Epizod I - Rozdział 2: Białowłosy Mężczyzna (Yamaraja Ellis)

Rozdział 2: Białowłosy mężczyzna (Yamaraja Ellis)

Nadszedł czas na drugi rozdział Peccatorum, tym razem z perspektywy ulubieńca wszystkich - Yamy. Będzie to krótkie wprowadzenie do tego, co niektórzy już poniekąd znają, czyli zasad tej gry. Poznacie też bardzo ogólny zarys dostępnej części hotelu, a także zobaczycie kim jest jeden z porywaczy, który odwiedził grupę w bibliotece. Zapraszamy do lektury i zachęcamy do udzielania się w sesji komentarzy!

---------------------------------------------------------

                W bibliotece zapanowała grobowa cisza. Olivier okazał się być jedynie zwykłą ofiarą, tak jak inne osoby, które się tu znalazły. Przez próg przestąpił jednak mężczyzna, który bez wątpienia był uwikłany w całą sprawę. Wiedziałem to, bo miałem bardzo dobrą pamięć do twarzy, a jego widziałem już jakiś czas temu. Nielegalne rozgrywki w jednej z podmiejskich hal. Tamtego chłodnego wieczoru musiał podłożyć mi kopertę, która ostatecznie zwabiła mnie w to miejsce. Cóż za pech, pomyślałem. Miałem wtedy naprawdę dobre karty i wygrałem mnóstwo pieniędzy. Moi rodzice zrzuciliby to na karmę, która magicznie wyrównała moje życie, ale ja w to nie wierzyłem. Miałem jedną odpowiedź na to, co mnie spotykało. Yama, pomyślałem. Sam byłem panem swojego chwiejnego losu.

                Wiedziałem, że sytuacja, w której się znalazłem jest kiepska. Ludzie, którzy tu byli tu ze mną zamknięci wyglądali niebezpiecznie, a ja póki, co przedstawiłem im siebie, jako dosyć niegroźnego głupka. Kolejnym krokiem było zabłyśnięcie w odpowiedniej chwili. Było to nieco wbrew mojej naturze, ale wiedziałem, że jak całkowicie odgrodzę się od grupy to nie przyniesie mi nic dobrego. Musiałem się dostosować, zupełnie jak podczas gry. Przy dobrych wiatrach powinno to stworzyć wokół mnie aurę kogoś, z kim można pogadać, ale kto nie jest w centrum uwagi. Dokładnie w taki obraz celowałem. Niebezpieczeństwo nie było dla mnie niczym szczególnie nowym – podczas gry w pokera często musiałem udawać i grać żeby uzyskać swój cel i wejść do umysłu przeciwnika. Kiedy znajdowałem furtkę odbierałem też przy niej dodatkowy pilot, który pozwalał mi kontrolować sytuację. Zabawne było to, że kontrola ta była tak subtelna i niezauważalna, że zazwyczaj nikt oprócz mnie nie zdawał sobie z niej sprawy.

                Białowłosy mężczyzna spokojnie wszedł do pomieszczenia, jakby nie czekali tu na niego ludzie, którzy czują się zagrożeni i chcą walczyć o swoje życie. Miał pewny krok, dziarski uśmiech na twarzy i żadnej broni. Chociaż wszystkie teorie mówiące, że to może być ukryta kamera były dla mnie śmieszne, to teraz przeszły mi przez myśl. Dismas, Samfu oraz Rewolwerow, którzy stali tuż obok, podnieśli głowy niczym drapieżnicy wyczuwający ofiarę, która weszła sama do ich jaskini. Cała trójka była gotowa by ruszyć do ataku, gdy nagle usłyszeliśmy melodyjny i ładny głos, który rozlał się po pomieszczeniu niczym kojąca mgła.

- Witajcie drodzy goście – powiedział – Zanim przejdziecie do linczu czy do czynów, których oboje możemy pożałować, chciałbym żebyście dali mi chwilę na wytłumaczenie sytuacji, w której się wszyscy znaleźliśmy. Tego wymagają dobre maniery.

- Gdzie jesteśmy? – to było ulubione pytanie publiki, bo zadało je przynajmniej pięć osób naraz.

- Kim jesteś? – było drugie w rankingu, a sam byłem go najbardziej ciekaw.

- Wypuść nas – krzyknął Ethan, a jego różowa peleryna załopotała w powietrzu.

- Chwila, chwila… - zaczął detektyw, ale kolejne pytania go zagłuszyły. Białowłosy stał spokojnie przy wejściu do pomieszczenia, jakby nie był do końca pewien, czy chce tutaj wchodzić.

- CICHO – huknęła Audrey tak, że aż zadzwoniło mi w uszach.

- Dziękuje – Jacob skinął do niej głową – to bardzo duży znak zaufania, że wchodzisz tutaj bez żadnej broni czy obstawy i chcesz nam coś tłumaczyć, ale dlaczego mamy ciebie słuchać? Zagwarantujesz nam cokolwiek, co sprawi, że będziemy mogli się uspokoić? – pytanie skierował do eleganta.

- Głos ludu został już wybrany, to dobrze, ułatwi to nam współpracę – mężczyzna postąpił krok naprzód, po czym zamknął za sobą drzwi. W tym momencie odgrodził sobie jedyną drogę ucieczki. To był ciekawy ruch – Na dobry start możecie mówić do mnie Lokaj. Poprosiłbym was żebyście usiedli, a ja odpowiem na większość waszych pytań i wytłumaczę wam, w jakiej sytuacji jesteście. Zapytał pan o gwarancje panie Robertson. Cóż… - tutaj zrobił chwilową pauzę – obiecuje, że nikt w tym pomieszczeniu nie zginie. Przynajmniej póki będę mówił.

