Epizod I - Rozdział 1 : Narastający Mrok (Elizabeth Goodwynn)

Kochani! Przedstawiamy Wam pierwszy rozdział opowiadający historię dwudziestu dwóch uczestników. Zobaczycie go z perspektywy Elizabeth Goodwynn czyli Ultimate Farmaceutki! Jak będą wyglądały pierwsze chwile zabójczej gry? Co zrobią uczestnicy? Zapraszamy do czytania i prosimy bardzo o komentarze po przeczytaniu!

Epizod I : Dźwięk śpiącego zła

Przed przeczytaniem pierwszego rozdziału zapowiadam Wam również, że pogrupowaliśmy opowiadanie również na epizody. Nazwa epizodu pojawi się w każdym pierwszym rozdziale danego epizodu i będzie trwał od początku aż do egzekucji. Po egzekucji kolejny rozdział oznacza początek kolejnego epizodu, ALE nie przedłużając, zapraszamy do lektury!

Rozdział 1: Narastający mrok (Elizabeth Goodwynn)

                Mrok. Pierwsza myśl, która pojawiła się w mojej głowie po przebudzeniu. Nie wiedziałam, co się dzieje, wszystko wydawało się wirować, a wspomnienia po prostu nie trafiały na swoje miejsce. Ostatnie, co zostało w mojej pamięci to konwent o tematyce farmaceutycznej, ale nie potrafiłam odpowiedzieć jak dawno temu to było. Zdawało mi się, że mam sporą lukę, jakbym straciła pamięć. Nigdy nie narzekałam na to jak działa mój umysł – uwielbiałam analizę, zapamiętywałam nawet więcej niż chciałam, chociaż zdarzało mi się zapomnieć o pojedynczej rzeczy takiej jak rozwieszenie prania, czy kupienie świeżego mleka na śniadanie, to z mojej głowy nigdy nie znikały całe dni. Obudzenie się w nowym, nieznanym miejscu, wcale nie pomagało.

                Siedziałam na podłodze w czymś, co na pierwszy rzut oka przypominało bibliotekę. Nie była jednak dla mnie jakkolwiek znana, a podczas nauki na studiach miałam do czynienia z niejedną. Rzędy książek przechodziły w kolejne, tworząc istny labirynt. Zerknęłam z ciekawości na to czy znajduje się, chociaż w dziale z opracowaniami medycznymi, co dałoby mi nadzieję, że uderzyłam się w głowę i to krótkotrwała amnezja, ale po odczytaniu tytułów takich jak „1000 przepisów na mięso”, czy „Wegetariańskie przysmaki”, odrzuciłam tą teorię. Byłam pewna, że jestem tutaj pierwszy raz. Musiałam koniecznie dowiedzieć się czegokolwiek, znaleźć jakieś wyjście, czy cokolwiek, co dałoby mi wskazówkę gdzie się znajduję. Instynkt pokierował moją rękę do kieszeni, ale nawet się nie rozczarowałam jak nie znalazłam tam telefonu. To było oczywiste. Zamiast tego moja dłoń namacała materiał, który sprawił, że poczułam się, chociaż odrobinę lepiej. Chwyciłam go i po chwili moim oczom ukazała się maska. Z jednej strony zapewniała jakąkolwiek ochronę dróg oddechowych, a z drugiej pozwalała mi ukryć usta, które potrafiły zdradzić bardzo dużo, zdecydowanie więcej niż chciałam. Niestety, ale byłam osobą, która beznadziejnie kłamała. Wolałam odpowiadać półprawdą, bądź też w ogóle unikać odpowiedzi, ale wiedziałam, że czasami trzeba coś powiedzieć – wtedy przydawało się coś, co zakryje zdradziecką część twarzy.

                Wstałam i otrzepałam się. Nie czułam się źle, chociaż moje ciało zdawało się być nieco odrętwiałe. Środki uspokajające, pomyślałam, mając już nawet w głowie obraz, jakie zostały użyte. Dotknęłam dłonią szyi i bez większego problemu namacałam ukrytą sprytnie dziurkę po igle. Sprawca chciał ukryć miejsce wkłucia, ale znałam podobne sztuczki. Byłam coraz bardziej ciekawa tego miejsca, chociaż serce zabiło mi szybciej i poczułam jak załącza mi się delikatna panika. Teraz przynajmniej wiedziałam, że ktoś pomógł mi się tutaj znaleźć, stąd zanik pamięci i to nieprzyjemne uczucie. Otrząsnęłam się i wzięłam głęboki wdech. Musiałam ustalić gdzie jestem, kto mnie tu sprowadził i jak stąd wyjść. Ważne było też, żeby zobaczyć, czy jestem tutaj sama czy…

- Przepraszam – usłyszałam miękki, wesoły głos. Przyjaciel, czy wróg? – zadałam sobie w głowie pytanie. Odwróciłam się i zobaczyłam przed sobą wysokiego chłopaka, którego bujne włosy koloru czarnego tworzyły zabawny nieład. Był ubrany w T-shirt koloru jego czupryny oraz jeansowe spodnie. Nie zauważyłam u niego broni. Jego postawa wskazywała na to, że nie ma złych zamiarów, ale wciąż nie mogłam do końca zaufać mowie ciała – Chciałem się dowiedzieć czy wiesz może gdzie jesteśmy?

- Szczerze? Nie mam pojęcia – Słowa wypowiedziałam automatycznie i po chwili zdałam sobie sprawę, że mogły nie zabrzmieć zbyt miło. Jeżeli chłopak nie był groźny, to na pewno przyda mi się, żeby się stąd wydostać. Całe szczęście na jego twarzy wciąż było widać uśmiech. Moja - zasłonięta za maską, nie zdradzała aż tak wielu emocji.

- Och… No tak, przepraszam – odpowiedział – Po prostu obudziłem się tutaj przed chwilą i z góry założyłem, że coś przeskrobałem…

Co mógł mieć na myśli? – zastanawiałam się, ale postanowiłam nie dążyć do prawdy.

- To jest nas dwoje – odpowiedziałam i podeszłam w stronę nieznajomego. Nie wycofał się, chociaż widziałam, że jego oczy dokładnie obserwują każdy mój krok. Mógł się mnie bać, w końcu wyglądałam znacznie groźniej od niego nosząc tą maskę.

