacja się nieco uspokoiła.
- Jeżeli mamy już
nieporozumienia za sobą, to może wrócimy do tematu? - zarzucił pomysłem
Maks.
- Świetny plan - zgodziła się
Elizabeth, a wraz z nią poszła większość grupy. Zapadła cisza.
- Dziękuje.
Przeszukiwałem przeróżne miejsca zbrodni, badałem skomplikowane sprawy, a nawet
zdarzało mi się być ofiarą porwania. Jesteśmy w bardzo dziwnym i nietypowym
miejscu. Nie wiem jak wasze pokoje, ale mój wygląda dostojnie i jest naprawdę
świetnie wyposażony. Porywacze nie są zwykłymi bandytami, dlatego musimy
zachować wszelkie środki ostrożności. Nie pomaga to, że jesteśmy pod ciągłą
obserwacją i podsłuchem - zaczął krążyć pomiędzy stołami. Widocznie podczas procesu myślowego
lubił chodzić - No, ale nie z takich
sytuacji się wychodziło. Nie wiem jak dużo mamy do przeszukania, ale musicie
zwracać uwagę na dosłownie wszystko. Okna wydają się być zabezpieczone, ale jak
jakieś znajdziecie to sprawdzajcie dokładnie. Windą też powinniście zbadać
każde możliwe piętro. Nie wiemy jak duży jest hotel.
- A co jak
wejdziemy na jakiś zakazany obszar i dostaniemy karę? - zapytał Ethan.
Przyglądając się jemu zauważyłem, że Artysta, który siedział kawałek dalej,
uważnie czytał wszystko, co zapisywała mu siedząca obok niego Twórczyni
Zabawek. Chociaż nie rozczulały mnie takie rzeczy, to takie sytuacje
przywracały wiarę w ludzkość.
- Myślę, że nie
wejdziemy nigdzie, gdzie nie będziemy mogli wejść. Zamknięte pomieszczenia na
pewno będą jakoś zaznaczone - odpowiedź Robertsona uprzedził Aaron.
- Szukajcie
jakichkolwiek znaków. Dokumentów, broszurek, czegokolwiek, co może nakierować
nas na to, gdzie możemy być. Zapewne jesteśmy gdzieś w Europie, ale pewien nie
jestem - wtrącił
ponownie - Musimy zebrać jak najwięcej
informacji, a potem porozmawiać o tym wszystkim. Możemy umówić się... o
siedemnastej? Tak wstępnie, jak jedna z grup skończy wcześniej to może przyjść
tutaj i czekać. Żeby ktokolwiek mógł zdać raport z tego, co znajdzie jego
grupa.
Przez jadalnie przeszły szmery
rozmów. Samfu wyglądał na zamyślonego. Ludzie przy moim stole reagowali
znacznie bardziej żywo, niż Ci siedzący przy Aaronie.
- O wyjściu chyba
nie musze mówić? Jeżeli znajdziecie drzwi, które według was prowadzą na
zewnątrz to koniecznie je sprawdźcie. Na pewno będą zamknięte, ale mogą mieć
jakąś szczelinę, ślady... właściwie najlepiej podejdźcie do mnie, bo w innym
wypadku na pewno nic nie sami nie znajdziecie. Bez obrazy.
- Jesteś strasznie
zarozumiały i głośny - warknął Dismas.
- A ty agresywny i
agresywny - odpowiedziała
Sandra z przekąsem.
- Musisz ciągle
wtrącać swoje trzy grosze? - zapytała Wendy. Widziałem oczami wyobraźni walkę
tej dwójki w lawinie kisielu.
- Drogie panie,
możecie się uspokoić? Nie ma potrzeby się denerwować... - zainterweniowałem.
Obie siedziały niedaleko siebie, a temperament kobiety bywał niebezpieczny,
więc wolałem mimo wszystko zażegnać konflikt.
- WRACAJĄC do
tematu - pierwsze
słowo Jacob zaakcentował wyjątkowo mocno. Dismasa zignorował - Nie rozdzielajcie się. Jak idziecie do
toalety to w dwójkę, a najlepiej trójkę. Nie możemy ryzykować, szczególnie jak
panują takie zasady.
- Popieram w pełni.
Nie dawałbym nikomu takiej pokusy - Alan wyraził aprobatę jego pomysłu.
- Jadalnia jest
dobrym miejscem żeby rozmawiać o różnych rzeczach, a każdy z nas musi jeść,
więc fajnie by było jakbyście przychodzili na śniadania - powiedział
okularnik - Ale to żadna zasada, więc
zrobicie jak chcecie. Ja postaram się być zawsze, żeby dobrze rozplanować
ewentualne dalsze kroki - jego przemowa była dosyć inspirująca, to musiałem
mu przyznać - No i mimo wszystko,
chciałbym żebyście się nie kłócili. Nasi oprawcy wybrali dosyć wybuchową
mieszankę, ale nie ma sensu tracić na to energii. Nie ma teraz na to czasu.
Pomieszczenie wypełnił zgodny
pomruk. Nikt nie skomentował, ani nie rozpoczął kolejnej kłótni.
- Co do samych
przeszukiwań - Jacob usiadł przy naszym stole, tuż obok Samfu - z pomieszczeń, które widzieliśmy jedna grupa może przeszukać to
miejsce. Kuchnia na pewno ma w sobie coś ciekawego, nie mówiąc o gablocie z
nożami, o której musimy porozmawiać. Na piętrze, na przeciwko czytelni jest
jakieś pomieszczenie. Je też musimy sprawdzić. Nie mówiąc o samej czytelni...
- Ja się zajmę
książkami - zadeklarował
się Maks - Przestudiuje je i jak znajdę
coś to dam wam znać. Planuje przesiadywać tam większość czasu.
- Nie sądzisz, że
jest tego za dużo jak na jednego człowieka? - zapytała Cecily.
Pisarz uśmiechnął się smutno.
- Pani Britt,
przeczytałem wczoraj przed snem trzysta sześćdziesiąt osiem stron, a położyłem
się krótko po odejściu z recepcji. Proszę mi zaufać.
Nie wiem czy
przeczytałem tyle przez ostatnie dziesięć lat, nie licząc linijek kodu, pomyślałem. Pisarz
wstał, skłonił się lekko i pokuśtykał w stronę wyjścia.
- Wpadnę o
siedemnastej zobaczyć, czego się dowiedzieliście - rzucił wychodząc za
drzwi i znikając w korytarzu.
- Czy teraz
problemem będzie to jak w jednej grupie będzie więcej, a w drugiej mniej osób?
- zapytała
kąśliwie Julia.
- Widzisz, sama
zaczynasz - Samfu
żachnął się i pokiwał głową.
- Nie będziecie
mieli tego problemu - powiedział chłodno Raphael. Wstał i wyprostowany jak zawsze wyszedł z
jadalni.
- Czy przypadkiem
nie mieliśmy trzymać się razem? - zapytał Alan.
- Mam nadzieję, że
nic złego z tego nie wyjdzie - Elizabeth brzmiała na nieco zmartwioną.
- Dobra, w takim
razie ja będę sprawdzała pralnię - zaproponowała Julia - Też nie przepadam za tłumami, a jak się rozdzielamy w ten sposób to nie
robi różnicy - powiedziała wstając. Po chwili słychać było tylko oddalające
się pogwizdywanie.
- Ja w takim razie
zostanę w kuchni - zaproponowała dziarsko Audrey - Powiem
wam, na czym stoimy. Pasi?
- Dobrze. Mam
nadzieję, że nie pożałujemy tego rozłamu. W sumie dalej nie wiem jak duży jest
budynek, ale jak nikt nie oddali się od swoich grup to powinno być bezpiecznie.
Czy ktoś jeszcze idzie sam?
- Ja sprawdzę to
piętro i zobaczę pomieszczenie po drugiej stronie korytarza – wyszła z propozycją
Farmaceutka - Też wpadnę tutaj po
siedemnastej.
Gdy drzwi się za nią zamknęły
głos zabrał Komunista:
- Towarzysze,
przyznam wam szczerze, że moje serce bije... dla Mateczki Rosji, ale też dla
was. Pójdę, ale nie sam, tylko znajdę Towarzysza Łyżwiarza i go przypilnuje. Ludziom
nie ufam, ale Francuzy to wyjątkowo podstępne żmije. Myślą, że pomachają białym
i wszystko się rozwiążę. Będę go obserwował, haraszo? Bywajcie - odmaszerował
imitując ruchy Łyżwiarza i zniknął.
- Szesnaście osób.
Mamy dwie grupy po osiem - zaczął Detektyw.
- Jeżeli powiesz
lepsi i gorsi to cię zabije - powiedziała Sandra w kierunku Samfu.
- Niebezpieczna
groźba biorąc pod uwagę naszą sytuację. Jesteś pewna, że panujesz nad emocjami?
Twoje ciało pokazuje, że raczej nie kontrolujesz niektórych żądz - Król Dram odgryzł
się bez zawahania.
- Ty... - warknęła.
- Pójdę z Aaronem,
Dismasem, Alanem, Olivierem, Ethanem, Carmen oraz Agathą - przerwał jej Jacob
- Wybór w pełni losowy.