                Przełknąłem ślinę. Wcześniej Król Dram rzucił złowieszczym tekstem, ale on w ten sposób przeżywał. To, co usłyszeliśmy teraz to były słowa porywacza. Skłamałbym gdybym powiedział, że się nie bałem. Sytuacja mogła rozegrać się teraz na wiele sposobów, ale gdy zobaczyłem, jak każda osoba powoli, ale grzecznie siada na krzesłach to byłem nieco zdziwiony. Sam udałem się na jedno z nich i wygodnie oparłem. Po mojej lewej był Mycroft, a po prawej Agatha. Ta druga obserwowała gościa z otwartymi ustami. Podniosłem brwi ze zdziwienia. Wyglądała jakby patrzyła na coś pięknego i doskonałego. Musiałem przyznać, że wyglądał nieźle, chociaż metaliczny połysk na jego twarzy był przerażający, jakby część skroni była zrobiona z blachy. Po chwili zastanowienia to musiał być powód, dla którego osoba wytwarzająca zabawki tak bardzo się zafascynowała.

                Lokaj przeszedł obok nas i stanął w miejscu pomiędzy stolikami, a półkami. Wydawało mi się, że chcę pokazać, jak odsłania się na potencjalny atak. Wyglądał trochę jakby kusił.

- Witajcie raz jeszcze. Jak mówiłem przed chwilą, możecie mówić na mnie Lokaj. Moją rolą jest sprzątanie w tym miejscu oraz zajmowanie się wszystkim i pilnowanie, żeby zasady były przestrzegane – stanął prawie na baczność. Widziałem tysiące twarzy, które wyrażały setki tysięcy emocji, ale tak dostojnej i perfekcyjnie wykonującej każdy ruch, nie miałem jeszcze przyjemności – Od razu mam do was małą prośbę. Wiem, że macie dużo pytań, a ja chcę na jak najwięcej odpowiedzieć. Będziecie jednak ciekawi i na pewno dopytacie mnie w trakcie. Rozmowa może zrobić się wtedy chaotyczna, dlatego chciałbym żebyście podnosili ręce jak chcecie się odezwać.

Żadna z rąk nie powędrowała w górę. Ludzie czekali na więcej.

- Dobrze. Ja się przedstawiłem, was znam, ale póki jest was tak wielu muszę zbiorczo nazwać was gośćmi. Nazwa może być bardziej adekwatna niż zdaje się na pierwszy rzut oka, z racji, iż znajdujemy się teraz w hotelu. Hotelu Peccatorum. Jesteście tutaj niestety nie z własnej woli, ale nic na to nie poradzę.

Ręka Maksa powędrowała w górę. Lokaj przyzwalająco pokiwał głową.

- Hotel Peccatorum… Gdzie jest ten hotel? Jesteśmy w Europie? – Pisarz mówiąc to zdjął na chwilę fedorę i przeczesał włosy.

- Tego nie mogę wam zdradzić. Lokalizacja zresztą za dużo by wam nie powiedziała. Nie musicie się też martwić tym, że ktoś mógłby nam przeszkodzić. Jesteśmy w dość trudnym do znalezienia miejscu – to mówiąc przetarł ręce.

- Chcemy stąd wyjść do cholery jasnej – wydarł się Mycroft, bez podnoszenia ręki.

- Wydaje mi się, że zgodziliśmy się na pewną zasadę… - głos białowłosego nie zdradzał nawet szczypty irytacji czy złości.

- W dupie mamy ciebie i twoje zasady – dołączył się do niego Dismas, zrywając się na równe nogi.

- Ja bym go posłuchała – zauważyła spokojnie Brzuchomówczyni.

- Proszę… wszyscy przez was będziemy mieli kłopoty – przerażony głos Lily mógł wystraszyć.

- Widzicie, jaki jest drobniutki? Ethan by go rozbił w drobny mak – Alice widocznie wciąż przeżywała pokaz Iluzjonisty, który z kolei nie rwał się ani trochę do ruszenia w stronę drzwi, czy tym bardziej na stojącego przed nami Lokaja.

- Jeżeli się nie uspokoicie, to będę musiał poprowadzić rozmowę na ICH zasadach. Ja tego nie chcę, a już na pewno nie chcecie tego wy – porywacz starał się opanować sytuację w każdy możliwy sposób. Farmaceutka podniosła rękę.

- Kim są „oni”?

- Istoty, które was tutaj sprowadziły. Nie musicie sobie zakrzątać nimi głowy, przynajmniej na razie. Teraz musicie usłyszeć coś ważniejszego. Zrozumieć. Dacie mi szansę, czy naprawdę muszę skorzystać ze środków, których nie chcę używać? – zapytał.

                W pomieszczeniu zapadła cisza. Zarówno Bandyta jak i cała reszta dała się uspokoić. Wszyscy ponownie zajęli swoje miejsca. Ja się nie ruszałem, próbując się dowiedzieć, którą twarz powinienem mieć na sobie po przemowie tajemniczego człowieka. Czy to był moment, gdzie mogłem zabłysnąć, czy raczej powinienem siedzieć cicho i czekać? Siedź spokojnie Yama, pomyślałem i dostosowałem się do tej opcji.

- Hotel jest miejscem nowoczesnym i niesamowicie dostosowanym do potrzeb mieszkańców. Nie zabraknie wam tu niczego. Właściwie jedyne, co będziecie mieli ograniczone, to wolność – Lokaj wrócił do swojej opowieści – Ale do personalizacji przejdziemy zaraz. To, co powinno was teraz interesować to przyczyna - dlaczego się tu znaleźliście. Nie chodzi tu do końca o wasze wyjątkowe zdolności, chociaż one też miały swój udział. Wiek był dosyć istotny. Najważniejsza jednak była wasza wytrzymałość. Waszych organizmów, jeżeli mam być dokładny.

Ręka Elizabeth ponownie pomknęła w górę.