 – Nazywam się Elizabeth Goodwynn – powiedziałam podając mu delikatnie dłoń. Oczy chłopaka rozszerzyły się. Wydawał się być zaskoczony, albo była to specyficzna ulga. Ciężko mi było określić. Uśmiech na jego twarzy rozszerzył się dodatkowo i postąpił krok na przód wyciągając rękę. To, co stało się później, było ciężkie do zrozumienia. Chociaż wykładzina była całkowicie prosta, a jego nogi nie zaczepiły się o siebie, to w jakiś sposób potknął się i poleciał do przodu. Refleks uratował mnie przed tym, żeby na mnie wpadł, ale on sam wywrócił się z hukiem na podłogę. Kucnęłam przy nim i chciałam zapytać, czy wszystko w porządku, kiedy przerwał mi:

- Alan Dantes… Takie sytuacje, to u mnie standard. Przepraszam, coś mogło ci się stać przez mojego pecha – jego głos był przepełniony pokorą i w niczym nie przypominał tego sprzed chwili. Szczerze się przejął tym, że mógł mi zrobić krzywdę.

- Po prostu uważaj na siebie – odpowiedziałam – Czyli też nie masz pojęcia gdzie jesteśmy? Nie pamiętasz niczego? – zapytałam.

- Nie… Ciężko to wytłumaczyć, zdaje mi się, jakby brakowało mi paru ostatnich dni. No cóż, jak pech to pech – powiedział.

- Musimy znaleźć wyjście – stwierdziłam, ignorując jego słowa.

- Czekaj, ty wiesz coś więcej? – zapytał, gdy ruszyłam naprzód. Chociaż byłam mniejsza to miał problem z dogonieniem mnie, co mnie wewnętrznie rozbawiło.

- Nie. Chcę się stąd wydostać, a stanie i dumanie może nie być dobrą opcją – już wiedziałam, że odpalił mi się ten tryb, gdzie daje z siebie wszystko, co było drugim najprzyjemniejszym wydarzeniem od razu po znalezieniu maski.

                Wychodząc z działu kucharskiego trafiliśmy do wcześniej widzianego labiryntu. Regały zdawały się nie mieć końca. Mijaliśmy część czytelni poświęconą dreszczowcom, następnie tą na westerny, książki prawnicze i dziesięć innych. Z czasem przestałam zwracać na to uwagę, szukając jakiejś luki, miejsca, gdzie schemat zostanie przełamany. W końcu każda czytelnia ma punkt, gdzie czytelnicy zbierają się, aby oddać się lekturze i to zazwyczaj zajmowało sporo miejsca. Nie wierzyłam, żeby nie dało się tego znaleźć.

- Czy tam ktoś stoi? – z rozmyślań wyrwał mnie Alan, który zatrzymał się trzy kroki za mną i wskazywał na coś palcem. Cofnęłam się do niego zaciekawiona i skierowałam wzrok na miejsce, na które wskazywał i zauważyłam pomiędzy półkami idącą dziewczynę. Początkowo chciałam za nią krzyknąć, bo szła w przeciwnym kierunku do naszego, ale gdy ta zniknęła za rogiem to nie zważając na Alana pobiegłam za nią.

- Ta maska to, dlatego, że jesteś jakaś uczulona? – kusiło mnie, żeby odpowiedzieć: „na głupie pytania”, ale powstrzymałam się i uciszyłam go.

                Im bardziej zbliżaliśmy się do zakrętu, tym dziwniejsze dźwięki słyszeliśmy. Coś, co przypominało rozmowy grupy osób. Pozostałe ofiary, czy może w końcu ktoś, kto powie nam, o co w tym wszystkim chodzi? Gdy przekroczyliśmy granicę wyznaczoną przez drewnianą półkę, to oślepiło nas światło. Pomiędzy regałami panował półmrok, ale miejsce, w którym się znaleźliśmy było inne. Dotarliśmy do części, której szukaliśmy. Naszym oczom ukazała się duża przestrzeń, w której centrum stały cztery, podłużne stoły. Na blatach, w równych odstępach znajdowały się duże, mosiężne lampy. Po obu stronach ustawione były skórzane, wygodnie wyglądające fotele. Świetna przestrzeń do nauki, pomyślałam. Nie to jednak było najciekawsze w miejscu, do którego dotarliśmy.

                Siedziało przede mną dwudziestu innych ludzi. Wszyscy patrzyli w naszym kierunku. Próbowałam się przyjrzeć, ale mój umysł nie nadążał. Moje oczy widziały zarówno dziewczyny jak i chłopców, w różnym wieku, ale każdy wyglądał młodo, nie zauważyłam nikogo, kto by wyglądał na więcej niż trzydzieści lat. Przerwaliśmy dyskusję, bo gwary, które były słyszalne z okolicy półek nagle umilkły.

- Kolejni? – zapytał ktoś z tłumu. Cała grupa siedziała w jednym, dużym skupisku, z paroma wyjątkami. Z przodu stała dziewczyna z włosami koloru wyblakłej limonki, w których widać było kwiatki. Miała na sobie żółty fartuch, a na jej twarzy widać było duże zmęczenie przykryte ładnym uśmiechem. Obok niej stali dwaj mężczyźni. Zdecydowanie się nie lubili, mogłam to stwierdzić patrząc na nich przez chwilę. Pierwszy przypominał trochę wyglądem dziewczynę w fartuszku – miał spore wory pod oczami, z tą różnicą, że się nie uśmiechał. Był dosyć wysoki, miał szarawe włosy tworzące nieład na głowie, a do tego nosił niebieskawą bluzę z długim rękawem i spodnie tego samego koloru. Drugi z nich był jeszcze wyższy, ale wyglądał zupełnie inaczej – brązowe włosy, szeroki uśmiech, wydawał się być rozbawiony całą sytuacją. Oprócz tego w oczy rzucił się kolejny, na oko dwumetrowy, człowiek. Chłopak nosił czarny kapelusz oraz spodnie, a jego klatkę piersiową opinała biała, elegancka koszula.

- Widzieliście jeszcze kogoś? – zapytał kolejny mężczyzna, który przepchał się i wyszedł przed szereg. Jego zaniedbane włosy koloru smoły i okulary na nosie tworzyły wokół niego iluzję kogoś inteligentnego. Szansa na ucieczkę rosła z każdą chwilą, jeżeli cała dwudziestka dwójka miała wspólny cel. W końcu, co było w stanie zatrzymać taką grupę.

- Nikogo. Wpadliśmy tylko na siebie – moja odpowiedź nie zdradzała nic. Wewnętrznie nieco panikowałam, ale nie pokazywałam tego ani trochę.

- To jest nas w sumie dwudziestu… dwóch – kapelusznik rozejrzał się i dokładnie przeliczył wszystkich zebranych.

- Czy ktoś pamięta cokolwiek? – zapytał chłopak w zielonej bluzce.

- Ja pamiętam – powiedział nagle ktoś z tłumu. Nasze spojrzenia skupiły się na wyszczerzonym chłopaku, który miał włosy postawione na żel. Założył nogę na nogę na stole i pokazując swoje białe zęby powiedział – Wszyscy zginiemy!