- Czyli druga grupa
to ja, Samfu, Yama, Alice, Wendy, Sandra, Cecily i Lily? - zapytałem.
- Dokładnie - odpowiedział - Chodźmy do windy, tam będziemy mogli
zobaczyć, co jeszcze mamy w tym hotelu.
Grupa posłuchała się bez
narzekań. Opuściliśmy jadalnie. Na korytarzu było pusto. Światła delikatnie
oświetlały hol, jakby dostosowując poziom natężenia do godziny. Nie było tutaj
okien, dlatego musiały się świecić całą dobę. Lokaj stał za recepcją i
przeglądał jakieś dokumenty. Nie zwracał na nas specjalnej uwagi, chociaż
czułem na sobie jego spojrzenie. Nie podobało mi się aura wokół niego. Z jednej
strony był elegancki i wyglądał jak lokaj idealny, ale z drugiej był taki...
nieludzki. Zastanawiałem się, kim tak naprawdę jest. Minęliśmy go i skręciliśmy
w jedno z dwóch przejść, które otaczały recepcję i prowadziły na klatkę
schodową. Obie kabiny były gotowe do drogi. Dismas już chciał nacisnąć guzik,
kiedy usłyszeliśmy za sobą głos białowłosego:
- Poczekajcie – poprosił – Chcę wam wytłumaczyć jak to działa.
- To winda – zauważył zdziwiony
Yama – Wiemy jak działają windy.
- Pozwólcie – przepchał się przez
nas. Kiedy przechodził obok poczułem intensywny zapach perfum. Stanął tuż przed
kabiną i wcisnął przycisk. Drzwi otworzyły się, a w środku rozsunęła się krata.
Winda była naprawdę spora i bez problemu zmieściłaby całą naszą grupę. Wnętrze
było jednak nieco bardziej surowe, chociaż dostosowane do klimatów hotelu. Na
konsoli świeciły się na złoto jedynie dwa przyciski. Były podpisane, jako
„Lodowisko” oraz „Pralnia”.
- Jak widzicie
większość przycisków jest póki co nieaktywna – Lokaj wskazał smukłymi
palcami na to, na co patrzyli wszyscy – Będziecie
odblokowywać kolejne pomieszczenia, ale póki co skupcie się na tym, co macie.
- Lodowisko! – zauważył wesoło Samfu
– To może być miejsce, w którym będą
jakieś okna!
- Nie podniecałbym
się zbytnio – stwierdził
Dismas – To prawdopodobnie kryte
lodowisko w budynku.
- Nasza grupa może
to sprawdzić – zaproponował Pokerzysta.
- Dobra, w takim
razie my weźmiemy pralnię – odpowiedział Jacob.
- Pojedźcie drugą
windą – zaproponowała
Cecily – Spotykamy się o umówionej
godzinie.
- Poczekajcie – zawołał nagle Alan
i poszedł w lewą stronę w głąb korytarza – Dokąd
prowadzą te drzwi?
- Po drugiej
stronie są takie same – zauważyła Agatha.
- To przejścia na
klatki schodowe poszczególnych skrzydeł – wyjaśnił Lokaj – Gdy już zaczniecie się zabijać i winda będzie wyłączona, to będzie wasz
jedyny sposób na poruszanie się po hotelu. Pamiętają państwo zasady?
- Jasne, jasne – odpowiedział krótko
Dismas – Rozumiemy. Wszystko wiemy,
możesz sobie iść.
- Możesz się
ogarnąć z tym niepohamowanym chamstwem? – oburzyła się Sandra.
- Czy możecie
chociaż przez chwilę się nie kłócić? – zapytał Samfu, widocznie tracąc cierpliwość.
- Dobra, chodźcie
do windy – zaproponował
Yama – Nie ma sensu dalej gadać.
Bandyta sapnął gniewnie, ale
cała ósemka wyznaczona do sprawdzenia lodowiska wsiadła do windy. Krata
zamknęła się, a ja ostrożnie nacisnąłem przycisk podpisany jako „Lodowisko” i
odszedłem krok do tyłu. Wylądowałem w grupie z najładniejszymi dziewczynami, co
mi się szalenie podobało. Stanąłem obok opartej o ścianę Alice i uśmiechnąłem
się do niej. Odwzajemniła uśmiech. Cecily, Sandra i Lily stały po drugiej
stronie, a naprzeciw wejścia rozsiedli się Samfu, Yama oraz Wendy. Klatka
schodowa zniknęła za drzwiami, a kabiną szarpnęło delikatnie. Nim się zdążyłem
wyszczerzyć do kolejnej dziewczyny drzwi się otworzyły, a krata rozsunęła.
- Już? – zapytałem
zdziwiony.
- Widocznie
lodowisko jest blisko – stwierdziła Alice.
- Albo winda jest
bardzo szybka – rzuciła pomysłem Cecily.
Wysiedliśmy do podobnej klatki
schodowej, jak ta przy recepcji, ale w oczy od razu rzuciły się pewne różnice.
Znajdowała się tu tylko jedna para blaszanych drzwi, a nie dwie, które otaczały
ladę, za którą stał Lokaj. Schody szły zarówno w górę jak i w dół, ale były
nieco bardziej na uboczu.
- Musimy być w
lewym skrzydle – zauważyła Aktorka.
- Czemu? – zdziwiła się Alice.
- Schody – Yama wtrącił się do
dyskusji – Są po lewej od windy, więc
połączenie z kwadratem, w którym mieszkamy musi być na lewo od nas. Oznacza to,
że musimy być w lewej części hotelu.
Czarnowłosy
zabłysnął wiedzą. Szczerze zdziwiłem się, bo nie wyglądał na kogoś, kto jest w
stanie ogarnąć takie rzeczy.
- Może wrócimy
schodami? Lokaj mówił coś o tym, że specyficznie działają. Myślicie, że warto
to sprawdzić? - zapytała Sandra.
- Chodźmy już na to
lodowisko - Lily po raz
pierwszy wyglądała jakby czegoś nie mogła się doczekać. Cały pozostały czas
trzymała się na uboczu, mało odzywała i bała wszystkiego. Z jednej strony nie
dziwiłem się, ale z drugiej wydawało mi się, że trochę przesadzała.
- Możemy wrócić
schodami - rzuciłem i
podszedłem pierwszy do blaszanych drzwi.
Nie wiedziałem jak je otworzyć,
ale problem rozwiązał się sam. Gdy tylko zbliżyłem się i wyciągnąłem rękę,
drzwi otworzyły się automatycznie. Poczułem falę ogromnego chłodu. To, co
zobaczyłem w środku sprawiało, że szczęka opadła mi do podłogi. Budynek był z
pewnością dobrze wyposażony i pokoje oraz korytarze robiły wrażenie. Hala, do
której weszliśmy była jednak zupełnie innym poziomem. Sufit był wysoko nad
nami, wypełniony rzędami lamp, które były teraz wyłączone. Po boku były nieduże
trybuny, okalające główny plac z lewej strony. Centrum hali i jej znaczącą
część wypełniała ogromna, owalna powierzchnia z lodu. Całość była ogrodzona
niedużym murem i oświetlona na niebiesko, co nadawało jeszcze chłodniejszego
wydźwięku. Lubiłem chodzić na łyżwy, na lodowiskach zawsze było pełno dziewczyn
i panowała cudowna atmosfera. W tle leciała muzyka, pozwalająca jeszcze
bardziej wczuć się w jazdę.
Tuż przy wejściu zauważyliśmy
niedużą szatnię z rzędem ławek oraz całą półką, białych i naostrzonych łyżew
różnej wielkości. Strefa miała swoje własne oświetlenie. Podbiegłem do przodu i
znalazłem swój rozmiar. Zdjąłem buty i nałożyłem obuwie, które miało mi pozwolić
na ostrą jazdę. Yama i Samfu poszli w moje ślady, a po chwili dołączyły do nas
Alice, Sandra oraz Lily.
- A wy dziewczyny?
- zapytałem
Aktorkę oraz Striptizerkę.
- Nie umiem jeździć
- stwierdziła
Cecily - Trochę boję się takich rzeczy.
- Mi jest za zimno,
ale z chęcią pojeżdżę później - powiedziała, pocierając ramiona. Zrobiło mi się
jej szkoda. Zastanowiłem się przez moment, po czym ściągnąłem bluzę i jej
podałem. Rozszerzyła oczy, ale wzięła ją bez narzekania i podziękowała.
- Mimo wszystko
pooglądam was z Cecily. Posiedzimy, pogadamy, sami wiecie, babskie ploty- powiedziała - Naprawdę dziękuje.
Obie poszły
w stronę trybun. Pozostała szóstka ubrała się i powoli doczłapała do wejścia na
lód. Tu było jeszcze zimniej. Powoli zacząłem żałować oddania bluzy, ale
dziewczyny tak na mnie działały. Cieszyłem się, że mogłem jej pomóc.
Wypatrzyłem je na uboczu i zrobiło mi się lepiej.