- M-mogę wiedzieć, co dokładnie? – nie byłem pewien, czy zaciekawiła ją ta informacja, czy przeraziła, ale głos jej wyraźnie zadrżał.

- Już tłumaczę. Wszyscy jesteście zarażeni – przez moją głowę przeszła myśl, jakim cudem słowa mogą wywoływać tak skrajne emocje. Po raz kolejny poczułem strach. Ten jednak był inny. Czułem jak ścisnął moje gardło i nie puszczał. Nienawidziłem chorób. Były paskudne i niesprawiedliwe. Przez grupę przeszła fala przerażającej rozpaczy. Nikt nie krzyczał, ale czuć byłą atmosferę, która dusiła i nie pozwalała złapać oddechu. Była straszna. Nawet z twarzy Mycrofta zszedł uśmiech. Aktorka podniosła rękę.

- Czym zarażeni?

- Wirusem. Nie ma on swojej nazwy i na świecie nie wie o nim praktycznie nikt. Truje jednak wszystkich od ponad trzydziestu lat i ewoluuje w coś, co zabije nas wszystkich. Jest praktycznie niewykrywalny, jak nie wie się, czego szukać. Jest niczym szpieg, który zbiera od lat informacje, żeby zadać jeden, decydujący cios. Nie będę państwa teraz wprowadzał w szczegóły. Wiedźcie jednak, że sytuacja wygląda naprawdę źle. Na tyle źle, że zmusiła moich pracodawców do podjęcia takich, a nie innych kroków – słowa wypowiadał z grobową powagą. Na jego twarzy widać było delikatny smutek, ale ręce miał spokojne. Nie ruszał nimi, tylko swobodnie trzymał wzdłuż ciała. Wyglądał jakby mówił prawdę. Dłoń podniosła Florystka.

- I wszyscy jesteśmy chorzy? Umieramy? – bała się, chociaż starał się to zamaskować.

- Wirus przechodzi teraz powoli do fazy ataku. Uzbraja się i będzie powoli dziesiątkował ludzkość. Na chwilę obecną przewidujemy, że za jakieś pięć lat ludzie zaczną chorować na potęgę, a za około trzydzieści może nie przeżyć nikt.

                Biblioteka wypełniła się ciszą. Słychać było tylko pociągnięcia nosem Fryzjerki. Detektyw w końcu podniósł rękę i po głębokim wydechu odezwał się:

- Dobrze, jest wirus, ale czy nie lepiej to gdzieś zgłosić? Instytuty badawcze i organizacje rządowe na pewno się tym zainteresują i wspólnymi siłami wynajdą coś, co wypleni zarazę, albo, chociaż ją zastopuje.

Wydawało mi się, że przez twarz białowłosego przekradł się uśmiech, ale trwało to tak krótko, że ciężko było mi powiedzieć.

- Ale czy ktokolwiek powiedział, że chcemy pokonać tą zarazę Panie Robertson? - słowa Lokaja po raz kolejny cięły głęboko. Marzyłem żeby zniknąć z tego miejsca, albo, chociaż wrócić do sytuacji gdzie siedzieliśmy i mogliśmy gdybać, co się dzieje. Teraz fakty odsłaniały się niczym działa i uderzały w nas bezwzględnymi salwami. Farmaceutka drżała trzy siedzenia dalej. Widać było jak panika jej się udzieliła. Nikt z Gości nie był w stanie tego uniknąć. Kto normalny mógł przyjąć taką wiadomość bez zareagowania jak człowiek?

                Lokaj wyglądał jakby nasze emocje nie zrobiły na nim żadnego wrażenia.

- Nie ma sensu żebyście zakładali cokolwiek, jest na to za wcześnie. Póki, co możemy wam zapewnić, że podczas pobytu tutaj zadbamy o to, żeby wirus się nie rozrastał i żebyście żyli. Sami będziemy zbierać interesujące nas informacje. Do tego przydadzą się te urządzenia - wydawało mi się, że walizka w jego ręce pojawiła się znikąd - Są to specjalne, spersonalizowane bransoletki. Z czasem aktywują kolejne funkcje, ale póki, co będą badać was na bieżąco i przesyłać najważniejsze informacje do moich pracodawców. Dodatkowo będą wam pomagać w aklimatyzacji w tym miejscu. Na pewno się z nimi zaprzyjaźnicie.

Białowłosy wykonał krok do przodu i sprawnie rozdał urządzenia każdemu z nas. Gdy podszedł do mnie mogłem mu się bardziej przyjrzeć. Rzeczywiście przypominał dosyć mocno Artystę, ale z drugiej strony było w nim coś tajemniczego i mrocznego. Nie chciałbym zobaczyć go zdenerwowanego.

                Chwyciłem urządzenie i założyłem na rękę. Nie było sensu się wykłócać, a sam gadżet prezentował się dobrze. Był zgrabny i nowoczesny, a po założeniu idealnie dopasował się do kształtu ciała. Póki, co był wyłączony, ale poczułem delikatny impuls, więc nie zdziwiłbym się gdyby już działał. Głos, po zasygnalizowaniu, zabrał Król Dram.

- A co jeżeli ktoś nie chcę tego nałożyć? - zapytał.

- Zostanie do tego zmuszony - odpowiedział krótko porywacz.

- Okej - chłopak teatralnie zapiął opaskę i uśmiechnął się delikatnie.

- Wszyscy mają opaski? Doskonale. Bardzo państwu dziękuje za współpracę. Naprawdę nie chcę zrobić nikomu krzywdy i jestem pewien, że jak będziecie mnie słuchać, to przez jakiś czas będziecie bezpieczni - Rewolwerow podniósł po tych słowach rękę.

- Powiecie mi może, czemu tak bardzo zaznaczacie to, że póki, co jesteśmy bezpieczni? Ciągle to podkreślacie - słowa Rosjanina były trafne. Rzeczywiście Lokaj kładł na to duży nacisk.