                Chociaż nie było powodu, żeby wierzyć w jego słowa, to mimowolnie przeszedł mnie dreszcz. Zadrżałam, a w sercu poczułam nieprzyjemne ukłucie. Reakcje ludzi były przeróżne. Niektórzy wyglądali na niewzruszonych, ale byli też tacy, którzy zaczynali płakać, albo podnieśli głosy. Nienawidziłam hałasu. Chciałam ich uciszyć, ale nie lubiłam się wychylać. Staliśmy z Alanem w tym samym miejscu, wciąż obserwując sytuację. Dziewczyna z włosami koloru limonki starała się uspokoić grupę, ale nagle cwaniaka, który wywołał panikę ktoś dopadł. Ruch był bardzo szybki, byłam pewna, że komuś silniejszemu nie spodobały się takie żarty, ale zdziwiłam się, gdy zobaczyłam, że trzyma go kobieta. Była nieco grubsza i niezbyt wysoka, ale bez problemu chwyciła chłopaka za gardło i uniosła w górę, trzymając za kołnierz.

- Idioto! Nie czas teraz na durne żarty, nie widzisz, że wszyscy tutaj mamy spory problem? Czy każdy facet musi być debilem? – jej donośny głos uciszył wszystkie inne, które jeszcze przed chwilą rozbrzmiewały w pomieszczeniu.

- Uspokój się kobieto! – wychrypiał – Przecież próbowałem rozluźnić atmosferę…

- Jedyne, czego nam teraz brakuje to bicie się między sobą – powiedział ktoś w tyle.

- To przez takich ćwoków coś może pójść nie tak – głos bojowej kobiety był słyszalny ponad cały hałas. Widząc powoli siniejącego chłopaka odpuściła i postawiła go na ziemi, sapiąc przy tym wyraźnie.

- Czy możemy w końcu coś ustalić?! – krzyknął mężczyzna w okularach.

                Postanowiłam podejść bliżej, a Alan, który wyraźnie nie mógł się odnaleźć, ruszył za mną. Wciąż jednak zachowywałam się cicho. Ci ludzie nie wyglądali na normalnych, wolałam najpierw dowiedzieć się, z kim mogę normalnie porozmawiać, a kto będzie sprawiał problemy. Póki, co wszyscy stali w jednej grupie i nie dało się ustalić niczego konkretnego. Chłopak w okularach mógł być pomocny. Tak samo prezentował się ten w kapeluszu.

- To wszystko jego wina! – wyrwał się nagle jeden z stojących na przodzie, ten w zielonej bluzie, wskazując na aroganta obok.

- Moja? – zaśmiał się wysoki chłopak, który stał przy nim. Z bliska zauważyłam, że ma naprawdę ładne, bursztynowe oczy – Aaron, czy pogodzisz się w końcu, że znalazłem się w tej taksówce takim samym przypadkiem, jak ty? To nie był niecny plan, widzisz, że też tu jestem…

- Pieprzysz Goldenwire i dobrze o tym wiesz! – gdy Aaron na niego spojrzał, zobaczyłam w tych oczach coś strasznego. Głęboko zakorzenioną agresję. Nie wyglądało to zbyt przyjemnie.

- Znacie się? – zapytał okularnik.

- Coś ty taki ciekawy wszystkiego? – zdziwił się chłopak jeszcze niedawno trzymany w powietrzu przez pulchniejszą kobietę.

- Ciekawski jesteś. Wszyscy macie jakoś tak dużo energii… To bardzo dobrze, pomoże to nam przetrwać – odpowiedział spokojnie, chociaż widać było na jego twarzy delikatne rozbawienie – Skoro musisz wiedzieć nazywam się Jacob Robertson, a takie sytuacje to dla mnie nic nowego.

                Nie byłam pewna, co tajemniczy mężczyzna miał na myśli, ale postanowiłam go posłuchać. Zdecydowanie wyróżniał się z grupy.

- Mogę prosić o chwilę uwagi? Dziękuje – nie czekał nawet chwili na pozwolenie. Mimo tego w pomieszczeniu zapadła cisza – Potrzebuje dwóch osób, z którymi będę mógł poodbijać piłeczkę. Ty się nadasz – wskazał palcami na kapelusznika – Ty też mi się podobasz – Zajęło mi chwilę, żeby zdać sobie sprawę, że mówi do mnie – Zacznijcie od przedstawienia się, tak będzie łatwiej. Najlepiej jakby każdy to zrobił, ale na to przyjdzie jeszcze czas.

- Maksymilian Kowalski – odpowiedział kapelusznik, delikatnie się skłaniając do reszty. Zauważyłam, że jak to robił to widocznie układał ciężar ciała na prawą nogę. Zastanowiłam się, dlaczego, ale to nie było teraz ważne. Sprawiał wrażenie człowieka, który przeżył już zdecydowanie za dużo jak na jedno życie. Na jego twarzy malowała się obojętność, ale mimo wszystko sprawiał wrażenie uprzejmego, przynajmniej w granicach ludzkiej przyzwoitości.

                Nie lubiłam być wywoływana gdzieś na siłę do odpowiedzi. Sprawiało to, że w moim organizmie zachodziły nieprzyjemne procesy, które kończyły się tym, że plątał mi się język i wewnętrznie nie mogłam się skupić tak jak to miałam w zwyczaju. Bez tego czułam się odsłonięta, ale w niektórych sytuacjach trzeba było działać, a to była jedna z nich.

- Elizabeth Goodwynn – przedstawiłam się po raz drugi dzisiejszego dnia, a przynajmniej tyle byłam w stanie zapamiętać.

- Świetnie. Przejdźmy do konkretów. Muszę wiedzieć na początek czy jest coś, co mogło nas jakkolwiek połączyć w modelu ofiary porwania. Jeżeli to do was jeszcze nie dotarło to zapewniam, tak zostaliśmy porwani – słowa Jacoba wywołały ponownie mieszane reakcje, które przeleciały przez grupę niczym poranna wichura – Widzę, że nie wszyscy byli pogodzeni z tym faktem, ale nie ma mowy o pomyłce. Przechodząc jednak do ciekawszych kwestii, coś musi nas łączyć. Nikt nie porywa takiej ilości osób dla zabawy. Wszyscy żyjemy, poza lekkim mętlikiem w głowie i bólem mięśnie nic nie czuję i podejrzewam, że wy podobnie. Moją teorią jest to, że złapano nas tutaj, bo jesteśmy wyjątkowi. Myślę, że wiecie, o co chodzi, co?

Przez ciało przeszedł mnie dreszcz. Czy to rzeczywiście mogło być to? Nie wiedziałam jak z innymi, ale ja byłam w czymś wyjątkowa. Znałam się doskonale na lekach oraz truciznach i byłam specjalistką w dziedzinach biologii i chemii. Chociaż studiowałam i przechodziłam normalną drogę nauki, to byłam dużo bardziej rozwinięta niż moi koledzy i koleżanki na roku. Przemawiało za tym to, że sama prowadziłam wykłady i często pomagałam doktorom i profesorom na uczelni.