Postawiłem niepewnie nogę na
lód, po czym dołączyłem do niej drugą. Szybko złapałem równowagę i rozpocząłem
jazdę. Niebieskie oświetlenie sprawiło, że poczułem się na moment jakbym
przeniósł się do zupełnie innego świata. Wiatr i chłód orzeźwiały, ale też
mroziły. Samfu radził sobie lepiej ode mnie, wyprzedzając mnie po chwili. Yama
raczej trzymał się bandy, ale był stabilny. Dziewczyny jeździły w swoim gronie,
utrzymując powolne tempo. Zrobiliśmy już dwa kółka, kiedy światło przygasło. Na
moment zrobiło się ciemniej. Zatrzymałem się i rozejrzałem, nie wiedząc, czego
się spodziewać. Dziewczyny zaczęły piszczeć, a ich głosy odbijały się echem od
ścian. Nagle usłyszeliśmy dobrze nam znany głos:
- Drodzy
Towarzysze, trzymajcie się mocniej, bo prognoza pogody przewiduje zachodni
wiatr o zapachu ślimaków i ropuch... eee żab. Zimny niczym pozostałości Niemców
w czterdziestym pierwszym i szybki niczym ich odwrót - Towarzysz Raphael!
Światła
reflektorów oświetliły postać, która niczym strzała wleciała na lodowisko i
przemknęła wywijając salto, zakończone potrójnym piruetem. Raphael zatrzymał
się gładko i wykonał kolejny manewr, który polegał na jeździe na jednej nodze i
zaczepianiem o taflę drugą, tak, że wytwarzała się fala ściętego lodu.
Dziewczyny i cała reszta dojechały do mnie. Wszyscy oparliśmy się o murek i
obserwowaliśmy kolejne sztuczki i figury, które Raphael wykonywał z niezwykłą
precyzją i gracją. O ile można było go posądzić o bycie dostojnym na lądzie, to
na lodzie poruszał się z jeszcze większą elegancją. Widziałem wiele pięknych
rzeczy, ale jego pokaz był czymś, co z pewnością długo zostanie w mojej głowie.
Nie byłem pewien ile trwała
całość, ale po około dziesięciu minutach akrobacji, zobaczyłem, że przy bandzie
stoi Lokaj, który obserwuje całość. Podjechałem kawałek dalej, żeby być bliżej
niego.
- To piękne - stwierdził, jak
zwykle całkowicie spokojnym i ciepłym głosem.
- Czemu nie chcecie
nas stąd wypuścić? - zapytałem - Będziemy
współpracować i razem zrobimy wszystko, co trzeba będzie.
Mężczyzna
westchnął delikatnie.
- Dobrze pan wie,
że nie mogę nic na to poradzić. Ja tylko wykonuje polecenia. Trzymajcie się
zaleceń, a zminimalizujecie straty - poradził.
- Jak możemy
zminimalizować straty, jak przeżyć może jedna osoba? - zapytałem, powoli
denerwując się, wciąż powtarzanymi słowami białowłosego.
- Czas potrafi
zmienić wszystko. Nikt nie powiedział, że zasady są stałe. Mogą się zmienić.
Musicie się ich trzymać.
- Powiesz chociaż,
kto tak bardzo nas nie lubi, że nas tu zaprosił? Kto chcę zrobić nam krzywdę?!
- Dowiecie się w
przeciągu paru dni. Nie czekałbym na to spotkanie, bo gdy będziecie zmuszeni do
poznania ich osobiście, to nie będzie oznaczało nic dobrego dla was...
Odetchnąłem, wdychając głęboko
zimne powietrze, które wypełniło moje płuca i ścisnęło je. Zakaszlałem
delikatnie.
- Mogę mieć jeszcze
jedno pytanie? - zapytałem.
- Oczywiście - odpowiedział - Ale nie obiecuje, że na nie odpowiem.
- Czym jesteś? - wiedziałem, że coś
z nim jest nie tak, ale nie byłem pewien, co dokładnie. Lokaj uśmiechnął się
wyraźnie, przymykając oczy.
- Jestem... Lokajem
- odpowiedział
dumnie, po czym odwrócił się i ruszył w stronę wyjścia. Chciałem go rozgryźć,
ale nie potrafiłem zrozumieć, jak zwykły człowiek może zachowywać się w ten
sposób. Mógł być kontrolowany przez chip albo inną technologię. Wciąż to nie
tłumaczyło wielu rzeczy, ale inne opcje wydawały się być po prostu
nieprawdopodobne. Pokiwałem z niedowierzaniem głową i wróciłem do oglądania
niecodziennego pokazu łyżwiarskich umiejętności, komentowanego przez ruskiego
wyznawcę ideologii komunistycznej.
- Sacre bleu - wykrzyknął
Rewolwerow w tak niedbały sposób, że ledwo dało się go zrozumieć - Spójrzcie na te ruchy, jak na olimpiadzie w
Moskwie!
Wywijasy trwały jeszcze dobre
pół godziny. Nie czułem znużenia nawet na chwilę. Gdy Raphael ukłonił się
widowiskowo w stronę trybun i nas, zjechał na bok do wyjścia. Ruszyliśmy w jego
stronę i zaczęliśmy się przebierać.
- To było czadowe -
powiedziała
podekscytowana Sandra.
- Jestem pod
wrażeniem - zawtórowała
jej Lily.
- Podobnie
wyglądały moje treningi w domu - odpowiedział krótko Łyżwiarz. Wydawał się być
całkiem wesoły, jak na aroganckiego dupka, którym był. Widać było dumę, którą
odczuwał po pokazie i naszych reakcjach.
- Chciałbym kiedyś
zobaczyć twój pokazowy występ - rozmarzył się Samfu, który wydawał się być
najbardziej podjarany z całego towarzystwa.
- A ja chciałabym
umieć tak jeździć - Alice patrzyła na Raphaela z podziwem.
- Jak znajdę trochę
czasu, to może was czegoś nauczę - burknęła pod nosem gwiazda lodowiska.
- To co, wracamy do
zwiedzania hotelu? - zapytała Cecily.
- Dziękuje - usłyszałem głos
przy uchu. Odwróciłem głowę i zobaczyłem Wendy z moją bluzą w rękach - Pomogła mi przetrwać ten pokaz. Nie
zmarzłeś? - chwyciła mnie za przedramię, czego się kompletnie nie
spodziewałem. Jej dłoń była ciepła. Przeszedł mnie dreszcz.
- Nie, ja...
- Ale daliście
pokaz! - Rewolwerow
doczłapał do nas, mając wciąż w rękach mikrofon, którym komentował całość - Jestem pod wrażeniem!
- Dzięki - rzucił do niego
francuz. Zabrałem bluzę i kiwnąłem głową nieco speszony.
Gdy wszyscy się przebrali
opuściliśmy lodowisko. Zauważyłem, że o ile drzwi z drugiej strony wyglądały na
blaszane, to z tej prezentowały się o wiele lepiej - były białe i czyste.
Przeszliśmy przez nie i wróciliśmy na klatkę schodową. Komunista i Łyżwiarz
ruszyli w stronę windy, ale zatrzymałem ich.
- Szto? - Rewolwerow odwrócił
się gwałtownie.
- Chcieliśmy
sprawdzić jak działają schody - powiedziałem. Komunista zrobił zmartwioną minę.
- Nie wiecie jak...
Och... Schody to takie coś, czym się dostajesz na wyższe lub niższe...
- Jeju, wiem, do
czego służą - oburzyłem
się - Lokaj mówił, że działają trochę
inaczej niż normalne schody, dlatego chcieliśmy sprawdzić.
- Ja pójdę piętro w
górę - zaproponowała
Sandra.
- To ja w dół - Cecily ruszyła w
stronę zejścia.
Krzyknijcie po prostu jak zobaczycie, co
jest na danym poziomie! - poprosiłem.
Dziewczyny rozeszły się.
Przebojowa Uwodzicielka, z charakterystyczną opaską w kształcie różków i
paskowanymi rajstopami poszła piętro wyżej, a blond włosa Aktorka ruszyła w
dół. Obserwowaliśmy, jak obie znikały na pół piętrach i czekaliśmy. Sekundy
uciekały, a nie słyszeliśmy ani jednej, ani drugiej. Zacząłem odczuwać
delikatny niepokój.
- Cecily! Sandra! -
zawołał
Yama.
- Kurwa, coś się
stało - powiedziałem,
zrywając się w stronę schodów prowadzących na dół. Wtedy usłyszałem kroki
dochodzące z góry. Uwodzicielka schodziła stamtąd powoli i spokojnie.
- Czemu nie
reagowaliście? Krzyczałam i krzyczałam - zaczęła z niedużą pretensją w głosie.
- Niczego nie
słyszeliśmy - zdziwiła
się Alice.
- Co? Serio? Tak
czy siak, na górze jest recepcja - powiedziała.
- Od razu piętro
wyżej? Dlatego tak krótko jechaliśmy - wydedukował Yama.
Po chwili z dołu nadeszła
Cecily, która rozpoczęła rozmowę podobnie do Uwodzicielki.
- Nie słyszeliście
jak wołałam? - zapytała.
- Nie było cię
ponad minutę, jesteś pewna, że nie zeszłaś paru pięter w dół? - zdziwiłem się.