- To miejsce rządzi się pewnymi zasadami. Mieszkając tutaj będziecie musieli ich przestrzegać, a jeżeli nic się nie zmieni to zostaniecie tutaj na zawsze - Żołądek ścisnął mi się po raz kolejny. Serce zabiło szybciej i nierówno. Przerażenie malowało się teraz na twarzach wszystkich Gości, bez wyjątku. Lokaj wydawał się być bliski popełnienia masowego morderstwa, używając jedynie słów i faktów - Nie martwcie się jednak, będzie pewien sposób, żeby się stąd wydostać...

- PRZESTAŃ - krzyknęła Lily wybuchając płaczem - Nie chcemy tutaj być. Nikt się na to nie zgodził, więc zostaw nas w spokoju!

                To było spore zaskoczenie. Obserwowałem Lokaja, ale ten ponownie nie zaszczycił mnie nawet grymasem złości. Po prostu milczał, a gdy Sandra i Alice uspokoiły roztrzęsioną Fryzjerkę to wrócił do tematu.

- Naprawdę nie powinna pani się odzywać bez podnoszenia ręki. Moja cierpliwość jest duża, ale może się skończyć - skarcił ją - Zasady przesyłam państwu na opaski. Jeżeli chcecie to możecie się teraz z nimi zapoznać i zadać mi związane z tym pytania.

Zerknąłem na opaskę i zobaczyłem, że na niedużym ekranie pojawiła się informacja o nowych zasadach. Nacisnąłem guzik i po chwili przed moimi oczami wyrosła lista. Zagłębiłem się w lekturze:

1. Hotel może opuścić tylko zabójca, który popełni zabójstwo doskonałe
2. Zakazane są zamachy grupowe
3. Jeden zabójca może zabić maksymalnie dwie osoby
4. Ciało ofiary nie może być zmasakrowane
5. Po znalezieniu ofiary przez dwie osoby, pojawia się komunikat o znalezieniu ciała
6. Każdy z gości ma 5 minut na dostanie się do miejsca zbrodni windą
7. Po 5 minutach winda zostaje wyłączona do czasu procesu
8. Osoba, która nie zdąży dojechać na miejsce zbrodni może się tam dostać schodami
9. Śledztwo trwa dwie godziny
10. Podczas śledztwa przemoc między sobą jest zakazana
11. Po upływie dwóch godzin winda wiezie wszystkich do sali procesowej
12. W procesie muszą brać udział wszyscy żyjący goście
13. Przemieszczanie się po obszarach zakazanych jest karane
14. Każdy z gości musi przestrzegać własnego zakazu ustalonego przez Lokaja
15. Przemoc względem Lokaja jest zakazana

                Każda kolejna pozycja wyglądała coraz gorzej. Czytając czułem jak coś ściska mnie od środka i próbuje wycisnąć wszystko razem z życiem. Co to miało znaczyć? Jakie zabójstwo, jacy zabójcy? Nie rozumiałem z tego kompletnie nic. Zaczęło mi się robić ciemno przed oczami. Oderwałem wzrok od ekranu i spojrzałem na resztę, która była równie zagubiona w tych piętnastu zasadach jak ja. Detektyw podniósł rękę kręcąc głową.

- Co... co to jest? - po raz pierwszy dzisiejszego dnia czułem w jego głosie strach - Mamy się zabijać? To jakiś chory żart?

- O co w tym chodzi? - rzucił ktoś i wybuchła panika. Sam dorzuciłem jedno pytanie, ale zniknęło w morzu innych. Informacja o tym, że musimy się zabijać była zdecydowaną przesadą. Co to w ogóle miało znaczyć? Kto normalny byłby w stanie zabić drugiego człowieka żeby wydostać się z jakiegoś budynku? Było nas dwudziestu dwóch i na pewno był jakiś sposób na ucieczkę. Przeczytałem raz jeszcze to, co wyświetlała moja opaska i dalej nie mogłem uwierzyć. Stojący obok mnie Goldenwire klikał desperacko i badał swoją bransoletkę, jako jedyny zajęty czymś poza paniką. Zastanawiałem się czy próbuje w jakiś sposób włamać się do niej. Jeżeli był, choć w połowie tak dobrym hakerem, jak ja pokerzystą, to zrobiłby to bez problemu. Talenty pozostałych Gości bardzo mnie interesowały, ale nie umiałem się teraz na tym skupić.

                Lokaj nagle podniósł rękę. Krzyknął, a jego słowa przecięły hałas jakby był namacalną rzeczą:

- Moi drodzy. Znajdujecie się w Hotelu Peccatorum i jedyną możliwością wyjścia stąd jest pozostanie ostatnim ocalałym Gościem bądź też popełnienie tak zwanej zbrodni doskonałej. W innym wypadku możecie tutaj żyć, zapewnimy państwu dosłownie wszystko, hotel ma naprawdę dużo do zaoferowania, ale zostaniecie tutaj na zawsze - powiedział znowu spokojnym głosem, który zabrzmiał prawie magicznie w powstałej ciszy - Chcemy was badać i obserwować. Najlepiej dożywotnie, ale żeby było uczciwie dajemy wam opcję opuszczenia tego miejsca.

- Uczciwie? - zapytał Informatyk, po czym podniósł rękę - Chcecie nas badać to zróbcie to, nawet jak zajmie to parę miesięcy, ale wypuśćcie nas do cholery. Nie macie prawa nas tu trzymać.

- Panie Masayoshi... Nie pan decyduje, do czego mamy prawo, a do czego go nie mamy. My mamy wizję, którą musimy spełnić, żeby zmienić nadchodzącą katastrofę w coś, co będzie dało się kontrolować. Koniec jest nieunikniony, ale wcale nie musi nadejść tak szybko - pierwszy raz zabrzmiał nieco chłodniej. Nie była to utrata cierpliwości, a raczej konfrontacja - my kontra rzeczywistość - Osoba, która zwycięży otrzyma szczepionkę, która uchroni ją przed postępem choroby. Będzie jednak musiała na nią poczekać, aż badania zostaną ukończone.