- Żebyście nie wzięli mnie za wroga, jako pierwszy zdradzę, jak to wygląda u mnie. Czy dzięki temu mi zaufacie albo się przełamiecie to wasza sprawa, ale mówiąc, kim jestem sporo zaryzykuje w tych warunkach, więc liczę, że docenicie ten gest – mówiąc to spojrzał teatralnie po wszystkich – Jestem detektywem.

Detektyw, pomyślałam. Cała sytuacja staje się coraz bardziej niedorzeczna, ale obecność kogoś, dla kogo takie klimaty nie są obce, była pocieszająca.

- Jestem pisarzem. Dawno wypalonym, lecz z pewnością to jest właśnie moja profesja – powiedział Maks, siląc się na uśmiech.

- Twoja książka chyba wpadła mi kiedyś w ręce. Mamy pierwszą sławę. Ktoś jeszcze? – detektyw popatrzył po ludziach i zatrzymał wzrok na mnie.

- Jestem specjalistką od leków – o truciznach wolałam nie wspominać – Znam się też na biologii i chemii.

- Przydatnie – skomentował znowu – Ktoś z widowni chce się pochwalić? Czy jeszcze czujecie zbyt duży chaos w waszych głowach? Im szybciej będziemy mieli to za sobą tym szybciej będziemy mogli ustalić jakieś fakty.

- Fakty? Chcę się stąd wydostać! To jest fakt! – krzyknął postawny mężczyzna, ubrany w różowy strój, dopełniony kamizelką z peleryną tego samego koloru. Jego faliste włosy były podobnego odcienia, co reszta kostiumu.

- Nie sądzisz, że gdyby to było możliwe to nie siedzielibyśmy wszyscy tutaj? – zauważyła spokojnym głosem dziewczyna siedząca na uboczu. Miała na nosie okulary i spoglądała mętnie w drzwi. Teraz dopiero je zauważyłam. Chciałam do nich podejść - wydawało mi się to tak oczywiste i naturalne.

- Naprawdę bierzesz nas za dwudziestkę idiotów, którzy nie próbowali nacisnąć na klamkę? – zapytał Maks patrząc na mnie z delikatnym uśmiechem.

- Och… ja… przepraszam – nie pomyślałam, jak może to wyglądać.

- Czyli na coś czekamy – włączyła się do dyskusji grubsza kobieta, która jeszcze przed chwilą była w centrum uwagi.

- Raczej na kogoś. Porywacz zapewne wie już, że się obudziliśmy. Możemy panikować i dać mu satysfakcje, albo posiedzieć i się lepiej poznać. Patrząc na całokształt sytuacji to i tak szybko się stąd nie wydostaniemy – detektyw wydawał się być opanowany, jakby znalazł się w takiej sytuacji nie pierwszy raz. Może warto było posłuchać kogoś, kto może mieć jakieś doświadczenie w tym temacie.

- Skąd wiesz, że mowa o mężczyźnie? – głos zabrała bardzo ładna kobieta z truskawkowymi blond włosami. Na jej twarzy był wymalowany niepokój, a głos zdradzał pewne zdenerwowanie – Cecily Britt, aktorka.

Detektyw spojrzał na nią. Wciągnął usta i zastanowił się przez chwilę. Nie patrzył jej w oczy, kiedy odpowiedział.

- Założę się, że każde z was spotkało przed przyjazdem tutaj pewną osobę. Osobiście lub ze słyszenia – odpowiedział bardziej do grupy niż do Cecily. Mogło mi się wydawać, ale wyglądał na odrobinę zawstydzonego. Jednak mówił prawdę. Rzeczywiście moje ostatnie wspomnienie wiązało się z konwentem farmaceutycznym, gdzie poszłam do szatni żeby odebrać wiadomość od tajemniczego, białowłosego mężczyzny. Nie znałam żadnego, a ten miał mi do przekazania kopertę. Po jej otwarciu ruszyłam w podróż i nagle znalazłam się tutaj. Teraz wszystko się ułożyło nieco lepiej.

- Białowłosy mężczyzna – zauważył pisarz, otwierając usta ze zdziwienia.

- Dokładnie! – zawołał wręcz detektyw – On jest kolejnym spoiwem tej historii, więc mamy nasze niesamowite talenty, białowłosego porywacza lub wspólnika i wiele innych pytań. Zaczynacie mi wierzyć?

- Jak on mógł być w tylu miejscach naraz? – zapytał ktoś z tłumu.

- Hmm? – to było pierwsze pytanie, które go zaskoczyło.

- Nie wyglądamy na osoby pochodzące z jednego miasta czy chociaż kraju. Jednak wszyscy go widzieliśmy, albo o nim słyszeliśmy, zapewne w podobnych dniach – osoba wstała. Była to kolejna blondynka. Zdziwiłam się, że zauważyłam ją dopiero teraz, była ubrana bardzo wyzywająco. Jej górną część ciała przykrywał jedynie czarny, błyszczący stanik. Oprócz tego miała na sobie ciemną i skąpą spódniczkę. Wyglądała jak... – Wendy, Striptizerka.

- Srogi talent – zauważył chłopak z postawionymi na żel włosami.

- Każdy robi to, w czym jest dobry – dodała fioletowo włosa dziewczyna, która miała charakterystyczną opaskę na głowie - Sandra. Evans. Uwodzicielka.

Nażelowany parsknął pod nosem, kręcąc głową. Sandra spojrzała na niego i poprawiła palcem okulary. Czerwień na jego policzkach mówiła sama za siebie.

- To może oznaczać, że mamy do czynienia z jakąś sektą - detektyw włączył się niespodziewanie, po dłuższej chwili zadumy - Chociaż patrząc na to, co nas tu spotkało nie zdziwiłbym się jakby rozwiązanie nie było takie proste.

- Widzieliście kiedykolwiek siedzibę sekty z tak wyposażoną biblioteką Towarzyszu Robertsonie? - przed szereg wystąpił zabawnie wyglądający mężczyzna. Był nieco grubszy, miał twarz, w której było widać przemieszanie dużej inteligencji i niesamowitej głupoty, a co najbardziej rzucało się w oczy - nosił mundur i czapkę - Bo ja widziałem. Podziemia Watykanu, pięć lat temu. Ach... - z jego ust wypadło parę ostro brzmiących słów, brzmiały jak język rosyjski, ale nie znałam go, więc nie byłam pewna.

- Rosjanin? - zdziwił się wyprostowany, elegancko ubrany gość, milczący do tej pory. Ton jego głosu był niesamowicie pretensjonalny. Wyglądał na kogoś bogatego, do kogo mogłoby należeć pomieszczenie, w którym się znajdujemy, a może nawet trzy takie. Prezentował się jak młody książę.