- Jak to? Byłam
niżej - odpowiedziała
- Może dźwięk jakoś dziwnie się
rozchodzi... Tak czy siak - widać było w jej oczach iskierki ekscytacji - miałam rację. Winda była bardzo blisko
recepcji, jest zaledwie piętro niżej.
- Co? - zapytał Raphael.
- Piętro niżej jest
recepcja - odpowiedziała
spokojnie - Coś w tym dziwnego?
- Tak. Recepcja
jest piętro wyżej, przed chwilą tam byłam - powiedziała Uwodzicielka.
- Niemożliwe. To
był ten sam korytarz, jestem tego pewna.
- Coś tu nie gra - zauważył Samfu - Jak recepcja może być i pod nami i nad nami?
- Lepsze pytanie,
to dlaczego obie trafiły do recepcji i zajęło im to różną ilość czasu? - zauważyła Wendy.
- A nie
widziałyście się na górze? Znaczy na dole? - zapytałem obie dziewczyny.
- Nie - odpowiedziały
prawie w tym samym czasie.
- To jest naprawdę
dziwne - stwierdziła
Cecily.
- Może zapytam się
Lokaja? – zaproponowała
Wendy.
- O co chcecie mnie
zapytać? – białowłosy
pojawił się w korytarzu znikąd. Serce zabiło mi szybciej. Jego postać często
pojawiała się nieoczekiwanie. Zastanawiałem się czy jest aż tak dobry w
skradaniu się, czy może stoi za tym coś innego.
- O schody. Jak to
możliwe, że prowadzą na to samo piętro? O co tu chodzi? – zapytałem w imieniu
grupy.
- Mówiłem wam już,
że schody w tym hotelu wcale nie są gorsze od windy. Powiedzmy, że prowadzą
tam, gdzie chcecie się dostać. Dodatkowo nie dojdziecie nimi na żadne z pięter,
na które jeszcze nie macie wstępu – wytłumaczył fachowo.
- Nie rozumiem i
tak, jak to działa – zbulwersowała się Sandra – Przecież
nie teleportujemy się wchodząc na nie!
- To pozostanie
naszą słodką tajemnicą, przynajmniej na razie.
- Dobra, szkoda na
to czasu, chodźmy do windy i wróćmy zobaczyć, co Audrey odkryła w kuchni – zaproponował Samfu.
Grupa podeszła do windy.
Wcisnęliśmy przycisk i po chwili byliśmy ponownie przy recepcji. Nie
widzieliśmy nigdzie śladów drugiej grupy, która miała sprawdzić pralnię. Miałem
nadzieję, że wszystko było w porządku. Ruszyliśmy w prawo, idąc ponownie w
stronę kuchni. Byłem trochę głodny po tym całym wysiłku, ale wystarczyło mi to,
że nie musiałem już marznąć na lodowisku. Dziarskim krokiem szedłem na przód,
nie zastanawiając się za bardzo, nad niczym konkretnym. Dwójka, która dołączyła
do nas po pokazie szła z tyłu. Komunista nucił coś pod nosem, a Raphael
oddychał głęboko, najwyraźniej próbując odpocząć.
- Znaleźliście tam
coś ciekawego? – zapytała Cecily.
- Nic. Żadnego
wyjścia, czy okna, zero dokumentów – Raphael nie śpieszył się z odpowiedzią.
- Mam nadzieję, że
gdzieś wpadniemy na jakąkolwiek informację – powiedział Yama.
W samej jadalni było pusto, ale
bez problemu dojrzeliśmy krzątającą się pomiędzy blatami Audrey. Była sporą
kobietą i chociaż nie można było powiedzieć o niej, że była gruba, to miała
trochę więcej ciała od reszty dziewczyn. Większość rozsiadła się wygodnie, żeby
złapać oddech, a ja z Cecily oraz Yamą i Samfu podeszliśmy bliżej. Ominęliśmy
gabloty, w których nie było już jedzenia i zagadaliśmy do Audrey:
- Sprawdziliśmy
lodowisko – powiedział
Samfu.
- I jak? – zapytała
zaciekawiona. Opowiedzieliśmy jej bez większych szczegółów, co się działo i
wspomnieliśmy o dziwnym działaniu schodów.
- W kuchni też bez
szczęścia. Cholera jasna – zmartwienie malowało się na jej twarzy – Byłam pewna, że zapunktuje i znajdę coś w kuchni. W mojej restauracji
wisiała tablica korkowa. Trzymaliśmy na niej zamówienia oraz różne przydatne
numery telefonów. Tutaj jednak nie było nic z tych rzeczy – przemyła jeden ze
stojących nieopodal garnków.
- A noże? – zapytał Yama,
patrząc z obawą na wystawę wiszącą na ścianie.
- Noże to
wierzchołek góry lodowej – powiedziała – Tak naprawdę jest
tutaj cała masa ostrych narzędzi. Nie ma szans, żeby je upilnować, chyba, że
ktoś by pilnował samego wejścia do kuchni.
To była nieciekawa informacja.
Osoba, której by puściły nerwy mogła znaleźć tutaj całe mnóstwo broni. Audrey
miała jednak racje, nie dałoby się tego uniknąć.
- Z dobrych
informacji powiem wam, że składników i jedzenia mamy tak dużo, że możemy tutaj
przetrwać miesiącami, a nawet latami. Lokaj mówił mi, że będą nam zapewniali
wszystko. Mam już nawet plan na obiad, który zaraz zacznę gotować – spojrzała na Samfu
– Trzeba nakarmić takich chuderlaków.
- Jak mnie wtedy
podniesiesz sadystko? – zapytał zgryźliwie.
- Użyje dwóch rąk –
odpowiedziała.
- Myślę, że lepiej
jak będziesz się trzymała tego, na czym się znasz – pojedynek słowny
nabierał tempa.
- Gdybym nie była
kucharką, zostałabym pogromczynią dupków.
- Ja bym… -
zaczął Samfu, ale Cecily przerwała mu.
- Dobra, starczy! – jej głos był stanowczy
– Musimy jeszcze sprawdzić pokój
naprzeciwko czytelni.
- Nikt nie chce
może zostać i mi trochę pomóc? Dam sobie radę sama, ale tak będzie znacznie
szybciej – powiedziała
to na tyle głośno, że osoby, które siedziały przy stolikach w jadalni, również
się odwróciły.
- Ja mogę, a co
muszę robić? – zapytał Samfu.
- Zamknąć się i
pilnować garów, mieszając co jakiś czas – Audrey pokazała mu trzy, stojące w rzędzie
kuchenki elektryczne. Do pomocy poszedł również Rewolwerow, Lily oraz Alice.
Pozostali woleli kontynuować przeszukiwanie pomieszczeń i szukanie wyjścia.
Opuściliśmy kuchnię, a jedyne,
co było słychać, gdy wychodziliśmy to krzyki Audrey, która dyrygowała swoimi
nowymi pracownikami. Na korytarzu podążyliśmy w stronę klatki schodowej, a
stamtąd zakręciliśmy i wspięliśmy piętro wyżej.
- W kwadracie
schody działają normalnie, nie uważacie, że to dziwne? – zapytała Wendy.
- Pewnie dlatego,
że tutaj nie mają za dużo do ukrycia, a w skrzydłach hotelu już niekoniecznie –
Yama rzucił
teorią.
Kwadratowy hol, w którym się
znaleźliśmy wciąż wyglądał tak samo, jak po wyjściu z czytelni. Nic się nie
zmieniło, poza oświetleniem, które było teraz dostoswane do dnia. Rozglądałem
się uważnie, szukając wzrokiem terminalu, ale dalej nic nie rzuciło mi się w
oczy. Podeszliśmy do drzwi, nieco mniejszych niż te chowające za sobą stosy
książek. Pchnąłem je pewnie i wpuściłem grupę do kolejnego pomieszczenia.
Czułem, że będę w stanie dostosować się do tego hotelu. Poznam jego tajemnice i
wykorzystam je, żeby uratować wszystkich i samego siebie. Fala pewności, jaka
na mnie spłynęła zazwyczaj zapowiadała coś dobrego i pozytywnego. Moje
przeczucie rzadko, kiedy mnie myliło. Dzięki niemu stałem się tym, kim byłem
teraz.
Miejsce, do którego trafiliśmy,
po otwarciu drzwi, musiało być czymś w stylu strefy relaksu. Ciężko było
zatrzymać wzrok na czymkolwiek, bo zewsząd widać było rzucające się w oczy
rzeczy. Po lewej było miejsce z paroma kanapami i dużym telewizorem, a obok
konsole i gry. Kawałek dalej stał szwedzki stół ze słonymi przekąskami oraz
kanapkami oraz napojami. Dalej, wzdłuż ściany, rozciągał się widok na mini-bar
z kuszącymi, nawet z daleka, trunkami. Sąsiednio do niego znajdowały się
wygodne fotele z funkcją masażu, które znałem dobrze z salonów, w których
spędzałem masę czasu na wolności. Obok nich planszówki i gry towarzyskie, które
piętrzyły się na półkach aż po sufit. Na środku pomieszczenia wisiało
paręnaście hamaków, przypiętych do specjalnych słupów. Przypominało to trochę
dżunglę, która zamiast lian miała wygodne miejsca do spania. Prawa część
pomieszczenia była poświęcona na strefę VR, strefę graficzną, gdzie można było
odprężyć się przy rysowaniu, a także niedużą siłownię. Ostatnim, co rzucało się
w oczy, bo znajdowało się tuż obok wejścia, było stanowisko do odnowy cielesnej
– łóżka do masażu, fotel fryzjerski, a także pachnące intensywnie preparaty do
nakładania na ciało. Wszystko robiło wrażenie i wyglądało na równie drogie, co
pozostałe części hotelu.