                Ręka Farmaceutki wystrzeliła w górę.

- Znam się na lekach i szczepionkach. Mogę wam pomóc. Obiecuje, że razem to opracujemy i wtedy nikt nie będzie musiał tu zostawać na wieki, ani się zabijać - jej słowa były przepełnione nadzieją, ale wiedziałem, że na nic rozmowy i błagania. Nie należałem do odważnych, ale życie nauczyło mnie, że należy pogodzić się ze stanem faktycznym.

Po chwili pytanie miała też Julia, która całą sytuację znosiła z możliwie jak największym spokojem:

- Czyli umiecie zrobić szczepionkę, ale nie chcecie dać jej ludziom, a dodatkowo chcecie żebyśmy się pozabijali? Dla uciechy twoich pracodawców?

- Nie mamy szczepionki, ale jesteśmy na dobrym tropie. Dzięki waszej pomocy na pewno nam się uda. Sytuacja nie wygląda tak prosto jak może się wydawać, a państwo musicie to zaakceptować - Lokaj stał teraz profilem do nas - Życie tak właśnie działa. Będziecie się mordować, bo taka jest natura ludzka. Chęć przetrwania to coś niesamowitego moi drodzy. Ale wszystko zrozumiecie z czasem. Teraz prosiłbym was o pytania, żebyśmy mogli przejść dalej.

                Pierwsze pytanie nadeszły od Audrey. Była czerwona na twarzy, nie wiadomo czy ze złości czy strachu.

- Czym jest to zabójstwo doskonałe? - zapytała, jakby bała się odpowiedzi.

- Gdy ktoś z was zdecyduje się zabić - zaczął białowłosy - będzie to musiał zrobić w taki sposób, żeby podczas śledztwa oraz procesu, które następują po odkryciu ciała, nikt nie dowiedział się, że to ta konkretna osoba to zrobiła. W przeciwnym wypadku zostaje zabity w widowiskowy sposób, jako przestroga dla przyszłego, potencjalnego mordercy.

Lokaj brzmiał jakby tłumaczył nam jak dojść do piekarni ulicę dalej. Dał nam znak, że przez moment nie musimy podnosić rąk żeby zadawać pytania.

- Jak wygląda cała procedura? - zapytał Robertson.

- To proste. Ktoś z was decyduje się zabić. Wybiera maksymalnie dwie ofiary. Zabija jedną i drugą. Dwie osoby niebędące mordercą odkrywają ciało. Zaczyna się śledztwo, które trwa dwie godziny. Na miejsce zbrodni można dostać się schodami lub windą. Winda jest szybsza, ale schody w tym hotelu działają w bardzo... specyficzny sposób, więc też nie są złą opcją. Macie dwie godziny na zebranie dowodów, zbadanie miejsca bądź miejsc zbrodni i przygotowanie się do procesu. Po upływie czasu usłyszycie komunikat, który wezwie was wszystkich do Holu Głównego, do windy. Stamtąd ruszycie do sali procesowej, gdzie będzie dyskutować, kto to zrobił. Jak zgadniecie to ratujecie swoje życia i zabijacie mordercę, jak nie to giniecie wszyscy - Lokaj wypowiedział te słowa na jednym oddechu. To jednak nie mogło być prawdą. Wiedziałem, że nie powinienem się tym przejmować, nie wierzyłem żeby ktoś ot tak zabił drugą osobę, szczególnie, że mieliśmy mieć tu zapewnione warunki. Na pewno ciężko byłoby mi się pogodzić z tym, że zostaniemy tutaj na zawsze, ale lepsze to niż śmierć. Musiałem też zobaczyć jeszcze, co czeka nas w pozostałej części hotelu.

                Ponownie zapadła cisza. Przez chwilę miałem wrażenie, że pomiędzy półkami z książkami, klimatycznie wieje wiatr, ale zdałem sobie sprawę, że to niemożliwe. Przyłapałem się na bawieniu się kosmykiem włosów podczas kolejnej fali zamysłu. Rozejrzałem się, ale chyba nikt tego nie zauważył. Milczenie przerwała Cecily:

- Zamachy grupowe? - jej głos drżał niczym struna.

- To działa w dwie strony. Nie możecie skonstruować bomby i zabić całej grupy, poza tym łamałoby to zasadę numer trzy. Zakazane jest też zbieranie się w grupę ponad trzech osób żeby zabić jedną, nie mówiąc już, że to kompletnie bez sensu, bo tylko jedna osoba może ukończyć grę, oczywiście jak nic się nie zmieni - wytłumaczył Lokaj.

- A czym są te zakazy? - zapytał Alan.

- Tego dowiecie się za parę dni - powiedział i uśmiechnął się ciepło. Przez chwilę wyglądał naprawdę niegroźnie - Jeszcze jakieś pytania? Chciałbym zaraz pokazać Państwa pokoje. Może tego nie odczuwacie, ale dochodzi godzina dwudziesta druga. Ach, nie ma tego w zasadach, ale właśnie za chwilę rozpocznie się cisza nocna, która potrwa do ósmej rano. Podczas niej możecie dalej swobodnie poruszać się po budynku, ale niektóre piętra czy pomieszczenia mogą być niedostępne, a próba wtargnięcia będzie złamaniem zasady numer trzynaście.

Grupa jeszcze przez chwilę zastanawiała się nad pytaniami, ale myślenie nie przychodziło z łatwością w takim stresie. Nasze życia miały się zmienić. Rozejrzałem się i gdy zauważyłem, że nikt nie rwie się do kolejnego pytania, zebrałem się i zapytałem:

- Co grozi… - odchrząknąłem – Co grozi za nieprzestrzeganie zasad? - obawiałem się, że odpowiedź mi się nie spodoba.