- Komunista - wykrzyczał z dumą - Rewolwerow Piotrowicz Iwaszow - jego imię niewiele różniło się od wcześniej wypowiedzianych słów.

- Raphael de Caumont - odpowiedział elegant - Jestem niesamowicie dobrym łyżwiarzem figurowym.

- Słuszna uwaga - Jacob ponownie potrzebował chwili na zebranie myśli. Chociaż wodziłam wzrokiem po każdej osobie, która się w danym momencie odzywała to zerkałam na detektywa, który cały czas nad czymś myślał. Kiedy inni się odzywali on zdawał się odpływać myślami do swojego świata. Alan też mu się przyglądał. Mój niezdarny przyjaciel, którego spotkałam pomiędzy półkami wcale nie był taki nieszkodliwy, na jakiego wyglądał. Pobłogosławiłam maskę, która ponownie uratowała mnie przed zdradzieckim uśmieszkiem na mojej twarzy - To nie może być sekta tylko coś znacznie lepiej zorganizowanego. Być może jakaś organizacja albo instytut.

- Za dużo pytań - stwierdziła spokojnie okularnica z długimi włosami sięgającymi pasa - Powinniśmy skupić się na sprawach, w których nie ma tyle gdybania.

- A pani to? - zaciekawił się Maks.

- Julia Mayer. Brzuchomówczyni - odpowiedziała krótko. Dziewczyna była niesamowicie spokojna. Kącik ust jej lekko drgał, co zdradzało pewne zdenerwowanie, ale w oczach ukrytych za szkłami czuć było spokój i mądrość. W głowie powoli tworzył mi się plan, kogo warto się trzymać, cokolwiek miało się wydarzyć.

- Gadasz teraz brzuchem? - zastanowił się chłopak z czarnymi włosami. W dłoniach miał karty, które sprawnie tasował jedną ręką.

- Gadam teraz z palantem - odpowiedział. Minęła chwila zanim zdałam sobie sprawę, że Julia użyła głosu chłopaka i skopiowała go tak płynnie i naturalnie, że nie dało się go odróżnić od oryginału.

-P-przepraszam - zmieszał się chłopak - byłem po prostu ciekaw. Jestem Yama. Yama Ellis. Możecie mi mówić Pokerzysta.

- To zabawne - zahuczał męski głos. Nasze spojrzenia powędrowały do postawnego człowieka w niebieskim płaszczu. Z kieszeni zwisał mu zegarek, a twarz miał zasłoniętą podobnie jak ja, tylko, że bandaną - Dokładnie tak samo brzmi moja ksywka. Żeby uniknąć pomyłek mówcie mi Dismas Hardin. Jestem bandytą.

- Nie nazywacie się przypadkiem Yamaraja? - włączył się Komunista. Na twarzy Yamy pojawił się delikatny rumieniec.

- Mówcie mi po prostu Yama – poprosił – Moment… skąd wiesz?

- Białowłosy, nietypowy talent. Pytanie czy to wszystko... - Jacob ponownie przejął inicjatywę nad rozmową, całkowicie ignorując czarnowłosego - Czy ktoś oprócz tej dwójki się zna? Osobiście rzecz jasna.

- To, że się znamy to smutny, aczkolwiek konieczny przypadek - wyższy z rywali pokręcił głową, wciąż uśmiechając się szeroko - Tak czy siak moi drodzy nazywam się Mycroft Goldenwire i znam się na komputerach, a szczególnie na hakowaniu. Można powiedzieć, że jestem lepszą wersją mojego znajomego. Co to za kwaśna mina Aaron? Ach, no tak, ty zawsze tak masz.

Westchnęłam pod nosem. Nie lubiłam takich przechwalających się dupków.

- Wypowiedziałeś zaledwie kilka słów, a już brzmisz jak przemądrzały dupek - rozszerzyłam oczy, gdy stojąca niedaleko mnie dziewczyna w żółtym fartuszku z kwiatami we włosach się odezwała. Miała ciepły uśmiech, chociaż na jej twarzy widać było spore zmęczenie. Pod oczami zakreślały się spore, wręcz sine ślady. Byłam pewna, że przepracowuje się i to solidnie – Nazywam się Carmen Alvare i jestem florystką. Lubię pielęgnować roślinki i z nimi rozmawiać. Właściwie to czasami nawet nie wiem kiedy tak się rozgaduje, że… - kolejne słowa zaczęła szeptać sobie pod nosem, delikatnie przy tym gestykulując. Wyglądała na trochę zwichrowaną osobę, ale po małym wybuchu jej głos bardzo się uspokoił.

- Aaron Masayoshi. Jestem Informatykiem, a ten człowiek - chociaż Aaron wydawał się być na pierwszy rzut oka spokojną osobą, to, kiedy rozmawiał o Mycrofcie to widziałam w jego oczach gniew, zaczął nerwowo gestykulować i dużo się ruszać. Wskazał go drżącym palcem - To samo zło. Udaje przyjaciela, a wbija nóż w plecy przy każdej, cholernej okazji. Nie zdziwiłbym się gdyby to on nas tutaj ściągnął...

- Wątpię. Motyw gdzie osoba stojąca za wszystkim jest wśród potencjalnych ofiar, jest strasznie oklepany - chłopak z postawionymi włosami wstał i otrzepał bluzę - Wybaczcie za moje zachowanie na początku. Trochę spanikowałem, ale ta urocza niewiasta była niczym najlepsza terapia szokowa. Jacob Andrew Samfu. Król Dram.

- To bardzo dużo tłumaczy. Będziemy mieli sporo problemów kochaniutki. No, ale otrząsnąłeś się i to się liczy! Swoją drogą nazywam się Audrey King i jestem kucharką - gruba kobieta pojaśniała. Wcześniejsza złość zniknęła równie szybko jak się pojawiła.

- Alan Dantes. Pechowiec - jego głos zabrzmiał obok mojego ucha z nutką rozpaczy. Jego ton brzmiał jakby przedstawiał grupie informacje o swojej trędowatości. Musiałam jednak przyznać, że jego talent mnie zaskoczył. Jak można być słynnym ze względu na swojego pecha?

- Czyli mamy dwie osoby, które siebie pamiętają, reszta jest kompletnie nieznajoma - Jacob zaczął się rozkręcać - Czy każdy sprawdził kieszenie? Nikt nie ma telefonu komórkowego? Ty... Dismas? Twój zegarek działa, czy ma tylko wartość sentymentalną?

Mężczyzna w płaszczu spojrzał z zaciekawieniem na detektywa. Wydawało mi się, że jego spojrzenie nieco się zaostrzyło, ale po chwili złagodniało.

- Sentymentalną. Skąd taka dedukcja panie detektywie?