- Jeeezuuu – Yama podbiegł do
jednego z automatów – Czy to raj?
- Raczej utopia – stwierdził
Łyżwiarz, opierając się o ścianę.
- Rozejrzyjmy się.
Potem się pobawimy – spojrzałem na zegarek i zobaczyłem, że dochodzi powoli dwunasta. Czas
leciał wyjątkowo szybko, ale nie dziwiłem się. Chodzenie i przeszukiwanie, szczególnie
tak unikatowego miejsca, nie należało do czynności szybkich i przyjemnych.
Grupa rozeszła się i tak jak
przewidywałem, większość zaczęła po prostu się bawić. Ja chciałem jednak się
czegoś dowiedzieć i zacząłem po kolei sprawdzać urządzenia, które tu były.
Przeszukiwania poważnie potraktowała też Cecily, która zaczęła oglądać szuflady
przy strefie odnowy. Yamaraja przepadł w świecie automatów. Raphael jakimś
cudem dał się namówić Sandrze na grę na konsoli. Wendy leżała z zamkniętymi
oczami na jednym z hamaków, oddychając cicho. Na niej na chwilę zatrzymałem
wzrok. Była cholernie ładną dziewczyną. Właśnie dla takich chciałem zrobić coś
więcej. Dać z siebie wszystko. Dla dobra ogółu.
Po około pół godzinie, gdy
siedziałem w strefie VR i starałem się znaleźć jakikolwiek ślad, podeszła do
mnie Aktorka. Usiadła obok i w milczeniu obserwowała, co robię.
- Staram się
znaleźć jakiś ślad lub nakierowanie – wytłumaczyłem.
- Mogę ci jakoś
pomóc? – zapytała.
- Szukam jakiegoś
urządzenia, które może być podłączone do sieci budynku. Czegokolwiek. Nie
widziałem jednak niczego takiego.
- Dlaczego się tak
bardzo starasz? – zapytała.
- Nie rozumiem – odpowiedziałem
automatycznie – Przecież chcemy się stąd
wydostać. Musimy dać z siebie wszystko, zanim komuś coś się stanie.
- Znajdziemy
wyjście – na jej
twarzy widać było determinację.
- Nie sądzisz, że
to dziwne, że nigdzie nie znaleźliśmy jeszcze żadnego punktu zaczepienia? Nawet
cholernego czytnika kart, albo dostępu do sieci? Gdziekolwiek jest to wyjście,
to nie jest na pewno nic prostego. Dlatego… dlatego chcę dać z siebie wszystko
– zdałem
sobie sprawę, że mogłem zabrzmieć strasznie negatywnie, więc uśmiechnąłem się
szeroko – Cholernie nie lubię przegrywać.
- Ja też – stwierdziła śmiejąc
się – Ale pomogę ci. Niech reszta
odpoczywa, a ja się jeszcze rozejrzę.
Wbiłem
się w rytm pracy. Musiała minąć kolejna godzina, podczas której dalej szukałem
jakiejś luki. Najbliżej sukcesu byłem przy przeszukiwaniu logów w jednym z
tabletów graficznych, ale ponownie natknąłem się na ślepy zaułek. Musiałem
przyznać, że w takiej chwili przydałaby się pomoc Aarona. Co, jak co, ale
chłopak miał dużą wiedzę i gdybyśmy połączyli siły to mielibyśmy ogromną szansę
na sukces. Z bezsilności uderzyłem pięścią w blat stołu i odłożyłem sprzęt na
miejsce.
- Mycroft,
znalazłam coś! – krzyknęła Cecily, machając do mnie z pomiędzy przyrządów do ćwiczeń w
siłowni.
Podszedłem do niej pełen nadziei i zobaczyłem,
coś, co rzeczywiście mi ją dało. Wskazywała palcem na skrzynkę, która służyła
do zapisywania danych osób ćwiczących. Malutki ekran i nieduży panel z paroma
przyciskami. Dokładnie czegoś takiego szukałem. Chwyciłem urządzenie i zacząłem
proces łamania zabezpieczeń. Bez problemu wszedłem w logi i znalazłem furtkę
poziom dalej, prowadzącej do jakiegoś dziwnego sprzętu podpisanego, jako
„peccatorum-x1.12” przechodzącego do większej sieci. Byłem w swoim żywiole.
Parę
minut później, po niedużej walce z wyjątkowo słabymi zabezpieczeniami udało mi
się trafić do głównej sieci. Miałem tutaj tysiąc różnych dróg. Nie wiedziałem,
na co się zdecydować. Pliki dotyczące tego miejsca, coś, co dotyczyło
pracodawców Lokaja, lokacja, plany… Możliwości było wiele. Moją uwagę przykuła
opcja lokacji. Musiałem przejść przez jeszcze jedno zabezpieczenie. Mój impuls
sprawdził ten hotel i dowiedział się naprawdę wiele. Był duży, sieć obejmowała
ponad trzydzieści pomieszczeń, a mogło być ich jeszcze więcej. Wpisałem kolejną
linijkę kodu, kiedy zauważyłem, że coś jest nie tak.
- Kurwa… - zdążyłem westchnąć,
kiedy zobaczyłem, że urządzenie wyrzuciło mnie na sam początek i wyskoczył
komunikat o błędzie.
- Co się
stało? – zapytała
Wendy. Zauważyłem, że moją walkę nagle obserwowali wszyscy, którzy tutaj
przyszli.
- Ja
pierdole… - wciąż nie
mogłem uwierzyć, jaką okazję straciłem – Miałem
dostęp do wszystkiego. Chciałem jednak wyjść poza obszar i zobaczyć gdzie mniej
więcej jesteśmy. Ale całość obiektu otacza jakieś cholerne pole zakłócające.
Normalnie sygnał idzie im przez bramę sieciową, a ja chciałem przebić się na
siłę… Zerwało mnie, wróciło do początkowej konsoli i KURWA! – kopnąłem w
złości pudło, tak, że aż zabolała mnie noga.
- Hej,
spokojnie – próbowała
uspokoić mnie Striptizerka – Przecież nic
się nie stało.
- Z drugiej
strony mogliśmy się czegoś dowiedzieć – wtrącił Raphael. Wendy posłała mu pełne
nienawiści spojrzenie. Byłem tak rozczarowany tym, co się stało, że miałem
ochotę się rozpaść z zażenowania.
- Nie
załamuj się. Próbowałeś. Może następnym razem – pocieszył mnie
Yama.
- Nie wiem,
czy będzie następny raz. Pewnie teraz zabezpieczą całą linię – odpowiedziałem.
- Ale
dowiedziałeś się czegoś – zauważyła Cecily – To pole. Może,
dlatego nikt nas tutaj nie znajdzie? Jak miejsce jest na uboczu, a dodatkowo ma
takie zabezpieczenia, może być niewidoczne?
- Muszę
pomyśleć – powiedziałem,
siadając na jednym z foteli do masażu – Dacie
mi moment?
- Nigdzie
się nam nie śpieszy. Odetchnij, naprawdę dobrze się spisałeś – powiedziała Cecily
klepiąc mnie po ramieniu.
Rozgoryczony
usiadłem i wygodnie się rozłożyłem. Sporo zobaczyłem, ale wciąż nie wyciągnąłem
żadnej konkretnej informacji. Tylko pole. Musiało rozpościerać się nad całym
hotelem. Tylko, jaki był jego cel? Czy chodziło jedynie o ukrycie się przed
światem, a może coś więcej? Zacząłem zastanawiać się, czy jak bym przebił je w jakiś
sposób to zewnętrzny świat mógłby nas znaleźć. Istniała na to spora szansa, o
ile nas szukali. W głowie powoli zaczął mi się układać plan. Pogrążyłem się w
myślach.
Minęło
trochę czasu, gdy wyrwał mnie z nich krzyk. Kobiecy krzyk słyszalny dokładnie,
nawet pomimo hałasu panującego w pomieszczeniu. Zerwałem się na równe nogi,
zacząłem się rozglądać, ale nie była to Sandra, Wendy ani Cecily. One też
szukały wzrokiem źródła hałasu.
- Dochodzi
z jadalni – zauważył
Yama.
- Chodźmy –
krzyknęła
Cecily i całą grupą biegiem wypadliśmy z sali zabaw. Serce biło mi szybciej i
byłem skołowany po tym jak odpłynąłem w swoje myśli. Biegłem jednak jak
poparzony z jedną myślą w głowie – czy
ktoś właśnie zginął?