- Za niektóre śmierć. Szczególnie te związane z grupowymi zabójstwami, ale nie tylko. Pozostałe to kara, która będzie dotkliwa i bezlitosna, dlatego lepiej przestrzegajcie zasad - poprosił - Czy ktoś ma jeszcze jakieś pytania?

                Grupa milczała. Nie wiem czy chcieliśmy więcej wiedzieć.

- Doskonale. Pozwólcie, zatem, że opuścimy czytelnię, bo tym jest to pomieszczenie i przejdziemy dalej. Póki, co będziecie mieli dostępne tylko kilka pięter, które zwiedzicie we własnym zakresie. Pozostałe będą otwierały się... gdy spełnicie warunki - białowłosy ruszył w stronę drzwi. Nie mogłem uwierzyć, że opuścimy to pomieszczenie. Przez ten czas, który tu spędziliśmy, w mojej głowie zakorzeniła się wizja, że nie ma nic więcej. Tylko te przeklęte książki.

                Ruszyliśmy niczym owieczki podążające za pasterzem. Panował ogólny niepokój, nikt się nie uśmiechał i każdy walczył właśnie w niewidzialnej bitwie z własnymi myślami. Bałem się tego, co czeka nas dalej. Lokaj otworzył drzwi. Opuściliśmy czytelnię i zobaczyliśmy ogromny korytarz. Wyglądał niesamowicie elegancko i nowocześnie. Na ścianach były podłużne panele świetlne, które przygaszono na wieczór. Podłoga była drewniana, wyłożona cienkim, czerwonym dywanem. Z sufitu zwisały żyrandole, które były teraz wyłączone. Światło rozchodziło się po całej przestrzeni i oświetlało każdy zakątek. Gdzieniegdzie stały donice z roślinami, zadbanymi i w pełnym rozkwicie. Nadawały całości klimatu dżungli.

                Po drugiej stronie kwadratowego korytarza widać było drzwi do innego pomieszczenia. Miały one nieduże okienka, przez które prześwitało wnętrze. Ciężko jednak było powiedzieć, co się tam znajduje. Po lewej od Czytelni znajdowały się schody. Opadały one zgrabnie i sunęły piętro w dół. Tam udaliśmy się za Lokajem. Złapałem się drewnianej poręczy. Samo półpiętro, chociaż nieduże, było ciemne. Jedynym źródłem światła była nieduża lampka przy podłodze, która pokazywała zarys schodów, żeby nikt przypadkiem nie zabił się o stopień. To byłaby spora ironia. Zeszliśmy w dół i znaleźliśmy się na czymś w rodzaju klatki schodowej. Lokaj poprowadził nas jednak przez nieduże przejście w prawo i znaleźliśmy się na kolejnym korytarzu. Ten o wiele bardziej przypominał hotelowy - był długi i prowadził do dwóch par drzwi przypominających te, które prowadzą do kuchni w restauracjach. Długi, czerwony dywan dokładnie przykrywał podłogę, a oświetlenie było identyczne do tego, co piętro wyżej.

                Mniej więcej w połowie długości holu znajdowała się ogromna recepcja ze zdobionym blatem z ciemnego drewna. Stał na niej srebrny dzwoneczek do wzywania obsługi oraz złota lampka z czerwonym abażurem. Tuż za nimi znajdowała się ściana z kluczami do pokoi, a także spis z przypisanymi do nich osobami. Na klatce schodowej, z której przyszliśmy znajdowały się dwie windy. Ich wysokie, pozłacane drzwi z karminowymi elementami przytłaczały, ale też pasowało niesamowicie do wystroju. Nad nimi widniały tabliczki pokazujące czy kabina jest gotowa do wejścia. Obie były. Żyrandole przyczepione do sufitu różniły się jednak tym, że przypominały sople, chociaż barwa światła wyglądała identycznie, jak w całym hotelu.

                Lokaj poprowadził nas do lady. Większość rozglądała się uważnie, ale byli też tacy, którzy szli zamyśleni, niczym żywe trupy. Białowłosy przeszedł przez bramkę i po chwili niósł tacę z kluczami oraz listę. Położył obie przed nami i ukłonił się. Najbardziej uprzejmy porywacz na świecie, mój umysł uznał, że to idealny moment na zażartowanie. Nie wiedziałem czy to dobry, czy zły znak.

- Na tym piętrze będziecie mogli mnie wezwać tym dzwoneczkiem. W razie pytań, wątpliwości lub czegokolwiek wystarczy zadzwonić, a pojawię się jak najszybciej będę mógł - wytłumaczył - Macie też klucze do pokoi. Tak jak państwu wspominałem, są one w pełni dostosowane do waszych potrzeb. W szafach znajdziecie zapasowe ubrania, każdy ma osobistą łazienkę. Zamki w drzwiach są tytanowe, więc bez klucza nikt nie wejdzie. Pamiętajcie tylko o zamykaniu drzwi na noc - posłał w naszą stronę równie pogodny, co morderczy uśmiech - Jakby ktoś zgubił klucz to niech natychmiast zgłosi to do mnie. Nie chcemy niespodzianek.

Wizja pokoju i wygodnego łóżka kusiła. Nie wiedzieliśmy, co dokładnie stało się z naszymi ciałami, ale czułem wyraźne otępienie, a mięśnie bolały mnie jak podczas grypy. To musiała być substancja, którą wstrzyknęli nam podczas podróży. Przez głowę przeszła mi myśl, że to mógł być początek choroby, którą jesteśmy wszyscy zarażeni, ale odrzuciłem ten pomysł i skupiłem się na tym, że wstanę rano perfekcyjnie wypoczęty.