- To proste - odpowiedział podchodząc do niego nieco bliżej - Nosisz go przy lewej kieszeni, chociaż jesteś leworęczny. Oznacza to, że nie używasz go tak jak normalnego zegarka, tylko, jako ozdoby bądź pamiątki. Stawiałbym jednak na to drugie, patrząc, jaki jest zadbany w przeciwieństwie do reszty twojego stroju. Podejrzewam, że jest dla Ciebie cenniejszy niż życie.

- Nieźle - skwitował. W pomieszczeniu panowało spore napięcie. Nie chodziło jednak nawet o to, że byliśmy porwani. Ci ludzie mieli charaktery, które w jednym pokoju tworzyły mieszankę wybuchową. Widać było, że Bandyta cedził swoje słowa przez zęby, zaciskając pięść. Cała grupa już była sobą zdenerwowana, a końca tej sytuacji nie było widać.

                Przez bibliotekę przeszedł szmer przeszukiwanych kieszeni. Ja nie musiałam już powtarzać tej czynności, bo wiedziałam, że jedyne, co miałam przy sobie to maska. Cała reszta zniknęła.

- Szkoda. Warto było spróbować. W takim wypadku pozostaje tylko czekać na rozwój wypadków. Minęło już dobre dwadzieścia minut. Na pewno ktoś tu zaraz przyjdzie. Przyznam, że jestem ciekawy - Jacob obrócił się na pięcie i usiadł na jednym ze stołów, tuż przy Yamie i umięśnionym mężczyźnie, który był cały różowy. Dosłownie każdy element jego stroju był w odcieniach różu - kamizelka, peleryna, spodnie, pas. Nawet włosy. Detektyw spojrzał na niego i uśmiechnął się serdecznie.

- A ty, to, kto? - zapytał. Mięśniak wyglądał jakby czekał aż ktoś go w końcu zauważy. Tanecznym krokiem wystąpił przed szereg, tak, że stanął przed całą grupą. Sięgnął po coś do kieszeni, po czym rzucił to sobie pod nogi. Zniknął w kłębie dymu. Odruchowo się odsunęłam. Raz jeszcze, w przeciągu zaledwie dwudziestu minut zobaczyłam przeróżne reakcje na jedno wydarzenie. Niektórzy odsunęli się, a wręcz odskoczyli, inni stali niewzruszeni, a byli i tacy, którzy krzyknęli ze strachu. Nim jednak ktokolwiek z dwudziestki jedynki zdołał się odezwać, zobaczyliśmy różową postać na szczycie pobliskiej półki z książkami. Parę metrów nad ziemią rozbrzmiał głos:

- Jam jest Ethan Incredible, jedyny, niepowtarzalny i potężny iluzjonista! Oczaruje wasze zmysły, pokochacie mnie bardziej niż kochacie swoich rodziców, a moje występy będą śniły się wam po nocach tak, że nie będziecie chcieli się budzić! - każde słowo wykrzyczał, machając przy tym peleryną oraz napinając muskuły, zdając się wręcz wyskakiwać zza różowej kamizelki. Natychmiastowo zmieniałam zdanie o Hakerze, który w porównaniu z stojącym nad nami człowiekiem wydawał się być wzorem skromności i wszelkich cnót.

- Panienko Elizabeth - usłyszałam szept przy prawym uchu. Nie musiałam się obracać, bo rosyjski akcent oraz woń cebuli i piwa dały mi wystarczający obraz Komunisty, który stał tuż za mną - Po prawdzie to nie słuchajcie go, bo jego prawdziwe imię to Jayden Asselman.

- Eee... Dziękuje Rewo... Rew... - zaplątałam się i spłonęłam rumieńcem. Nie radziłam sobie z językiem rosyjskim.

- Możecie mówić mi Rewem, tak powinno być wam łatwiej - powiedział i wycofał się krok do tyłu.

- Świetny pokaz, ale zejdź stamtąd zanim zrobisz sobie krzywdę - odezwała się dziewczyna, która dotąd milczała. Miała bardzo ciekawą fryzurę, ubrana była w sweterek i spódniczkę. Jakbym miała ją opisać to wyglądała, jak typowa przewodnicząca zespołu cheerleaderek - Jestem Alice Clarisse, możecie być spokojni, bo jakkolwiek samotnie się tutaj nie czujecie to wiedźcie, że jest z wami wasza przyjaciółka.

- To twój talent? - zapytał Maks.

- Tak - odpowiedziała z uśmiechem – Dlatego, nie chcę żeby żadnemu z was cokolwiek się stało bez mojego opiekuńczego oka.

                Iluzjonista zeskoczył w dół i wylądował miękko, rozdmuchując resztki dymu ukryte w połaciach jego stroju. Podszedł do Alice i chwycił delikatnie, ale pewnie jej dłoń.

- Wygląda na to, że masz taki sam cel jak Ethan mała - mówiąc swoje imię wyszczerzył idealnie białe zęby. Bardziej perfekcyjna od nich była tylko jego twarz. Wydawała się być gładka jak pupa niemowlaka.

- Dziękuje Ethanie, przy tobie już czuję się bezpieczna - zaświergotała w odpowiedzi.

- Możecie skończyć tą farsę? Dziękuje - poprosił Aaron odwracając wzrok od rozgrywanej sceny.

- Tylko tobie przeszkadza jakakolwiek bliskość przyjacielu. Szczególnie ta kobieca - wtrącił Mycroft. Chwilę po tych słowach zobaczyłam jak Bandyta zrywa się ze stołu, na którym siedział. Wykonał parę kroków i pewnym ruchem złapał Hakera za koszulkę.

- Możesz łaskawie zamknąć mordę? - zapytał. Oczy zasłaniała mu od boku grzywka, ale wystarczyło spojrzeć na Mycrofta, żeby wiedzieć jak przerażające było jego spojrzenie. Wybuchła panika. Jayden wycofał się na tyły, przyjmując bezpieczną pozycję za Alice. Nikt jednak nie zwrócił na to uwagi, bo wszyscy skoncentrowali się na dwójce na przedzie.

- Jezhuu... uspokój się człowieku - wycharczał Mycroft. Jego twarz przybrała kolor delikatnej purpury. Nie znajdował się jednak w pozycji żeby dawać jakiekolwiek żądania.

- W imieniu grupy proszę cię grzecznie, żebyś oszczędził sobie swoich śmiesznych uwag, bo wkurwiasz. Rozumiesz? - Dismas był na granicy. Czułam, że zaraz może wybuchnąć.