---------------------------------------------------------------------------------------
Dziękujemy za wsparcie Naszym Patronom:
- Raika
Oh boi, powiem tak - Mycroft mnie do siebie nie przekonał, ani trochę. Prawdopodobnie to przez jego ,,stulejarstwo'' oraz sposób bycia śmieszka. Co do samego rozdziału - był strasznie spoko. Zdecydowanie polubiłem bardziej Rewa i jest teraz jednym z moich faworytów. Julia jest troszkę dla mnie na razie zbyt sassy (?). Za bardzo ocieka ironią jak na moje, ale takie może jest założenie. Cecily zdecydowanie rośnie w moim rankingu, tak samo jak i Audrey, osobiście myślę, że są o wiele lepsze niż je sobie wyobrażałem. Motyw ze schodami jest pokręcony, ale to się wyjaśni potem, więc nie mam zastrzeżeń. Pokój Hakera wydawał się dla mnie, hmmm, dziecinny? W sensie, prawie każde dziecko - nerdzik marzyłby o takiej łazience i wyposażeniu pokoju. Jeśli chodzi o sam krzyk pod koniec - osobiście myślę, że to nie będzie zwiastować nic super złego tylko jakiś wypadek w kuchni - że coś wykipiało albo się rozlało, albo ktoś upadł na nóż np. xD Czekam zhype'owany na kolejny rozdział! (Powoli psujecie mi moją świetną wizję Briess, proszę nie chce cierpieć bardziej niż teraz, kiedy moja postać nic nie rozumie i jest takim harmless cinammon roll'em ;-;)
OdpowiedzUsuńMyślę, że Mycroft to postać pół na pół. Niektórzy odnajdą w jego wadach siebie, inni polubią go za podejście do życia. a jeszcze inni znienawidzą za ignorancję. Cieszę się, że rozdział się spodobał. Rew łapie coraz więcej fanów, w sumie to jest postać, którą albo się lubi, albo się go nienawidzi. Julia taka ma być. Nie wiem czy trochę dyskutowaliście o swoich postaciach, ale Mayer to outsiderka, postać przesiąknięta ironią i patrząca na wszystko z dystansem. Bardzo fajnie, że Audrey i Cecily przypadły do gustu. Aktorka jak aktorka, ale tak bardzo starałem się żeby Audrey nie wyszła na postać do końca negatywną (pomimo swoich wrzasków i bojowego charakteru) - sukces, że mi się to udało. Haker to jest taki dzieciak. Na pewno osoba najbardziej niepoważna z całej grupy (wliczając w to przecież Ethana oraz Rewa xD). Co do krzyku, to cóż z jednej strony wydaje się, że na zabicie za wcześniej, ale z drugiej różnie może być C: Może nie zabójstwo, ale coś bardzo nieprzyjemnego? Kolejny rozdział już 1 listopada, też będzie bardzo spoko. Od razu zapowiadam i przypominam, że ten 5 listopada (rozdział 5) będzie niesamowicie krótki, ale taki jest potrzebny dla fabuły.
UsuńOlivier jeszcze będzie miał swoje pięć minut ;) Zobaczysz!
Dzięki za komentarz!
Czy lokaj się teleportował z recepcji na lodowisko? Dlaczego nikt tego nie zauważył? D:
OdpowiedzUsuńRozdział mi się podobał, szczególnie momenty, kiedy grupy spędzały bardziej luźno czas i po prostu się zaprzyjaźniały. Co prawda czasami muszę zerkać na kartkę, żeby przypomnieć sobie, kim dana postać była, ale to raczej kwestia nauczenia się imion i ultimatów :3
Co do postaci samych w sobie: Mycroft z jednej strony nie jest typem osoby, którą lubię, ale potrafi być całkiem kochany. Podarowanie Wendy bluzy i chęć uratowania wszystkich na pewno wpłynęły pozytywnie na moją ocenę jego postaci ♥
Komunista za to z jakiegoś powodu przypominał mi Reborna z Katekyo Hitman Reborn [oglądałam tylko pierwsze kilka odcinków i to szczerze jedyna postać, którą pamiętam]. Nie wiem, jak wysoki Rewolwerow jest, ale za każdym razem wyobrażam go sobie jako dosyć niskiego xD
Zaczęłam się już zastanawiać nad swoimi typami ofiar i morderców, ale dopóki akcja bardziej się nie rozwinie to pozostawię ją dla siebie :3
Lokaj pojawia się w tak losowych momentach, że goście się do tego szybko przyzwyczajają. Oczywiście motyw będzie z czasem wyjaśniony ^^ Będzie sporo rozdziałów, gdzie ludzie po prostu będą żyli i się ze sobą zżywali, więc dobrze, że takie rozdziały są dobrze odbierane :D Imiona, ksywki i ultimate będą coraz jaśniejsze, ja też jak planowałem miałem sporo problemów z tym, żeby to wszystko ogarnąć. Teraz jednak już znam każdego, chociaż czasami jeszcze zerkam żeby sprawdzić jakiś szczegół :D Wow, cieszę się, że pozytywnie odebrałaś Mycrofta ^^ W sumie chociaż jest trochę dupkiem to dobry chłopak. Postaci nie znam, ale Rewolwerow jest taki średni, bo ma 1,7 metra, więc jak na faceta dosyć niski xD
UsuńOgólnie jak masz ochotę, to po 5 czy 6 rozdziale na Discordzie będzie organizowana gierka, gdzie za zgadywanie będą punkty, nad nagrodą pomyślimy ^^ Discord to super miejsce, ludzie ostatnio zaczęli tam super nakręcać wszystko tekstowo, więc myślę, że warto wpaść na dyskusje porozdziałowe tam ^^
Dzięki za komentarz!
Ten rozdział sprawił że naprawdę polubiłem Rewolwerowa, jest to teraz jedna z moich ulubionych postaci, więc pewnie będzie pierwszą ofiarą :V
OdpowiedzUsuńWydaje mi się że ten rozdział jest lepszy od poprzedniego, jest ciekawszy, dużo postaci dostało nieco screentime'u którego potrzebowało, zwłaszcza wymieniony wcześniej komunista i chociażby Audrey czy Wendy, a także moja droga Cecily (którą notabene uwielbiam jak piszecie póki co i jestem ciekaw co z nią później zrobicie)! Uwielbiam te kłótnie między uczestnikami, niektóre teksty które wymyślacie naprawdę są warte świeczki. O Mycrofcie nie zmieniłem zdania, jest mniej więcej w tym samym miejscu co wcześniej, ma on swoje wady i zalety, które sprawiają że nie mogę w sumie zdecydować jak się na jego temat czuję.
Ciekawy motyw z tymi schodami - nie mam pomysłu jak one działają, ale wiem, że będzie to wyjaśnione później. Ogólnie bardzo dziwny jest hotel, ale w dobrym tego słowa znaczeniu.
Chamski cliffhanger na końcu, ale raczej wszyscy wiemy że to nie morderstwo. Pewnie Audrey nastąpiła komuś na odcisk. Może nawet dosłownie. Tak czy inaczej, jestem zainteresowany co się wydarzy dalej.
My też bardzo lubimy Rewolwerowa, więc fanklub rośnie xD A takiego twardego faceta chyba tak łatwo nie złamią ^^
UsuńProgres, ale jak mówiłem te dwa początkowe rozdziały to były takie "samouczki", a teraz zaczyna się prawdziwe życie w tym miejscu. Właśnie każdy rozdział to trochę więcej czasu dla każdej kolejnej osoby albo grupy osób. Postacie, które wydaję się mieć go mało, będą miały rozdziały, gdzie w czyjejś perspektywie będą grały główne skrzypce. Jeju, bardzo się ciesze, że Cecily pasuje, jest to dosyć ciężka postać do pisania (z wiadomego dla Ciebie powodu), a jednak jakoś wpasowuje <3 Jak dialogi się podobają to jest bardzo dobrze, bo jednak to jest jeden z trudniejszych aspektów - każdy wypowiada się w inny sposób, każdy ma swoje podejście do spraw, a jednak trzeba to przedstawić w relacji do innych ^^ Każdy trochę o Mycrofcie pisał, były pozytywne oceny, negatywne, a teraz mamy neutralną ^^ Postać w sumie działa dokładnie tak jak działać miała :D
Tak, tak, motyw ze schodami będzie rozwijany, ogólnie jest związany z konstrukcją hotelu i jego mechanizmami, więc wszystko przed Wami. Goście będą usilnie starali się poznać jego rozkład, co może im jednak trochę zająć ^^ No, ale dobrze, że Hotel stanowi zagadkę :D
Śmiałe założenie co do krzyku ;) Wszystko wyjaśni się już w następnym rozdziale!
Dzięki za komentarz!