                Podszedłem bliżej listy i przeleciałem szybko wzrokiem. Mieszkałem pod numerem czwartym. Pod "trójką" mieszkał Olivier, a pod "piątką" Cecily.

- Chciałem jeszcze tylko dodać - z rozmyślań wybił mnie głos Lokaja - że ściany w pokojach są dźwiękoszczelne. Możecie krzyczeć, a nawet umierać, ale niczego to nie zmieni. Nikt was nie usłyszy. W swoich pokojach jesteście zdani na siebie.

- Zrozumieliśmy - warknął Aaron, widocznie zirytowany ciągłymi morderczymi uwagami.

- Jak zejdziecie schodami niżej to znajdziecie korytarz, gdzie są wszystkie pokoje. Drzwi po prawej i lewej - wskazał końce holu - prowadzą do skrzydeł hotelu, gdzie znajdą państwo kolejne pomieszczenia. Kwadrat, w którym jesteśmy jest waszym królestwem i znajdziecie tutaj wszystko, co potrzebne do życia. Śniadanie będzie chwilę po porannym komunikacie o godzinie ósmej piętnaście w pomieszczeniu przy wschodnim skrzydle- wskazał półokrągłe drzwi po prawej stronie. Nim zdążyliśmy się dobrze przyjrzeć Lokaja już nie było.

- Dobra. Jeżeli to hotel to na pewno ma gdzieś wyjście. Możemy grać po myśli tego lalusia, a gdy znajdziemy drogę ucieczki to przebijemy się siłą - Dismas rzucił pomysłem, jako pierwszy.

- Myślę, że to nic nie da - zauważyła beznamiętnie Julia - Nie dawaliby nam takiej swobody jakby ucieczka była kwestią znalezienia odpowiednich drzwi.

- Pesymistyczne myślenie - skwitował Haker, na którego twarz powrócił uśmiech - Jutro się rozejrzymy i na pewno coś znajdziemy.

- Myślicie, że to prawda? - zapytała cicho Cecily - Z tym zabijaniem i całą resztą? Chyba nikt z was nie planuje kogoś zabić? To jest po prostu nieludzkie - w jej głosie słychać było rozżalenie, ale też determinacje.

- Nie powiedziałbym, żeby kłamał. Póki, co musimy się rozejrzeć. Nie możemy go prowokować, bo wydaje się być niebezpieczny. Ma jeszcze kogoś nad sobą. Ciekawe, kiedy ich poznamy - Robertson zakręcił swoim kluczem na palcu.

- Nie będę się czuła bezpieczna przy nim - zapiszczała Lily wskazując na Bandytę.

- Chyba sobie żartujesz. Stereotypowe myślenie. Nie zabijam już ludzi - powiedział urażonym głosem.

- Nikt nikogo nie zabije - powiedział Detektyw - Tak powinniśmy się umówić. Zamknijcie po prostu drzwi na noc i nie wpuszczajcie nikogo. Nie wyłaźcie też na nocne spacery to unikniecie niepotrzebnych nieprzyjemności.

- Róbcie, co chcecie, ja jestem zmęczona i idę spać. Mam dość tego chorego dnia - Uwodzicielka poprawiła okulary, po czym ruszyła w stronę schodów - Chodź mała. Odprowadzę cię do pokoju - chwyciła Lily za rękę i w krótce obie zniknęły na klatce schodowej.

- Nie powinniśmy poruszać się samotnie. Najlepiej chodzić parami - zaproponował Maks.

- Można wprowadzić milion różnych usprawnień, ale dzisiaj rzeczywiście jest już późno. Chcę po prostu zasnąć i obudzić się w innym miejscu - Bandyta chwycił zegarek, który miał na łańcuszku - Idzie ktoś ze mną? Żeby nie było, że idę kogoś zajebać.

                Do Bandyty dołączył Król Dram i Komunista, a także Striptizerka i Przyjaciółka. Korytarz pustoszał z każdą chwilą.

- Nie wiem... Wydaje mi się, że jak nie ustalimy własnych zasad to zaraz stanie się coś złego - powiedział Maks - Życie lubi wykorzystywać niewykorzystane przez nas sytuacje. No, ale jest tu przynajmniej, co czytać. Jutro zaszaleje.

- Niech no tylko zobaczę kuchnię. Nie będziemy żreć gotowego, ja wam ugotuje. Zapomnicie o wszelkich problemach - Kucharka wydawała się nieco odzyskać humor.

- To... ja też lecę - powiedział Haker i odszedł z kolejnymi osobami. Sam nie wiem, na co czekałem, ale ostatecznie przy ladzie zostałem z Robertsonem, Elizabeth, Alanem oraz Julią. Pozostali poszli spać.

- Masz jakiś plan? - zapytałem wprost Detektywa.

- Muszę to wszystko przemyśleć. Nie lubię sytuacji takich jak ta. Nie wygląda to dobrze - odpowiedział.

- Może zgadamy się w bardziej ogarniętym gronie i coś wymyślimy? Nie widzę planowania z kimś takim jak Jayden... - powiedziała Elizabeth.

- Jayden? - zdziwiłem się. Może i nie miałem perfekcyjnej pamięci do imion, ale nie pamiętam żeby ktoś się podobnie przedstawiał.

- Och... Ethan Incredible - poprawiła się - Rewolwerow powiedział mi, że to jego prawdziwe imię.

- Nie uważacie, że wie za dużo jak na jednego człowieka? Może to jego sprawka? - Alan podrapał się po brodzie.

- Moje pełne imię też znał. Wygląda, że wie więcej niż reszta - Twarz mi się wykrzywiła na samo wspomnienie tego żenującego momentu. Yamaraja, pomyślałem. Brzmiało fatalnie i nienawidziłem go, ale rodzicie postanowili mnie tak nazwać, chociaż pochodziliśmy z wysp. Od zawsze fascynowali się hinduizmem, stąd też nazywałem się, jak się nazywałem.