- Nie będziesz mnie zastraszał - powiedział, chociaż jego głos drżał. Bandyta zamachnął się pięścią. Zawsze wydawało mi się, że uderzenie to ułamek sekundy. Napięcie mięśni, przesłanie impulsu do mózgu i wykonanie ruchu. Ta scena jednak zdawała się rozgrywać znacznie wolniej. Cała grupa widziała jak Dismas wykonuje zamach. Sekundy upływały, a ręka napinała się niczym cięciwa łuku. Z tłumu wypadła postać. Był to Rewolwerow. Jak na kogoś o takie tuszy poruszał się naprawdę gładko, a dodatkowo nie wydawał żadnego dźwięku. Dopadł do Bandyty i uderzył go w okolicach nerek. Gdy ten się zgiął i krzyknął w bólu dostał kolankiem w brzuch i został rzucony na półkę obok. Nie zrobiło to jednak żadnego wrażenia na drewnianej konstrukcji, która zachwiała się tylko delikatnie, po czym zastygła jak setki jej braci i sióstr znajdujących się w pomieszczeniu.

- Łachudro. Zmierzcie się z kimś o swoich siłach - wykrzyczał, po czym rzucił soczystą wiązankę w swoim języku. Bandyta złapał się za brzuch i odwinął chustę żeby złapać oddech. Spojrzał na stojącego przed nim, niższego o ponad głowę Komunistę. Ku zdziwieniu mojemu i prawdopodobnie wszystkich wkoło Bandyta się uśmiechnął.

- Masz rację. Przesadziłem, przepraszam - jego słowa były szczere - Czasami mnie ponosi...

- Dzięki za pomoc - rzucił do Rewema Goldenwire. Ten kiwnął głową. Tak jak podejrzewałam wcześniej, do wybuchu nie trzeba było wiele.

- Czy naprawdę musicie zachowywać się jak dzieci? Faceci są strasznie nieodpowiedzialni – Audrey wyraziła swoją dezaprobatę.

- Skoro już jesteśmy przy temacie płci – Jacob po każdym wybuchu znajdował kolejny punkt zaczepienia – Mamy tutaj dwadzieścia dwie osoby, ale więcej mężczyzn niż kobiet.

- Rzeczywiście – potwierdziłam zdając sobie z tego sprawę.

- Dodatkowo… - rozejrzał się po grupie jakby dopiero ją zauważył – czy jest tu ktoś starszy niż… dwadzieścia osiem lat? Ktoś bliski tego wieku?

- Ja mam dwadzieścia cztery – odezwał się Maks.

- Ja dwadzieścia pięć – po chwili przyznał Dismas.

- Nikogo starszego? Okej, czyli wszyscy jesteśmy dosyć młodzi. Ktoś ma mniej niż 16 lat?

                Coś z tyłu wydało z siebie cichy dźwięk. Raphael odsunął się na bok i odsłonił dziewczynę stojąca za nim. Widać było na pierwszy rzut oka, że jest niesamowicie zawstydzona, a znalezienie się w centrum uwagi było ostatnim, czego chciała. Przemogła się dopiero po chwili i cichym, spokojnym głosem powiedziała:

- Ja mam szesnaście lat… Jestem Lily Eucliffe. F-fryzjerka – wyglądała rzeczywiście młodo, sama dałabym jej jakieś czternaście lat. Miała jednak bardzo ładnie zrobioną fryzurę. Niebieski warkocz, ozdobiony wstążkami i spinkami prezentował się świetnie i byłam pewna, że gdziekolwiek znajdował się salon fryzjerski, w którym pracowała to chciałabym go odwiedzić.

- Przecież to jeszcze dziecko – zauważyła Audrey.

- Coraz mniej mi się to podoba – Uwodzicielka złapała się za głowę – Czy ktoś tutaj do nas przyjdzie? Może to wszystko to jakaś, nie wiem, ukryta kamera?

- Oglądam sporo telewizji i nigdy nie widziałem takiego programu – odpowiedział ze smutkiem Alan.

- To nie mógłby być program. Mimo wszystko takie rzeczy są ustawiane i bez zgody nie mogliby nas nigdzie zabrać – Cecily pochwaliła się swoją wiedzą, wpadając w delikatną zadumę.

- Czyli naprawdę zostaliśmy porwani? – zapytał ktoś równie drobnym, ale nieco pewniejszym głosem. Bardzo niska dziewczyna, w spódniczce, sweterku i z okularami na małym nosku odezwała się patrząc wielki oczami na Jacoba, jakby spodziewała się odpowiedzi od niego – Och, jestem Agatha Liddell. Twórczyni zabawek.

- Nie ma mowy o pomyłce. Tylko tak jak mówiłem, nie mówimy tutaj o zwykłym porwaniu. Samo miejsce i to, że nie jesteśmy związani zmienia postać rzeczy – odpowiedź skierował bardziej do ogółu niż do samej dziewczyny.

- Boże chcę do domu… - Lily oparła się i ukryła twarz w dłoniach.

- Żartujecie sobie, tak? – Pokerzysta desperacko szukał w oczach pozostałych ludzi aprobaty, ale nie znalazł nic. Włożył ręce do kieszeni i odwrócił się plecami do reszty.

- Musimy pogodzić się z tym, że jest źle. Ważne, że nie jesteśmy sami. Ktokolwiek nas tu więzi musi być strasznie pewny siebie. Trzymanie dwudziestu dwóch osób z takimi talentami w jednym pomieszczeniu? Przecież to nie może skończyć się dla niego dobrze – Alan starał się brzmieć pozytywnie, ale mu to nie wyszło. Panika narastała z każdą minutą, a kolejne pytania Detektywa pogarszały sytuacje. Dlaczego ja, zapytałam się w myślach.

                Nagle ktoś zastukał w jeden ze stołów. Dźwięk był na tyle głośny, że przebił się przez hałas panujący w bibliotece. Spojrzeliśmy na niskiego chłopaka z białymi włosami. Na chwilę serce mi stanęło. Czy to był ten białowłosy, który zostawił mi wiadomość? Ten, który nas tu zebrał?

- Jezu to on – krzyknął ktoś w tle.

- Czego od nas chcesz bydlaku? – krzyknęła Audrey, niebezpiecznie się do niego zbliżając.

Chłopak stał jednak niewzruszony i skrobał coś w notesie.

- Szczerze, to on wygląda trochę inaczej niż tamten facet – powiedziała Wendy – Nie ma tego fikuśnego makijażu i wydaje się być bardziej zniewieściały.

Na twarzy obgadywanego widać było skupienie. Był całkowicie poświęcony temu, co robił. Zachowywał się jakby nie słyszał słów, które były do niego skierowane. Czy on mógł być głuchy? Skrobanie było przez parę chwil jedynym dźwiękiem słyszalnym w pomieszczeniu. Po chwili ustało, a chłopak uśmiechając się pokazał notes, gdzie równym rzędem zapisane było parę linijek tekstu. Kobiety słynęły z eleganckiego i schludnego pisma, ale jego było po prostu piękne.