Naprawdę SZAPOBA! ten rozdział był naprawdę świetny pod względem relacji z postaciami, a także niezła była narracja Mycrofta przez co zgarną kilka plusów u mnie generalnie postać Audrey plasuję się coraz wyżej i powoli może liderować co do postaci które mnie raczej lekko drażnią to napewno Samfu ale napewno nie jestem w tym polu nijak orginalny oraz Aron ale generalnie zdanie mi się ciągle miesza i już serio powoli się fabułka rozkręca co do tego zakończenia jest trochęttak na siłę, ale to napewno by akcja się rozkręciła więc jest to zrozumiałe. Ale nadal smuci mnie trochę to co smuciło mnie już wcześniej niektóre postacie takietjak np. Florystka dostają bardzo mało czasu "antenowego". Rewolwerow jest lekkim zaskoczeniem po względem postaci bardzo pozytywnej aczkolwiek mnie nie przyciągnął do siebie. Naprawdę świetny motyw z tymi schodami i świetny na morderstwo. Generalnie bardzo dobry rozdzałi ale coś sądzę że dopiero teraz zaczyna się ostra jazda moja ofiara... nie ma jejj Ale mam jedną ciekawą opcję na morderstwo, które będzie się kręcić wokół Dismasa, ale o tym to kiedy indziej😄
OdpowiedzUsuńBardzo cieszę się, że się podobało ^^ Kolejny fan Mycrofta, to chyba będzie najbardziej rozbita postać pod względem ilości fanów i hejterów ^^ Audrey też bardzo lubię. Samfu został okrzyknięty Kokichim tej części, więc z natury jest wkurzający. Zdanie będzie się bardzo często zmieniało, bo staram się żeby postacie po ludzku często zmieniały się i w zależności od sytuacji. Zakończenie takie musiało być, oczywiście wszystko wytłumaczy się w kolejnym rozdziale. Co do czasu antenowego to na pewno będą rozdziały, które będą bardziej poświęcone danym osobom. Jest to o tyle fajny zabieg, że niektórzy trzymają się na boku i trafi się na perspektywa jeden z dwóch/trzech postaci i można wtedy o wiele lepiej poznać tych "outsiderów". Motyw ze schodami będzie bardzo kluczowy, w niektórych momentach ^^ Ooo ciekawy typ jeżeli chodzi o ofiarę ^^ No jestem ciekawy, ale rzeczywiście na typy przyjdzie czas :D
UsuńDzięki za fajny i rozbudowany komentarz!
Uuuuu to się porobiło, ale dobra, może zacznijmy od postaci Hakera. Jego rywalizacja z Informatykiem może być fajnym wątkiem i mam nadzieję, że zakończy się jakimś rozejmem, bo tak jak on sam zauważył, gdyby pracowali razem na pewno zyskali by więcej. To w jaki sposób zachowuje się w stosunku do innych gości jest normalne, ale i słodkie jak podrywa inne dziewczyny (moment w którym dalej bluzę striptizerce awww <3 ). Co do Hotelu to ciekawa mechanika schodów, mam nadzieję, że potem będzie to jakoś wytłumaczone, a póki co będę snuł teorię :P Tak samo co się stało w kuchni? A co do reszty postaci to... Muszę przyznać, polubiłem komunistę, na swój sposób jest zabawny xD Łyżwiarz jest dupkiem, ale utalentowanym i z gracją :P Charakter kucharki mnie powala, widać, że szefowa kuchni xD I oczywiście moja postać zaczyna (tzn inni zaczynają) wywoływać lekkie spięcia i zamieszania <3 Mam nadzieję, że nie zginie pierwszy :x
OdpowiedzUsuńOczywiście czekam na kolejne rozdziały i na to co wydarzyło się w kuchni i co druga grupa znalazła w pralni :)
Ich wątek też będzie bardzo ważny. Wzloty i upadki gwarantowane, ale jak się to skończy... no cóż zobaczycie ^^Ale razem tworzyliby mocne duo. Mycroft to straszny babiarz i bajerant :P Ale prawda, ma swoje dobre momenty, jak danie bluzy. Schody oczywiście będą wytłumaczone. Komunista to trochę zabawna, trochę poważna postać ^^ Ogólnie mega fajnie, że postacie się Wam tak podobają :D Samfu to straszny cierń w grupie, ale trzeba takiego, historia jest ciekawsza ^^ Zobaczymy kto zginie pierwszy.
UsuńWszystko się okaże już w kolejnym rozdziale!
Dzięki za komentarz!
Czyżbyśmy mieli pierwszego trupa? Osobiście przypuszczam, że raczej jeszcze nie, ale kto wie? ;)
OdpowiedzUsuńA co do rozdziału, nie mam wiele do dodania na jego temat. Trochę kłótni, pierwsze podziały i interakcje między postaciami. Nowe miejsca, w tym lodowisko, które może być ‘poszlaką’ lub celową dezinformacją dotyczącą tożsamości potencjalnej ofiary/zabójcy.
Wskazówki, które dziś otrzymaliśmy zapowiadają się ciekawie i wpasowują się w jedną z moich dotychczasowych teorii, zwłaszcza po tym jak na pewnym streamie zostało wspomniane, żeby twórcy postaci nie obrażali się za bardzo, kiedy ich dzieło zostanie zabite i dali szansę dalej historii. ;) Mianowicie, to co postrzegamy nie musi koniecznie być rzeczywistością. Peccatorum może być takim matrixem, jakąś formą symulacji stworzonej w pewnym celu przez te wciąż ‘nieznane’ dla bohaterów istoty. Wpasowywało by się to w wątek ze schodami. Nawiasem mówiąc, spodziewałem się schodów rodem z Hogwartu, ale te mają większy potencjał pod względem tajemnicy. Pojawianie się w miejscu, do którego pragnie się trafić, niezależnie czy idzie się górą, czy w dół może być kluczowym motywem w przyszłości. Swoją drogą, jak na razie tylko pojedyncze osoby używały ich, więc czekam na sytuację, gdzie będzie ich więcej w tym samym czasie.
Zwróciłem też uwagę na sugerowane miejsce akcji – gdzieś w Europie. Przypuszczam, że kolejna dezinformacja, ale dzięki niej wpadła mi pewna rozkmina. Co, jeśli świat przedstawiony jest kompletnie fikcyjny? Oczywiście w sensie, że bardziej dzieje się w rzeczywistości alternatywnej dla innego, naśladującego ten rzeczywisty. Mogłoby to tłumaczyć wiele wątków nadprzyrodzonych, choć te mogą jedynie wydawać się takie. W tym miejscu chciałbym polecić ‘Umineko no Naku Koro ni’. Nawet jeśli mój dotychczasowy odbiór Pecca nie sprawdzi się, zawsze może trochę inspiracji się tam znajdzie co do tajemnic, miejsc zbrodni i czysto teoretycznych ciekawostek (np. pojawia się motyw dekalogu Knoxa)
To chyba wszystko na dziś. Dzięki za rozdział i do następnego. :)
Niby byłoby zaskoczenie, ale z drugiej strony trochę za szybko ^^ Kto wie, wszystko rozwiąże się za tydzień! W sumie taki początek typowy, narysowanie relacji i wszystkiego żeby czytelnik mógł powoli wyrabiać jakąś opinię :D W sumie dobór miejsc zazwyczaj jest losowy, no ale czasami może być wyjątek potwierdzający regułę.
UsuńJestem bardzo ciekaw teorii, w sumie prezentuje się fajnie i cieszę się, że spekulujecie! To brzmi na jedną z tych bardziej szalonych teorii, ale kto wie, są argumenty więc się nadaję. Też miałem w głowie schody z Hogwartu w zarysach, ale ostatecznie schody z pewnym filtrem okazały się być bardziej pasujące do fabuły ^^
W sumie tu mogę wytłumaczyć od razu, że świat to jest trochę alternatywna wersja Naszego. Raczej dużych zmian nie ma, ale warto mieć ten margines błędu i nie zdziwić się jak coś będzie się różniło :D Co do podanej serii miałem w planach obczaić, więc myślę, że wleci, w któryś wolniejszy wieczór.
Bardzo się cieszę, że ogólnie się podobało i zapraszam na kolejny ^^
Dzięki za komentarz!
Cóż, czemu piszę dopiero teraz komentarz i to do roździału, który nie jest już aktualny? Odpowiedź jest prosta: byłem trochu nieobecny ostatnio. I spokojnie, za czwarty roździał wezmę się za kilka chwil, tylko muszę dokończyć ten wpis :v.
OdpowiedzUsuńA więc... Zacznijmy od tego, co podobało mi się w tym roździale. Nie wiem skąd mi się to bierze, ale uwielbiam momenty, gdy Mycroft zaczyna mówić o sprawach związanych z hakowaniem (o które nota bene nie mam pojęcia i mogą być bullshitem, choć wciąż interesująco brzmiącym bullshitem xD). Nie spodziewałem się szczerze mówiąc, że w hotelu pojawi się lodowisko z racji raczej mało użytecznej roli w historii, aczkolwiek miło się zawiodłem (o ile mogę coś takiego napisać, twierdząc przy tym, że jest to stylistycznie poprawne stwierdzenie xD). Schody, które natychmiastowo przypomniały mi Harrego Pottera (nie wiem czemu D;) wydają się interesującym patentem, mimo tego, że nie jestem do końca pewny czy rozumiem sposób ich działania. Wiemy coraz więcej o pomieszczeniach, co również mnie cieszy. Ogólnie to ten roździał o dziwo podobał mi się najbardziej - dość naturalne i przyjemne w czytaniu rozmowy między postaciami jak i ich sprzeczki (których jest delikatnie za dużo według mojej opinii, aczkolwiek wciąż są naprawdę ciekawie poprowadzone) były poprowadzone prawdopodobnie najlepiej ze wszystkich poprzednich roździałów. Bardzo lubię szczegółowość odnośnie postaci (szczególnie o te rzeczy, które zauważyłem w zachowaniu Yamy).