- Musimy na niego uważać - stwierdziła Elizabeth - Tymczasem nie ma, co tu tak ślęczeć, bo pomyślą, że coś knujemy. Jak chcecie to możemy jutro pogadać z kapelusznikiem, on wydaje się mieć łeb na karku. Może jeszcze ten gburowaty panikarz? Aaron?

- Oprócz nich jeszcze Cecily - zaproponował Robertson.

- Dobrze, ogarniemy to jutro. Póki, co dobranoc. Pamiętajcie o zamknięciu drzwi - Julia skończyła naszą rozmowę.

                Ruszyliśmy wspólnie w stronę klatki schodowej. Rada Brzuchomówczyni była trafna. Interesował mnie też jej talent. Gdy tylko wszyscy zaczęli opowiadać o swoich umiejętnościach uznałem, że muszę wiedzieć o nich więcej. Chciałem wiedzieć jak wyglądał rozwój tych osób i dlaczego akurat one zasłynęły w swojej dziedzinie. Szczególnie tak nietypowe persony jak Alice, Rewolwerow czy Samfu. Przyjrzeliśmy się windom i omijając schody na górę, skierowaliśmy się do tych prowadzących na dół. Po pokonaniu kolejnych stopni znaleźliśmy się w jeszcze dłuższym, niż poprzedni korytarzu wystrojonym w identyczny sposób. Tutaj każdy się pożegnał i ruszył w swoją stronę. Julia wesoło pogwizdywała starą piosenkę, którą znałem ze słyszenia, ale nie kojarzyłem jej tytułu.

 Chciałem schować się już gdzieś od tego wszystkiego. Odpocząć. Pewnym krokiem podszedłem do drzwi z wygrawerowanym numerem „cztery”. Byłem ciekaw czy przydział jest losowy. Alan, jako pechowiec dostał słynną „trzynastkę”, więc coś mogło się za tym kryć. Wyciągnąłem klucz i umieściłem go w zamku. Przekręciłem bez problemu i nacisnąłem na klamkę. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy to delikatne światło, trochę cieplejsze niż na korytarzach. Pokój był duży, mogłoby tu spokojnie zamieszkać osiem osób. Spora przestrzeń była dobrze zagospodarowana. Oprócz stołu, czterech krzeseł i ogromnego, pościelonego łoża królewskiego, znajdowała się tu również piękna, rozsuwana szafa. Podłoga była wyłożona ciemnymi panelami. Oświetlenie, które rzuciło mi się w oczy przy wejściu do pokoju było nowoczesnym systemem tub świetlnych. Łoże stało na podwyższeniu, na które wchodziło się niedużymi schodkami. Przy nim stała zgrabna szafka z lampką.

Lokaj mówił, że każdy pokój jest dostosowany do właściciela. Zauważyłem, że na ścianie wisi tarcza do gry w rzutki. Obok, w podświetlonej gablocie wyeksponowano przeróżne, rzadkie i kolekcjonerskie talie kart. Oczy mi się rozszerzyły, gdy zobaczyłem limitowaną edycję "Złotego Rozdania" wartą blisko trzydzieści tysięcy dolarów. Porywacze nie mogli być zwykłymi bandytami. Za wszystkim musiał stać ktoś niesamowicie wpływowy. Tylko, czego taka osoba od nas chciała, zapytałem sam siebie. Nie wierzyłem do końca w słowa Lokaja. Byłem za to coraz bardziej ciekaw jego tajemniczych pracodawców. To miejsce musiało skrywać nie jeden sekret, a ja bardzo chciałem je odkryć. Chociaż byłem uwięziony i skazany na ten hotel to wiedziałem, że nie będę się tutaj przynajmniej nudził.

Z rozmyślań wybił mnie przeciągły, melodyjny dźwięk, przypominający trochę muzykę z windy. Wystraszony obróciłem się i zauważyłem w kącie pokoju nieduży głośnik. Po sygnale usłyszałem głos Lokaja.

- Drodzy Państwo, wybiła godzina dwudziesta druga. W Hotelu oficjalnie rozpoczyna się cisza nocna. Przypominam o zamknięciu drzwi i życzę spokojnej nocy. Dobranoc.

Podskoczyłem, a po plecach przeszły mnie ciarki. Podbiegłem do drzwi i przekręciłem zamek. Poczułem falę bezpieczeństwa. Byłem tutaj sam. Do rana nie musiałem się niczym przejmować. Zdjąłem buty i zostawiłem je przy stole. Czułem coraz większe zmęczenie. Przed snem marzyłem już tylko o ciepłym prysznicu. Zrzuciłem z siebie ciuchy i podszedłem do przejścia prowadzącego do łazienki. Wystrój i kolorystyka zamykały się w ciepłych barwach ecru. Duży zlew, jeszcze większa wanna z masażem oraz ogromna, szklana kabina prysznicowa. Coraz bardziej podobało mi się w moim pokoju. Rozebrałem się i zgarniając szampon i inne rzeczy do mycia wszedłem pod kwadratową słuchawkę i przekręciłem kurek z ciepłą wodą.

                Poczułem się jak nowo narodzony. Przez chwilę zapomniałem o Lokaju oraz pozostałych Gościach. W głębi jednak wiedziałem, że będę chciał im pomóc. Jak dobrze mi tu nie było w tym momencie, to była tylko iluzja, która miała lada chwilę pęknąć. Byliśmy uwięzieni i musiałem być czujny jak nigdy. Jutrzejsze spotkanie z resztą i przeszukanie budynku na pewno było dobrym krokiem. Nie zamierzałem się poddać bez walki i dopuścić do tego, żeby ktoś dał się podpuścić i kogoś skrzywdził. Dam radę, powtórzyłem przecierając twarz.

------------------------------------------------------

Dziękujemy za wsparcie Naszym Patronom:

- Raika