- Jestem Olivier Naess. Niestety nic nie słyszę, a także nie mogę mówić. Jestem artystą i będę się z wami porozumiewał tym notesem. Jeżeli coś ode mnie chcecie to delikatnie szturchnijcie mnie w bark. Możecie mi napisać co ustaliliście? Od razu zaznaczam, bo pewnie was to będzie ciekawiło – NIE ZNAM TEGO BIAŁOWŁOSEGO! – ostatnie zapisane przez niego słowa były aż podkreślone. Uśmiechnęłam się delikatnie.

- Wow, głucha osoba – zdziwił się Iluzjonista – Nie mógł usłyszeć mojego przedstawienia, co za strata.

- Dużo nie stracił – rzuciła Uwodzicielka – Poza tym, co dziwnego jest w tym, że ktoś jest głuchy? Jak widzisz, chłopak sobie nieźle radzi.

- Mamy komplet – zauważył Detektyw – Wszyscy się przedstawili, każdy talent jest znany. Coś czuję, że tylko na to czekał nasz oprawca.

- Czy to kamera? – zapytała Florystka pokazując w róg pomieszczenia.

- HA! Wiedziałem, że to show! – Iluzjonista odetchnął z ulgą i dla spokoju zaświecił muskułami przed obiektywem.

- Hmm… raczej po prostu zabezpieczenia i kontrola. Jesteśmy cały czas obserwowani. Tylko, co dalej? – zastanowiła się Julia.

                W chwili, gdy rozmawialiśmy Przyjaciółka podeszła i wypisała przebieg całej sytuacji Artyście. Widziałam jak bez problemu wypisuje kolejne imiona, nazwiska i talenty oraz fakty. Miała doskonałą pamięć.

- W takim razie proponuję po prostu usiąść i czekać. Nie mam już nic do dodania. Moglibyśmy szukać wskazówek w książkach, ale te zbiory raczej nie ukrywają w sobie nic poza wiedzą – Jacob przysiadł na jednym ze stołów. Widać było, że po analizie się uspokoił. Oddychał nieco szybciej, co pokazało jak mocno się w to wczuł.

Usiadłam na boku, a obok mnie spoczął Alan oraz Maks. Milczeliśmy. Każdy w głowie układał rozszalałe myśli.

- Co ci się stało w nogę? – ciekawość wygrała.

- Uraz z dzieciństwa. W sumie wyleczony, ale kuleje dalej – jego głos był przepełniony wewnętrznym zrezygnowaniem. Widziałam na pierwszy rzut oka, że był ciekawym człowiekiem, ale przeżył coś, co go wewnętrznie zabiło.

- Wiesz, że przy odpowiedniej rehabilitacji i paru terapiach wyzbyłbyś się tego?

- Nie przeszkadza mi to – powiedział ostro – Znaczy, przyzwyczaiłem się. Wybacz, jestem tylko człowiekiem, któremu od jakiegoś czasu nic konkretnego nie wyszło. Czytałem o różnych terapiach, nawet na jedną pochodziłem, ale ostatecznie nie mam na to czasu, ani siły.

- Teraz jesteś młody i silny, za jakiś czas to może być duży problem – zauważył Alan.

- Jak dożyje starości to będę się tym martwił – powiedział – Chociaż może czas docenić swoje życie. Wygląda na to, że jest na tyle cenne, że kogoś zainteresowało. A ta maska? Chorujesz na coś zakaźnego?

- Nie, nie – odpowiedziałam szybko – Po prostu nie lubię zarazków.

- Ja nie lubię jak ktoś dotyka brudnymi rękoma moich książek… Właściwie jakichkolwiek książek, stąd rozumiem twój ból.

- Chyba będę musiał się trzymać w takim razie od ciebie z daleka – zauważył Dantes.

- Nie dbasz o higienę?

- Nie, ale kiedyś przeze mnie spłonęła biblioteka. Właściwie to dwie.

- To fascynujące – zauważył Maks – Być znanym ze swojego pecha. Chociaż patrząc na moją historię to mam podobnie. Napisałem kiedyś dzieło. Byłem z niego dumny… Dopieszczałem każde słowo, miałem w głowie wszystkie zwroty fabularne. Gdy świat je przeczytał to oszalał. Czekali na kontynuacje i to, co się stanie dalej. Nie doczekali się. Nigdy nie podołałem… nigdy.

                Siedzący ze mną przy stole rozgadali się na dobre, a ja zamyślona obserwowałam pomieszczenie. Grupa szybko podzieliła się na mniejsze odłamy. Stolik dalej siedziały prawie wszystkie dziewczyny nie wliczając Sandry oraz Lily, które odsunęły się na bok, a także Julii rozmawiającej o czymś z Robertsonem oraz Aaronem. Przy kobietach kręcili się Mycroft, Jayden oraz Yama. Raphael stał z boku z zamkniętymi oczami i najwyraźniej odpoczywał. Samfu, Rewem oraz Dismas rechotali przy jednej z półek. Artysta, który musiał już wszystkiego się dowiedzieć siedział sam i podobnie do mnie, rozglądał się.

                Nasze spojrzenia spotkały się. Uśmiechnęłam się zachęcająco, po czym zdałam sobie sprawę, że mam maskę i wewnętrznie puknęłam się w pusty łeb. Zamiast tego wyciągnęłam rękę i zamachałam zachęcająco, żeby dosiadł się do nas. Nie lubiłam aż tak towarzystwa, ale w takiej sytuacji musiałam przyznać, że dodawało nieco otuchy, przecież nikt nie kazał nam się zaprzyjaźnić. Wystarczyło, że mogliśmy zając umysły rozmową. Artysta wstał i zaczął iść w naszym kierunku. Gdy był w połowie drogie usłyszeliśmy trzask.

 Olivier naturalnie nie zareagował, ale pozostała dwudziestka jedynka zwróciła oczy w stronę drzwi. Rozbrzmiało drugie stuknięcie. Grupa przygotowała podobne pozycje jak podczas pokazu Asselamana, ale tym razem było wiadome jedno – nadchodził porywacz, albo ktoś z nim związany. Nie byłam pewna, dlaczego w głowie miałam obraz mężczyzny, przecież równie dobrze mogła to być kobieta, a może i większa grupa złożona z obu płci. Do naszych uszu dotarł dźwięk przekręcanego zamka. Drzwi jęknęły cicho i po chwili rozchyliły się skrzydła. Chociaż były one masywne, to poruszały się delikatnie jakby były zrobione z powietrza. Nic na to nie wskazywało, bo skutecznie uniemożliwiły nam opuszczenie pokoju.

                Gdy przejście zostało całkowicie otwarte zauważyliśmy stojącego w nich, eleganckiego i wyprostowanego niczym Raphael mężczyznę o białych włosach z delikatnym makijażem na twarzy.