A teraz, co mi się nie spodobało? Cóż, nie jest tego dużo, aczkolwiek...
UsuńLokaj wydaje się nie być tak bardzo tajemniczy jak w prologu i mam wrażenie, że pełni rolę drugiego Monokumy tylko bez charakterycznego dla miśka poczucia humoru i żartów, co jest raczej minusem. Choć wciąż lubię postać Lokaja i z pewnością nie chcę skreślać go na samym początku historii. Dodatkowo, czy tylko ja mam wrażenie, że postacie zachowuje się tak jakby... zbyt komfortowo? xD W sensie, pacz: już dwa razy zdarzyła się sytuacja, gdzie nasi bohaterowie nie robili w sumie nic produktywnego, mimo tego, że miało być na odwrót. Gdybym był zamknięty w jakimś miejscu i wiedział, że jesteśmy zarażeni jakimś dziwnym wirusem to chciałbym uciec z hotelu jak najszybciej, ignorując zabawę i odpoczynek. Czasami mam też wrażenie, że... dum, dum, duuuum, shipowanie idzie za szybko. Może mi się tylko zdaje, ale czy moment z bluzą nie był, aby takim momentem dla czytelników, aby się podniecali jak ta scena była słodka? Może przesadzam, ale jestem delikatnie negatywny, jeżeli chodzi o tak dziwnie wrzucone akcje powiązane z romansem. Może inaczej, ta scena nie przeszkadzałaby mi (a nawet bym ją pewnie polubił), gdyby nie wyolbrzymienie jej przez Wendy i umysł Mycrofta, a przynajmniej tak to widzę. Dodatkowo, mam wrażenie, że za mało jest myśli postaci lub są jakoś tak dziwnie skróćone, nie lubię tego. Myślę, że wewnętrzne monologii postaci są najważniejsze w ich perspektywach, dlatego smuci mnie to, gdy większość z nich brzmi dość dziwacznie, jakby oderwana od czytanej przeze mnie całości.
Może zbytnio się przyczepiam, ale moim zdaniem podczas pisania powinniście bardzo zwrócić uwagę na słownictwo użyte w myślach postaci (na przykład: postać, która jest pisarzem będzie używać bardziej skomplikowanego stylu wyrażania się w myślach niż haker i będzie używała specyficznych terminów lub skrótów myślowych dla swojej profesji) , czy właśnie takie rzeczy jak odpowiednie momenty, gdy postać może pozwolić sobie na chwilę przemyśleń. Często też brakuje mi mowy ciała podczas konwersacji.
UsuńTo teraz postacie.... I oh boi, trochę tego będzie:
Yama - Standard, lecę ze swoją postacią na sam start. Mało mówi. Czy to źle? Nie, inne postacie też zasługują na czas antenowy, a poza tym nie gryzie się to z jego charakterem, więc wszystko gut. Lubię to, że pokazano, że głupi to on nie jest, chociaż też delikatnie brakuje mi jego specyfistycznych odzywek, ale rozumiem, że trzeba na nie poczekać, aż Yama zostanie sam z małą grupką postaci, mniejszą niż ta, z którą w tym roździale był.
Rewolwerow - Wow, komunistyczny śmieszek - tego się nie spodziewałem xD. Well, lubię jego postać coraz bardziej, ale też boję się, że jego postać zacznie być zbyt wielkim śmieszkiem czy zbyt bardzo ważna dla historii, porównując do reszty postaci (Wiecie jak to jest z postaciami, które są ulubieńcami twórców).
Audrey - Boi, chyba moja ulubiona postać żeńska na ten moment. Lubię jej odzywki, lubię jej T H I C C N E S S, a co najważniejsze - nie sądziłem, że tak bardzo ją polubię.
Jacob - Jak chyba w poprzednich komentarzach wspominałem - lepszy niż myślałem, że będzie. Jest jego dużo, ale to zrozumiałe. Czy zginie? Prawdopodobne, ale myślę, że jego postać będzie ważna dla historii w ten czy inny sposób (nawet jeśli będzie martwy czy w śpiączce).
Samfu - Wow, czasami potrafi się zamknąć. Myślałem, że będzie bardziej pokazywać swoje pazurki, ale to też dobrze. Wciąż go lubię, nie zaprzeczam.
Raphael - Meh, nigdy zbytnio nie polubiłem tej postaci i na ten moment też za nią nie szaleję. Było go mało, a jego charakter wydaje się kompletnie nudny i pusty.
Mycroft - Tak jak powiedział to Fenn, irytuje mnie trochę jego "stulejarskość", szczególnie, że jakoś tak dziwnie jest ona pisana. Nie umiem tego wyjaśnić, ale pewnie po prostu irytuje mnie takie myślenie, idk why. Podoba mi się moment, gdy staje się poważny, ale reszta jego gadaniny brzmi dość nudnawo i standardowo. Ale wciąż, nawet go lubię.
Aaron - Nie wiem czemu, ale pałam sympatią do tego człeka. Ma przeżyć, booo... bo tak D;.
Odnośnie reszty postaci to powiem trochę o nich pod następnym roździałem, za który za niedługo się zajmę.
Cóż, z komentarzami nie ma pośpiechu, fajnie, że chociaż masz małą zaległość to mimo wszystko zostawiasz po sobie jakiś ślad tutaj ^^ Co do Hakera to staram się po prostu, żeby talenty uczestników były mocno odczuwalne, nie tak jak w Ronpie jedynce. Lodowisko to dopiero wierzchołek góry lodowej jeżeli chodzi o dziwne piętra w tym hotelu, sami zobaczycie :D Hmm jeżeli chodzi o Lokaja to dałbym mu jeszcze szansę. Należy pamiętać, że mimo wszystko on jest poniekąd slugą porywaczy i chociaż odwala brudna robotę to wciąż nie jest to jego pomysł na to wszystko. Jego postać ma do zaoferowania naprawdę dużo i myślę, że jeszcze nie raz o tym da znać (5 rozdział da ciekawe informacje o nim). Także jego rola to rzeczywiście trochę Monokuma, ale z o wiele innym celem, myśleniem i sposobem bycia. Co do Wendy i Hakera należy pamiętać, że to postacie bardzo... lekko pochodzące do życia. I jedna i druga żyje chwilą i wiele decyzji podejmuje lekkomyślnie. Stąd też to stulejarstwo Mycrofta. To mentalny dzieciak, który jara się dziewczynami i średnio przejmuje otoczeniem. Bardziej gointeresuje utracie nosa Aaronowi niż ucieczka. Myśli postaci myślę, że można mimo wszystko mocno odróżnić. Elizabeth zwracająca uwagę na szczegóły i gestykulacje, Yama po cichu analizujący sytuację i w końcu Mycroft, który skupiał się na pierdolach i dziewczynach. Możliwe, że postać się wydaje być durna, bo jesteś człowiekiem, który ma zupełnie inna mentalność, więc taki Haker patrzący na przyziemne rzeczy to dla Ciebie obcy gatunek ^^ Ale polecam poczytać dalej i myślę, że rzeczywiście kolejne rozdziały pokażą, że każda perspektywa jest inna. Dodałbym przykłady, ale wiadomo, spoilery :D Co do postaci, to cieszę sie, że połączona wizja mojego Yamy i Twojego się podoba i może być. Rewolwerow pokaże jeszcze, że nie jest postacią tylko do posmiania się, ale to z czasem. Bardzo mnie cieszy, że Audrey się spodobała tylu osobom i że znajdują się osoby doceniając styl bycia Aarona ^^ Jacob ma swój cel i jego się właśnie trzyma, a Samfu został okrzyknięty drugim Kokichim, więc myślę, że pazur jeszcze pokaże :D
UsuńDzięki za komentarz!
Mycroft strasznie mnie denerwuje. Jego cel bardzo szlachetny i w ogóle, ale wydaje mi się, że w pewnym momencie go zgubi. Nie lubi przegrywać - podczas procesów może być to bardzo dobra cecha, ale może również skłonić go do morderstwa...
OdpowiedzUsuńZdziwię się jeśli nie będzie mordercą lub ofiarą Aarona (który swoją drogą jest według mnie jedną z lepszych postaci tutaj).
W ogóle, uwielbiam sprzeczki Kucharki z Królem Dram. Oby było ich więcej!
Można w komentarzach robić swoje typy co do mordercy??
Oczywiście :D Nie wiem jak dużo osób tu jeszcze zagląda, myślę, że bardziej zachęcę ludzi do aktywności pod kolejną częścią (ta część Peccatorum była pisana, gdy na kanale za dużo się z Ronpy nie działo), ale tutaj na pewno też znajdą się osoby, które wciąż czytają i z pewnością fajnie będzie pobawić się w typy ^^ No i zdecydowanie Mycroft i jego chęć zwycięstwa to obusieczny miecz - zabójcza gra to przede wszystkim cierpliwość i mocna psychika. Taki pośpiech może zgubić każdego.
UsuńDzięki za komentarz!